ตอนที่5 อยากกินหอย…

"จุ๊บบ!! " คราวนี้ไม่ใช่แค่ริมฝีปากที่แนบชิดเหมือนก่อนหน้า แต่ลิ้นอุ่นของเขาได้แทรกเข้าไปในโพรงปากหวานของเธอด้วย และรุกเร้าเข้าไปกวาดต้อนน้ำหนาวลงคออย่างไม่นึกรังเกียจ จนเธอเผลอปล่อยเสียงครางแผ่วออกมาโดยไม่รู้ตัว

"อื้อออ~ อื้มมม!" เสียงครางอื้ออึงในลำคอดังขึ้นเป็นระยะ ขณะที่ใจบางเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ

หมับ!!

"อ๊ะ! หยุดเลยนะ ให้จูบไม่ได้ให้จับ!!" ร่างบางจับมือปลาหมึกของอีกคนที่เริ่มเลื้อยไปทั่วส่วนเว้าโค้ง ก่อนจะมาหยุดที่อกอวบ เธอเม้นปากแน่น ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่

"ทำไม? ไม่อยากได้มากกว่านี้หรอ..." เสียงทุ้มพร่ากระซิบถาม ตาคมจ้องมองมาที่เธอหยาดเยิ้ม ทำเอาเธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

"อึก! มะไม่~" ร่างบางเอ่ยปฏิเสธเสียงสั่น ทั้งที่ในใจของตัวเองตีกับความรู้สึกที่เริ่มปะทุขึ้นมาจนว้าวุ่นไปหมด

"ไม่จริงๆ หรอ...หื้ม?" ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามากระซิบข้างใบหูขาว ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอ จนเธอขนลุกซู่

"อื้อออ ปล่อยเลยนะ...ตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวมีคนมาเห็น" เธอรีบลุกออกจากตักแกร่งอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลยเถิดไปไกล จนฉุดไม่อยู่...ไม่ใช่ว่าไม่อยาก แต่มันยังไม่ใช่เวลา เพราะอีกเดี๋ยวก็มีคนเอาอาหารมาให้ไง!

   "เฮ้อออ! โทรไปเลื่อนดีไหม ค่อยให้มันเอามาให้..." ชายหนุ่มถอนหายใจแรง พลางพึมพำเสียงหงุดหงิด...ตอนนี้เขาอึดอัดจนจะทนไม่ไหวแล้ว!

   ผลัก!!

   "เลื่อนอะไรหรอวะ!!' shit! พูดยังไม่ทันขาดคำก็มาถึงเลย แถมมากันครบทุกตัวอีก!!

   "เอ่อ ปะเปล่าค่ะ!" หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบโบกมือปฏิเสธตะกุกตะกัก ขณะมองไปยังผู้มาใหม่ด้วยสายตาเลิ่กลั่ก จนทุกคนถึงกับหลุดยิ้มขำในความโก๊ะของเธอ

   "นั่นอาหารของหนูใช่ไหมคะ..." เธอรีบเบี่ยงประเด็น พร้อมนิ้วเรียวชี้ไปทางอีกคนที่ถือของพะรุงพะรังอยู่หน้าประตู

   "ครับผม!"

   "งั้นหนูกินเลยนะ หิวม๊ากก!!~" มือเล็กรีบคว้าอาหารมาด้วยแววตาเป็นประกาย แล้วพาไม่ที่โต๊ะอย่างอารมณ์ดี

   "เหอะ! เห็นของกิน ก็ไม่เห็นหัวผัวเลยนะ!" เสียงทุ้มบ่นคนตัวเล็ก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด เพราะตอนนี้รู้สึกหิวมาก จนแทบจะสวบทุกอย่างได้หมดแล้ว!

