Sa loob ng isang malamlam na silid, nagtagpo ang dalawang magkaibang mundo si Marco at si Señora. Ang mga mata ni Señora ay malungkot, puno ng panghihinayang, habang si Marco, na matigas ang mukha, ay naglalakad sa paligid ng silid, hindi alam kung paano simulan ang usapan.“Marco…” mahinang nagsalita si Señora, ang tinig niya'y puno ng kalungkutan at panghihinayang. “Hindi ko na kayang magtago pa. Lahat ng mga kasinungalingan ko… napag-isipan ko na... hindi ko na kayang magpanggap na ang lahat ay okay.”Tumingin si Marco sa kanya, ang mga mata’y naglalaman ng sama ng loob, ngunit may kalakip na malasakit. “Hindi ka ba nahihiya, Señora?” tanong niya, ang tinig ay matalim. “Ginamit mo pa ako para sa mga plano mo, para sa mga interes mo, para sa iyong sariling kagustuhan. Ginamit mo ang lahat ng tao, pati ako. Tapos ngayon, nagsisisi ka?”“Hindi ko alam kung anong nangyari,” sagot ni Señora, ang kanyang boses ay malalim sa kalungkutan. “Minsan hindi ko na alam kung bakit ko ginawa ang l
Habang naglalakad palayo si John, ang bawat hakbang ay mabigat, parang isang malupit na tanikala na nag-uugnay sa kanya sa mga pagkatalo at pagkabigo. Hindi na niya kayang iwasan ang sakit na dulot ng mga salitang binitiwan ni Tony at ni Fortuna. Hindi siya pwedeng magpanggap na hindi nasaktan, hindi pwedeng magpanggap na hindi siya natupok ng lahat ng emosyon na iyon. Hindi na siya kayang pabalikin.Sa likod niya, naroon ang tahanan na iniiwasan na niya ang isang lugar na minsan ay puno ng pag-asa, ngunit ngayo'y puno ng mga sugat na hindi na kayang pagalingin. Ang mga mata ni Fortuna na hindi nakatingin sa kanya, ang kanyang katahimikan ay nagsalita ng higit pa kaysa anumang mga salita. Si Tony, na ang mga mata ay nagsilbing tagapagtanggol, ay nagbigay ng huling hampas sa kanyang puso.Pagdating niya sa kalsada, hindi pa rin siya makapaniwala na wala nang balikan. Ang mga pangarap nilang tatlo siya, si Fortuna, at si Alessia—ay tila isang kasaysayan ng isang nawawalang panahon. Wala
Ang araw ay sumikat, ngunit ang kanyang liwanag ay hindi nakarating sa puso ni Fortuna. Matapos ang mga araw ng pagluha, pagsisi, at mga pagbabalik-tanaw, naroroon siya ngayon—mas malakas at mas matatag, ngunit puno ng galit at pighati. Hindi na siya ang dating babaeng masyadong nagmamahal, masyadong nagbibigay ng pagkakataon. Ang mga sugat sa kanyang puso ay hindi na kayang pagalingin ng mga salitang “sorry” o “mga pangako ng pagbabago.”Sa labas ng bahay, nakita na ni Tony, ang kuya ni Fortuna, na may isang hindi inaasahang bisita. Si John. Nakasuot ng simple ngunit maayos na damit, may dala-dalang isang bouquet ng rosas, paborito niyang pagkain ni Fortuna, at isang maliliit na damit ng kanilang anak na si Alessia.“John, ano ‘yan?” tanong ni Tony, ang boses ay puno ng pagdududa at galit.Tumango si John, parang naghihirap na nagsimula maglakad patungo sa pintuan. “Tony, gusto ko lang makausap si Fortuna. May dala akong mga bagay na alam kong gusto niyang makita… gusto ko sanang mag
Sa labas ng bahay, sa hardin, sa lilim ng mga puno ng lemon…Tahimik ang paligid. Tanging huni ng mga kuliglig at mahihinang kaluskos ng mga dahon ang maririnig. Nakaupo si Madam Irene sa lumang bangko na gawa sa kahoy, pinagmamasdan ang anak niyang si Leona na naglalakad pabalik-balik, tila ba hindi alam kung saan ibubuhos ang bigat na kanina pa kumakain sa dibdib niya.“Ma…” mahinang tawag ni Leona, halos pabulong, “tama nga siguro kayo noon. Hindi dapat natin pinilit ang kasal nina Fortuna at John. Pero ginawa natin kasi akala natin… akala natin ito ang makabubuti.”Humugot ng malalim na buntong-hininga si Madam Irene bago tumingin sa kanya. “Walang kasalanang mapipilit ang puso, anak. Kahit pa anong plano ang gawin natin, kung wala sa puso nila ang isa’t isa, wala ring saysay ang lahat.”Huminto si Leona sa paglalakad, napayuko. “Pero paano kung tuluyan na silang maghihiwalay? Paano kung sa kagustuhan nating itama ang lahat, lalo lang nating sinira ang mga dapat sanang buo?”Ilang
HOTEL Crown — Executive Lounge, 10th Floor CaliforniaTahimik ang paligid. Malamlam ang ilaw. Ang salamin sa bintana ay nagpapakita ng liwanag ng lungsod sa ibaba, kumikislap na parang alaalang hindi na mabubura.Lumapit si Marco sa isang nakatalikod na lalaki, naka-itim na coat, may hawak na folder. Siya ang private investigator.“Mr. Velarde,” ani Marco, mahinang tinig pero may bigat, “Salamat. Kung hindi dahil sa inyo, hindi namin siya agad matatagpuan.”Tumango ang lalaki, iniabot ang folder. “Sinunod lang namin ang mga lead, sir. Naging madali dahil iniwan niya ang trail niya sa pag-book online gamit ang dating alias. At kung totoo man lahat ng sinabi niya sa loob ng mga araw na ‘to… sa palagay ko, kailangan n’yong marinig ang totoo, mula sa kanya mismo.”Kinuyom ni Marco ang folder. Hindi niya ito binuksan. Hindi pa ngayon.“Maraming salamat. Transfer ko na lang ang final payment, tama?”“Hindi kailangan ng dagdag, sir. Alam kong hindi ito ordinaryong kaso. Minsan kasi, hindi la
Sa loob ng bahay ng mga Tan sa California, sumisigaw ang katahimikan. Naiwan ang tensyon sa pagitan ng mga titig, at ang bawat hakbang ni Leona ay mabigat, punô ng galit at pagkadismaya.“Lumayas ka na dito, Señora,” mariing sabi ni Leona, tinuturo ang pintuan.“Hindi ka na karapat-dapat manatili pa sa pamamahay na ito. Hindi matapos-tapos ang panloloko mo!”Umiiyak si Señora, ngunit walang makakuhang awa sa paligid. Nagsimula siyang lumapit kay John, nanginginig ang boses.“John, please… hindi ko alam kung paano tayo umabot sa ganito. Ayoko pang umalis.”Pero bago pa siya makalapit, biglang sumingit si Marco, mabilis na humakbang at mariing hinawakan ang braso ng babae.“Tama na 'yan.”“Marco? Bitawan mo ako! Ayoko sumama sa’yo!” sigaw ni Señora, nagpupumiglas.“Hindi ka pa ba nahihiya, ha?” singhal ni Marco. “Sa dami ng kasinungalingang niluto mo, may mukha ka pang humingi ng awa dito? Halika na. Huwag mo nang dagdagan pa ang kababuyan ng ginawa mo!”Hinila ni Marco si Señora palab