Chapter 5
"Ah ganon ba, sige pahiram muna 'ha?" sabi ko dito. "Sayo na lang 'yun, bigay na man 'yun sa mangliligaw ko!" sagot naman niya sa akin sabay hagikhik. Napatingin ako sa magiging Boss ko ngayon na naka-tingin sa daan, napansin ko na mukhang pabilis na pabilis ang pagtakbo niya, mukhang galit yata. Kaya nabuo sa aking isipan na ang boss nito ay may pagtingin sa kaibigan ko, pero ang kaibigan ko ay mukhang manhid, hindi niya ito napansin. "Ah, Boss, lumagpas na po tayo sa apartment ko!" takang tanong ni Celyn pero hindi ito sinagot bagkus ay binilisan pa ang takbo. Kaya napakapit ako ng mahigpit sabay sabi. "Ay, nako Celyn, ayaw ko pang mamatay. Isang boses pa akong nadiligan!" takot kong wika kay Celyn. "Boss, dahan-dahan naman dahil may isang taong ayaw pang mawala sa mundo na hindi madiligan muli," sabi nito. Kaya binagalan naman ito, pero nagtatanong ito kung anong hindi nadidiligan. "What? Nadidiligan? What kind of food is that!?" tugon nito. Kaya agad akong pinamulahan sa aking mukha. "Yung ano nyo, yung nasa gitna ng babae! Hehehe," sani nito. Saka nag-sign ito ng peace sabay kamot sa batok kaya ang kanyang Boss ay namula naman ang tainga nito sabay baling ang tingin sa kalsada. Hanggang nakarating na sila sa isang subdivision kaya nagtaka si Celyn kung bakit sila andito. "We're here, dito kayo titira para mas safe kayo sa kapahamakan!" sabi nito sa amin. "Sus, ayaw lang aminin na para safe ako!" mahinang sabi ni Celyn pero narinig ko naman. Kaya napahagikhik ako ng mahina. "Maraming salamat po, Boss," tugon ko agad dito at ikinatango niya at sabay baling kay Celyn. "You! Report to the office by 1:00 PM, wear formal dress. Dahil may pupuntahan tayo by 2:30 PM ng hapon, isang birthday party!" sabay bumaling sa akin. "And you, report tomorrow morning, bring your resume!" dagdag nitong sabi. "Opo Boss!" sagot ko agad. "I have to go! Oh, by the way, welcome to Manila." "Thank you so much, Boss," sabi ko saka ito bumaling muna kay Celyn at may inabot ang susi doon. "Hmmm, mukhang mayroon akong hindi alam 'ah?" sabi ko sa aking isipan habang kami ay pumasok sa bahay kung saan namin inihatid ang Boss namin. Pagpasok namin, agad akong namangha sa aking nakita. "Wow, ang ganda at mukhang kumpleto na ata ang lahat. Para ka tuloy binabahay, friend, umamin ka nga sa'kin, may relasyon ba kayo ng maging Boss ko?" tanong ko dito, naka-taas ang aking kilay. "Ano? May relasyon kayo no?" tanong ko ulit dito. "Hoy! Hindi no? At isa pa, babaero kaya 'yun!" sagot niya sa aking tanong. "Pero type mo?" sambit ko dito. "Syempre, sino ba ang hindi, sa araw-araw na magkasama mo siya, ang hot kaya niya tapos pogi pa. Kaya lang babaero kung saan ka pupunta, may umaaligid ang masama pa, eh iiwan ka lang sa gitna ng party, oh diba ang galing." Nakasimangot ito tumingin sa akin. "Tapos anong ginawa mo?" curious kong tanong. "Alangan naman mukha akong lonely doon 'no! Ako doon eh umalis ako, ano siya sino swerte. "Tapos?" tanong ko, dahil na curious ako sa kanilang lovelife. "Ayon pagka bukas pinagalitan ako dahil iniwan ko daw siya na hindi nagpaalam. Hay, hirap kaya maka boss kang subrang dimanding at babaero, minsan nga may kaaway akong babae dahil hindi ko siya pinapasok sa loob ng office, dahil 'yun ang utos ni boss na walang papasukin sa loob kahit sino. Kaya sinunod ko kaya lang ako pa ang masama. Tsk! mga lalake talaga ang hirap intindihin." Maktol