Lorain’s POV“Thank you for coming with me, everything become smoothly because of you.” Sabi ni Raziel pagkababa ko ng kotse, walang nagbago sa pakikitungo niya pwera sa isang bagay.Mas lalo siyang naging caring sa bawat galaw ko, minsan ay ako na rin ang naiilang. Hindi naman dahil sa ayaw ko sa kaniya, but I’m not use to that kind of treatment. Isa pa ay aware ako sa pinapahiwatig ng bawat galaw niya, na mas lalong nakakapagpahirap sa akin paano ko iyon i-handle.“You are welcome, kasama naman sa usapan natin na maging maayos ang family gathering n’yo.” Ngumiti ako sa kaniya, “and about what you said, sigurado ka ba na maghihintay ka hanggang kaya ko ng sagutin ‘yun?”“Yes, I’m willing to wait. Alam ko naman na masyado na mabilis ang pangyayari lalo na ang confession na ginawa ko, meron pa akong time hanggang hindi natatapos ang project mo dito sa pilipinas.” Walang halong pressure o sama ng loob ang tono ng boses niya.Pero wala rin halong pilit at pagpapanggap iyon, he’s genuinel
“Oh!” Unang nagsalita ang tito ni Jake na halata agad na nakilala niya ako, “siya pa ang tinutukoy mo na may branches sa iba’t-ibang bansa at business partner ni Mr. Ramirez? Ang pinakaalaking distributer ng textiles?”“Yes, isn’t it amazing?” Pinagsiklop pa ni Jamie ang dalawa niyang kamay na para talagang tuwang-tuwa siya at nagkaroon kami ng project together, sana ay nag artista rin siya dahil ang galing niyang magpanggap.Naramdam ko ang kamay ni Raziel na unti-unting hinawakan ako mula sa likod hanggang yumakap ang kaniyang kaliwang braso sa aking bewang, “don’t worry, you have me.” Bulong niya.Doon palang ay alam ko na may idea na siya sa nangyayari, at nagpapasalamat ako dahil nasa tabi ko siya. Tumingin ako kay Jamie, alam ko na sinasadya niya ang lahat pero wala akong makita na pagsisisi sa mata niya.Sa halip ay ngumiti pa siya sa akin ng napakatamis na parang tuwang-tuwa sa mga nangyayari sa akin, is this her revenge? Ilang beses ko pa ba kailangan sabihin sa kaniya na wal
Kusang umangat ang aking kamay, rinig sa buong cr ang tunog ng aking palad sa kaniyang pisngi. “Anong karapatan mo para sabihin ang mga linya na iyan? Wala ka na dapat ipaglaban, ang bagay na ‘yan ay dapat noon mo ginawa!”“Alam ko na mali akong hindi ko ginawa ‘yun that time, pero sana bigyan mo ako ng isa pa na chance. This time I won’t make mistake like in the past, Lorain.” Hindi niya ininda ang pamumula ng kaniyang pisngi, sa halip ay mas lumapit pa siya sa akin.Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat at pinagdikit ang aming mga noo, gusto kong lumayo at kumawala pero masyado siyang malakas para magawa ko iyon.“Let go of me, Jake. Hindi ko alam kung ano ang dapat ko na sabihin sayo para tigilan mo na ako, at mag sink in sa utak mo na wala akong balak bumalik sayo. Once is enough, Jake. Sa buhay hindi laging may second chance.” Naging malungkot ang boses ko, somehow masakit na marinig iyon.Ang mga kamay niyang nakahawak sakin ay unti-unting nanginig, “I can’t let go, Lorain.
