Chapter 5

Third Person

Natapos ang kasal at naging satisfied naman ang lahat lalo na si John. Sa tingin niya, kunng umaarte lamang ang dalawang ikinasal ay hindi naging halata dahil sa tingin niya ay mukhang sincere ang dalawa. Busy ang matandang Scott sa reception dahil sa hindi mapukaw na mga pagbati mula sa mga guests pati na ang napakaraming bilang ng mga regalo. Kita ang kaligayahan sa lahat ng matapos ang pagdiriwang maliban kay Noris.

Sa kanilang mansyon, nasa kanilang silid ang mga bagong kasal at naghahanda para sa kanilang pagpapahinga ng kumatok ang isa sa mga katulong. Sinundan ng tingin ni Celina si Jefferson na siyang nagbukas ng pintuan.

“Sir, nasa labas po si Sir Noris. Lasing na lasing at binabasag ang lahat ng makita habang tinatawag po kayo,” sabi ng katulong. Tumingin si Jefferson sa asawa na naghihintay ng kanyang sasabihin.

“I’ll be back, stay here,” sabi ni Jefferson na tinaguan lamang ng kanyang asawa. Naiwang nagtataka si Celina kung bakit tila gumagawa ng gulo si Noris. Kilala niya ang lalaki at nagulat pa nga siya ng malaman niyang magkapatid pala ang dalawa.

Kaibigan niya si Noris at ni minsan ay walang binanggit sa kanya ang lalaki tungkol sa kanyang pamilya. Ni hindi niya malalaman na mayaman pala ito kung hindi niya pinakasalan si Jefferson.

Meanwhile, malapit na si John sa mansyon ng mag-asawa. Nag-aalala siya na baka kung ano ang gawin ng kanyang panganay na anak. Bago kasi nagpunta si Noris kila Jefferson ay tinawagan niya ang matanda para sabihin sa kanya na si Celina ang babaeng nagugustuhan niya. Sinisisi ng binata ang ama dahil hindi sinabi sa kanya na ang minamahal palang babae ang gusto nitong ipakasal sa kanya.

“Anong ibig sabihin nito, Noris?” galit na tanong ni Jefferson na akala mo ay mas matanda siya sa kaharap.

"Why did you have to marry her? I thought you loved Wendy? Why did you have to marry Celina?” tanong ni Noris na tila nauupos na kandila.

"What do you mean? Kilala mo ba siya? Kilala mo ba ang asawa ko?” tanong din ng mas batang Scott.

Bago pa man makasagot ang binata ay dumating na ang kanilang ama.

"Noris, what do you think you're doing?" tanong ni John.

“Dad, bakit hindi mo sinabi na si Celina pala ang babaeng gusto mong ipakasal sa akin?” Kung alam ko lang, hindi sana ako tatanggi. I would have said yes!” umiiyak na sabi ni Noris.

For the moment, Jefferson was speechless. Ang buong akala niya ay sa kanya unang in-offer ng kanyang ama ang kasal gayong kay Noris pala nauna ngunit tinanggihan niya, and for what reason? Nagtatakang ibinaling ng batang Scott ang kanyang tingin sa kanyang ama.

"I offered the marriage to Noris first, but he refused because he already loved someone, and it turned out to be Celina as well," sagot ni John sa mahinang tinig. Hindi din niya gusto ang nangyari.

“Hindi mo sinabi na si Celina pala iyon. Siya lang ang nag-iisang babaeng nagustuhan ko. I work hard para lang may mai-offer ako sa kanya na masasabi kong pinaghirapan ko. Kailanman ay hindi siya nagkagusto sa mayaman, so why?” umiiyak na sabi ni Noris.

"I never told Jefferson either. I offered it to you first, so you wouldn't think I'm being unfair to you." Ang bilis ng naging tingin ni Jefferson sa kanyang ama tapos ay kay Noris na unang beses niyang nakita sa ganong ayos.

"Come on, Noris, let's go. Leave your younger brother and sister-in-law alone," aya ni John sa panganay na anak habang tinutulungan itong makatayo dahil nakaluhod na ito ngayon sa semento. Si Jefferson naman ay tinitignan lang sila hanggang sa tuluyan ng makapasok sa sasakyan at umalis.

Naiwan ang batang Scott sa harap ng kanilang mansyon habang iniisip ang nakatatandang kapatid.

‘Tinanggihan niya ang kumpanya para lang sa babaeng mahal niya na asawa ko na ngayon?’ sabi niya sa kanyang isip.

‘Kung hindi siya tumanggi o kaya ay naging greedy pa, maaaring nasa kanya na ang kumpanya pati na ang babaeng iniibig niya,’ patuloy na sabi ni Jefferson sa sarili habang papasok sa mansyon. Napatigil siya ng makarating siya sa unang baitang ng hagdanan at tumingala. Hindi pa rin siya makapaniwala sa nalaman.

