Novels by เฟยเฟิ่ง feifeng

"กรี๊ดดด ยัยน้อง!! ขึ้นสองขีด!" คะนิ้งตะโกนพูดเสียงดัง ทำให้มิเชลล์ที่หลับตาอยู่ ต้องเปิดตากว้างและชะโงกหน้าเข้าไปดูแท่งสีขาวให้เห็นกับตาเฮือก!! สะสองขีดจริงๆ ด้วย!!"อึก! มะมันจะไม่พลาดใช่ไหมคะ""พี่ก็ไม่แน่ใจ งั้นลองดูแท่งอื่นดูไหม พี่ซื้อมาหลายแท่ง..." หงึกๆ มิเชลล์พยักหน้ารัว ขณะนี้อารมณ์ความรู้สึกของเธอมันหลากหลายมาก จนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้เลย!"อะนี่! ลองดู..." มือเล็กรับที่ตรวจครรภ์มาแล้วค่อยๆ หยดฉี่ที่ยังเหลืออยู่ลงไปบนที่ตรวจครรภ์ทุกแท่ง และยืนรอผลด้วยความลุ้นระทึกพรึ่บ!"เอ๊ะ? ยัยน้อง นี่มันก็ที่ตรวจครรภ์หนิ!" คะนิ้งเปิดถังขยะ เพื่อที่จะนำกล่องลงไปทิ้ง ทว่าเธอก็เจอเข้ากับที่ตรวจครรภ์จำนวนหลายสิบชิ้นอยู่ในนั้น…"เอ่อค่ะ มันเป็นของที่เชลล์เคยตรวจไปเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่มันขึ้นขีดเดียว""แล้วทำไมมันถึงได้เยอะขนาดนี้ล่ะ!?" ก็หลังจากที่ร่างสูงรู้ว่าเธอมีเปอร์เซ็นต์ที่จะท้อง เขาก็บังคับให้เธอตรวจครรภ์ทุกวันเลย และที่มันเยอะขนาดนี้ก็เพราะว่ามันถูกสะสมมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ยังไงล่ะ แต่ช่วงสองวันที่ผ่านมาเขาไม่ได้บังคับให้เธอตรวจเลย เพราะคงจะท้อกับผลที่ออกมาเป็นขีดเดียวทุกครั้ง"แห

"คะคิรัน...มาได้ไง!!?" นั้นสิ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?"ผลตรวจออกมาว่ายังไง..." คิรันไม่ได้ตอบคำถามที่ร่างบางสงสัย แต่กลับเป็นฝ่ายตั้งคำถามกลับไปแทน"กึก! ผะผลตรวจอะไร?" ร่างบางผงะกับคำถามที่สุดจะตรงประเด็นของเขา ก่อนจะเฉไฉทำเป็นไม่เข้าใจ"อย่าเฉไฉ...ตอบมา ผลตรวจออกมาว่ายังไง" คิรันถามย้ำอีกครั้งเสียงดังจนทุกคนในที่นี้หันมามอง"อย่าเสียงดังสิ!"หมับ!"เฮ้ออ~ กลับเถอะ..." มิเชลล์ฉุดรั้งมือใหญ่ เพื่อบังคับให้เขาเดินตาม จนมาถึงหน้าโรงพยาบาลพรึ่บ!"จะบอกได้ยังว่าผลตรวจเป็นยังไง!" คิรันหยุดเดินแล้วออกแรงกระตุกเบาๆ ให้ร่างบางมาอยู่ในอ้อมแขน"อื้ออ~ คิรันนี่มันหน้าโรงพยาบาลนะ!"“…..”"เฮ้ออ~ โอเค! เชลล์บอกก็ได้...แต่ต้องไม่ใช่ตรงนี้" ร่างบางยกมือยอมแพ้ เมื่ออีกคนยังจ้องมองเธอไม่ลดละ"งั้นก็ไปที่รถ!"ปัง!!"ถึงรถแล้ว คราวนี้ก็พูดมา!""ก่อนเชลล์จะตอบคำถาม…คิรันตอบมาก่อนว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?""ก็ตามเด็กเจ้าเล่ห์ที่แอบหนีผัวมาไง!!" เมื่อเช้าเขารู้สึกตัวตั้งแต่เธอพยายามแกะท่อนแขนเขาออกจากตัวแล้ว แต่ที่ยังแกล้งหลับต่อเพราะอยากรู้ว่าคนตัวเล็กจะทำอะไร และก็แอบตามเธอมานี่แหละ"อึก!" นี่เมื่อเช้า