nitong sabi sa akin kaya tumawa lang ako sa sinabi nya at saka ko naisip na saang kwarto ako tutuloy "Ah friend, asa ka na kwarto? (ah, friend, saang silid ka ). "Sa unang silid ako, Anne!" sambit nito. "Sige ako sa dulo dahil ayaw ko sa gitna," tugon ko agad dito. "Pariho pala tayo, pero bukas ng gabi samahan mo ko ha, kukunin ko yung mga gamit ko, atsaka eh bibili na lang kita mamaya isusuot bukas!" sabi nya sa akin kaya napangiti ako. "Salamat ha! hayaan mo babayaran kita sa una kong sahod. Pero sa ngayon ay magpahinga ka muna dahil aalis kapa mamaya!" wika ko dito. "Oo nga 'eh!sige Anne mauna na akong umakyat sayo," sabi nito habang umuunat pa. "Sige take your time!" sagot ko agad. Hanggang umakyat na ito kaya ako naman ay naghahanda ng panghalian namen dahil 10 am na mamaya na lang ako mag pahinga pagkatapos nameng maghinala. "Hay! Salamat natapos na rin akong nagluto!" sambit ko sa aking sarili. Kaya umakyat na ako sa itaas saka dinala ang aking gamit patungo sa kwarto. Pag bukas ko ay bumungad sa akin ang magandang disinyo, dahan-dahan akong pumunta sa kama at hinimas ko ito. "Ang lambot naman!" manghang wika ko. Hindi ako naka tiis agad akong lumundag doon saka ninamnam ko kung gaano ito ka sarap at ka lambot napaungol pa nga ako habang nakapikit sabay paghimas himas ko sa kama. "Hmmmmmmm ang sarap ng feelings.! Sabi ko kaya lang napatigil ang aking pagnamnam sa sarap ng biglang kumulo ang aking tyan. "Ay, oo nga pala hindi pa kame nang halian, magbihis muna ako bago ko gisingin yung isa." Kaya daling dali akong nag halungkat ng maisusuot pagkatapos ay nag bihis na ako. Hindi ng tagal ay lumabas na ako at papunta sa kusina mag hain muna sya bago gisingin ang aking kaibigan hindi nag tagal ay natapos na rin kaya umakyat ito para gisingin ni Celyn. Kinatok ko saka tinawatinawag ang pangalan nito. Binuksan nito ang pintuan habang humihikad saka ng salita. "Haaaaaaay! Bakit ba?" tanong nya sa akin. "Hoy! Mahal na reyna malapit ng mag 12 noon at aalis kapa kaya himana manghalianna tayo, nag luluto amo ng adobong manok na maanhang. Pag sabi nito ay agad itong sumigla at tumayo ng maayos saka nagsalita. "Ito naman bat ngayon mo lang ako ginising alam mo naman na paborito ko yung luto mo lalo na yung adobong manok na maanhang, halikana paki bilis yang hakbang mo bat ba ang bagal mong lumakad." "So, ngayon kasalanan ko pa!" sinamaan ko ito ng tingin. "Sabi ko nga, ang bagal kong lumakad hehehe!" sagot naman n'ya sa'kin kaya inirapan ko ito. "Tsk! Kung hindi lang kita best friend at minahal kanina pa kitang tiniris yang singit mo." "I love you bf," wika naman n'ya sa akin ag sabay yakap niya sa'kin. "I love you too bf, kaya tayo na lumalamig na yung pagkain." Kaya sabay kaming naglakad patungo sa baba kung nasaan ang kusina at pagkaing nakahain na. "Wow, tataba ako nito Anne! Amoy palang ay ulam na." sambit nito at sasandok na sana ito agad ko itong pinigilan. "Wash your hands first Celyn!" sabi ko dito. Sumimangot ito saka tumayo para mag hugas ng kamay, pagkatapos ay agad itong bumalik sa lamisa at kumuha ng pagkain, isusubo na sana ito pero pinigilan ko ulit ito dahilan upang sumimangot. "Ano naman Anne, tapos na ako nag hugas ng kamay 'oh?" sabay pakita sa dalawang kamay nito. "Hay! Nako Celyn. Don't forget to Pray before eat okay!" pagpaalala ko dito. "Oo nga naman hehehe, sorry po Nanay hindi na po mauulit." Hindi nag tagal ay nanalangin na