ตอนที่4 เอาอีก!

วันต่อมา

“มิเชลล์ ทางนี้~” สามสาวที่นั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนโบกมือให้มิเชลล์ที่กำลังเดินมา

“มาช้านะเนี่ย~” รดาเอ่ยแซวอย่างไม่จริงจัง

“ก็หอพักฉันอยู่ไกลหนิ” มิเชลล์ตอบ พลางทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้

“แกมาแล้วก็ดี... เอานี่ไปดูสิ” พริกแกงยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้เธอดูอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังกว่าปกติ ทำเอาเธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะรับโทรศัพท์มาและมองที่หน้าจอ

“นี่มัน... ที่ฉันทะเลาะกับยัยพี่เอวาเมื่อวานหนิ!!”

“ใช่!! มีคนถ่ายลงเพจซุบซิบคนดังมหาลัยด้วย... ดังใหญ่แล้วนะแก!”

มิเชลล์ไม่ได้ตอบเพื่อน แต่กลับเลื่อนนิ้วไล่ดูคอมเมนต์ว่าคนพูดคุยอะไรกันบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะโจมตีไปทางเอวามากกว่า ว่าทำมากเกินไป แถมยังทำตัวไม่เหมาะกับการเป็นรุ่นพี่

เฮ้อออ~ โชคดีที่ไม่มีใครพูดถึงเธอในทางไม่ดี... ไม่งั้นเรื่องต้องวุ่นวายแน่นอน

อ๊ะ!! จริงสิ ถ้าคลิปนี้ถูกเผยแพร่ออกไป เขาคนนั้นก็ต้องเห็นด้วยสิ!! อึก! ป่านนี้ยัยพี่เอวาอะไรนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ...

“ทำไมแกทำหน้าแบบนั้นอ่ะ เป็นอะไรรึเปล่า?” พริกแกงเอ่ยถามอย่างห่วงใย เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวฉายชัดถึงความกังวล

“เอ่อ... เปล่าหรอก ฉันแค่ไม่คิดว่าจะมีคนถ่ายคลิปน่ะ”

“แล้วนี่พี่เขาจะเรียกเข้าประชุมเชียร์กี่โมงเนี่ย!?”

“กะ....”

ปรี๊ดดดด ปรี๊ดดด

“นั่นไง! พูดยังไม่ทันจบก็เรียกเลย ไปกันเถอะ!!”

“ปีหนึ่งทุกคนเร่งเข้าแถวเลยค่ะ เร็วๆ” รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งถือโทรโข่งแล้วเปร่งเสียงตะโกนบอกปีหนึ่ง ทำให้ทุกคนต้องรีบลุกจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว แล้วไปยืนเรียงแถวกันในลานกว้าง

“ในเมื่อเข้าแถวเสร็จแล้ว ต่อไปนี้ก็นั่งแบบเงียบๆ นะคะ อย่าส่งเสียงพูดเป็นอันขาด พี่เตือนด้วยความหวังดี...”

“.......” ปีหนึ่งทุกคนนั่งเงียบตามคำสั่งโดยไม่มีใครส่งเสียงอะไรออกมาสักคน

“ดีมากค่ะ!! ขอให้เป็นแบบนี้ต่อไปนะคะ”

ฟู่ววว~ มิเชลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ลุ้นแทบตายว่าจะมีเสียงดังเล็ดลอดหรือไม่ แต่โชคดีที่ไม่มีใครส่งเสียงเลย

“สวัสดีน้องๆ ปีหนึ่งทุกคน และก็ขอต้อนรับสู่รั้วมหาลัย KH ค่ะ ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวเองก่อน พี่ชื่อหมวย วิศวะคอมฯ ปีที่ 2 เป็นผู้ที่รับผิดชอบการดูแลปีหนึ่งทุกคนแบบชั่วคราวในขณะนี้!”

“ต่อไปรุ่นพี่ทุกคนในที่นี้จะมาแนะนำตัวให้พวกคุณได้รู้จัก ว่าชื่ออะไร สาขาอะไร ปีไหน และรับผิดชอบการดูแลพวกคุณอยู่ฝ่ายไหน... ขอให้พวกคุณตั้งใจฟัง และจดจำพวกเขาไว้ให้ดีนะคะ เพราะในภายภาคหน้าพวกเขาอาจจะช่วยเหลือคุณได้!! เข้าใจไหม!”