"ว่าไง เธอมั่นใจไหม...""อึก! มะมั่นใจสิ มั่นใจมากด้วย!!" มั่นใจกับผีสิ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว ตอนนี้ทั้งตัวและหัวใจเธอสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้าทรงอีก...แต่จะให้ยอมรับกับเขาตามตรงได้ยังไงไม่ได้การแล้ว พรุ่งนี้เธอต้องไปฉีดยาคุมให้เร็วที่สุด แต่มันจะทันไหมนะ!!"โอเค ถ้าเธอมั่นใจว่าไม่ได้ท้องงั้นฉันก็เ-ดเธอแรงๆ ได้ใช่ไหม""ได้…เฮ้ย!! ไม่ได้!!" อะไรของเขาเนี่ย ทำไมถึงวกเข้าเรื่องนี้ได้ ซ้ำยังถือจังหวะตอนเธอกำลังกังวลมากๆ จนเผลอตอบออกไปแบบนั้นอีก!!"ทำไมจะไม่ได้! มานี่!!""อ๊ะ!!" ร่างบางถูกมือหนาฉุดรั้งให้เข้ามานั่งบนตัก แล้วกอดรัดไว้แน่น"คะคิรันไม่เอา เราลงไปข้างล่างเถอะนะ ทุกคนรออยู่...""รู้ได้ไงว่ารอ ป่านนี้พวกเขาคงกลับไปหมดแล้วล่ะ""งะงั้นเชลล์ไปอาบน้ำนอนดีกว่า!" มิเชลล์พยายามหลีกเลี่ยงอย่างสุดฤทธิ์ เพราะเธอจะยอมให้เขาทำแบบนั้นตอนนี้ไม่ได้!!"อย่าเพิ่งสิ! ฉันยังไม่ได้แกะของขวัญเลยนะ...""แต่ของขวัญอยู่ข้างล่าง...งั้นเราลงไปแกะของขวัญกันนะ!" ดีเหมือนกันเขาจะได้เลิกหมกมุ่นเรื่องอย่างว่า!"ไม่ต้องลงไปหรอก เพราะของขวัญชิ้นนั้นอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว..." เสียงแหบพร่ากระซิบแผ่วข้างหู จนคนฟังขนลุกซู่อึก

พรึ่บ!! คาเรนกับคาริสช่วยกันฉุดรั้งพี่ชายทั้งสองคนไว้เมื่อได้ยินเช่นนั้น...ไม่ได้ ให้ไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นแผนเซอร์ไพรส์ล้มแน่นอน!!"มาจับเฮียไว้ทำไมเนี่ยคาเรน ปล่อย!" คิรินแกะมือเล็กของคาเรนออก แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระได้อย่างง่ายดาย ซ้ำยังกอดรัดขาเขาไว้แน่นอย่างกับงูเหลือมอีก..."ไม่! ใกล้ถึงเวลาเป่าเค้กแล้ว ออกไปข้างนอกกันเถอะนะ...""ใช่ๆ ไม่ต้องไปหรอกเดี๋ยวพวกพี่เขาก็มาแล้ว!""เอ่อออ คุณหนูคะ!" สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยเรียกคุณหนูของเธอเสียงเบา เนื่องจากขณะนี้พวกเธอไม่ได้อยู่กันแค่สองคน"อ๊ะ! พี่แจ่มเสร็จแล้วหรอคะ?""เสร็จแล้วค่ะ""อะไรเสร็จ จะทำอะไรกัน?""ไม่บอก! ตามไปดูเองเถอะ..." คาเรนกับคาริสปล่อยพี่ชายทั้งสองให้เป็นอิสระ แล้วก็วิ่งออกจากห้องครัวไป ทำให้คิรันกับคิรินต้องเร่งเดินตาม จนมาถึงห้องโถงกว้าง ที่ขณะนี้มีทุกคนอยู่ด้วย และดูเหมือนกำลังล้อมวงมุงดูอะไรสักอย่าง"กล่องอะไรครับม๊า ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้" คิรินถามผู้เป็นแม่ด้วยความแปลกใจ เมื่อเข้ามาในวงล้อมของทุกคนก็เห็นว่ามีกล่องขนาดใหญ่วางอยู่1 ใบ"กล่องของขวัญของลูกสองคนไง!" หืม! ด้านในต้องเป็นของขวัญที่ใหญ่ขนาดไหนกัน กล่

