Chapter 4
"Aaahhh, ang sarap! Sige pa bilisan mo pa, Ooooh ahhhh oh oh ahhhh!" "Fuck, you so tight! Ughhh, my buddy want more. Ughhh ughhh!" Ungol din nito kaya sabay kaming nilabasan dalawa. Ang akala ko ay tatantanan na niya ako ngunit hindi pala. Limang beses niya ako inangkin paulit-ulit. Ibang-ibang posesyon ang ipinaranas niya sa akin. End flashback. Pinagmulahan ako habang sumasagi sa aking isipan kung paano kami ng tatalik sa lalake ni pangalan ay hindi ko alam. Basta ang naalala ko lang ay may tattoo ito sa kanyang dibdib na isang maliit na agila. "Sino kaya ang lalaking 'yun?" wika ko sa aking sarili habang nagpapatuloy sa pag-iimpake. "Hoy, Anne ang landi mo!" pagalit kong sabi sa aking sarili. "Pero ang galing niya magpaligaya sa tulad kong walang karanasan at saka malaki rin ang kanyang Dakz!" hagikhik kong sabi. Hanggang hindi ko namalayan na tapos na pala ako ng impake Kaya agad ko itong ilagay sa may gilid at nag tungo sa kusina upang magluto ng hapunan naming tatlo. KINABUKASAN: "Anak, bilis, andito na ang sasakyang habal-habal!" sigaw ni Nanay. "Opo Nay, andyan na po!" sigaw ko pabalik. Kaya agad akong bumaba habang hila-hila ko ang aking maleta. "Yung habilin ko sayo ha, baka pag may makita kang gwapo huhubarin mo agad ang iyong panty!" bilin ng aking Ina. Kaya pinamulahan ako ng pisngi sa kanyang sinabi. "Nay!" tugon ko dito. 'Kung alam n'yo lang po, naisuko ko na sa taong di ko kilala,' sambit ko sa aking isipan. "Joke lang, sige na mag-ingat kayo doon 'ha!" tugon niya sa akin. Alam ko na pinasigla lang nito ang kanyang sarili upang hindi umiyak. "Opo Nay, kayo din po dito!" sabi ko saka ko ito niyakap at lumapit ang aking kapatid saka sumali ito sa yakap sa amin. "Hoy, boknoy, humanda ka sa akin pag hiniyaan mo si Nanay 'ha? Kakainin talaga kita ng buhay!" pagbabanta ko dito. Napakamot lang ito sa batok sabay sabing. "Promise Ate, iingatan at aalagaan ko ang ating Tanging Ina." "Humanda ka pag hinahayaan mo si Mama!" sabi ko ulit dito saka ginulo ang kanyang buhok. Hanggang tuluyan na akong nagpaalam at umalis. Hindi nagtagal ay agad kami'y nakarating sa airport kaya agad akong bumaba at nagbayad sa sinasakyan kong motor. Nakita ko si Celyn sa may entrance habang kumakaway sa akin kaya agad akong lumapit doon. Insaktong pagpasok namin ay tinatawag na ang aming flight kaya diretso-diretso lang kami pumasok sa loob hanggang napakasok na kami sa loob. Hindi nagtagal ay agad ring lumipad ang airplane, habang nasa himpapawid kami ay hindi ko maiwasang mamangha sa ganda hanggang nakarating kami sa Ninoy Aquino International Airport sa Maynila. "Hay, sa wakas nakarating na tayo!" wika ni Celyn at ngumiti itong bumaling sa akin. "Tayo na, Anne, I'm sure kanina pang naghihintay ang buang (baliw) kong boss hehehe, alam mo Anne ang ganda mo sa ayos mo ha, mukha kang model, kung magmodel ka nalang kaya tapos ako ang manager mo, sa ganda mo pak na pak, maputi ka at maganda ang tingin mo pati ang katawan mo, oh ano deal?" dagdag nitong sabi sa akin. Binatukan ko ito at sinamaan ng tingin. "Hehehe ito naman, hindi mabiro pero totoo ang sinabi ko 'ha na mas magandang magmodel ka nalang!" sabi niya ulit sa akin. "Alam mo naman na malaki ang trauma ko dyan diba!" tugon ko dito. "Hay nako, matagal na kaya 'yon, at isa pa, patay na kaya yung tao dahil marami palang atraso sa iba!" sabi naman ni Celyn sa akin. "Kahit na, muntik na kaya ako namatay dahil sa kagagawan niya!" tugon ko ulit dito. "Hay nako, halika na nga, aalis na tayo!" wika na lang niya sa akin. Kaya tumayo na kami sa upuan namin, hanggang palabas na kami sa naturang airplane at nasa exit na kami may lumapit sa aming mga kababaihan. "Hello po, pwede po bang makipicture?" sabi nito kaya binigyan ko sila ng space para makapag-picture sila ng kaibigan ko, ngunit laking gulat ko na lang na sa akin ito tumabi at sabay click, hindi ko alam kung ano ang mukha ko doon. "Salamat