kami at nag papasalamat na ligtas kami nakarating at mga grasyang binigay sa Maykapal. Pagkatapos ay agad kaming kumain. Dahil sa kabusugan ay kasabay pa kaming dalawang dumighay dahilan para magtawanan kami. "Ako na ang magligpit at maghugas sa kainan natin Anne, magpahinga ka na rin pag katapos kong gawin ito ay aalis din ako. Maghaponan ka nalang ha, at saka sabi ni boss may mga gamit na daw sa banyo pang paligo!" "Salamt Celyn. Sige magpahinga na rin ako, ingat ka sa pag alis ha!" "Opo...." Kaya umakyat na ako sa itaas para makapaglinis sa katawan at para maka tulog kahit sandali lang saka ko lang i-arranges ang mga gamit ko pag gising. Mag text muna ako sa aking mama na maayos ang aming pagdating pagkatapos ay saka ako nag linis sa katawan sa loob ng banyo saka ako humiga sa kama hindi nagtagal ay agad akong nilamon ng antok kaya agad akong tulong.Chapter 114 The Final Makalipas ang ilang buwan, naging opisyal na ang "Anne’s Light Foundation". Sa araw ng paglulunsad, napuno ng mga tao ang event hall—mga bata, magulang, at mga kaibigan. Si Amara, sa kanyang simple ngunit eleganteng damit, ay tumayo sa entablado, hawak ang mikropono. Iba na ang kanyang aura ngayon—matatag, puno ng kumpiyansa, at may bagong pag-asa. "Mahal ko si Mom," panimula ni Amara, nagpipigil ng emosyon. "Hindi madaling mawalan ng isang magulang, lalo na kapag sila ang ilaw ng iyong buhay. Pero natutunan ko na ang ilaw na iyon ay puwedeng ipasa sa iba—sa mga batang nangangailangan ng gabay at pagmamahal." Tumingin siya sa akin mula sa entablado, at alam ko na ang susunod na sasabihin niya ay hindi lamang para sa mga tagapakinig, kundi para rin sa aming. "Ang "Anne’s Light Foundation" ay hindi lamang para kay Mom, kundi para sa lahat ng mga batang nawalan ng magulang, upang ipakita na hindi sila nag-iisa. May pag-asa, at may mga taong handang mag-ab
Chapter 113 Dixon POV Habang pinagmamasdan ko ang proyektong inilunsad ng aming mga anak bilang alaala sa kanilang yumaong ina, si Anne, dama ko ang saya at pagmamalaki habang nakikita ko ang kanilang mga ngiti. Ngunit sa kabila ng mga ngiting iyon, hindi pa rin naitatago ng kanilang mga mata ang lungkot, lalo na ni Amara, ang aming panganay, na lubos na naapektuhan sa pagkawala ng kanyang ina. Samantala, ang dalawang kambal ay abalang masayang nakikipag-usap sa kanilang mga kakilala. Si Sitti, na likas na masayahin, ang laging nagbibigay liwanag at ngiti sa amin. Sa kabilang banda, ang kanyang kakambal na si Stanley ay mas malalim mag-isip at laging may malawak na pag-unawa sa mga nangyayari sa paligid. Siya ang nagiging sandigan namin, habang si Amara, mula nang pumanaw ang kanyang ina, ay naging mas seryoso at mas nagtuon sa lahat ng bagay. Si Amara ang pinakaapektado sa pagkawala ng kanyang ina. Mula noon, bihira ko na siyang makitang ngumiti. Naging seryoso ito sa trabaho
Chapter 112 Stanley POV Ang araw na iyon ay puno ng kalungkutan, ngunit habang naglalakad kami palayo sa libingan ni Mom, isang pakiramdam ng responsibilidad ang bumalot sa akin. Si Sitti at ako, kami ang natitirang mga anak, at sa aking puso, alam kong kailangan kong maging haligi ng pamilya. Kailangan kong ipakita ang lakas, hindi lamang para sa sarili ko kundi para sa kanila. Habang naglalakad, nahulog ang aking tingin sa lupa. Ang mga alaala ni Mom ay bumabalik—ang mga tawa niya, ang mga payo sa buhay, at ang mga simpleng sandaling kasama siya. Saksi ako sa kanyang lakas sa kabila ng lahat ng pagsubok na hinarap niya. Pero ngayon, ang tanong ay; 'Paano ko siya mapapangalagaan sa kabila ng kanyang pagkawala?' “Stanley,” sabi ni Sitti, lumingon siya sa akin. “Anong iniisip mo?” “Iniisip ko kung paano natin maipagpapatuloy ang lahat ng ipinaglaban ni Mom,” sagot ko. “Kailangan nating ipagpatuloy ang kanyang mga pangarap.” Ngumiti siya ng mahina. “Oo, para kay Mom. Pero pa
