Chapter 4 Mrs. Cortez

<Azaria>

“Can’t wait to receive our bonus. Kaya ko ginagalingan sa trabaho, para ako ang mapili sa trip in Singapore. Paid all expenses.”

Hindi naman pala ako ang pinag-uusapan nila.

Nakapunta na ako sa Singapore, doon ako madalas tumambay kapag wala na akong magawang maayos sa buhay ko. Sa United States of America naman ako nag pa-party, madami kasi adik doon.

Sa London naman ako nag sha-shopping.

“Feeling ko girlfriend ni sir iyung babae kanina.”

Napahinto ako sa paglalakad ng may marinig na naman ako na chismis. Ang daming Marites sa kumpanya na ito. Binabayaran siguro sila para mag chismisan.

Umupo ako sa isang sofa malapit sa kanila. Nasa coffee lounge kasi sila. Dalawa lang silang nag-uusap.

“Alam ko may Fiance si sir sa States. Hindi niya girlfriend iyon kasi ang jowa niya ay nasa ibang bansa.”

Ang chismosa talaga.

“Baka iyung babaeng pumasok sa office niya kanina ang girlfriend niya? Nakita ko kanina ang sophisticated, pero parang matanda na. Trip siguro ni sir ang mga matatanda.”

Ay may girlfriend pala ang gago.

“Sugar mommy ang peg,” sabay tawa nilang dalawa.

Hindi na ako nakinig dahil wala naman kwenta ang pinag-uusapan nila.

“Ma’am, bawal po pumasok diyan,” pigil sa akin ng secrertary ni hampaslupa.

Tinaasan ko siya ng kilay.

“May meeting po si sir, at mahigpit po na pinagbabawal na bawal ang istorbo kapag may ka-meeting siya.”

Mas lalong tumaas ang kilay ko sa sinabi niya.

“Sino ang ka-meeting niya?” Usisa ko sa kanya.

“Iyung investor na matagal na nililigawan ni, sir.”

Nililigawan?

Ngumisi ako ng may maisip ako na katarantaduhan.

I’ll give him a trouble para siya na ang kumausap kay matanda na huwag ituloy ang mabantot niyang plano para sa aming dalawa.

“Hubby!” Bulalas ko.

Napaawang ang bunganga ko nang makita na nakahawak kamay sila.

Ngumisi ako.

“Mahilig ka pala sa matanda. Sugar mommy mo?” Tanong ko sa kanya at lumipat ako sa kanila.

“Who is she?” Tanong ni sugar mom.

“Azaria,” banggit ni Nikolai sa pangalan ko.

“Ang kapal ng mukha mo na lokohin ako!”

I was about to slap him nang mahawakan niya ako sa siko.

“Who are you?” Tanong sa akin ng matanda.

“I am his wife,” confident na sagot ko sa kanya at tinaasan ko siya ng kilay.

“Mrs. Cortez, I’m sorry, but can we reschedule this meeting?” Pakiusap ni Nick sa kanya.

Mukhang nainis ang matanda.

“Who’s that woman?! You’re so unprofessional! Your dad recommend you to me! I heard a lot of goods from you, but this?! I didn’t expect this!”

“I’m sorry, Mrs. Cortez. I apologize for the action of my wife, she’s pregnant, and she thought you’re my mistress,” kalmadong paumanhin ni Nick.

Ako naman ang napaawang ng labi sa sinabi ni Nikolai.

“I’m disappointed!” Galit na sabi ni matanda.

“I’m out! I won’t invest in your product!” Sabi ni tanda sabay walk out.

Tumingin ako kay Nick na nagmamakaawa.

Mukhang nasira ko ang deal niya.

“Ihahatid na kita,” kalmadong sabi niya sa akin.

Hindi na ako sumagot at iniwan ko na siya.

It’s been two days.

Ang bilis dumaan ng araw.

Kasal na ako. Wala na kaming nagawa sa kagustuhan ni matanda na pakasalan ko ang ampon niya.

“Manang, can you put her things in my room?” 

Napataas ako nang kilay dahil sa sinabi ni Nick sa kasambahay.

“Anong sabi mo? Hell no! Hindi tayo tabi matulog!”

“We’re husband and wife,” dahilan niya.

“Ayaw kitang katabi!”

Sinubukan ko kunin ang mga luggage sa kasambahay niya, pero ayaw ibigay sa akin.

“The other rooms are locked, and I misplaced the keys.”

Alam ko na ang mga dahilan na ganyan. Gusto niya lang maka score sa akin.

“Ayaw ko! Ayaw kitang katabi!” Pagmamaktol ko.

“Stop being brat Azaria,” mahinahon na sabi niya.

“Ayaw nga kitang makatabi!” Sigaw ko.

Kinuha ng mga kasambahay niya ang mga gamit ko at wala na akong nagawa sa bagay na iyon.

Hindi ko na alam kung ilang araw na ako nagluluksa dahil kinasal na ako. Hindi din alam ni Hailey na kasal na ako.

“Ma’am kumain ka na daw po, sabi po ni sir,” sabi sa akin ni Marie.

Tinalkuran ko siya at hindi pinansin.

“Ma’am? Kumain ka na po kasi baka po magalit si sir,” kinakabahan na sabi niya.

“Sabihin mo kumain siya mag-isa!” Pagmamaktol ko.

Gusto niya palagi kaming sabay kumain. Napaka manipulative niya. Hindi pa rin ako nakakalabas ng bahay dahil gusto ko muna magluksa sa pagpapakasal ko sa kanya.