Nang makabalik siya sa kanilang silid ay natagpuan niya ang mga luggage ni Celina na nasa lapag pa rin. Tinignan niya iyon bago kay Celina na tila may hinahanap sa kanyang purse.

“Bakit hindi ka pa nagsisimulang mag-ayos ng mga gamit mo sa closet?” Jefferson asked his wife.

“Sinabihan ko na ang isa sa mga kasambahay mo na ipaglinis ako ng isa sa mga bakanteng silid bukas. Mag-aayos ako kapag ready na ‘yon.” tugon ni Celina.

“Hindi ka dito mag-stay sa silid natin? Ano sa tingin mo ang sasabihin ni Dad kapag nalaman niya na sa iabng silid ka natutulog? Is that how much you dislike me?” galit na tanong ni Jefferson.

“Hindi ganon ‘yon. Tsaka hindi naman malalaman ni Uncle John dahil lahat ng gamit ko na binili niyo ay hindi ko naman ililipat doon sa kabilang silid. Hindi niya maiisip na magkahiwalay tayo ng kwarto rin kung hindi sasabihin ng mga kasama natin dito sa bahay,” kaswal na sagot ni Celina.

Hindi nakasagot si Jefferson. Sa isip niya, kung mayroon mang may ayaw na magkasama sila sa isang silid ay siya dapat iyon.

Naalala niya bigla ang mga sinabi ni Noris kanina at naisip niyya na baka gusto rin siya ni Celina dahil nga sa kilala nila ang isa’t-isa. Naisip din niya na iyon ang dahilan kung bakit sinusubukan ng babae na dumistansya sa kanya. Dahil doon ay lalong nakaramdam ng pagkainis si Jefferson at galit na tumingin sa kanyang asawa.

"Stay in this room. I don't want anyone to know how miserable my marriage life is. End of discussion," sabi ni Jefferson sabay labas ng kanilang silid. 

Hindi naman malaman ni Celina kung ano ang nagawa niya para magmukhang galit ang asawa na sinundan lang niya ng tingin hanggang sa tuluyan ng sumara ang pintuan.

Kahit na alam niyang mainit na ang ulo ni Jefferson ay hindi pa rin nag-unpacked si Celina at nagdesisyon na ituloy lang kung ano ang plano niya. Pero ngayong gabi ay hahayaan na muna niya ang gusto ng asawa and went to be. Wala na siyang pakialam sa grumpinness ng asawa or kung umalis man ito kahit na alam niyang pupuntahan nito ang kanyang girlfriend.

Samantala, nagpunta si Jefferson sa kanyang study room. He thought that Celina was willing to make their marriage work when she decided to agree to it. Naisip niya na pumayag lang ito at hanggang doon lang iyon.

Sa kakaisip ni Jefferson sa kanilang sitwasyon ay nagdesisyon siyang sa study room na lang din siya matulog muna para na rin kay Celina na iniisip niyang maaalangan sa kanyang presensya. Maayos na siyang nakahiga sa couch ng tumunog ang kanyang cellphone. Nang tingnan niya iyon ay nakita niya ang pangalan ni Wendy. 

"Babe," sabi ng nasa kabilang linya ng sagutin ng batang Scott ang kanyang cellphone.

"You know that it is my wedding night."

"I still want you, babe. I love you. Please come back to me." Wendy said, sobbing. Naihilamos ni Jefferson ang kanyang kamay. Hangga’t maaari ay ayaw na niyang saktan pa ang babae. Pero sa ginagawa nito ngayon ay naisip niyang hindi nga iyon malayong mangyari.

"Wendy, I am already married. We're done,” sagot ni Jefferson.

"No, huwag mong sabihin ‘yan. I love you and I still want you. I am not asking you to divorce your wife. Just spare me some of your time. It was more than enough for me." Wendy pleaded.

Ayaw ni jefferson ng ganon. Ni sa hinagap ay hindi niya naisip na magkaroon ng kabit. He is not an asshole at nirerespeto niya ang babae lalo at siya ang pinakamatagal niyang naging girlfriend. Ayaw niya itong gawing kabit lang at mass lalong ayaw niyang sirain ang buhay ng babae. Alam niya sa sarili niya na hindi na niya kayang ibigay pa sa babae ang gusto nito.

"Wendy, I respect you. I didn't want you to become my mistress. You deserve more than that. I'll pretend I didn't hear you say those words. Goodbye, Wendy.” Jefferson said and hung up. Ayaw na niya itong makausap pa dahil natatakot siyang baka hindi na niya mapaglabanan pa ang temptation.

Nagsimula siyang isipin ang kanyang buhay may asawa at hindi rin niya mapigilang maalala kung paano sila nagbreak ni Wendy.