"เอ่อออ...""ก็ได้ค่ะ!!" มิเชลล์กับคะนิ้งพยักหน้าตกลงพร้อมกัน หลังจากชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งเฮ้ออ~ หวังว่าเธอจะตัดสินใจถูกนะ...แอบกลัวใจร่างสูงเหมือนกันแฮะ กลัวว่าเขาจะรู้สึกนอยด์ที่ไม่ได้ของขวัญพิเศษเหมือนพี่คิริน...แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา แม้ว่าเขาจะจบมหาลัยและมีงานทำแล้ว แต่เธอนี่สิ เธอยังต้องเรียนอีก1 ปีนะ เพราะตอนนี้เธออยู่ปี4"เย้!!" สองคาโผเข้ากอดพี่สะใภ้ด้วยความดีใจสุดฤทธิ์ เนื่องจากครั้งนี้พวกเธอมีส่วนร่วมในการเซอร์ไพรส์พี่ชายทั้งสองด้วย"ยัยเรน ยัยริส! กอดพี่คะนิ้งเบาๆ สิลูก!" คริสตัลปรามสองแสบเสียงดัง เพราะทั้งคู่พุ่งเข้ากอดคะนิ้งแรงเกินไปด้วยความลืมตัว"อุ๊ย! ขอโทษค่ะหนูลืมตัว" สองคารีบผละออกแล้วขอโทษ"คิก! ไม่เป็นไรค่ะ" คะนิ้งยกยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยทั้งสอง"งั้นพวกหนูไปแปรงโฉมกับม๊ากันลูก!""หืม? ทำไมต้องแปรงโฉมด้วยล่ะคะม๊า" มิเชลล์เอียงคอสงสัย...ชุดที่เธอกับพี่คะนิ้งใส่อยู่ตอนนี้มันก็สวยและน่ารักดีออก"จะเซอร์ไพรส์ของขวัญคนรักสักที เราก็ต้องสวยที่สุดสิลูก ป่ะ ไปห้องม๊ากัน...""คาเรน! คาริสพวกเราไม่ต้องตามไปหรอก เดี๋ยวเฮียของลูกจะสงสัย คอยอยู่ช่วยม๊าถ่วงเ

2 ปีต่อมา“คิรันแต่งตัวเสร็จยัง เชลล์อยากไปหาป๊าม๊าแล้วนะ!!” ร่างเล็กตะโกนเร่งเร้าคิรันที่กำลังแต่งตัวอยู่ด้วยความเร่งรีบ พลางกระโดดเหยงๆ ไปมาเป็นการกดดันเขาอย่างหนัก“เสร็จแล้ว จะรีบอะไรขนาดนั้น หืม?” คิรันเดินออกมาจากห้องแล้วโยกหัวเล็กเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว“ก็ต้องรีบสิ! เพราะทุกคนกำลังรออยู่...วันนี้เป็นวันเกิดคิรันกับพี่คิริน แล้วก็ป๊าเลยนะ!” มีผู้ใหญ่รอเขากับเธออยู่ที่นั่นมากมาย แล้วจะให้ไปสายได้ยังไง มันเสียมารยาท“หึ! กลัวเสียมารยาทว่างั้น?”“ก็ใช่น่ะสิ!”“…แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเธอกำลังตื่นเต้น มากกว่ากลัว!” คิรันจ้องมองคนตรงหน้าอย่างต้องการจับผิด...ยัยเด็กต้องมีแผนอะไรในหัวแน่นอน เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าแผ่นอะไร“ก็ ก็ตื่นเต้นด้วย วันนี้ที่บ้านมีปาร์ตี้วันเกิดคนต้องเยอะมากแน่ๆ” มิเชลล์เบี่ยงหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาจ้องจับผิดของอีกคน“ทุกปีก็มีแต่คนในครอบครัว ไม่เห็นจะเยอะตรงไหน...ปีที่แล้วก็เหมือนกัน” เออว่ะ! ปล่อยโป๊ะทำไมเนี่ยมิเชลล์~“แต่มันก็เยอะกว่าทุกวันที่เราไปบ้านม๊าไง เพราะมีคุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย แล้วก็เพื่อนกับคนสนิทของพี่กับป๊าม๊าด้วยไง!”“โอ๊ย!! คิรันอย่าสงสัยมากไ

