Chapter 92

Henry and Melvin didn't shift. Nasa tabi ko lang sila at sinasabayan ang bilis ng takbo ng aking kabayo. Hindi nila ako kinakausap na siyang lubos na ipinagpapasalamat ko.

Kahit papaano ay natatandaan ko pa ang daan kung asan ang bahay ng mangkukulam na nagngangalang Esperanza. Walang kasiguraduhan kung nasa bahay nga niya ito pero nagbabakasakali akong sana nga ay umuwi na ito. I badly need her help. Kung sakaling wala siya ay baka mapilitan na akong lumapit sa iba pang mga mangkukulam na pwedeng tumulong sa akin.

Buong araw ay hindi natanggal sa isip ko ang mga salita sa sulat na bigay ni Charlie. Lahat ng mga nandun ay gusto kong malaman ang kasagutan pero sa ngayon ay ito muna ang uunahin ko dahil mas importante ito.

Itinigil ko na ang kabayo nang nasa tapat na kami ng bahay ng mangkukulam. Walang ilaw sa loob at labas ng kahoy na bahay. Ang tangi lang na umiilaw ay ang kulay asul na tubig na nakapalibot sa buong kabahayan.

"Si Madam Esperanza ang sad