Chapter 2

Hindi nga siguro tama kapag pinipilit at minamadali mong mapunta sa iyo ang mga bagay na gusto mo. Dati akala ko ay okay lang. Na masaya kapag agaran kong nakuha. Pero ngayong nasa ganito na akong sitwasyon, napagtanto kong. . .  mali pala. Maling-mali pala.

“Aziel, saan ka pupunta? Ang aga mo naman yata?” nagtatakang tanong ko sa kaniya nang makita siyang pababa na sa hagdan, pormal ang kaniyang pananamit mula ulo hanggang paa at tila ba’y nagmamadali. Sa kanang kamay ay mayroon siyang hawak na itim na attache case.

Ipinatong ko ang aking nilutong almusal sa lamesa at mabilis na nilapitan siya. Hindi ako magkadaugaga sa pagsuklay ng aking buhok dahil mukha na akong ewan. Sa sobrang aga ko kasing nagising ay nakapaglinis na ako ng bahay at nakapagluto na rin ng almusal naming dalawa.

Dire-diretso lamang ang lakad niya palabas na para bang hindi na naman ako nakikita o naririnig. Patuloy ako sa paghabol at muli kong inulit ang tanong.

“Papasok ka na sa trabaho? Kumain ka muna kung ganon.” Sinubukan ko siyang hawakan sa braso ngunit agad din niya iyong pinalis.

“Hindi na. Sa opisina na ako kakain,” malamig niyang tugon, hindi pa rin ako binabalingan ng tingin.

Nanlaki ang mga mata ko’t mas lalong nataranta. “Ha? Paano naman itong mga niluto ko kung gan’on?” maktol ko at akmang ibubuka niya ang labi para sumagot nang muli ko siyang maunahan. “Eh kung baunin mo na lang kaya? Sayang naman din kasi. Ginawa ko talaga ito para sa iyo–”

Tumigil siya sa paglalakad. Marahas na bumuntonghininga at niluwagan ang kaniyang necktie. Mariing tingin ang ipinukol nito sa akin.

“Chantria, I said I don’t need it. Hindi mo ba napapansin na nagmamadali ako? And yet, here you are. Para kang aso na buntot nang buntot sa akin,” kalmado ngunit mababakas ang pagpipigil ng inis sa kaniyang tinig.

Umawang ang aking labi, biglang natameme at naubusan ng mga salita. Bumagsak sa sahig ang aking mga mata at wala sa sariling humakbang paatras sa kaniya. Tatlong taon na ganitong pagtrato, ngunit hindi pa rin maiwasan ang matinding pagkirot ng aking puso.

“I’m sorry. . .” Tumikhim ako upang alisin ang til malaking bagay na bumabara sa aking lalamunan. Tiningala ko siya at pilit na nginitian. “Sige na, pumasok ka na. Baka mahuli ka pa.”

Matagal siyang nanatili sa kinatatayuan. Eventually, he shut his eyes and groaned frustratedly. At gan’on na lamang ang gulat ko nang ibalibag niya sa mahabang sofa ang kaniyang gamit at hinawakan ang kamay ko patungong kusina.

“Come on, let’s eat.”

Hindi makapaniwala ang ekspresyon ng aking mukha. Ni hindi ko nga magawang makapagsalita. Sinubukan kong basahin ang emosyon niya, ngunit ni isa ay wala akong makita.

Ganito siya kung minsan kaya ang hirap-hirap talaga niyang bitawan. May mga pagkakataong iba ang kaniyang sinasabi sa mga ikinikilos niya. Minsan ay natitiis niya ako pero kapag nakikita niya akong umiiyak ay awtomatikong lumalambot ang kaniyang puso.

“Umupo ka na. Magsabay na tayo. Huwag kang tumunganga lang riyan, Chantria.”

Napakurap-kurap ako sa biglaan niyang pagsasalita. Hindi ko namalayan na nagsisimula na pala siyang kumain samantalang ako’y parang timang na nakatayo lang sa gilid niya.

“G-Gusto mo ba ng kape?” tanong ko at tumango lang siya.

Mabilis akong tumalima. Seryosong-seryoso ako habang tinitimpla ang kapeng paborito niya. Sa tatlong taon, kabisado ko na ang mga gusto at ayaw niya. Na ultimo miski na maliliit na detalye ay hindi ko rin pinalampas.