Jake’s POV“Let’s give ourselves a time to think, Jake. Ang mahalaga naman ay ang ikakasaya natin, in the end that is the most important thing to consider.” Sabi niya bago tuluyan na iwan ako sa loob ng cr.Gusto ko siyang pigilan, pilitin na bigyan ako ng chance. Sabihin na gagawin ko ang lahat para sa kaniya, pero natigilan ako ng makita kung paano niya mahigpit na kumapit sa lalaking yumayakap sa kaniya ngayon.That’s should be me, the one who is wiping her tears. But no, it’s the opposite. Ako ang rason ng mga luha na kumakawala sa kaniyang mga magagandang mata, kasalanan ko kung bakit nasa ibang bisig siya ng lalaki habang umiiyak.Ang tanging nagawa ko lang ng mga oras na iyon ay pakinggan ang usapan nila at ang hikbi na pilit niyang pinipigilan, Maging ang mahinang pagtawag niya sa pangalan nito. Mariin ko na pinikit ang aking mata at naikuyom nalang ang aking mga kamay.Nakatayo lang ako at nanatili na ganoon hanggang marinig ko ang mga yabag nila palayo, gusto ko na sumigaw a
Lorain’s POVPaulit-ulit akong suminghot pagkaupo ko sa loob ng kotse ni Raziel, pakiramdam ko ay namamaga ang buo ko na mukha lalong-lalo na ang mata at ilong ko. Nahihiya ako kay Raziel, ilang beses ko na ba pinakita ang ganitong side ko…Hindi ba at sobra-sobra iyon para sa kaniya, lalo na at saglit palang akong nakikilala.“Do you want some tissue?” Tanong niya, “or should I give my sleeve to wipe your snot?” Dagdag niya habang tinatawanan ako.“Talaga ba na gusto mo akong i-comfort o pinagtatawanan mo ako?” Masama ko siyang tinignan, at kinuha ang tissue na inaabot niya.“Well, I’m not really good at comforting someone. So, instead of crying I rather choose to see you smile.” Pero pagkatapos niyang sabihin iyon ay huminga siya ng malalim at muling nagsalita, “But, it’s doesn’t mean you can’t cry in front of me.”Nagsimula na siyang mag drive, “crying is normal when you are sad, hurt, or happy. I hope the next time I see your tears is because of joy, Lorain.”Hindi siya nakatingin
Bitbit ang pinamili namin ay tahimik ako na sumunod papasok sa pintuan ng bahay n’ya, nag expect ako na may kasambahay na sasalubong sa amin pero wala kahit isa. Sobrang tahimik pero buhay na buhay ang atmosphere ng loob.Talagang feel mo na nasa isang bahay ka, the warmth and feeling home.“Sorry, medyo magulo ang mga gamit ko sa weekend pa kasi ang pupunta ulit ang housekeeper ko.” Paliwanag niya at dumiretso sa kusina para ibaba ang mga paper bags, sumunod naman ako para ibaba rin ang dala ko.“No, sa tingin ko ay mas magulo pa ang kwarto ko sayo.” Sagot ko ng mailibot ko ang tingin sa paligid, kahit every weekends lang pumupunta ang housekeeper niya ay masasabi kong alaga pa rin sa linis ang bahay.“Pfft! Really?” Natatawa at hindi niya makapaniwalang tanong, “mabuti naman kung sa tingin mo ay medyo malinis ang bahay ko, well mostly ay d’yan talaga ako gumagawa ng trabaho kaya mas makalat dito kaysa sa office room ko.”Sumenyas siya paturo sa second floor, siguro ay kung nasaan an
Ilang segundo na nanatiling magkadikit ang aming mga labi, walang gumagalaw na parang pareho kaming nakikiramdam sa isa’t-isa. Nanatili ang tingin sa akin ni Raziel, na parang hinihintay kung ano ang susunod ko na gagawin.Unti-unti ko na pinikit ang aking mata, kung patuloy akong nakikipagtitigan ay baka kayanin ng puso ko. Sa pagkakataon na iyon ay gumalaw ang labi niya, dahan-dahan na parang ninanamnam ang bawat sandali.Ang labi ko ay unti-unting sinabayan ang paggalaw ng sa kaniya, walang halong pagmamadali.Muli ko na minulat ang aking mata ng dahan-dahan niyang pinakawalan ang labi ko, “Lorain.” Tawag niya sa akin habang habol ang hininga na nakatingin pa rin sa akin ng mariin. “Can I kiss you once more?”Tumango ako at inayos ang pwesto ng mukha ko palapit sa kaniya, I want to feel the warmth of his lips once more too.Muli siyang yumuko at pinaglapit ang aming mga mukha, magkadikit ang aming mga noo ng huminto siya. “This time, can I make it deeper than earlier?” Para sa isan
“Raziel!” Nagmamadali akong lumabas ng kwarto at hinanap siya.“What’s wrong, Lorain?” Nag-aalala siyang lumapit sa akin bitbit ang maliit na basket kung saan nakalagay ang nakatapunan ko na damit.Pero hindi ko na nagawang pansinin iyon, “Tawagan mo si Jamie, bilisan mo.” Aminin ko man o hindi, nag-aalala ako sa pwedeng mangyari sa kaniya.“W-Wait, bakit anong nangyayari?” Binaba niya ang basket at kinuha ang cellphone na nakalapag sa ibabaw ng drawer sa gilid, “bakit kailangan ko na tawagan si Jamie, may problema ba sa supply?”Umiling ako, “No, it’s not about the business.”“Then, what?” Muli niyang tanong at nilapit ang cellphone sa tenga, sa pagkakataon na iyon ay sinimulan na niyang i-dial ang number ni Jamie. Sana lang ay sumagot siya agad, she better stops him.“Wala pa namang ilang minuto ay sumagot na rin ang nasa kabilang linya, “Raziel, bakit ka napatawag?” Mahinahon ang boses niya, ngunit garalgal na parang kagigising lang.“Well,” tumingin siya sa akin, halatang hindi al