   "อันนี้อร่อย! กินไหมคะ?" มือเล็กยื่นไส้กรอกพรีเมี่ยมไปจ่อที่ปากคนตัวสูงด้วยรอยยิ้มสดใส ทว่าคำพูดคำพูดของเขากลับทำให้เธอชะงักค้างด้วยความงุนงง

   "ไม่อ่ะ! อยากกินหอย..." ร่างสูงบอก พร้อมสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองไปยังเธออย่างสื่อความหมาย

   "หื้ออ! หอยอะไรอ่ะ...พี่ซื้อหอยมาด้วยหรอ?" ร่างบางขมวดคิ้วสงสัย หาอาหารบนโต๊ะว่ามีหอยหรือไม่...แต่มันก็ไม่มี เธอจึงหันไปถามชายหนุ่มผู้ที่ซื้ออาหารมา

   "เปล่า พี่ไม่ได้ซื้อมา...แต่มันหมายถึงหอยที่มีอยู่แล้วรึป่าว หึ!" ชายหนุ่มหันไปกระตุกยิ้มให้ร่างสูงอย่างรู้กัน!

   "หอยอะไรคะ?" เธอเงยหน้าขึ้นถามอย่างไร้เดียงสา ดวงตาใสซื่อเต็มไปด้วยความสงสัย...หอยอะไรที่มีอยู่แล้ว? เมื่อกี้เธอดูจนหมดแล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะมีหอยเลยสักตัว

   "หอย...เชลล์!!"

   "!!!!" ตุบ!! ไส้กรอกที่คาบหลุดร่วงออกจากปากทันที ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงก่ำในพริบตา เมื่อเสียงทุ้มพูดจบ...เธอจะไม่คิดอะไรมากกับคำพูดเขาเลย ถ้าเขาไม่ส่งสายตาโลมเลียมองมาที่เธอ แล้วเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหายไปด้วย!

   คนบ้า!! พูดอะไรน่าอายต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ได้ไง!!

   "ฮ่ะฮ่าๆๆ เบาได้เบาไอ้เวร น้องเขินจนจะมุดดินหนีแล้วนั่น!!" เสียงหัวเราะลั่นของเพื่อนสนิทของเขาดังขึ้นอย่างสะใจ

   "งื้อออ~ ไม่กินแล้ว!" ใบหน้าสวยบึ้งตึง ใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก มือเล็กวางไส้กรอกในลงอย่างหมดอารมณ์

   "หึๆๆ กินต่อสิ...หรือจะกินไส้กรอกฉันดี!" ปรี๊ดดดด! อร๊ายยย~ ตอนนี้ทั้งใบหน้าและร่างกายเธอมันเหมือนเทด้วยน้ำร้อนที่กำลังเดือดปุดๆ เลย ร้อนไปหมดแล้ว!

   พรึ่บ!! เธอฟุบลงบนโซฟาแล้วมุดหัวเข้าไปใต้หมอน เพื่อหลบซ่อนความเขินอายจากสายตาทุกคนในห้อง...ให้ตายเถอะ นี่มันวันบ้าอะไรของเธอเนี่ย!

   วันต่อมา

   "งื้อออ นี่ฉันกับพวกแกต้องแยกกลุ่มกันจริงหรอเนี่ย~ ทำไมรุ่นพี่ต้องคละกลุ่มแบบนี้ด้วยนะ!" มิลินส่งเสียงฟึดฟัดอย่างไม่พอใจ เนื่องจากตอนนี้พวกเธอทุกคนจำต้องแยกกลุ่มกันไปทำกิจกรรม ซึ่งแต่ละคนต้องถูกจับแยกไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันเลย

   "เอาน่าแก~ พวกพี่เขาทำแบบนี้เพราะอยากให้เรารู้จักเพื่อนใหม่หรือมีเพื่อนมากขึ้นก็ได้นะ!" มิเชลล์บอกเพื่อให้เพื่อนคิดในแง่ดี

   "ฉันเข้าใจ แต่แกลืมไปรึเปล่าว่าคณะเราส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายเยอะมาก ส่วนผู้หญิงมีเพียงน้อยนิด!" มิลินจีบนิ้วมาตรงหน้าเป็นการบอกว่ามันน้อยนิดจริงๆ ซึ่งมันก็จริงนั่นแหละ!

   "แต่ผู้หญิงก็มีนะ รุ่นพี่เขาคงคละมาให้ดีแล้วแหละ...อย่าคิดมากเลย บางทีมันอาจจะไม่ได้แน่อย่างที่คิดก็ได้"

   "งึก! แกก็โลกสวยจังเลยมิเชลล์!"