“เข้าใจครับ / ค่ะ!”

“คนตั้งมากมายช่วยตอบให้มันมีแรงหน่อยได้ไหม เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมารึไงคะ... เสียงฉันคนเดียวตอนที่ไม่ได้พูดใส่โทรโข่งยังดังกว่าพวกคุณเลย!!”

“เอาใหม่! เข้าใจไหมคะ!!?” เสียงตอบรับที่ตอบกลับมาไม่ดังนัก ทำให้รู้สึกไม่พึงพอใจนัก จึงตำหนิด้วยเสียงที่แฝงความดุดัน ทำเอาน้องๆ หลายคนสะดุ้งกันเป็นแถว

“เข้าใจครับ / ค่ะ!!!!” คราวนี้ปีหนึ่งทุกคนเอ่ยเสียงดังฟังชัด จนมันก้องไปทั่วลานเกียร์

“ดีค่ะ! เชิญรุ่นพี่ออกมาแนะนำตัวได้เลย...” รุ่นพี่ต่างพยักหน้าพอใจ ก่อนที่พวกเขาจะทยอยออกมาแนะนำตัวทีละคน ระหว่างนั้นเสียงฮือฮาเล็กน้อยในหมู่รุ่นน้อง

ทว่าในขณะที่หลายๆ คนกำลังตื่นเต้นกับการแนะนำตัวของรุ่นพี่ มิเชลล์ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ กลับอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้...

เท่าที่ฟังมาเหมือนจะมีแค่ปีสองเท่านั้น และพวกเขาส่วนใหญ่ก็จะอยู่ฝ่ายสันทนาการกับบริการ แล้วปีสามกับปีสี่ไปไหนหมดเนี่ย?

“พวกคุณสงสัยใช่ไหมว่ารุ่นพี่พวกคุณอีกสองชั้นปีหายไปไหน...” พี่ผู้หญิงคนเดิมถามขึ้น ซึ่งก็คือพี่หมวยนั่นแหละ เธอเหมือนจะอ่านใจทุกคนได้ว่าตอนนี้กำลังสงสัยอะไรกันอยู่"พวกคุณสงสัยใช่ไหมว่ารุ่นพี่พวกคุณอีก2 ชั้นปีหายไปไหน..." พี่ผู้หญิงคนเดิมถามขึ้น ซึ่งก็คือพี่หมวยนั่นแหละ

"สงสัยครับพี่!" นักศึกษาผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหน้ายกมือตอบ

"พวกเขาไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ อยู่แถวนี้นี่แหละ... แต่มันยังไม่ถึงเวลาที่พวกคุณจะได้เจอเขา" คำตอบนั้นสร้างความตื่นเต้นและความประหลาดใจให้หลายคนทันที ก่อนจะพากันมองซ้ายมองขวาตามสัญชาตญาณ แต่ไม่นานก็ต้องหันกลับมาทางเดิม เพราะคำถามต่อมาของรุ่นพี่

"ว่าแต่พวกคุณอยากเจอพวกเขาไหมล่ะคะ?"

"อยากครับ/ค่ะ!!" คราวนี้ปี 1 หลายคนร่วมกันตอบเสียงดังเลย... คงจะอยากเจอมากๆ

"เสียงดังฟังชัดดีค่ะ! ถ้าพวกเขาได้ยินคงจะดีใจมากๆ ที่พวกคุณอยากเจอ..."

"พี่หมวยคะ ขออนุญาตถามค่ะ" จู่ๆ พริกแกงที่นั่งข้างมิเชลล์ก็ยกมือถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ในกลุ่มพวกพี่ไม่มีพี่ว้ากเลยหรอคะ?"

"เมื่อกี้ที่แนะนำตัวไป มีไหมล่ะคะ?" พี่หมวยย้อนถามกลับเสียงเรียบ

"ไม่มีค่ะ... แล้วพวกเขาอยู่ไหนหรอคะ" นี่ก็สงสัยเก่ง! อยากเจอรึไง!?

