Library
Search
Home / Romance / Bon Appetit / Bon Appetit CHAPTER 154

Share

Bon Appetit CHAPTER 154

Author: MIKS DELOSO
last update Last Updated: 2025-06-07 01:02:37

Flashback — Tatlong Taon na ang Nakalipas

Maulan noong araw na ‘yon.

Hindi lang basta ambon. Hindi rin ulan lang na nagpapalamig sa hangin. Ito yung klase ng ulan na parang binubuhos mula sa langit, kasabay ng mga sigaw ng loob ng isang babaeng basang-basa’t pagod—sa puso, sa isip, at sa buhay.

Si Senyora ay nakaupo sa loob ng isang lumang karinderya sa tabi ng eskinita, suot ang trench coat na mamahalin ngunit gusot, at may suot na sunglasses kahit madilim na ang paligid. Sa kabila ng pormal niyang bihis, kitang-kita ang pamumugto ng mga mata sa ilalim ng salamin, at ang panginginig ng kamay habang sinusubukang isubo ang malamig nang arroz caldo.

Sa kabilang mesa, tahimik na nakatingin sa kanya ang isang lalaking may dalang gitara, nakasando at maong, basang-basa rin sa ulan. Hindi siya makapaniwala sa nakita.

“Pasensiya na, pero… ikaw ba si…” bahagya siyang lumapit, dala ang isang payong na may logo ng lumang bar.

“Wala akong pera. Hindi ako magbibigay ng autograph,” putol ni Senyor
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter
Previous Chapter Next Chapter

Latest chapter

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 265

    Pagpasok nila sa loob ng bahay, ramdam agad ang bigat ng hangin. Tahimik ang sala, tanging tik-tak ng orasan ang naririnig. Umupo si Madam Irene sa malaking upuang kahoy, habang si Luigi ay nanatiling nakatayo sa gilid, nakahalukipkip at seryosong nakatingin kay John. Si Leona nama’y nasa tabi ng anak, marahang hinahaplos ang braso nito, parang pinapalakas ang loob.“Umupo ka rito, John,” utos ni Irene, sabay turo sa upuan sa tapat niya.Tahimik na sumunod si John, mabigat ang bawat hakbang. Umupo siya, nakatungo, halos hindi makatingin sa lola.“Alam kong nasasaktan ka ngayon,” panimula ni Irene, malumanay ngunit mariin ang tono. “Pero hindi sapat ang umiyak at umasa. Ang isang tunay na lalaki, kapag nagkamali, hindi lang basta humihingi ng tawad. Pinapakita niya na kaya niyang bumangon. Kaya niyang ipaglaban ang mahal niya.”Napakagat ng labi si John, ramdam ang kirot ng mga salita. “La… gusto ko siyang suyuin. Gusto kong bumawi. Pero paano kung tuluyan na akong tinanggihan ni Fortu

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 264

    Tahimik nilang tinahak ang pasilyo ng ospital. Naririnig ang mahinang kaluskos ng gulong ng wheelchair na itinutulak ng driver. Nakasunod si Leona, walang imik ngunit ramdam ang bigat ng damdamin ng anak. Hawak ni John ang maliit na bag sa kanyang kandungan, tila ba iyon na lang ang nagbibigay sa kanya ng lakas.Pagdating nila sa labas, sinalubong sila ng malamig na simoy ng hangin. Umalingawngaw ang mga yabag ng ibang dumadaang tao, may nagmamadali, may masayang nagkukwentuhan. Sa gitna ng lahat ng iyon, ramdam ni John na siya lang ang tila nakatigil, na ang mundo niya ay hindi umaayon sa mga oras na lumilipas.Binuksan ng driver ang pinto ng kotse. Maingat na inalalayan ni Leona ang anak niya papasok. Mabagal ang kilos ni John, pero sa bawat hakbang ay may halong pagtitiis at pagpipilit na bumangon. Umupo siya sa loob, dahan-dahang isinara ang pinto, at sumandal sa sandalan ng upuan.Pagkaupo ni Leona sa tabi niya, saka lamang bumuntong-hininga si John. Nakatitig siya sa labas ng bi

