CHAPTER VI (Apologies)

“BAKIT ba ang tigas ng ulo mo?” tanong ni GB na sumunod sa kanya. “Maligo ka na at sabay na tayong pumunta sa opisina.”

Huminto si Toni sa paglalakad. “Tapos na ang relasyon natin. Kaya wala na akong karapatan na mag-stay pa rito. Forda money and books na lang ang connection natin."

“Alam ko. Pero mali-late ka na sa trabaho."

Noon naman nag-ring ang kanyang cell phone. Nang tingnan niya ang caller ay si Lizzy iyon.

Mabilis niya iyong sinagot.

“Girl, how are you? Libre ka ba mamayang gabi? Labas tayo,” bungad kaagad nito sa kanya. "For dinner lang kasi bawal kang magpuyat.'

Bahagya siyang lumayo kay GB bago nagsalita. “Sinong kasama natin?”

“Mga officemates ko. Hindi ba lilipat ka na dito kapag natapos ang kontrata mo diyan sa work mo? Sama ka sa amin later para ma-introduce kita sa kanila.”

Ngumiti si Toni. Medyo malaki ang offer na sahod doon at may mga allowance pa. “Sige. I’ll see you later. Chat na lang kita. Need ko pa kasi na pumasok ngayon. Late na nga ako.”

Nagpaalam na siya sa kaibigan.

“Sino `yong kausap mo?” usisa sa kanya ni GB.

“Si Lizzy. Nagyaya na lumabas.”

“Mamayang gabi?”

Tumango siya.

“Hindi ka puwedeng sumama sa kanya mamaya,” sabi ni GB.

“Bakit naman? Minsan lang kami magkita. Saka nami-miss ko na rin siya.”

Gusto niyang sumimangot. Bakit ba pinagbabawalan siya nito? Ano ang karapatan nito?

"Nasa ospital nga si Lola. Kailangan natin siyang dalawin."

"Baka puwedeng mag-pass muna ako sa pagdalaw sa kanya? Saka lang naman magiging effective ang kontrata natin kapag kasal na tayo, `di ba?" Every Sunday na dalaw lang iyon sa kanya."

"So, uunahin mo pa talaga ang gala mo? Naging mabait si Lola sa `yo..."

Yumuko si Toni. “I’m sorry. Pero alam kong hindi `yon ang totoong issue natin.” Her voice came out like whisper. “Ang totoo ay nasasaktan pa rin ako. Kung puwede lang na tapusin ko na ang kontrata sa opisina mo ay ginawa ko na.”

Hindi umimik si GB.

“I k-know that it will come to this. It’s only a matter of time,” pagpapatuloy ni Toni kahit na nananakit na ang kanyang lalamunan. “Alam kong may babaeng mas higit sa akin. Na mas bagay sa `yo. Tanggap ko naman iyon. Ang hindi ko lang matanggap na niloko mo ako. Kasi unfair `yon. Kasi ako, hindi naman kita niloloko so hindi ko deserve na lokohin.”

Hindi pa rin nagsalita si GB.

She slowly lift her head so she can look at him.

“Hindi ko sinasadya…” Sa gilid niya nakatingin si GB nang sabihin nito iyon.

Hindi siya umimik. Ilang beses na ba niyang narinig ang ganoong salita mula sa mga lalaking nagloko?

“Please, makinig ka sa akin. Hindi ko naman ginusto ang mga nangyari. Pilit kong pinipigilan ang aking sarili pero hindi ko nagawa. Please, forgive me,” pagsusumamo nito.

Mapait siyang ngumiti. “Okay lang. Alam ko naman na mangyayari `to.”

Napakagat-labi siya nang maramdaman ang pamimigat ng dibidb at pag-init bigla ng sulok ng kanyang mga mata.

Because of their economic differences, alam niyang may possibilidad na maghihiwalay sila ni GB. Langit ito, lupa siya. May babaeng mas mayaman sa kanya. May babaeng mas maganda sa kanya. May babaeng mas higit sa kanya.

“Alam mong hindi ako mayaman, GB. Pride lang ang meron ako. Hindi mo puwedeng saktan pati ang pride ko,” gumaralgal ang boses niyang sabi.

“Pero hindi kita niloko,” pagtatanggol ni GB sa sarili nito. “Gusto ko lang maging honest sa `yo. Ayaw ko rin na umasa ka. Magpapakasal tayo dahil lang kay Lola. Alam kong noong isang linggo lang tayo naghiwalay kaya naisip ko na baka umaasa ka na totohanin ko ang napagkasunduan natin. Kung hindi lang nagkasakit si Lola, ibang babae ang lakakasalan ko."

“Si Shaira, `di ba?” tanong niya rito.

Parang alanganin na tumango si GB. “It’s… Shaira.”

There was something in his voice when he said her name.

Nilagay ang mga libro sa ang kanyang hand bag. She couldn’t take it anymore. Hindi na niya kaya ang sakit na nararamdaman. Patakbo siyang bumaba sa hagdan.

Marahas niyang pinahid ang patuloy na umagos na mga luha na tila hindi iyon nauubos. Nanlalabo ang kanyang paningin at halos hindi na niya makita ang kanyang dinadaanan.

“Toni, wait!” Pigil sa kanya ni GB nang maabutan siya nito.

Huminto siya sa paglalakad. “Ibalato mo na sa akin ang gabi mamaya. Gusto kong makalimot kahit sandali lang. Kaya baka puwedeng huwag na akong sumama para dalawin ang lola mo,” garalgal ang boses niyang sabi.

“Again, I’m sorry.” Nahihimigan niya ang sincerity sa boses ni GB pero mas nilalamon siya ng sakit na nararamdaman.

Nanatili siyang nakatalikod rito. Ayaw niyang humarap.

“I know that you’re mad. But we can still handle this with candor and restraint. Ayaw ko rin na magkasamaan tayo ng loob. Alam ko na masakit pa sa `yo ang mga nangyari. But when time comes that you're healed and ready, we can still be friends."

Hindi siya nakinig rito. Friends? Ano siya siraulo na makipagkaibigan sa ama ng kanyang anak?