Chapter 1

Hindi ko maiwasang mag taka habang nakatingin ako sa magarang sasakyan na nakaparada sa harapan ng bahay namin. Kulay itim at sobrang ganda. 

Nag kasalubong ang kilay ko nang makita kong lumabas sa pinto namin ang mama at papa ko. Hinahabol nila ang babaeng may suot na magarang damit. 

Sa itsura ng mama ko, para siyang nag mamakaawa, at si papa naman ay tila nakikiusap sa babae. Umiiyak din ang madungis kong bunsong kapatid na nasa ilalim ng puno habang ang mga mata n'ya ay nakatingin sa mga magulang namin na hindi alam ang gagawin. 

Laking gulat ko na lang ng biglang lumuhod ang mama ko. Pilit siyang pinapatayo ni papa, pero patuloy lang sa pakikiusap ang mama ko. 

Anong nangyayari? 

Dahil gulong-gulo na ako, tumakbo agad ako at pinuntahan sila mama. Pag pasok ko sa bakuran, sinalubong ako ng kapatid ko. 

"Mama, papa, anong nangyayari dito?" 

Napalingon silang tatlo sa akin. 

"A-anak. . ." 

Nilapitan ko si mama, tinayo ko siya at tinanong kung ayos lang ba siya. Napatingin ako sa babae dahil sa sinabi n'ya. 

"Kung hindi mo pa rin ako mababayaran, sinasabi ko sayo Ellen, demandahan ang magiging bagsak nito." 

Ang tagal pumreseso sa utak ko lahat ng sinabi ng ginang. Bayaran? At demandahan? May utang sila mama sa babaeng 'to? 

"Pwede pong mag tanong, ano pong babayaran ang sinasabi n'yo?" hinarap ako ng babae. 

"Cindy, huwag ka na makialam dito." sabi ni papa pero hindi ko siya pinakinggan. 

"Sa Knight Reaside Academy ka nag aaral?" pinasadahan ako ng tingin ng babae, nakatingin siya sa uniform ko. 

"Opo. Pero hindi po iyon ang tinatanong ko, ma'am." nilakasan ko ang loob ko para sabihin ang mga salitang iyon. 

"Unbelievable." nag layo ng tingin 'yung babae, parang nag pipigil. "Yes, may utang sila sa akin. Perang ginamit upang ipagamot sa kapatid mo para mabuhay siya." 

Natigilan ako. Sa kapatid ko? 'Yung pera ba naming ginamit para pang-opera ng kapatid ko ay galing sa ginang na kausap ko ngayon? Siya ba ang dahilan kung bakit nabigyan ng pangalawang buhay ang kapatid ko? 

"Ma'am, gagawan ko po ng paraan para mabayaran kayo. Huwag n'yo naman po kaming ipakulong, gagawa po ako ng paraan." 

Parang naestatwa nalang ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko na magawang mag salita. Lumuhod ulit si mama pagkatapos sabihin ang mga salitang iyon. 

Ipapakulong ang mga magulang namin kapag hindi siya nabayaran? Paano na kami kung mangyari man ang bagay na iyan? Paano na kami ng kapatid ko? Bata pa siya, ayaw kong malayo siya sa magulang namin. 

Pero hindi naman pwedeng lumuhod na lang si mama. Kailangan ko din gumawa ng paraan para makabayad sa ginang. Kailangang may gawin ako para hindi na matuloy ang demandahan. 

"Ma'am, babayaran ka namin." usal ko. 

Nagulat sila mama at papa sa sinabi ko. Ako rin ay nagulat, pero hindi ko na ito kailangan bawiin. Hindi ko rin naman hahayaan na makulong ang mga magulang namin. Hindi ko hahayaan na mangyari 'yan. 

"Sige, babayaran n'yo ako? Kailan? May pera kayo? Sa papaanong paraan?" 

"Ma'am hayaan n'yo po akong mag trabaho sa in'yo." sabi ko. 

"Cindy!" 

"Anak huwag ka na makisali rito!" 

"Ma'am, kaya ko pong mag luto, mag laba, mag linis ng bahay, pwede n'yo po akong kuning kasambahay, mag sisilbi po ako sa in'yo, ma'am, huwag n'yo lang pong ipakulong ang mga magulang ko ma'am, pakiusap po." 