Twenty-five pa lang ako at kasal na ako. Hindi ko pa na-enjoy ang buhay.

“Pinapagising ka po niya para mag-almusal na po kayo,” magalang na sabi ni Marie.

Hindi ko na siya pinansin.

“Is she awake?”

Nandiyan na siya.

“Ayaw po niya kumain sir. Ikaw po daw mag-isa ang kumain,“ sumbong ni Marie sa amo niya.

Aba talagang sinumbong niya ang sinabi ko.

“Azaria let’s eat,” banta sa akin ni Nikolai.

Hinarap ko siya.

“Ayaw ko nga kumain! Umalis ka na!”

May pasok pa kasi siya. Dahil sa akin ay ilang beses na siya na-late.

“Don’t make me mad, wala na akong pasensya sa’yo.”

Pakealam ko. 

“If you didn’t eat, I’ll fucking lock you here!” Tumaas na ang boses niya.

“Bakit ka ba naninigaw, ah?! Ang pangit ng ugali mo!” Naiiyak na sabi ko sa kanya.

Lumapit siya sa akin at umupo sa tabi ko.

“Let’s eat. Ma-lelate na ako,” pakiusap niya.

“Ayaw ko nga!” At saka ko siya tinulak.

“Bitawan mo ako! You asshole!” 

Bigla niya akong binuhat at pinaghahampas ko siya sa balikat niya.

“Stop moving! You might fall!” Naiinis na banta niya sa akin.

“Ayaw ko nga kumain! Ayaw ko niyan! Anong pagkain iyan!” Reklamo ko nang itapat niya sa harapan ko ang isang bacon, kanin, itlog at milk.

“What do you want to eat then?”

“Gatas na lang akin,” kinuha ko ang isang baso ng gatas na nasa tabi ko.

“Ikaw ba ang nagtimpla nito?”

Tumango siya bilang sagot at ininom ko na ang gatas. Nakabihis na din siya.

“I’ll feed you,”

Hinayaan ko siya na subuan niya ako.

Nakita ko si Marie na napadaan at tinatago ang ngiti niya. 

Weirdong kasambahay.

Kanina pa nakaalis si Nikolai at nakatulog ako.

Kakagising ko at nagmumuni ako sa kwarto namin.

Ang tagal ko pala nakatulog dahil magdidilim na.

Kailangan ko ng lumabas kaso wala naman akong pera ni piso. Wala din akong car.

Naiiyak na ako. Wala na lahat sa akin. Damit na lang ang mga natira sa akin at saka mga resibo sa ibang bansa. 

Hindi naman ako ma-papel sa buhay, bakit ang dami kong papel? Puro resibo at paper bag na lang ang meron ako.

Hindi ko na mapigilan na maiyak. Muntik pa akong makulong.

Wala ng natira sa akin. Iyung cellphone ko ay hindi na din latest.

Isa na akong hampaslupang dukha.

Hindi ko matanggap na sa isang iglap ay mawawala ang lahat sa akin. Tapos may utang pa ako kay Hailey.

I feel depress kasi wala akong pera. Money is my happiness, kasi kapag nabibili ko ang mga gusto ko at kapag nagagawa ko ang mga gusto ko ay nagiging masaya ako.

Ang magsabi sa akin na money cannot buy happiness ay sasampalin ko. Money is not the root of evil, and money brings actual color to people. Evil is the people, not money.

“Ma’am gising ka na po ba?” Katok na Marie.

“Papasok na po ako, ah,” she added.

“Ma’am pinapa-check ka sa akin ni sir,” she added, pero tinalikuran ko siya.

Ayaw ko ng kausap.

“Pwede ba umalis ka dito! Bigla-bigla ka na lang pumapasok!” Paninigaw ko sa kanya habang umiiyak.

“Hala, si ma’am, oh. Nagpaalam po ako bago ako pumasok. At saka pinapa-check ka ni sir kung gising ka na po daw.”

Pinunasan ko ang luha.

“U-umalis ka dito,” umiiyak na pagpapalayas ko sa kanya.

“P-pero ma’am-”

Hindi na niya naitloy ang sasabihin niya nang galit ko siyang sigawan.

“Tangina! Lubayan mo ako! Umalis ka dito!” Sigaw ko at pinalipad ko ang mga unan sa pwesto niya.

“So-sorry po,” she apolized sabay labas.

Nakaka-depress walang pera. Mas humagulgol ako ng iyak.

Kinuha ko ang mga paperbags na meron ako sabay iyak. Niyakap ko din ang mga iyon. Resibo na lang ang naiwan sa akin. Gusto ko mag ibang bansa para makapag relax at matanggal ang lungkot ko.

Saan ako kukuha ng pera?

Problemado ako sa pera.

Ibaba ko na ang pride ko. Sabihin ko kay Nikolai na ipasok niya ako sa kumpanya, tapos kapag nakapag-ipon ako ay lalayasan ko siya. May makukuha pa naman akong shares, at sabi niya ay ibibigay niya sa akin ang makukuha niya.

Babawiin ko ang lahat ng kinuha niya sa akin.

Tinignan ko ang mga make up ko. May bagong labas na make up at perfume, mas naiyak ako dahil wala akong pambili. Ayaw ko na din sa mga make up ko dahil nagsawa na ako.

Sunod na tinignan ko ay ang closet ko.

One week old na ang mga damit ko at kailangan ng palitan. Luma na ang aking mga damit. Isa na akong hampaslupang dukha na pulubi.