Semua Bab Break the rules แหกกฎเฮดว๊าก: Bab 1 - Bab 10

เอี๊ยดดด!!เสียงมอเตอร์ไซค์รับจ้างจอดที่หน้ามหาลัยชื่อดัง หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มก้าวลงจากรถทันทีด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะหันไปถามคนขับเสียงหวาน"กี่บาทคะพี่สุดหล่อ~""ปกติ100 บาทครับ แต่คนสวยชมพี่แบบนี้คิด40 บาทพอ" ริมฝีปากสวยยิ้มกว้าง จากนั้นก็ยื่นเงินให้วินมอเตอร์ไซค์หนุ่มอย่างไม่ลังเล"ขอบคุณนะคะพี่สุดหล่อ!"ขาเรียวก้าวเดินเข้ามาในมหาลัย พลางมองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาเป้าหมายที่จะไป ทว่าขณะนี้ผู้คนในมหาลัยพลุกพล่านมากเหลือเกินก็อย่างว่าละ วันนี้เป็นวันรายงานตัวของนักศึกษาปี1 คนก็ต้องเยอะมากเป็นธรรมดา และที่สำคัญหลังจากรายงานตัวเสร็จแล้ว นักศึกษาทุกคนจะต้องเข้าหอประชุมของแต่ละคณะ เพื่อเข้าร่วมฟังการปฐมนิเทศแต่ประเด็นคือ...ตอนนี้ผู้คนเยอะแยะมากมายจนเธอสับสนไปหมดแล้วว่าคณะไหนเป็นคณะไหน!!"จิ๊!! นี่แค่วันแรกทำไมมันยุ่งวุ่นวายขนาดนี้เนี่ย!!" มิเชลล์ เจ้าของเสียงหวาน ใบหน้าสวยเอ่ยขึ้นกับตัวเองอย่างรู้สึกหงุดหงิด เพราะขณะนี้ไม่ว่าเธอจะมองไปทางไหนมันก็เต็มไปด้วยคน จนเธอมองไม่เห็นทางเดินแล้วตุบ!!"อ๊ะ!!" นั่นไง!! โดนเบียดเสียดจนเซไปชนคนอื่นจนได้!!"ขะ..." ร่างเล็กทรงยืนให้นิ่งก่อนจะหันไปเอ่ยขอ

"ในกลุ่ม KG จะเรียกพวกพี่เขาว่า 'สองคิ' ก็คือคิรันกับคิริน และฉันขอย้ำนะว่า แค่ในกลุ่มกับครอบครัวเท่านั้น ที่เรียกแบบนั้นได้ คนอื่นห้ามเรียกเด็ดขาด เพราะพวกเขาไม่ชอบแม่ฉันเคยเล่าให้ฟังว่าชื่อพี่คิรัน แม่เขาเป็นคนตั้งให้ ส่วนพี่คิริน พ่อเป็นคนตั้ง ซึ่งมันมีที่มาของชื่อ...แต่ฉันไม่รู้ว่าที่มาของชื่อคืออะไร เพราะแม่ไม่ได้เล่าให้ฟัง""แล้วมันยังไงต่อหรอ..." มิเชลล์ถามต่อ...แค่ชื่อก็ฟังดูลึกลับแล้ว! แต่เหมือนจะมีอะไรที่ลึกลับกว่า..."ทั้งสองคนเป็นแฝดคนละฝาที่หน้าตาไม่เหมือนกันเลย แม้กระทั่งนิสัย พี่คิรันเป็นแฝดพี่ นิสัยเรียบนิ่ง สุขุม เย็นชา ใจเย็นมากที่สุดในกลุ่ม เย็นมากแบบเย็นยะเยือกอ่ะ! แต่ถ้าอารมณ์ร้อนก็ร้อนแบบเดือดสุด ๆ จนสามารถเผาไหม้ทุกสิ่งอย่างได้ในพริบตาเดียว!!"อึก! ขนาดนั้นเลยหรอวะเนี่ย? ทำเอาขนลุกเลย!!"ส่วนพี่คิริน...แม่ฉันบอกว่าพี่เขามีนิสัยอบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนแม่เขา มีความขี้เล่นและเฟรนลี่เบา ๆ แต่ไม่ได้เฟรนลี่ไปทั่วนะ แค่กับเพื่อนและคนสนิท... ใจเย็นเหมือนกันแต่ไม่เท่าพี่คิรัน แต่บางครั้งก็อารมณ์ร้อนมาก ถ้ามีอะไรไม่เข้าตาหรือไม่ถูกใจ""อ่าา~ ที่แกเล่ามามันก็เป็นข้อมูลพื้น