"เฮียกับป่ะป๊าเร็วๆ สิคะ! น้องเรนอยากไปโรงเรียนแล้วนะ" สาวน้อยน่ารักในชุดนักเรียนลายสก๊อต กำลังกระโดดเด้งขึ้นลงราวกับกระต่ายตัวน้อย พลางเอ่ยเร่งผู้เป็นพ่อ "จะรีบอะไรขนาดนั้นคะลูกสาว นี่มันยังเช้าอยู่เลย" เสียงหวานเอ่ยถามลูกสาวตัวน้อยอย่างอ่อนโยน มือป้อมๆ กอดขาเรียวของแม่ไว้แน่น พลางส่งสายตาออดอ้อนให้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู จนทุกคนที่มองอยู่พากันยิ้มให้กับความสดใสของเธอ "ก็น้องเรนตื่นเต้นนี่คะ ที่จะได้ไปโรงเรียนแล้ว!" ไม่แปลกหรอกค่ะที่จะตื่นเต้นขนาดนี้ เพราะวันนี้เป็นวันที่ยัยตัวแสบจะได้ไปโรงเรียนวันแรกและครั้งแรก แต่... "อยู่บ้านก็ไม่มีเพื่อนเลย เพราะเฮียไปโรงเรียน น้องคาริสก็ยังเด็ก เล่นกับน้องเรนไม่ได้ น้องเรนเหง๊าาเหงาค่ะคุณแม่ขา~" ปากเล็กแบะคว่ำลงพลางทำหน้าตาเหงาหงอยเหมือนหมาซึม!? หึ! ทำเป็นตีหน้าเศร้า รู้หรอกว่าจริงๆ แล้วมีแผนอื่นซ่อนอยู่...แต่ก็นะ เอาเป็นว่าแม่จะตามน้ำหนูไปก่อนก็แล้วกัน "เหงาจริงรึเปล่าเจ้าตัวแสบ! ไม่ใช่ว่ามีวัตถุประสงค์อื่นหรอกหรอ หื้ม!?" ร่างสูงเดินออกมาจากบ้าน พร้อมเด็กชายวัยกำลังโตอีกสองคนเอ่ยขึ้น "วัตถุประสงค์อะไรคะ ไม่มี๊! ไม่มี!!" มือน้

หลายปีต่อมา คริสตัล "เดี๋ยวป้าจันทร์กับพี่ๆ ช่วยกันยกอาหารออกไปวางด้านนอกเลยนะคะ" ร่างเพรียวสวยกล่าวกับเหล่าแม่บ้าน ที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารภายในครัว วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของเฮียและลูกชายฉันเอง คือคิรันและคิริน หลายคนก็คงจะรู้แล้วว่าคิรันคือใคร...เด็กน้อยมหัศจรรย์ที่อยู่ในความฝัน ได้มาเกิดเป็นลูกของฉันเอง! แต่ประเด็นคือ..เขาไม่ได้มาคนเดียว! ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองอุ้มท้องลูกแฝดก็ตอนคลอด แถมยังเกิดวันเดียวกันกับพ่อของพวกเขาด้วยอีก! ตอนนั้นฉันทั้งตกใจและก็ดีใจเหมือนกัน ที่รู้ว่าได้ลูกแฝด แต่คนที่ดีใจมากกว่าฉัน ก็ไม่พ้นคุณพ่อมือใหม่นั่นแหละ ถึงขั้นร้องป่าวประกาศลั่นโรงพยาบาล หึ! จนเกือบจะโดนยามไล่เลยทีเดียว ไม่รู้ว่าจะเล่นใหญ่ไปถึงไหน "ได้ค่ะนายหญิง!" แม่บ้านตอบรับคำสั่งของนายสาว "เฮ้อ! หนูบอกแล้วไงคะ ว่าให้เรียกหนูว่าคริสตัลก็พอ~" ร่างบางถอนหายใจเสียงดัง ใบหน้ายู่เล็กน้อยกับสรรพนามที่ถูกเรียก "โธ่~ อย่างอนสิคะนายหญิง ก็พวกเราชินกับการเรียกแบบนี้แล้วนี่หน่า..." แม่บ้านสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจ "งึก! ก็เพราะว่าทุกคนไม่ยอมเรียกชื่อหนูกันตั้งแต่แรกนี่..." "สรุป

