Chap— 22

kabanata 22

— Dapat ko pa bang ipaglaban?"

[Diman POV]

Hindi siya maaaring magseryoso. After the earth-shattering kiss that she gave me she could not just tell me that it was over before it ever finished. Hindi ko iyon papayagan. Nagtayo ako ng isang imperyo mula sa wala, nakipag-usap sa mga mayayamang matatanda na may lumang pera na inaakala na ang dugong bata ay hindi sapat, kailangan kong magtiis ng 4 na taon ng impiyerno sa pag-iisip na ang mahal ko sa buhay ay gusto ako para sa aking pera at hindi para sa akin. Ngayong muli ko siyang nahanap at baka magkaroon ako ng pagkakataong maging masaya sa piling niya ay mapapahamak ako kung hahayaan ko itong mawala muli sa akin.

Sinubukan kong itago ang aking sakit at sinubukang panatilihing neutral ang ekspresyon hanggang sa maisagawa ko ang aking plano. Ang aking isipan ay tumatakbo sa milya-milya bawat segundo na nagmumula sa iba't ibang mga ideya kung ano ang gagawin at isa sa mga ito ay patuloy na lumalabas sa lahat ng oras. Kailangan ko yata sundin ang instinct ko noon at tingnan kung saan ito napunta.

"Ok." sabi ko sa request niya

"Ok?" Nagtataka niyang tanong. "Hindi mo na ako guguluhin?"

"I guess I was delusional hoping that you will still love me after all this time. You have created a life apart from me and I have to accept that." Nagkibit balikat ako.

"Seryoso ka." sabi ni Nathara. I guess she was thinking na gagawa ako ng eksena and now she couldn't believe her eyes and her ears.

"Oo. Mukhang masaya ka sa Michael na yun at mukhang ok naman siya, not as manly man as you deserve. I think you will be the one to wear pants in your relationship." Kinindatan ko siya.

Si Nathara ay tila nag-relax at ngayon ay hindi na siya naging komportable gaya ng naramdaman niya noong nakalipas na mga minuto.

"I guess asking to be friends would be too much" tanong ko sa kanya habang tumatakbo sa batok ko. Pinilit kong maging kalmado at nagulat ako sa kalmadong narinig ko. Sa palagay ko lahat ng mga pagpupulong sa negosyo noong sinubukan kong panatilihing poker face sa wakas ay naglaro.

"It will be uncomfortable Diman. We can't go to a family barbecue together because we have a lot of history together. Maaaring naging tayo ng maikling panahon ngunit nagkaroon tayo ng mas maraming apoy at kasaysayan kaysa sa mga taong nanatiling magkasama sa loob ng mga dekada."

"I guess you are right. Kung hindi tayo maging magkaibigan at least we can treat each other with respect like two mature adults that we are. Who knows we might run in the same circles later on."

"That would be fine with me" she smiled and I just wanted to go and grab her and kiss some sense into her. Baka sa ganoong paraan ay hindi niya ako gustong iwan.

"Speaking of the same circles. Siya ang dahilan kung bakit ako bumisita sa iyo ngayon ay dahil iniisip kong bumili ng ilang mga art piece mula sa isang lokal na artist at gusto ko ang iyong opinyon kung ito ay sulit o hindi. Sinusubukan kong tumulong sa mga naghihirap na batang artista na i-promote ang kanilang mga piraso ng sining."

"Wow, Diman, ang ganda."

"Dapat magpasalamat sila sa iyo dahil nagsimula ang programa sa karangalan mo. Just call it as a way I am trying to seek your forgiveness for asking you to quit everything and just be my wife when we were married. I guess I was so much in love with you that I wanted to keep you all for myself. Naisip ko na kapag may ginawa kang iba ay mas mababa ang pagmamahal mo sa akin."

"Hindi totoo yan Diman. Dapat alam mo yan."

"Well I know that now that I lost you but I didn't know it then. That doesn't matter now because we can't change the past. Do you think you can come with me now and see their work. I bet they would love to meet DarkBlackheart."

"I don't think that would be a good idea Diman. We should be trying to stay away from each other, not spend time together. And I have a lot of paperworks that I have to do before I leave for Africa next week."

"Please come. Call it a favor to all friends. Marami sa mga artista ang hindi kumportable at wala silang tiwala sa akin. I bet if they would meet you they would change their minds. Think of it as a favor that you are doing to them not to me."

"Ok." Sabi niya sabay kuha ng bag niya at nagpapaalam sa secretary niya na lalabas siya at baka ma-late siya.

"May pakiramdam ako na pagsisisihan ko ang desisyong ito." She said looking at me and opening the door of her office para makalabas ulit kami ng hindi napapansin sa likod.

"Wala kang ideya kung magkano." Napaisip ako at ngumiti sa sarili ko.

"Let's go both with my car because the neighborhood where we are going now is not of the one with the white picket fence homes that you see in the post cards." I said to her at binuksan ang passenger door ng kotse ko. Pumasok siya na walang gana habang nakatingin sa kotse niya.

"Saan ba talaga tayo pupunta kung hindi ligtas na nasa lansangan?" Tanong niya habang nakatingin sa akin na sinusubukang basahin ang ekspresyon ko.

"Well let's say that struggling artists can't really afford to live in a five-bedroom home with a pool in their backyard so we have to drive a little." sabi ko sabay pasok ng susi sa ignition at pinaandar ang sasakyan.

"Kung gayon, sana huwag mo akong kidnapin at patayin. Ayokong itapon mo ako sa isa sa mga kanal na iyon." Nakangiting pilit na binibiro ni Nathara.

"Don't worry baby. I would never kill you and throw your body away. I am just kidnapping you." I smiled at her priceless face expression and drove away like the devil was in my heels.

"Sana hindi ka magsampa ng kaso." Kinindatan ko siya.

" Sa palagay niyo pwd pa bang magkabalikan si Nathara at Diman? deserve pa ba ng second chance? "🥀