po!" sabi nito. "Ha? A-ah, walang anuman!" tugon ko habang kimi ngumiti. "Kumaway pa sila habang papalayo sa amin. "Oh, diba sabi ko sayo bagay ka nga mag model. Tingnan mo ang mga tao sa iyo naka tingin. Mukha ka kasing model lalo nat mag lakad!" sabi ni Celyn sa akin kaya napakamot lang ako ng aking ulo sa sinabi ng aking kaibigan. Marami pa itong sinabi kaya hinila ko nalang ito dahil nahihiya na ako sa aking sarili. Hanggang nakalabas na kami at may nakita akong isang lalaking naka simangot tumingin kay Celyn pero ang babae ay parang wala lang, lumapit ito sa akin at bimulong. "Iyan ang boss ko na maging Boss mo rin, pinaglihi yan ng kanyang Ina sa kalamansi kaya maasim ang mukha!" sambit n'ya sa akin saka humagikgik ng mahina. Kaya napa ngiwi ako sabay tingin sa lalake na naka taas ang kilay habang ang kamay nito ay nasa baywang. "At saka Anne, sa labas anyo yan ay lalake pero pusong babae yan hehehe!" dagdag nitong sabi sabay hagikhik nito. "Celyn Cruz Mendoza, bakit ka tumatawa? Ako ba ang tinatawanan mo Miss Mendoza?" pagalit nitong tanong kay Celyn ang magiging Boss ko din. "Ha? Hindi ah! May naisip lang akong kakatawa, syanga pala Boss!" sabay baling sa akin. "Ito pala ang kaibigan ko!" dagdag wika ni Celyn tanging tango lang ang sagot. "Let's go!" sabi nito saka tumalikod sa aming dalawa. Kaya hinila ako ni Celyn saka sumunod sa Boss namin. Kasalukuyang kaming lulan sa sasakyan ng magiging Boss namin, napansin ko na palaging nakaw tingin ang Boss namin kay Celyn kung titingin ako kay Celyn ay parang digma lang ito. Kaya siniko ko ito saka ito bumaling sa akin at nagtanong. "Bakit?" takang tanong nya sa akin. "Ah ano kasi, wala pala akong susuotin bukas!" sabi ko na lang sabay kamot sa aking batok habang naka ngiwi. "Ah, ako bahala may damit ako doon at saka hindi ko pa yon nasusuot, sigurado ako na babagay sayo yun!" wika n'ya sa akin.Chapter 114 The Final Makalipas ang ilang buwan, naging opisyal na ang "Anne’s Light Foundation". Sa araw ng paglulunsad, napuno ng mga tao ang event hall—mga bata, magulang, at mga kaibigan. Si Amara, sa kanyang simple ngunit eleganteng damit, ay tumayo sa entablado, hawak ang mikropono. Iba na ang kanyang aura ngayon—matatag, puno ng kumpiyansa, at may bagong pag-asa. "Mahal ko si Mom," panimula ni Amara, nagpipigil ng emosyon. "Hindi madaling mawalan ng isang magulang, lalo na kapag sila ang ilaw ng iyong buhay. Pero natutunan ko na ang ilaw na iyon ay puwedeng ipasa sa iba—sa mga batang nangangailangan ng gabay at pagmamahal." Tumingin siya sa akin mula sa entablado, at alam ko na ang susunod na sasabihin niya ay hindi lamang para sa mga tagapakinig, kundi para rin sa aming. "Ang "Anne’s Light Foundation" ay hindi lamang para kay Mom, kundi para sa lahat ng mga batang nawalan ng magulang, upang ipakita na hindi sila nag-iisa. May pag-asa, at may mga taong handang mag-ab
Chapter 113 Dixon POV Habang pinagmamasdan ko ang proyektong inilunsad ng aming mga anak bilang alaala sa kanilang yumaong ina, si Anne, dama ko ang saya at pagmamalaki habang nakikita ko ang kanilang mga ngiti. Ngunit sa kabila ng mga ngiting iyon, hindi pa rin naitatago ng kanilang mga mata ang lungkot, lalo na ni Amara, ang aming panganay, na lubos na naapektuhan sa pagkawala ng kanyang ina. Samantala, ang dalawang kambal ay abalang masayang nakikipag-usap sa kanilang mga kakilala. Si Sitti, na likas na masayahin, ang laging nagbibigay liwanag at ngiti sa amin. Sa kabilang banda, ang kanyang kakambal na si Stanley ay mas malalim mag-isip at laging may malawak na pag-unawa sa mga nangyayari sa paligid. Siya ang nagiging sandigan namin, habang si Amara, mula nang pumanaw ang kanyang ina, ay naging mas seryoso at mas nagtuon sa lahat ng bagay. Si Amara ang pinakaapektado sa pagkawala ng kanyang ina. Mula noon, bihira ko na siyang makitang ngumiti. Naging seryoso ito sa trabaho