That was what a wife should do, right?

Minsan nga ay natatawa na lang ako sa sarili. Masiyado ko naman yatang feel na feel ang pagiging asawa, samantalang ang lahat ay parang wala lamang sa kaniya.

Nilingon ko siya nang marinig ang malakas na pagtunog ng kaniyang cellphone. Tumigil siya sa pagkain, tumayo at bahagyang lumayo para sagutin iyon. Hindi naman siya nagtagal. Nang matapos ako ay siya namang pagbalik niya. Ipinatong ko ang kape sa lamesa na agad din naman niyang kinuha at ininom.

“Aalis ka na?” Namilog ang aking mga mata at awang ang labing tumitig sa kaniya.

“Yeah, something important came up,” he answered without looking at me.

Panay ang tipa niya sa kaniyang cellphone. Sinundan ko siyang muli patungo sa sala at ako na mismo ang nag-abot sa kaniya ng attache case. Hanggang sa grahe ay tahimik lamang akong nakasunod. Tumigil siya sa paglalakad nang muling tumunog ang kaniyang cellphone para sa isang muling tawag.

“I’m going there, Anne. Sorry for keeping you waiting. . .” puno ng lambing at pagsusumamo ang kaniyang tinig.

Hindi ko napigilan ang sariling mag-angat ng titig sa kaniya. Nagtagpo ang aming mga mata, ngunit siya na rin ang naunang umiwas.

“Yeah, yeah. Hindi pa ako kumakain. . .” I rolled my eyes heavenward at his lies. He stopped talking then chuckled. “Sinabi ko naman sa iyo na sabay na tayong dalawa. I already ordered food for us. Maya-maya lang ay darating na iyon.”

Ilang sandali pa siyang natahimik habang mataimtim na pinapakinggan ang nasa kabilang linya. Pagkatapos n’on ay pinatay na niya ang tawag at pinatunog ang kaniyang itim na Lamborghini sa grahe.

Tumikhim ako’t pumormal sa pagkakatayo para muli siyang sundan. Kahit gusto nang kumawala ng aking mga luha ay pilit ko iyong ikinubli sa pamamagitan ng isang matamis na ngiti.

Durog na durog na ako, Aziel. Hanggang kailan ba tayo magiging ganito? Hanggang kailan ba ako magtitiis sa ganitong klase mong pagtrato?

Pumasok siya sa kaniyang kotse, pinaandar ang engine bago buksan ang bintana sa may bandang kinatatayuan ko.

“Ingat ka, ah?” I reminded him. “Anong oras ka uuwi mamaya at ano rin ang gusto mong ulam?”

Umiling lamang siya bilang tugon. “Don’t bother waiting for me again, Chantria. Hindi ako uuwi ngayong gabi.”

“B-Bakit naman?”

Bumakas ang iritasyon sa kaniyang mukha nang muli niya akong lingunin. “Stop asking questions. Palagi ka na lamang maraming tanong.”

“Because I’m your wife. Like what I’ve always said. . .  I have the right to know your whereabouts, Azi. Ano bang hindi mo maintindihan doon?” I snapped at him.

“At ano rin ba ang hindi mo maintindihan sa salitang sa papel lamang tayo mag-asawa? Kailangan ko rin bang araw-araw ipaalala sa iyo iyon para matauhan ka?” he fired back.

Natahimik ako kasabay ng pagbilis ng aking paghinga. Hindi na ako nakaganti pa ng mga salita. Matindi ang pagkirot ng aking puso na para bang ilang libong karayom ang paulit-ulit na tumutusok doon. Suminghot ako ng hangin nang maramdam ang unti-unting pag-uunahan ng pagbagsak ng mga luha sa aking mata.

Umigting ang kaniyang panga sa nakita.

“Kung hindi ka lang naging makasarili sa desisyon mo, kung hindi mo lang sana ipinagsiksikan ang kagustuhan mo noon, wala tayo sa ganitong klaseng sitwasyon ngayon. So stop acting like you’re the victim, Chantria, because even if the whole world turned upside down, you’re the only one who should be blamed all along.”