เอี๊ยดด ปัง! "หนูคริสตัล ทำไมตาแดงแบบนั้นลูก!" คาร่าถามคริสตัลที่ลงมาจากรถด้วยดวงตาที่บอบช้ำและแดงก่ำ "ตาคิมแกทำอะไรน้อง! แล้วทำไมถึงขับรถช้านัก ป๊ากับม๊าถึงบ้านนานแล้ว เราสองคนก็ยังกลับไม่ถึงบ้านสักที" คาร่าหันไปถามคิมหันต์เสียงเข้ม "ป๊า ม๊า อ๊ากกกก!! เมียผมท้องแล้วครับ! เมียผมท้องแล้ว ได้ยินไหม!!" "วู้วว! เมียกูท้องแล้วเว้ย!!" "ทุกคนรู้ไหม ว่าตอนที่ผมได้ยินหมอบอกว่าคริสตัลท้อง ผมต้องอดทนมากแค่ไหนที่จะไม่ร้องตะโกนออกมากลางโรงพยาบาล!" ทันทีที่ลงมาจากรถ คิมหันต์ก็ตะโกนร้องป่าวประกาศด้วยความดีใจ ปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดที่อยู่ในใจ ตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงพยาบาลออกมา "เฮ้ออ ที่แกเงียบ และทำหน้าเรียบเฉยตอนออกมาจากห้องตรวจ ก็เพราะแบบนี้สินะ!" เจ้าสัวหยางถึงกับถอนหายใจกับการกระทำของลูกชาย ที่ทำเอาทุกคนใจหายใจคว่ำหมด เพราะคิดว่าไม่อยากมีลูกซะอีก "ฮึก! ฮื้อออ!~" เสียงร้องไห้จากร่างบางดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองก้วยความตกใจ "หนูคริสตัล!" "คริสตัล! หนูเป็นอะไรครับ เจ็บตรงไหนบอกเฮียสิ!" คิมหันต์ใจหล่นวูบ เมื่อได้ยินเสียงร้องจากแม่ของลูก รีบวิ่งเข้าไปจับร่างบางหมุนซ้ายหมุนขวา เพื

"ป๊าม๊าสวัสดีครับ / ค่ะ" "สวัสดีลูก คริสตัลตอนนี้หนูเป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นรึยัง" คาร่าถามไถ่ลูกสะใภ้ด้วยเสียงอ่อนนุ่ม "ดีขึ้นแล้วค่ะม๊า แผลปิดสนิทแล้ว" "ดีแล้วล่ะจ้ะ แต่ที่ม๊าถามไม่ใช่แค่เรื่องนั้นหรอก..." "เอ่อ แล้วมีเรื่องอะไรอีกหรอคะ" คริสตัลถามอย่างงุนงง นอกจากเรื่องที่เธอบาดเจ็บ ก็ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรแล้วนี่หน่า… "ก็พี่เขาบอกม๊าว่าช่วงนี้หนูอารมณ์อ่อนไหวง่าย หนูโอเครึเปล่าลูก มีอะไรไม่สบายใจบอกม๊าได้นะ" คาร่าเดินเข้าไปกุมมือบางเบาๆ พลางเอ่ยด้วยความเป็นห่วง "เอ่อ ไม่ได้มีอะไรที่ทำให้หนูไม่สบายใจหรอกค่ะ แต่ว่าา..." คริสตัลอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่รู้ว่าจะพูดออกมายังไงดี "…แต่ว่า หนูไม่รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองเป็นอะไร ถึงได้มีอารมณ์แบบนั้น" "หนูขอโทษนะคะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง โดยเฉพาะเฮีย..." ร่างบางก้มหน้าพูดเสียงหงอย "ไม่เป็นไรครับ เฮียแค่เป็นห่วงกลัวว่าเหตุการณ์ร้ายๆ ที่ผ่านมา จะส่งผลกระทบต่อจิตใจของหนูมาก จนทำให้หนูเป็นแบบนี้" อีกอย่างหนึ่งเขากลัวว่าเธอจะคิดมากจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า "เรื่องมันผ่านไปแล้ว หนูไม่ได้กลับไปคิดถึงมันหรอกค่ะ และตอนนี้หนูก็สบายดี ไม่ได้เป็นอะไรจริ

หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มาชีวิตคู่ของคิมหันต์และคริสตัลก็สงบสุขสักที ตั้งแต่วันที่คริสตัลถูกจับตัวและถูกทำร้ายอาการสาหัส หลังจากออกจากโรงพยาบาลชายหนุ่มก็ดูแลเอาใจใส่ร่างบางเป็นอย่างดี ทั้งคู่ตัวติดกันแทบจะไม่ได้ห่างกันเลยนอกจากเวลาเรียน โดยเฉพาะคริสตัลที่ช่วงนี้เหมือนจะติดคิมหันต์เป็นพิเศษ "เฮีย~หนูง่วงนอนแล้วค่ะ" ร่างเล็กสวมชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก เดินขยี้ตาเข้ามาในห้องทำงานที่มีร่างสูงนั่งทำงานอย่างเคร่งเครียด "รออีกนิดนะครับ เฮียขอตรวจเอกสารอีกนิดหนึ่ง ใกล้จะเสร็จแล้ว" คิมหันต์พูดเสียงราบเรียบ ตอนนี้เขากำลังเร่งเคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จก่อนวันขึ้นรับตำแหน่งและวันแต่งงานของทั้งสองคน "งึก! เฮียพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ!" คริสตัลหน้างอง้ำทันทีที่ได้ยินร่างสูงพูดแบบนั้น "ถ้างั้นหนูไปนอนก่อนก็ได้ครับ เฮียยังทำงานไม่เสร็จ..." คิมหันต์บอก เขารู้ว่าคนตัวเล็กอยากให้เขากล่อมนอน แต่จะทำยังไงได้ในเมื่องานเขายังไม่เสร็จ อีกอย่างหนึ่ง ไม่อยากให้เธอเสียเวลามานั่งรอเขาแล้ว เพราะกว่าจะทำงานเสร็จก็คงจะดึกมากๆ "แล้วทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรกว่างานยังไม่เสร็จ บอกให้หนูนั่งรออยู่ตั้งนาน!

ติ๊ดๆๆๆๆ!! สัญญาณชีพจรดังขึ้นรัวๆ อย่างผิดปกติ ทำให้พยาบาลต้องรีบวิ่งไปตามหมอมาดูอาการ "คิรัน คอปเตอร์! หนูเป็นอะไรครับ ฟื้นขึ้นมาหาพี่สิ! ฮึก!" คริสตัลร้องตกใจ เมื่อจู่ๆ ร่างเล็กก็กระตุกเกร็งแล้วนิ่งไป "ฮื้ออ คิรันอย่าเป็นอะไรนะ!!" "พวกคุณออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ!" พยาบาลบอกกับทั้งสองคน "เกิดอะไรขึ้น คอปเตอร์เป็นอะไร!" หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมกับหมอและพยาบาลถามขึ้น "คนไข้เกิดอาการช็อก และชีพจรเต้นผิดปกติค่ะ ผู้อำนวยการ!!" "คุณป้าครับ..." "ตาคิม! เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" หญิงวัยกลางคนมองไปยังหนุ่มสาวที่ยืนอยู่อย่างแปลกใจ "ฮึก! ช่วยคิรัน...อึก! ช่วยคอปเตอร์ด้วยนะคะ หนูขอร้อง~ ฮึก!" คริสตัลยกมือไหว้ขอร้องหมอให้ช่วยเด็กน้อยทั้งน้ำตา "ผมจะพยายามครับ" ตี๊ดดดดด!!~ สัญญาณชีพจรขึ้นเป็นเส้นตรง พร้อมกับเสียงตี๊ดที่ลากยาว เป็นการบอกว่าเด็กน้อยหัวใจได้หยุดเต้นแล้ว หมอและพยาบาลจึงรีบช่วยกันปั๊มหัวใจทันที "กรี๊ดดด ม่ายย!~ ฮื้อออ คิรัน!" คริสตัลร้องไห้อย่างขาดสติ แล้วทรุดตัวสลบไป เนื่องจากเพิ่งฟื้นมาทำให้ร่างกายยังไม่แข็งแรง บวกกับการเสียใจอย่างหนัก "คริสตัล! คริส