Chapter 93

Mabilis akong nagpaalam kay Madam Esperanza. Hindi ko na binigyang pansin si Henry at nagtuloy-tuloy na lumabas ng bahay. Wala na rin akong pakialam kung narinig niya ang lahat ng mga pinag-usapan namin. Nasa sa kanya na kung ipagkakalat niya ito sa kanyang mga kasamahan.

I can not explain the anger that I'm feeling right now. All along, Dean was really playing with me. Halos mabaliw ako araw-araw sa kakaisip sa aking ama at sa kalagayan niya. Ang dami kong ginawa pero lahat iyon ay wala man lang akong nakuha.

Bakit ganun siya? Bakit kailangan pa niya akong paglaruan ng sobra-sobra?

Sumampa agad ako sa likod ng aking kabayo at mabilis itong pinatakbo.

"Sandali!" tawag nila Henry sa akin pero hindi ko na sila nilingon pa.

My vision is blur because of my non stop tears. Hindi na mafocus pa ang tingin ko sa daan dahil sa pag-iyak ko.

Sari-saring mga emosyon ang nararamdaman ko sa mga oras na ito, galit, sakit, at panghihinayang.

Hindi ko