Chapter 111 Sitti POV Ang araw ng paglilibing ni Mommy Anne, ay isa sa pinakamabigat na araw sa buhay ko. Sa kabila ng lahat ng nangyari, may mga bagay na tila hindi ko matanggap. Habang nakatayo ako sa tabi ng kanyang puntod, ramdam ko ang bigat ng bawat pagkilos at salita. Ang bawat mukha sa paligid ay nagdadala ng sariling kwento ng sakit at pagkawala, ngunit sa akin, ang sakit ay mas malalim. Nakita ko si Ate Amara sa tabi ng aming ama, hawak ang mga kamay nito, at alam kong kahit gaano kalalim ang kanyang sakit, nariyan pa rin ang katatagan sa kanyang puso. Pero sa akin, parang isang bagyong dumaan—wala akong nakitang liwanag. Ang lahat ng alaala namin ni Mom ay nagiging ulap sa aking isipan, parang mga larawan na unti-unting naglalaho. “Bakit ganito, Mom?” bulong ko sa sarili habang nakatingin sa hukay. “Bakit kailangan mo pang umalis?” Luminga-linga ako sa paligid, tila hinahanap ang sagot sa mga mata ng mga tao. Wala. Sila rin ay nababalot ng lungkot. Nakita ko ang m
Chapter 110 Amara POV Bata pa lang ako, alam ko na espesyal si Mom. Hindi lang dahil sa palaging mainit ang mga yakap niya o masarap siyang magluto—iba siya. Palagi niyang pinaparamdam sa amin na mahalaga kami, na kahit anong mangyari, andiyan siya para sa amin. Pero habang lumalaki ako, napansin kong unti-unti siyang nagbabago—ang mga ngiti niya, kahit totoo, ay may halong lungkot. Ngayon, alam ko na ang dahilan. Noong una kong nalaman na may sakit si Mom, hindi ako makapaniwala. Palagi kong iniisip na magiging masaya at buo ang pamilya namin magpakailanman. Hindi ko lubos naisip na maaaring mawala siya. Pero nang makita ko siyang humihina, doon ko napagtanto ang katotohanan. Napakahirap tanggapin na hindi lahat ng bagay sa mundo ay permanente. Sabi nga ni Mom noon, "Ang buhay ay parang isang libro—may simula at may katapusan, pero mahalaga kung paano natin isinusulat ang mga pahina." Nang mas maramdaman ko ang bigat ng kanyang sitwasyon, mas naging malinaw sa akin kung gaano s
Chapter 109 Dixon POV Wala nang mas masakit pa sa pag-alam na unti-unti nang nawawala ang pinakamamahal mong tao. Ang mga simpleng bagay na dati kong hindi pinapansin—ang mga ngiti ni Anne, ang kanyang mga kwento, ang kanyang mga yakap—ngayon ay nagiging kayamanang mahirap bitawan. Alam kong hindi ako handa, at kahit anong gawin ko, hindi ko siya kayang pigilan. Simula nang malaman ko ang tungkol sa sakit ni Anne, nag-iba ang pananaw ko sa buhay. Ang bawat araw, bawat sandali, ay tila binibilang ko na. Lahat ng ginagawa namin ay parang may halong lungkot, kahit na sinisikap kong gawing masaya ang mga natitirang araw namin bilang isang pamilya. Isang umaga, habang nasa veranda si Anne at nagmumuni-muni, pinanood ko siya mula sa loob ng bahay. Ang tahimik niyang pagmamasid sa mga ulap ay parang isang paalala na ang bawat sandali ay mahalaga. Hindi ko mapigilang mapaluha. Hindi ko gustong ipakita sa kanya ang takot ko, pero hindi ko na kaya ang bigat ng nararamdaman ko. Lumapit