"จุ๊บบ!! " คราวนี้ไม่ใช่แค่ริมฝีปากที่แนบชิดเหมือนก่อนหน้า แต่ลิ้นอุ่นของเขาได้แทรกเข้าไปในโพรงปากหวานของเธอด้วย และรุกเร้าเข้าไปกวาดต้อนน้ำหนาวลงคออย่างไม่นึกรังเกียจ จนเธอเผลอปล่อยเสียงครางแผ่วออกมาโดยไม่รู้ตัว"อื้อออ~ อื้มมม!" เสียงครางอื้ออึงในลำคอดังขึ้นเป็นระยะ ขณะที่ใจบางเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะหมับ!!"อ๊ะ! หยุดเลยนะ ให้จูบไม่ได้ให้จับ!!" ร่างบางจับมือปลาหมึกของอีกคนที่เริ่มเลื้อยไปทั่วส่วนเว้าโค้ง ก่อนจะมาหยุดที่อกอวบ เธอเม้นปากแน่น ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่"ทำไม? ไม่อยากได้มากกว่านี้หรอ..." เสียงทุ้มพร่ากระซิบถาม ตาคมจ้องมองมาที่เธอหยาดเยิ้ม ทำเอาเธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว"อึก! มะไม่~" ร่างบางเอ่ยปฏิเสธเสียงสั่น ทั้งที่ในใจของตัวเองตีกับความรู้สึกที่เริ่มปะทุขึ้นมาจนว้าวุ่นไปหมด"ไม่จริงๆ หรอ...หื้ม?" ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามากระซิบข้างใบหูขาว ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอ จนเธอขนลุกซู่"อื้อออ ปล่อยเลยนะ...ตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวมีคนมาเห็น" เธอรีบลุกออกจากตักแกร่งอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลยเถิดไปไกล จนฉุดไม่อยู่...ไม่ใช่ว่าไม่อยาก แต่มันยังไม่ใช่เวลา เ

"เอ่อขอโทษค่ะ มันเจ็บก็เลยลืมตัว" โอ๊ยยย ทำอะไรลงไปเนี่ยมิเชลล์!! "เหอะ! ร้องเหมือนโดนเชือดแบบนี้ แล้วยังจะบอกว่านิดหน่อยอีกไหม!?" คิรันเอ่ยเสียงขรึม เพื่อดุเด็กดื้อตรงหน้าที่ยังทำเป็นเก่ง "ไม่หน่อยแล้วก็ได้..." มิเชลล์เบ้ปากตอบกลับเสียงอุบอิบ...เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะมาดุกันอีก! "มานี่!" คิรันโน้มตัวเพื่อจะอุ้มเธอขึ้นมา ทว่ากลับโดนมือเล็กผลักออก "จะ จะทำอะไรคะ?" "พาไปหาหมอไง!" เขาตอบเสียงห้วน พร้อมจ้องเธออย่างเอาเรื่อง...ไม่ใช่ด้วยความโกรธ แต่เพราะเป็นห่วง ขืนเธอยังดื้อดึงอยู่แบบนี้ ขาเล็กๆ นี่คงบวมจนเดินไม่ได้แน่ "เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ค่ะ...ทำแบบนี้ไม่ได้" ประโยคหลังมิเชลล์พยายามกัดฟันพูดเสียงเบาให้ได้ยินแค่สองคน "....." ร่างสูงไม่พูดแต่กลับมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา "กฎ!!" มิเชลล์เอ่ยออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้พูดด้วยเสียงแผ่วจนแทบไม่มีเสียง "...ปี1 ทุกคนก้มต่ำและหลับตาลง!!!!" ลิ้นหนาดุนกระพุ้งแก้มอย่างข่มอารมณ์ ก่อนจะตะโกนออกคำสั่งให้ดังทั่วลานเกียร์ พรึ่บ!! "อ๊ะ อุ๊ปส์!!" ร่างเล็กลอยวืดขึ้นจากพื้นในชั่วพริบตา หลังจากทุกคนหลับตาลงตามคำสั่ง คิร

"สะดุดก้อนหินน่ะ" มิเชลล์ยิ้มแห้งให้กับความซุ่มซ่ามของตัวเองก่อนจะเดินต่อ "เอ้อ! จะว่าไปฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้เหมือนแกเลย พริกแกง" มิลินพูดต่อเรื่องที่พริกแกงสงสัย "ปี4 เขาอาจจะยุ่งมากจนไม่ได้เข้าร่วมการรับน้องมั้ง เพราะปีสุดท้ายแล้วหนิ!" "อืม อาจจะจริงอย่างที่แกพูดมิเชลล์ แล้วปี2 ล่ะ?" ร่างบางและคนอื่นๆ พากันส่ายหน้าว่าไม่รู้ "เฮ้ออ ช่างเถอะ! แค่พี่ว๊ากปี3 ก็ยากจะรับมือละ!" "จริงที่สุด!!" ปรี๊ดดด!!! "รุ่นพี่เรียกแล้ว ไปกันเถอะ!" ตุบ! ทั้ง4 รีบทิ้งกล่องข้าว แล้วหันหลังกลับไปทางเดิม ทว่าไม่รู้เลยว่ามีคนอีกกลุ่ม1 เดินตามพวกเธอมา และมิเชลล์คือคนที่หันกลับมาเร็วที่สุด ทำให้ชนเข้ากับอีกคนอย่างจัง "อ๊ะ!! ขอโทษค่ะ" เสียงหวานรีบเอ่ยขอโทษทันที โดยที่ยังไม่ได้เงยหน้ามองคนที่ชนเลย "พวกพี่!!" ทั้งสามหันกลับมาตามเสียงร้องของเพื่อน ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามิเชลล์ชนเข้ากับใคร "พะ พี่คะนิ้ง" คนที่เธอชนคือพี่คะนิ้ง... "เดินระวังหน่อยสิ...ตัวเล็ก" "เฮือก!! พะพี่คะนิ้ง เรียกมิเชลล์ว่า..." "ตัวเล็ก!" ทั้งสามผสานเสียงออกมาอย่างกับมันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ "งื้อออ ฉัน