Chapter 3

Patuloy ang pag-agos ng aking masasaganang luha habang pinagmamasdan ang kotse niyang papalayo na. At kahit nga nawala na iyon sa aking paningin ay nanatili pa ring nakatayo sa kinatatayuan. Labis na nanghihina. Ni hindi makagalaw.

Parang sirang plaka na paulit-ulit ang kaniyang kataga sa aking utak. Gustuhin ko mang magalit at magtanim ng loob sa mga binitiwan niyang mga salita, hindi ko rin maipagkakailang tama siya.

Kung mayroon mang dapat sisihin, siguro nga’y ako iyon. Kung mayroon mang dapat magdusa, ako rin iyon. Wala nang iba.

Wala akong ibang ginawa noong buong araw na iyon kundi ang magmukmok at umiyak sa silid. Nang mapagod at humapdi ang mga mata ay nagpasya akong itulog na lang ang lahat. Wala rin naman kasi akong ibang gagawin. Napagtapos naman ako ni Aziel ng kolehiyo, ngunit ayaw niya akong magtrabaho.

Malalim na ang gabi nang magising ako. Una kong tiningnan ang orasan na nakasabit sa pader at halos mapabalikwas ako sa kinahihigaan nang mapagtantong alas-siyete na ng gabi. Walang ano-ano’y mabilis akong bumangon at lumabas ng kwarto. Dumiretso ako sa kusina para humagilap ng maaaring lutuin ngunit sa kasamaang palad ay kakaunti na lang pala ang laman ng refrigerator namin dahil hindi pa ako nakakapag-grocery.

Problemado akong napahilot sa sentido. Nabanggit na naman ni Aziel na hindi siya uuwi pero heto pa rin ako’t nagbabakasakali.

Nagbabakasakaling magbago ang kaniyang isip at sa oras na maisipan niyang umuwi ay mayroon nang nakahandang pagkain para sa kaniya. Alam ko kasing ito lang ang magagawa ko upang mabawasan ang pagod niya sa trabaho. Hindi madali ang magtakbo ng malaking kompanya at napakaraming negosyo.

Sumulyap muli ako sa aking pambisig na relo. “Maaga pa naman. Siguro bibili na lang ako ng pagkain sa labas.”

At iyon na nga ang nangyari. Pumanhik muli ako sa aking kwarto upang magpalit ng mas maayos na damit. Kasunod noon ay pumasok naman ako sa silid ni Aziel upang ihanda ang bihisan niyang damit kung sakali ngang umuwi siya. Pagkatapos noon ay lumabas na ako ng bahay at naglakad hanggang sa labasan ng exclusive subdivision na tinitirhan namin. Wala kasing taxi na dumadaan sa loob dahil bawal pumasok kung hindi taga-rito at kung walang permiso ng pupuntahan mo.

I decided to go to one of Aziel’s favorite restaurants. Paborito niya kasi ang steak tartare rito kahit medyo pricey. He didn’t mind the price, anyway.

The elegant ambiance of the place embraced my whole being as I stepped inside. Bumungad sa akin ang nakangiting waiter. Ngumiti ako pabalik sa kaniya bago inilibot ang tingin sa buong paligid.

Every inch the restaurant screamed expensiveness. Idagdag pa ang klasikal na musikang naririnig sa lahat ng sulok. Matapos kunin ng waiter ang aking order ay umupo muna ako sa isang bakanteng upuan na mayroong pabilog na mesa sa harap. Tahimik lang akong nagmamasid sa labas habang patuloy ang paglipad ng isip kung saan-saan.

Hanggang ilang saglit pa’y muli kong narinig ang pagbukas ng pinto at pagbati ng waiter sa mga bagong taong parating.

“Good evening, Mr. Navarro. Reservation for two, right?”

“Yes,” a stern yet familiar voice answered.

“This way, Ma’am, Sir.”

With that, mas mabilis pa sa alas-kwatro kong hinagilap ng tingin ang pamilyar na tinig. Sa kaniyang tindig at pananamit ay kilalang-kilala ko na agad iyon. Kahit na nakatalikod siya sa aking gawi ay hinding-hindi ako maaaring magkamali. . . 

It was Aziel. My husband. . .

Dumako naman ang tingin ko sa babaeng kasalukuyan niyang inaalalayang umupo. Sa hubog ng katawan at kinis ng balat nito, hindi maipagkakailang nagmula siya sa isang mayamang pamilya. Pino ang paraan ng kaniyang pagkilos na tila ba hindi makabasag pinggan.

And of course. . .  I know her so damn well.

She was Anne Del Mundo.

Aziel’s first and one great love, his business partner. . . and his mistress too.