Hinawakan ko sa kamay 'yung babae, nag babakasaking pumayag siya. Kaya ko namang pag sabayin ang pag aaral ko, magaling din naman akong gumawa ng mga gawaing bahay, gagawin ko lahat, makatulong lang ako. 

"Anak ano bang pinag sasabi mo?!" sigaw ni mama. 

"Ma'am, pakiusap po. . . Babayaran ko po kayo, hayaan n'yo lang pong pag silbihan ko kayo. Alam ko pong marami na kayong kasambahay, pero ma'am hayaan n'yo po sana akong makabayad sa in'yo. Kahit sa ganoong paraan nalang po. Kahit ikaltas n'yo na lang po sa sweldo ko 'yung utang namin. Mag tatrabaho po ako sa in'yo hanggat hindi ko nababayaran lahat ng utang namin sa in'yo." 

Hindi nag salita 'yung ginang. Parang nag iisip siya, sana naman ay hayaan n'ya ako. Sana ay pumayag siyang pag silbihan ko siya. Sana talaga. 

Nang wala akong nakuhang sagot, handa na sana akong lumuhod ng mag salita siya. 

"Fine." nawala ang malaking tinik na bumara sa lalamunam ko. 

"Gusto mo ba talaga maging yaya?" kalmado ang mukha n'ya habang nag sasalita. 

"Opo!" tumango ako. "Seryoso at sigurado po ako." 

"Fine, okay. Tomorrow afternoon, ipapasundo kita, but." 

Bukas na agad? At anong but? May kondisyon ba? 

"Ano po ma'am?" 

"Pack your important and necessary things. Dahil titira ka mismo sa bahay na pag sisilbihan mo." 

***

"Anak hindi mo naman kailangang gawin ito eh." 

Kinagabihan, nasa sala kaming mag papamilya, tulog na ang bunsong kapatid ko. 

Hindi pabor sila mama at papa sa desisyon ko. Hindi rin sila pumapayag na titira ako doon. Baka daw mapahamak ako, o baka maltratuhin ako ng mga pag sisilbihan ko. 

Pero kailangan kong gawin 'to. Kahit gaano kahirap, kahit gaanong masasakit na pag papahirap sa akin ng mga magiging amo ko, kakayanin ko. 

At ang sabi naman ni ma'am, mag aaral pa din ako. Kapag wala akong pasok, at pagkatapos ng klase ay doon ako mag tatrabaho, unahin ko muna raw ang pag aaral ko.

Mabait naman pala si ma'am. Ang sabi n'ya rin ay magiging libre ako doon, pagkain at mga gamit. Wala na daw akong iisipin kundi ang pag tatrabaho sa bahay na titirahan ko. Malayo daw ng ilang kilometro ang bahay na titirahan ko sa school namin, pero may driver naman daw. 

Mabuti nga ganoon eh. Libre pa ako. Mabait pa si ma'am. Sigurado rin akong kung mabait si ma'am, mabait din 'yung mga pag sisilbihan ko.

"Ma, pa, kailangan ko po. Para po makabayad na tayo. At ayaw ko naman pong makulong kayo, hindi ko po hahayaang mangyari 'yon." 

Lumapit sa akin si mama at niyakap ako. Umiiyak siya kaya niyakap ko din siya ng mahigpit. Lumapit din si papa at niyakap ako. 

"Pasensya na anak." sabi ni papa, ginantihan ko na lamang sila ng mahihigpit na yakap. 

Alam kong malalagpasan din namin ang pag subok na 'to. Pag subok lang 'to eh. 

"Kaya po natin 'to. Tayo pa? Madrial yata tayo." sabi ko kaya napangiti sila mama at papa.

Oo. Kaya namin 'to. Kaya ko 'to! 

***

"Bebs, gusto mo pahiramin nalang kita? Kilala ka na ni mommy, papahiramin ka non!" 

Nakahiga sa balikat ko si Jelly habang tinatahak namin ang daan palabas ng school. Nasabi ko sa kan'ya 'yung nangyari kahapon, pero hindi ko sinabing magiging kasambahay ako. Sinabi ko lang na mag hahanap ako ng mapag kikitaan. 

"Hindi na bebs, marami ka ng naitulong sa akin. Kaya ko na 'to." sabi ko at pinat ko 'yung ulo n'ya. 

"Kainis ka naman eh." inalis n'ya na 'yung ulo n'ya sa balikat ko. "Gusto ko lang naman makatulong. Bebs tayo remember? Problema mo, problema ko na din." 