Chapter 112 Stanley POV Ang araw na iyon ay puno ng kalungkutan, ngunit habang naglalakad kami palayo sa libingan ni Mom, isang pakiramdam ng responsibilidad ang bumalot sa akin. Si Sitti at ako, kami ang natitirang mga anak, at sa aking puso, alam kong kailangan kong maging haligi ng pamilya. Kailangan kong ipakita ang lakas, hindi lamang para sa sarili ko kundi para sa kanila. Habang naglalakad, nahulog ang aking tingin sa lupa. Ang mga alaala ni Mom ay bumabalik—ang mga tawa niya, ang mga payo sa buhay, at ang mga simpleng sandaling kasama siya. Saksi ako sa kanyang lakas sa kabila ng lahat ng pagsubok na hinarap niya. Pero ngayon, ang tanong ay; 'Paano ko siya mapapangalagaan sa kabila ng kanyang pagkawala?' “Stanley,” sabi ni Sitti, lumingon siya sa akin. “Anong iniisip mo?” “Iniisip ko kung paano natin maipagpapatuloy ang lahat ng ipinaglaban ni Mom,” sagot ko. “Kailangan nating ipagpatuloy ang kanyang mga pangarap.” Ngumiti siya ng mahina. “Oo, para kay Mom. Pero pa
Chapter 111 Sitti POV Ang araw ng paglilibing ni Mommy Anne, ay isa sa pinakamabigat na araw sa buhay ko. Sa kabila ng lahat ng nangyari, may mga bagay na tila hindi ko matanggap. Habang nakatayo ako sa tabi ng kanyang puntod, ramdam ko ang bigat ng bawat pagkilos at salita. Ang bawat mukha sa paligid ay nagdadala ng sariling kwento ng sakit at pagkawala, ngunit sa akin, ang sakit ay mas malalim. Nakita ko si Ate Amara sa tabi ng aming ama, hawak ang mga kamay nito, at alam kong kahit gaano kalalim ang kanyang sakit, nariyan pa rin ang katatagan sa kanyang puso. Pero sa akin, parang isang bagyong dumaan—wala akong nakitang liwanag. Ang lahat ng alaala namin ni Mom ay nagiging ulap sa aking isipan, parang mga larawan na unti-unting naglalaho. “Bakit ganito, Mom?” bulong ko sa sarili habang nakatingin sa hukay. “Bakit kailangan mo pang umalis?” Luminga-linga ako sa paligid, tila hinahanap ang sagot sa mga mata ng mga tao. Wala. Sila rin ay nababalot ng lungkot. Nakita ko ang m
Chapter 110 Amara POV Bata pa lang ako, alam ko na espesyal si Mom. Hindi lang dahil sa palaging mainit ang mga yakap niya o masarap siyang magluto—iba siya. Palagi niyang pinaparamdam sa amin na mahalaga kami, na kahit anong mangyari, andiyan siya para sa amin. Pero habang lumalaki ako, napansin kong unti-unti siyang nagbabago—ang mga ngiti niya, kahit totoo, ay may halong lungkot. Ngayon, alam ko na ang dahilan. Noong una kong nalaman na may sakit si Mom, hindi ako makapaniwala. Palagi kong iniisip na magiging masaya at buo ang pamilya namin magpakailanman. Hindi ko lubos naisip na maaaring mawala siya. Pero nang makita ko siyang humihina, doon ko napagtanto ang katotohanan. Napakahirap tanggapin na hindi lahat ng bagay sa mundo ay permanente. Sabi nga ni Mom noon, "Ang buhay ay parang isang libro—may simula at may katapusan, pero mahalaga kung paano natin isinusulat ang mga pahina." Nang mas maramdaman ko ang bigat ng kanyang sitwasyon, mas naging malinaw sa akin kung gaano s
Chapter 109 Dixon POV Wala nang mas masakit pa sa pag-alam na unti-unti nang nawawala ang pinakamamahal mong tao. Ang mga simpleng bagay na dati kong hindi pinapansin—ang mga ngiti ni Anne, ang kanyang mga kwento, ang kanyang mga yakap—ngayon ay nagiging kayamanang mahirap bitawan. Alam kong hindi ako handa, at kahit anong gawin ko, hindi ko siya kayang pigilan. Simula nang malaman ko ang tungkol sa sakit ni Anne, nag-iba ang pananaw ko sa buhay. Ang bawat araw, bawat sandali, ay tila binibilang ko na. Lahat ng ginagawa namin ay parang may halong lungkot, kahit na sinisikap kong gawing masaya ang mga natitirang araw namin bilang isang pamilya. Isang umaga, habang nasa veranda si Anne at nagmumuni-muni, pinanood ko siya mula sa loob ng bahay. Ang tahimik niyang pagmamasid sa mga ulap ay parang isang paalala na ang bawat sandali ay mahalaga. Hindi ko mapigilang mapaluha. Hindi ko gustong ipakita sa kanya ang takot ko, pero hindi ko na kaya ang bigat ng nararamdaman ko. Lumapit