"อยู่รอบๆ ตัวพวกคุณนั่นแหละ เขาจ้องมองพวกคุณทุกคนในระหว่างที่ทำกิจกรรมอยู่ตลอดเวลา" คำพูดนั้นส่งผลให้ทุกคนหันมองไปรอบตัวอีกครั้ง ทว่าคราวนี้กลับมองด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความหวาดระแวงอย่างชัดเจน

ต่างจากมิเชลล์ที่ยังคงนั่งนิ่งอย่างรักษาท่าทีอยู่เช่นเดิม แต่ในใจก็อดคิดถึงการกระทำสุดลึกลับของคนกลุ่มนั้นไม่ได้

คงจะแอบดูอยู่สินะ... พี่ว้ากนี่ก็ชอบทำตัวลึกลับเหมือนเดิม!

"มีใครสงสัยอะไรอีกไหมคะ... พี่จะได้พูดเรื่องต่อไป!"

"......." ทุกคนเงียบ โดยไม่มีใครถามอะไรขึ้นมาอีก

"ในเมื่อไม่มีใครสงสัย งั้นพี่ขอแจ้งเรื่องต่อๆ ไปเลยนะคะ... ทุกคนพอจะทราบแล้วใช่ไหม ว่าคณะเรามีการรับน้องก่อนคณะอื่น และก่อนเปิดเทอมถึง 1 เดือน!!

นั่นก็เพราะอย่างที่พวกคุณทราบกันว่าคณะเราจำเป็นต้องมีเกียร์ ซึ่งก็คือสิ่งนี้..." พี่หมวยหยิบเกียร์ที่สวมอยู่บนคอตัวเองออกมาให้ทุกคนดู

"และวิธีเดียวที่จะทำให้เราได้มันมา ก็คือการเข้ารับน้อง และพิชิตกิจกรรมต่างๆ ในช่วงรับน้องเพื่อให้ได้มันมา... และแน่นอนว่ามันหนักหนามาก

เพราะฉะนั้นรุ่นพี่ทุกคนจึงลงความเห็นกันว่า ช่วงเวลาก่อนมหาลัยจะเปิดการเรียนการสอนแบบเป็นทางการ เราจะจัดการรับน้องให้กับปี 1"

"...ภายในหนึ่งเดือน เราจะรับน้องทั้งหมด 23 วัน ไม่รวมวันหยุดสุดสัปดาห์ และ 3 วันสุดท้ายเราจะมีการรับน้องนอกสถานที่ ซึ่ง 3 วันนั้นก็คือวันตัดสินว่าพวกคุณจะได้เกียร์หรือไม่!! และถ้าพวกคุณไม่มีเกียร์... แน่นอนว่าพวกคุณจะไม่ใช่นักศึกษาคณะวิศวะ และไม่ใช่รุ่นน้องของพวกเรา!!"

สิ้นคำพูดของรุ่นพี่ ทุกคนก็เบิกตากว้าง พร้อมกับเสียงฮือฮาที่เริ่มดังขึ้น ก่อนจะกระจายไปทั่วลานเกียร์

'หึ้ยย แก~ เราจะต้องได้เกียร์นะเว้ย' ปี 1 เริ่มส่งเสียงด้วยความวิตกเมื่อได้ยินที่รุ่นพี่พูด

'เออใช่! ถ้าไม่ได้นะ กูไม่มีของไม่ฟาดอิป้าข้างบ้านแน่!'

อุ๊ปส์! มิเชลล์ได้ยินเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านหลังพูดถึงกับหลุดขำออกมา

ตอนแรกคิดว่ากลัวว่าจะไม่ได้เรียนคณะวิศวะ แต่ที่ไหนได้! กลัวไม่ได้ฟาดป้าข้างบ้าน... จะว่าไปก็คิดเหมือนเธอเลย

ยึ๋ย! แค่พูดถึงก็คันยุบยิบไปทั้งตัวแล้ว!!

"เงียบค่ะ!!!"

อ๊ะ! สะดุ้งหมด จู่ๆ พี่หมวยก็ตะโกนเสียงดังลั่นเลย นั่นจึงทำให้ลานเกียร์กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

"การรับน้องจะเริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป... แต่!!"

แต่อะไร ทำไมต้องเว้นวรรคด้วย!?

"เนื่องจากวันนี้สภาพการแต่งตัวของพวกคุณมันไม่พร้อม และไม่เหมาะสมในการทำกิจกรรมสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะผู้หญิงที่สวมกระโปรง... เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ขอให้ทุกคนสวมใส่เสื้อ และกางเกงวอร์มสีดำ เพื่อให้สะดวกต่อการทำกิจกรรมนะคะ..."