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 263

    Tahimik ang silid ng ospital. Sa isang sulok, nakaupo si John habang mahigpit na nakahawak sa kanyang cellphone. Parang iyon na lang ang tanging tulay niya papunta kina Fortuna at Alessia. Nangingilid ang mga luha sa kanyang mata habang nag-aabang ng tawag o mensahe.Bumukas ang pinto at pumasok si Leona, dala ang folder ng discharge papers. May pagod sa kanyang mga mata, ngunit nanatiling matatag ang kanyang tinig nang lumapit sa anak."Anak" wika ni Leona, puno ng pag-aalala, "huwag mong dibdibin masyado. Natural lang na inuuna niya si Alessia. Sanggol pa iyon at alam mo kung gaano kahalaga ang kalusugan ng bata. Hindi ibig sabihin nito na iniwasan ka niya."Napapikit si John, mariing huminga bago sumagot."Alam ko, Ma. Naiintindihan ko. Pero ang sakit. Discharge day ko ngayon, akala ko makikita ko sila. Akala ko ito na yung araw na magsisimula na kaming muli. Pero heto, ako lang mag-isa."Lumapit si Leona at hinaplos ang balikat ng anak. Marahan niya itong tinapik-tapik, parang pin

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 262

    Sa isang tahimik na silid ng ospital, nakaupo si John sa gilid ng kama, nakasuot ng malinis na damit matapos palitan ng nurse ang kanyang hospital gown. Discharge day na niya ngayon. Iyon dapat ang araw na inaasahan niyang makikita si Fortuna kasama si Alessia, at marahil ay magsisimula na silang mag-usap ng mas seryoso.Kanina pa siya restless. Panay ang tingin niya sa pintuan ng silid, umaasang bubukas ito anumang oras. Sa kanyang mga mata, may halong kaba at pananabik. Hindi niya alam kung darating nga ba si Fortuna, pero pinipilit niyang maniwala—dahil sinabi ni Tony na posible.Habang nakatingin siya sa wall clock, napahawak siya sa dibdib, pilit pinapakalma ang mabilis na tibok ng puso.John: (mahina, kausap ang sarili) "Basta makita ko lang sila... si Fortuna at si Alessia. Kahit saglit lang. Sana lang... sana dumating sila."Sa kabilang banda ng siyudad, nasa bahay naman si Fortuna, nakayuko sa ibabaw ng kuna ni Alessia. Mainit ang noo ng sanggol, at ramdam niya ang init ng ma

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 261

    Habang naglalakad si Fortuna at si Tony, dala-dala si Alessia, ang mga alalahanin ni Fortuna ay patuloy na sumasakal sa kanya. Ang bawat hakbang na iniisa-isa niya ay parang may bigat na dala. Sa bawat kanto, sa bawat sulok, sa bawat sulyap na kanyang tinatanaw, iniisip niya kung tama ba ang mga desisyon niya, kung ano ang dapat niyang gawin. Parang may kumakalabit na boses sa kanyang isipan na hindi umaatras, at yun ay ang lahat ng nangyari kay John—ang kanyang mga pagkakamali, ang mga pagkatalo, at ang mga pagsubok na humubog sa kanyang mga desisyon.Habang tinatanaw nila ang daan palabas ng ospital, biglang tumunog ang cellphone ni Fortuna. Nagpatuloy siya sa paglakad, ngunit ang tunog ng ringtone ay nagpatigil sa kanya, at agad niyang naramdaman ang kilig at kaba. Hindi na siya nagdalawang isip, alam niyang ang tawag na iyon ay mula kay John. Si Tony, na nakakita ng pag-aalangan sa mukha ng kapatid, mabilis na kinuha ang cellphone mula kay Fortuna.Tony: (mahinang tinig) "Bunso, s

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 260

    Maya-maya, bumukas ang pinto ng silid at lumabas si Amanda, ang kanyang hipag, bitbit si baby Alessia. Nakangiti itong lumapit sa kanila habang karga ang sanggol na nakasuot ng maliit na damit na kulay rosas. Tila maliit na anghel si Alessia, mahimbing ang paghinga at paminsan-minsan ay ngumunguya ng walang gatas.Agad na napangiti si Jack, ang kanilang ama, na nakaupo sa sala at abala kanina sa pagbabasa ng diyaryo. Tumayo ito at lumapit, parang batang nakakita ng laruan.“Aba!” masayang sambit ni Jack, sabay tingin sa kanyang apo. “Ang ganda talaga ng apo ko. Manang-mana sa akin!” biro nito, sabay tawa nang malakas.Napailing si Tony. “Tay, huwag n’yo ngang angkinin. Si Alessia, kamukha ng Mommy niya.”Ngunit agad sumabat si Rose, ang ina nila, sabay tapik sa braso ni Jack. “Naku, Tony, mali ka riyan. Manang-mana ‘yan sa lola niya. Tingnan mo ang hugis ng mata, kamukha ko ‘yan!”Nagkatawanan ang lahat, at si Fortuna, kahit kanina’y mabigat ang dibdib, ay hindi naiwasang ngumiti. Hin

More Chapters

You may also like

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status