Chapter 4

“Shit. . .”

Inihilamos ko ang aking dalawang palad sa mukha. Hindi ko magawang maproseso nang maayos ang utak ko. Dapat ba akong lumapit sa kaniya at ibalandra ang aking presensya? O dapat ay umalis na lang habang hindi pa niya ako tuluyang nakikita.

The restaurant was not that huge. Bilang na bilang lang din sa daliri ang mga taong kumakain dito kaya kung mag-aabala man siyang igala ang kaniyang paningin sa kabuuan ng lugar ay positibong mahahagilap ako ng kaniyang mga mata.

Dinampot ko ang menu na nakapatong sa lamesa upang gawing panangga. Pilit kong ipinagsiksikan ang sarili roon at pasimple siyang ninakawan ng tingin. Mukha akong tanga sa ginagawa pero hindi ko mapigilan ang usisain kung bakit siya narito. Kung bakit sa dinami-rami ng mga panahong puwede ko siyang makasalubong o makita, ngayon pa talaga kung kailan mayroon siyang kasamang iba.

“You’re spoiling me too much, Ziel. . .”

Kahit medyo may kalayuan ay dinig na dinig ko ang usapan nila. Humigpit ang pagkakahawak ko sa menu habang pinagmamasdan silang masayang nag-uusap.

“I don’t know if this is a good thing. Baka masiyado akong masanay sa ganito,” dagdag pa ni Anne.

Kumislap ang mga mata ni Aziel habang tinitigan ang babaeng kaniyang kaharap. Malinaw na malinaw iyon sa aking paningin dahil ngayong nakaupo na ang lalaki ay sa direksyon ko na siya nakaharap at nakatalikod naman si Anne sa gawi ko.

Sumibol ang matamis na ngiti sa labi ng aking asawa. At halos manikip nang sobra ang aking dibdib nang makita ang unti-unting gumapang ang kaniyang kamay sa ibabaw ng lamesa, hinagilap niya ang palad ni Anne, pinisil iyon at hinawakan nang mahigpit.

“You’re the only woman whom I spoil like this, Anne. You know that ever since,” tugon ng aking asawa at napasandal na lamang ako sa sandalan ng upuan dahil sa labis na panghihina.

“Talaga? Should I be flattered?” Anne let out a hearty laugh.

“Yeah, and you should be thankful also. Kasi alam mo naman na kahit sinong babae ang iharap sa akin, wala pa ring papantay sa ’yo.”

Doon na tuluyang nag-unahan sa pagbagsak ang masasagana kong luha. Hindi ko alam o kung guni-guni ko lang ba na bahagya siyang sumulyap sa direksyon kung nasaan ako. Wala akong ideya kung paano ako nakaalis sa restaurant na iyon na hindi niya ako nakikita.

Bigong-bigo at wasak na wasak ang puso, mabilis akong pumara ng taxi pabalik sa exclusive subdivision. Hindi ko na pinatagal pa ang sarili sa gan’ong sitwasyon. Wala na akong pakialam kung hindi ko na nahintay pa ang inorder kong pagkain.

It was for Aziel and mine, anyway, pero mukha namang hindi na niya kailangan iyon dahil kumakain na siya. Ito ba ang dahilan kung bakit sinabi niya kaninang hindi siya uuwi ngayong gabi? Is he going to spend the rest of his night with Anne? With his mistress? Tapos, anong gagawin nila? Are they going to exchange fiery and extremely intimate kisses? Or maybe they would cuddle. . .  or something beyond that?

“Tangina. . .” Nanghihina akong sumandal sa pader nang makalabas. Inihilamos ko ang parehong palad sa mukha habang pinapatay ang sarili sa mga naiisip.

Parang tinutusok ng milyong-milyong karayom ang dibdib ko. Kinakapos ako ng hininga sa labis na panghihina, dahilan para mag-alala sa akin iyong taxi driver.

“Okay lang po ako. . . huwag nyo po akong intindihin.” I forced to give him a smile pero nagmukha lamang akong constipated.

At dahil bawal ngang pumasok ang taxi sa loob ay wala akong ibang choice kundi ang maglakad ulit papunta sa mansion ni Aziel. I don’t know if I could consider this mine also.

Nakikitira lamang ako.

Walang kapaguran, sa gabing iyon ay wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak nang umiyak lamang.

And him, being true to his words, hindi talaga siya umuwi na siyang dahilan para mas lalo pang madurog ang aking durog nang puso.

The next day, maaga akong nagising dahil sa biglaang pagdating ng isang hindi inaasahang tao. Medyo wala pa ako sa aking sarili at halatang-halata ang pamumugto ng aking mga mata.

“Chantria, you deserve what you tolerate. . .”

Muli akong bumalik sa ulirat nang marinig ang sinabi ng aking panganay na kapatid – si Ate Chantal. Wala akong ideya kung bakit siya narito. We have not been on good terms since then. Malayo ang loob namin sa isa’t isa dahil anak lamang ako sa labas. Produkto ng pagkakamali at kung ituring niya ako ay para bang ako ang naging anay sa masaya at halos perpekto nilang pamilya.

Kumunot ang aking noo, hindi maintindihan ang tinutukoy niya. “What do you mean?”

She shrugged her shoulders as she rolled her eyes at me. Nagpatuloy siya sa paglilibot ng tingin sa kabuuan ng bahay na tila ba isang inspektor. Nang magsawa ay ibinalik niya ang tamad at sarkastikong tingin sa akin.

“Tanga-tanga ka kasi. Uto-uto ka. Hinahayaan mo ang sarili mong itrato ka ng ganiyan. Hindi na iyan pagmamahal. Bobo ka nga, mas lalo mo pang pinapatunayan ngayon,” aniya.

Hindi ko alam kung anong ire-react o mararamdaman ko. If I should be offended, hurt or what. . .

Pero may punto rin kasi siya.

“You’re the one who put me in this situation,” tugon ko na lamang na siyang nakapagpatigil sa kaniya.

Umawang ang kaniyang labi, hindi makapaniwang kumurap-kurap bago nagpakawala ng walang buhay na tawa. “You have given too many chances to refuse and to back out. Kahit ayaw namin sa iyo, binigyan ka pa rin ng pagkakataong umatras kung talagang ayaw mo. But look, because of you were blinded by your selfishness, tingnan mo kung nasaan kang sitwasyon ngayon. . .” She smirked at me.

Natutop ko ang aking bibig. Bakit sa tuwing sinusubukan kong sumagot o ipagtanggol ang sarili ay palagi na lamang bumabalik sa akin?

Umayos siya ng tayo at pinasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa. “By the way, you deserve what’s happening with you right now. I love seeing you being fucked up and miserable.”

“Ate Chantal. . .” may pagbabantang tawag ko sa kaniya ngunit hindi siya nakinig.

Lumakad siya patungo sa pinto ng bahay at bago tuluyang lumabas ay nagbitiw pa siya ng matalas na salita.

“Ganiyan talaga kapag nagmula ka lang sa bunga ng isang gabing pagkakamali, Chantria. Araw-araw mong kwe-kwestyonin ang sarili kung bakit parang kasalanan na nabuhay ka,” she muttered and grin devilishly at me.

And just like usual, I was left devastated and dumbfounded.