   "ก็แน่ล่ะ!! พวกแกลองคิดตามฉันแล้วมองไปรอบๆ สิ คณะเรามีแต่ผู้งานดีทั้งนั้นเลยนะ ว่าไหม?" ร่างบางยิ้มกว้างก่อนจะชี้นิ้วให้3 สาวมองตาม...

   "อ้ออ~ แบบนี้สินะสาเหตุของการมองโลกในแง่ดีของแก!..."

   "แต่มันก็จริงนะ! นี่ฉันลืมไปได้ไงเนี่ยว่า คณะวิศวะเราขึ้นชื่อว่าเป็นคณะที่มีผู้ชายหล่อและงานดีที่สุด! แล้วเราจะพลาดโอกาสแบบนี้ได้ไงกัน!!" พริกแกง กูรูผู้รอบรู้เรื่องแบบนี้ คงจะเพิ่งนึกขึ้นได้สินะว่านี่คือโอกาสทอง ที่จะได้ผูกมิตรกับหนุ่มหล่อแบบใกล้ชิด

   "จริงด้วย! ขอบคุณนะมิเชลล์ที่ช่วยเบิกเนตรให้ฉัน~" มิลินเลิกหงอยแล้วกลับมาร่าเริงเหมือนอย่างเคย

   "ว่าแต่แกเถอะรดา ยังซึมอยู่อีกหรอที่ต้องแยกกับพวกฉัน!" นั่นสิ! เห็นยังนิ่งเงียบอยู่เลย

   "ซึมบ้าอะไรล่ะ ฉันกำลังมองหาเป้าหมายอยู่ต่างหาก"

   "อิบ้า!! ไวกว่าใครเลยแก!" พริกแกงหัวเราะพรืด ก่อนจะผลักไหล่เพื่อนด้วยความหมั่นไส้

   ปรี๊ดดดด

   "น้องๆ คะ ในเมื่อรู้แล้วว่าตัวเองต้องอยู่กลุ่มไหนก็เร่งรีบไปรวมกลุ่มเลยค่ะ!" เสียงเป่านกหวีดดังขึ้น ทำให้ทั้ง4 คนต้องแยกกันไปรวมกลุ่มในทันที

   "สวัสดีน้องๆ ทุกคนครับ ก่อนอื่นขอแนะนำตัว ผมชื่อวินเป็นผู้รับผิดชอบดูแลกลุ่มสีแดงของพวกคุณ!"

   กลุ่มทั้งหมดจะถูกแบ่งออกเป็น4 กลุ่ม 4สี ซึ่งร่างเล็กของมิเชลล์ก็ถูกจับให้มาอยู่กลุ่มสีแดง และตอนนี้เธอก็กำลังฟังรุ่นพี่อธิบายการทำกิจกรรมอยู่อย่างใจจดใจจ่อ โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยว่า มีใครหลายคนให้ความสนใจกับเธอเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะหนุ่มหน้าหล่อที่นั่งอยู่ข้างๆ

   "นี่เธอ!" แรงสะกิดจากด้านหลังพร้อมกับเสียงเรียกกดังขึ้น ทำให้มิเชลล์ต้องหันไปมอง ก็พบว่ามาจะคนข้างๆ นั่นเอง

   "หื้อ...ว่าไง?"

   "เธอชื่อมิเชลล์ใช่ป่ะ คนที่มีปัญหากับรุ่นพี่วันรายงานตัว"

   "ใช่ มีอะไรรึป่าว?" ถามแบบนี้หรือว่าอยากมีปัญหากับเธออีกคน!?

   "เฮ้ย! อย่ามองเราแบบนั้นสิ เราก็แค่อยากรู้จักเธอเอง...เราชื่อพาสนะ ยินดีที่ได้รู้จัก" พาสยิ้มทักทายให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตร ก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าเธอ

   "อ๋อ! ยินดีที่ดะ!!" มิเชลล์กำลังจะยื่นมือไปจับตอบเพื่อทักทาย ทว่าดันเหลือบไปเห็นสายตาคมดุของชายผู้หนึ่งใต้ต้นไม้ เธอจึงรีบดึงกลับและหันกลับไปฟังรุ่นพี่พูดต่อในทันที โดยไม่สนใจคนข้างๆ อีก

   "อะ อ้าว!" พาสชักมือกลับอย่างงงวยเมื่อจู่ๆ หญิงสาวก็ดึงมือกลับ ทั้งๆ ที่เธอกำลังจะจับมือเขาอยู่แล้วเชียว!

