CHAPTER VII (Duplicate key)

“TALAGA bang hiwalay na kayo ni Toni, sir? Umalis kasi siya dala ang mga gamit niya. Umiiyak din. Kawawa nga,” kausap kay GB ni Manang Carla.

Hindi siya sumagot. Ang dami niyang iniisip. Kararating lang niya mula sa kanyang meeting sa Fort Bonifacio. Kakatawag lang ng katiwala nila na nasa ospital. Ito ang nagbabantay sa kanyang lola doon dahil hindi maganda ang pakiramdam ng kanyang ina.

Maayos na kanina ang kalagayan ng kanyang lola. Ang problema, hinahanap nito si Toni. Ibibigay raw niya ang engagement ring nito kay Toni. Sinasabi rin nito na gusto nitong magpakasal na sila ni Toni.

Hindi niya alam kung paano sasabihin ang katotohanan sa kanyang lola. Nakukunsensiya kasi siya dahil sa kasunduan nila ni Toni.

Nag-alibi na lang siya na nasa opisina si Toni at hindi niya puwedeng isama sa mga meeting niya at papunta sa ospital.

Napahinga siya nang malalim at kinuha ang kanya cell phone. Abala siya sa pag-chat sa kanyang ina para i-monitor ang kalagayan ng kanyang lola. Maliban doon ay ka-chat niya rin si Shaira.

Ibinulsa niya ang cell phone nang silipin ni Manang Carla ang tina-type niya.

“Mukhang may bago ka nang sinisinta. Sayang naman, akala ko magpapakasal na kayo sa susunod na taon ni Toni, sir,” patuloy na pagdaldal ng katiwala nila.

Iyon din ang akala ni GB, na sila ang magkakatuluyan ni Toni. Thirty three na siya at dapat ay may asawa na. Lahat ng kaibigan niya at ka-batch dati sa PMA ay nagsipag-asawa na at may mga anak. Pero siguro ay hindi talaga si Toni ang nakatadhana para sa kanya. Sa tingin niya ay si Shaira iyon.

“The clock is ticking, sir,” sabi ni Manang Carla.

“Bata pa naman ako, ah,” rason niya rito.

“Baka maunahan ka pa ni Ma’am Olivia na makapag-asawa,” tukoy nito sa nakababata niyang kapatid. “Bakit ba kasi naghiwalay kayo ni Toni?” usisa pa nito.

Napabuntong-hininga siya. “May nagugustuhan na kasi akong iba. Magiging mas masakit para sa kanya kapag ipinagpatuloy pa namin ang relasyon naming dalawa kaya mas mabuti na putulin na namin.”

“Ang sakit naman no’n, sir. Ikaw lang ang liligaya?”

“Bata pa si Toni. Makakahanap din siya ng lalaking para sa kanya talaga,” sabi na lamang niya.

Inilagay ni Manang Carla ang mga alahas ni Toni sa bag at maingat iyong isinara. “Kunsabagay, maganda si Toni. Maraming magkakagusto doon, sir.”

Napaupo siya sa kama at napatingin sa nakabukas na pinto. Nakikinita pa niya si Toni na mabilis na tumatakbo palabas doon, palabas sa kanyang silid, sa kanyang buhay.

She was a tiny lady, five feet one inches tall. Palaging naka-trouser o kaya jeans at T-shirt. She’s not rich but she moved like rich. She was so simple and timeless and exudes effortless grace in style. A classic bookworm with neat handwriting.

She possessed no artifice. No fake nails, no fake eyelashes. Hindi ito mahilig makipagsabayan sa ibang babae para makakuha ng atensiyon. Some women would try to eat her alive, but they would fail. Her strength, determination in silence and being simple will win her enemies in a world where importance of appearance was paramount.

“Nandito na lahat ng alahas niya, sir. Ikaw ba ang magdadala nito kay Toni?” tanong ni Manang Carla.

“Oo. Kailangan ko rin kasi siyang makausap.” Kinuha niya ang bag at binitbit iyon.

May susi naman siya sa apartment ni Toni kaya nagpasya siyang personal niyang ibabalik ang mga regalo na iniwan nito. Para na rin makapag-usap sila para sa closure. Maliban sa may hihilingin niyang pabor, gusto niya ring mag-sorry dahil alam niyang nasaktan niya ito. Hindi kasi sila nakapag-usap nang maayos kaninang umaga nang umalis ito sa bahay niya.

Alam niyang galit ito dahil iniwan nito lahat ng regalo niya maliban sa mga libro.

Habang nagda-drive siya papunta sa apartment ni Toni ay kinabisa na niya ang kanyang mga sasabihin. Pero pagdating niya doon ay sarado ang apartment nito.

Alas singko ng hapon ang out nito sa trabaho. Alas sais na kaya dapat ay nakauwi na ito.

Nagpasya na lang siyang gamitin ang susi na binigay nito sa kanya. Pagpasok niya sa apartment nito, he was suddenly greeted and surrounded by a combination of fruity and floral scent— Toni’s scent.

Ini-on niya ang ilaw at inilapag ang bag na dala sa sofa. Napansin niya kaagad na magulo ang apartment. Ang higaan nito ay hindi naligpit. May mga librong nasa kama at sahig.

He knew why. Kapag brokenhearted, sino pa ba ang may mood na maglinis ng bahay at magligpit ng higaan?

Naglinis na lang siya at inayos ang apartment nito habang naghihintay. Pero lumipas lang ang dalawang oras ay hindi pa rin dumarating si Toni. Sinubukan niya itong tawagan pero hindi niya ito ma-contact. Nakita niyang na-block na rin siya nito sa Messenger. Shit!

Sinubukan niyang tawagan ang kaibigan nito na si Lizzy pero hindi nito sinasagot ang kanyang tawag.

Wala siyang nagawa. Matiyaga siyang naghintay. Mga alas diyes na iyon ng gabi nang may narinig siyang nag-uusap sa labas ng apartment. Narinig niya ang boses ni Toni, may kausap itong... lalaki.

Mabilis siyang bumangon mula sa pagkakahiga sa kama at lumabas. Nakita niya si Toni kasama ang isang waiter sa restaurant malapit sa kampo. Kilala niya ang waiter dahil doon sila palaging kumakain ng lunch ni Toni dati.

Nahalata niyang nagulat si Toni nang makita siya. “What are you doing here?”

“Kailangan nating mag-usap,” sagot niya rito. Pinasadahan niya ng tingin ang lalaking kasama nito.

“Ah, mauuna na ako, Nia,” sabi ng lalaki.

Naningkit ang mga mata ni GB. Nia? Anong klaseng nickname iyon? Kailan pa naging parang irigasyon at airport si Toni?

“Tawag ka kapag nakarating ka na sa bahay ninyo,” sabi ni Toni sa lalaki.

“Pumasok ka na sa loob.” Hinawakan niya ang braso ni Toni at hinila papasok sa apartment. Mabilis niya rin iyong isinara.

“Ano ba’ng problema mo?” Pumiksi si Toni mula sa pagkakahawak niya.

“Saan ka galing?” usisa niya rito. “Bakit kasama mo ang lalaking iyon? Akala ko ba si Lizzy ang kasama mo?”