ร่างบางลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่าต้องเจอกิจกรรมสุดโหดตั้งแต่วันแรกแล้วเสียอีก

"ส่วนวันนี้เราก็จะให้ทำอะไรแบบเบาๆ ก่อนแล้วกัน... ปี 2 แจกป้ายชื่อให้ปี 1 ค่ะ!"

รุ่นพี่ส่งป้ายชื่อให้ทุกคนจนครบ จากนั้นก็ให้เขียนชื่อเล่น และรหัสนักศึกษาลงไป

หลายชั่วโมงผ่านไป

กิจกรรมรับน้องของวันนี้ก็ได้จบลงแล้ว ซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรมากเลย นอกจากมีการแจ้งรายละเอียดการรับน้องตลอดทั้งเดือนว่าต้องทำอะไรบ้าง และก็ให้ปี 1 เล่นเกมร่วมกันกับปี 2 เล็กๆ น้อยๆ แต่กว่ากิจกรรมจะจบก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน

"เฮ้ออ~ รับน้องวันแรกเหมือนจะสบายแต่ก็ไม่ได้สบายเลยแก~ นี่ฉันโดนทำโทษจนเอวเคล็ดไปหมดแล้วนะ!" เสียงมิลินบ่นกระปอดกระแปดหลังจากออกมาจากลานเกียร์แล้ว

"อิมิลิน! ทำไมพูดสองแง่สองง่ามแบบนั้นเนี่ย คิดดีไม่ได้เลย!" พริกแกงเอ่ยทักเพื่อนสาว

"อะไร ฉันหมายถึงโดนสั่งทำโทษให้เต้นจนปวดเอวไปหมดแล้ว!"

"ฉันว่าฉันก็พูดปกตินะ แกนั่นแหละคิดไปเอง..."

"อ้าวหรอ...แหะ!!"

"มิเชลล์ ว่าแต่แกเถอะไม่โดนลงโทษเลย...แกจำชื่อเพื่อนทุกคนกับพี่ปี2 ได้ไงเนี่ย! ทั้งที่อยู่คนสุดท้ายเลย" รดาเอ่ยถามเธอ พลางทำหน้าแบบสิ่งที่เธอทำมันเหลือเชื่อมากๆ

"โอ๊ย~ ก็กว่ามันจะมาถึงฉันพวกแกกับคนอื่นๆ ต้องวนพูดใหม่ไปกี่รอบล่ะ? มันก็ต้องจำได้บ้างสิ..." นี่ยังดีนะที่พี่เขาแบ่งกลุ่มให้เล่น เพราะถ้าจับเป็นกลุ่มที่มีมากกว่า50 คนขึ้นไป เธอก็จำไม่ได้เหมือนกัน

"เออ ก็จริง!"

"กลับเถอะ!! เหนื่อยแล้ว" มิเชลล์บอกเพื่อนเสียงอ่อน เพราะเหนื่อยเต็มทน อยากกลับไปอาบน้ำแล้วนอนตากแอร์ให้เย็นชื่นใจ!

"โอเค~ เจอกันพรุ่งนี้นะ" พวกเธอโบกมือให้กัน ก่อนจะแยกย้ายกันไป...ส่วนเธอก็เดินกลับไปทางเดิม และมุ่งตรงไปยังห้องหนึ่ง

แกร็ก!! มือเล็กเปิดประตูเข้าไปเบาๆ ก็เห็นร่างชายผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนแล้ว แถมยังจ้องมองมาทางเธออีก...

"มานั่งนี่..." ชายหนุ่มกระดิกนิ้วเรียกให้เธอเดินไปตรงหน้า และถอยห่างออกจากโต๊ะเพื่อให้เธอนั่งลงบนตัก คนตัวเล็กที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาทันที

พรึ่บ!