   "วันนั้นเธอสุดยอดมากเลยนะ เราไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำแบบนั้นกับรุ่นพี่ด้วย..." พาสมองมิเชลล์ที่ยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม จึงคิดว่าเธอน่าจะฟังเขาพูดอยู่ ก็เลยพูดต่อไป…

   "เราได้ข่าวมาว่ารุ่นพี่คนนั้นถูกทำโทษ โดยให้พักการเรียนไป1 เดือนเต็มๆ และก็สั่งห้ามเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ ด้วย คงเพราะก่อความวุ่นวายและทำตัวไม่เหมาะสม!" ชายหนุ่มยังคงพูดต่อ โดยไม่ได้เอะใจสีหน้าของคนข้างที่แสดงออกมาในตอนนี้เลยว่าเป็นเช่นไร

   "...แต่มันก็สมควรแล้วแหละ เธอว่าไหม?" เขาเอียงคอเข้าไปถามความเห็นจากร่างบาง แต่เธอกลับขยับตัวถอยออก

   "ใช่! และถ้าเธอไม่อยากโดนลงโทษเหมือนรุ่นพี่คนนั้นล่ะก็...เราว่าเธอตั้งใจฟังที่พี่เขาพูดก่อนดีกว่านะ" เพิ่งรู้ว่าผู้ชายมีนิสัยชอบนินทาคนอื่นแบบนี้ด้วย

   "ไม่เป็นไรหรอก กลุ่มเรามีกันหลายคนเดี๋ยวพวกเขาก็ทำกันเองแหละ" มิเชลล์ถึงกับมองบนทันทีเมื่อได้ยินอีกคนพูดแบบนั้น...เฮ้อ! ผู้ชายคนนี้หล่อดีนะ แต่ไร้คุณภาพ!

   คิดได้ไงถึงพูดออกมาแบบนั้น ถึงสิ่งที่กำลังจะทำมันเป็นแค่กิจกรรมสานสัมพันธ์ก็เถอะ แต่เราทุกคนก็ต้องทำร่วมกันไง...พูดแบบนี้มันเห็นแก่ตัวชัดๆ มิเชลล์ไม่ปลื้ม!!

   "แล้วแต่เธอจะคิดแล้วกัน! ถือว่าเราเตือนแล้วนะ" พาสทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจในความหมายที่หญิงสาวพูด แต่มันก็แค่ครู่หนึ่งเท่านั้น นอกจากชายหนุ่มจะไม่ทำตามที่ร่างบางบอกแล้ว เขายังคงพูดนู่นนี่นั่นไม่หยุดจนเธอต้องขมวดคิ้วด้วยความรำคาญใจ!

   สูดดด ฟู่ววว~ มิเชลล์หลับตาลงแล้วผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อสงบจิตสงบใจ จากนั้นก็พายายามตั้งใจ และโฟกัสไปทางรุ่นพี่ แต่เสียงชายหนุ่มมันก็ช่างรบกวนใจเธอเหลือเกิน

   ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!

   "จะพูดอีกนานไหมครับ!!" เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับร่างชายสูงโปร่งเดินมาหยุดอยู่ข้างพาส ส่งผลให้คนที่กำลังพูดอย่างออกรสต้องสะดุ้งตกใจ

   "เฮือก!!" นั่นไงโดนแพ่งเล็งจนได้!! ช่วยไม่ได้นะพาส เพราะเธอเคยเตือนไปแล้ว...แต่เอ๊ะ! เสียงนี้เธอว่ามันคุ้นๆ นะ

   "!!!!" ชัดเลย!! คราวนี้เป็นเธอที่สะดุ้งตกใจมากกว่าพาสอีก! เมื่อหันไปเห็นเจ้าของเสียง...แตกต่างจากคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นมากที่เห็นเขาคนนี้!

   "อึก!!"