Niyakap ko siya ng mahigpit at gumanti naman siya.

"Kaya mahal kita eh." humiwalay ako sa yakap. "Pero bebs, hindi naman pwedeng umasa nalang ako sa lahat ng tulong na ibibigay mo. Kailangan ko din gumalaw, kumilos, pero huwag kang mag alala, kapag hindi ko na kaya, sayo ako unang lalapit." 

Ngumiti ako sa kan'ya. 

"Talaga?" 

"Oo nga." 

"Maniwala?"

"Oo nga!" 

"Weh—."

"Oo nga! Kahit na hindi ka magugustuhan ni Wayne, maniwala ka lang." 

Sinamaan n'ya ako ng tingin at nauna na sa pag lalakad. Kunyari ay nag tatampo siya, pero ang totoo n'yan ay nag papalambing at nag papahabol siya. 

"Wait lang Jellyfish bebs!" 

****

Nakatingin ako sa labas ng binatana. Nakasakay ako sa kotse na sobrang bango. Hindi ko first time makasakay ng sasakyan kasi lagi akong sinasakay ni Jelly, pero iba ang bango ng isang 'to! Pang high class! 

Mayaman ba naman. 

Kaaalis lang namin sa bahay, umiyak pa nga ang kapatid ko at ayaw ako paalisin. Sinabi kong uuwi din ako, sabi kasi ni ma'am Hannah, sa weekend pwede daw ako umuwi. 

Katabi ko nga pala si ma'am Hannah, nakapikit siya mukhang natutulog kaya hindi ako gumagawa ng ingay.

Ang totoo n'yan, kinakabahan ako ng sobra. Hindi ko naman siguro maiiwasan iyon noh? Kasi hindi ko naman kilala kung sino 'yung pag sisilbihan ko. Hindi ko alam kung anong klaseng tao sila. Kaya kinakabahan talaga ako. 

Pero alangan namang umatras na ako? Kung kailan nandito na ako sa sitwasyong 'to? Syempre hindi na. Para naman sa pamilya ko 'to eh. 

Huminto 'yung sasakyan. Pero sa harap ng gate, nagising si ma'am Hannah at inayos n'ya 'yung itsura n'ya. 

Pinabukas lang pala ang gate at nag deretso na sa loob. Sa loob ng sasakyan, natanaw ko ang napakalaking bahay, sa labas palang ay napapahanga ka na talaga, paano pa kaya sa loob? 

Huminto ang sasakyan at lumabas si ma'am Hannah kaya lumabas na din ako. Pumasok siya sa loob ng bahay habang ako ay hila-hila 'yung maleta ko na mga importante lang ang laman. 

"Son. I'm here." 

Sabi ni ma'am Hannah, hindi ko alam kung sinong son ang sinasabi n'ya. 

So ibig bang sabihin nito. . . Lalaki ang makakasama ko? Anak n'ya rin ang pag sisilbihan ko? 

"Yow tita!" may narinig akong nag salita, hindi ko alam kung kanino boses iyon pero familiar, hindi ko naman matingnan dahil mabigat 'yung maleta ko. 

"Hello dear." Sabi din ni ma'am Hannah. 

"Hi tita." 

"Zup tita." 

"Long time no see, auntie." 

"Long time no see my boys." sabi naman ni ma'am Hannah. Pero pang may mali. 

Bakit puro lalaki yata 'yung naririnig kong boses? 

At bakit napaka familiar ng mga boses nila?

"Mom. What are you doing here?" 

Sa seryosong boses na iyon kusa na lang umangat ang ulo ko. At hindi ko maipaliwanag ang reaction ko. 

Nanlaki ang mga mata ko habang nakatingin ako sa harap ko. Napalunok din ako ng ilang beses at hindi makapaniwala. Para rin akong binuhusan ng malamig ng tubig habang nakatingin ako sa kanila. 

Hinawakan ako sa braso ni ma'am Hannah at pinantayan n'ya ako. Tiningnan ako ni ma'am Hannah at nginitian bago n'ya hinarap ang limang lalaking nakatingin din sa akin na may mababakas na pag tataka sa mga mata. 

"Boys, this is Cindy, siya muna ang magiging katulong n'yo. Please behave to her, okay?" 

Ano?! 

Ito?!

Tama ba ang nakikita at naririnig ko ngayon? Tama ba na titira ako sa bahay na ito kung saan nakatira ang Kings5?!