"คิดถึง!" ร่างบางนั่งลง จากนั้นก็ซบลงบนอกแกร่งและเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อน

"หึ! เหมือนกัน...วันนี้เป็นไงบ้าง?" มือหนาเกลี่ยไรผมออกจากใบหน้าสวย แล้วกดจูบแผ่วเบาที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน

"ก็สนุก...อ้อ! ลืมบอกไปว่าเมื่อวานได้เพื่อนใหม่ด้วย~" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มสดใส ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกายเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จัก ทำให้เขาต้องเงยหน้ามองเธอ แล้วยกยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดู

"หึ! ดีใจมากสินะถึงได้ยิ้มกว้างขนาดนี้"

"แน่นอนอยู่แล้ว พี่ก็รู้ว่าที่ผ่านมาฉันมีเพื่อนแค่คนเดียว แถมตอนนี้ยังต้องแยกจากกันอีก ชิ!" เสียงหวานฉุนขึ้นจมูกทันที พลางสะบัดหน้าหนีชายหนุ่มอย่างแง่งอน เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ต้องแยกจากเพื่อนสนิท

"เอาน่า~ เดือนเดียวเองอดทนหน่อย...เธอก็ได้เพื่อนใหม่ไม่ใช่หรอหื้ม?" มือหนารั้งใบหน้าสวยกลับมาทางเดิม

"ก็ใช่~ แต่..." แต่เธอเป็นห่วงเพื่อนหนิ...ไม่รู้ว่าตอนนี้จะมีเพื่อนบ้างรึเปล่า

"ไม่ต้องห่วงหรอก เพื่อนเธอเฟรนลี่จะตาย หาเพื่อนได้ไม่ยาก!" เขารู้ว่าหญิงสาวคิดอะไร จึงปลอบโยนให้เธอคลายความกังวลลง

"ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น..." ร่างบางพยักหน้าเบาๆ อย่างจำยอม...เรื่องมันดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้เธอทำยังไงได้ล่ะ นอกจากต้องยอมให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป...

"จะกลับเลยไหม?"

"พี่ทำงานเสร็จแล้วหรอ?" ร่างบางละใบหน้าจากร่างสูง แล้วหันมามองกองงานบนโต๊ะ

"ยัง...แต่ถ้าเธออยากกลับก็ไม่มีปัญหา" ได้ไงกัน!!

"ไม่เอา! ทำงานให้เสร็จก่อนเลย...เดี๋ยวนอนรอก็ได้" เธอไม่อยากให้เขาทิ้งขว้างงานไปแบบนี้

"อืม! งั้นจะกินอะไรไหมเดี๋ยวสั่งมาให้"

"กินค่ะ!!" ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ อย่างร่าเริงเมื่อพูดถึงของกิน

"หึ!! พูดถึงของกินนี่ยิ้มแป้นเลยนะ ยัยเด็กอ้วน!" ร่างสูงกระตุกยิ้มพลางใช้มือข้างหนึ่งขยี้แก้มนุ่มนิ่มของเธออย่างหยอกเย้าเบาๆ จนเธอต้องสะบัดหน้าแล้วแลบลิ้นใส่เขาอย่างทะเล้น

"แบร่~" ถูกด่าว่าอ้วนไม่โกรธหรอก แต่ถ้าบอกว่าไม่สวย ได้เป็นเรื่องแน่!!

"หึ! มึงจะกลับมายังร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาใครบางคน พร้อมกรอกเสียงถามปลายสายเสียงเรียบ

"......"

"งั้นกูฝากซื้ออาหารมาให้เด็กแถวนี้หน่อย เอาเป็น..."

"เอาเป็นอะไรก็ได้ค่ะที่อร่อยๆ เอามาเยอะๆ เลยนะคะ! อ้อ! แล้วก็ไม่เอาอาหารที่มีกุ้งนะคะ ย้ำ! ไม่! มี! กุ้ง!" คนตัวเล็กกรอกเสียงตัวเองแทรกเข้าไปก่อนที่ร่างสูงจะพูด พร้อมกับไม่ลืมย้ำปลายสายถึงเรื่องสำคัญมากๆ ด้วย

ติ๊ด!! พรึ่บ!

"เด็กดี! จุ๊บ!! อื้มมม~" ปากหยักกดจูบลงบนริมฝีปากอมชมพูของอีกคนแรงๆ เนื่องจากให้รางวัลที่เธอไม่ลืมนึกถึงเขาด้วย ว่าเขาแพ้กุ้ง!

"อื้มมม~ เอาอีก!!" ร่างบางหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบ จนกระทั่งร่างสูงถอนจูบออก คนตัวเล็กบนตักก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับยังไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยร้องขออีกอย่างออดอ้อน และมีหรือที่เขาจะปฏิเสธ...หึ! ขอมาก็จัดให้!!