Chapter 3: Guilt

Nang mag-lunch break, ay agad kong tinanggal ang chef hat and coat ko, pagkatapos ay lumabas na ng culinary lab. Kinuha ko agad sa bag ang phone ko at tinawagan ang Nanay Gloria, ko.

“Kring! Kring!”

“Hello, nay? Buti naman po sumagot na kayo,” masaya kong bungad.

“Pasensya ka na nak, napakarami kasing costumer kanina. Nasa palengke kasi ako ngayon. Ibinenta ko lang ang mga nahuling isda ng kuya mo kahapon. Sayang naman, pagdagdag na rin ‘to sa gastusin namin sa ospital.”

“Ganon po ba? Eh natanggap niyo na po ba ang perang pinadala ko, nay?”

“Oo nak, at napakalaking tulong no’n. Siya nga pala nak, sa’n ka nga pala nakakuha ng gano’n kalaking halaga?” Natigilan ako at ‘di agad nakasagot kay nanay.

“N-nangutang po ako sa mga kakilala ko dine, nay,” pagsisinungaling ko, at agad na iniba ang usapan.

“Ah, si bunso po pala nay, kumusta?” panimula ko.

“Pinabantayan ko muna siya ngayon sa kuya mo sa ospital, nak. Hindi muna siya gawang ma-chemotherapy dahil laging mataas ang lagnat at mababa raw ang hemoglobin at platelets, niya. Awang awa na nga ako sa kapatid mo, nak. Natatakot ako, pa’no kung hindi na kayanin ng kapatid mo?” malungkot na tono ni nanay at nagsimula siyang maiyak.

“Nay ‘wag na ho kayong mag-isip ng kung ano-ano, okay? Maging positive lang po tayo. ‘Yan nga ang lagi niyong sinasabi sa ‘min, ‘di ba? Saka kayang kaya ni bunso ‘yan. Napakatapang non, eh.”

“Pasensya ka na nak, hindi ko lang maiwasang maging praning, lalo na kung tungkol na sa inyong mga anak ko na ang pinag-uusapan,” maluha-luhang ani nanay.

“Nay, may awa po ang Diyos, hindi niya po pababayaan si bunso.”

“Oh siya sige nak, ibababa ko na ‘tong cellphone, may costumer kasi. Mag-iingat ka palagi riyan, ha? Saka ‘yung lagi kong bilin sayo. ‘Wag magbo-boyfriend hangga’t ‘di pa nakakatapos ng kolehiyo. Ingatan mo ang pagka-birhen mo nak, at ‘wag magpapabola sa mga lalaki riyan sa Maynila.”

“O-oho nay, mag-iingat rin ho kayo,” sagot ko at malungkot na binaba ang phone ko. Until now, nako-konsensya pa rin ako. Hindi ko na kasi nasunod ang mga bilin ni nanay. “Sorry, nay.”

Tumungo na agad ako ng canteen para mag-lunch, hinihintay na kasi ako ro’n ni Cherry. Nang makarating ako ay nagkasalubong agad kami ng tingin ni Elleon, and as usual, nag-alis agad siya ng tingin. Kasama niya ngayon ang mga kaibigan niya at kumakain din sila ng lunch nila. Nag-alis na rin ako ng tingin at tumuloy na sa paglalakad.

Mayamaya habang kumakain kami ni Cherry, ay bigla na lang may sumigaw sa likuran namin at pamilyar sa ‘kin ang boses nito.

"Uy Neriah, best friend!" Sabay napalingon kami rito at si Kino 'to, ang boy best friend ko.

"K-Kino? Anong ginagawa mo rito?" masaya kong tanong tapos inakbayan niya ako, at naupo siya.

"Ah nag-apply kasi akong janitor dito. Natanggap naman ako at ngayon ang start ko,” nakangiti niyang sagot. Mabait si Kino at kasama ko siya sa part time job ko dati. Pero ngayon ko na lang ulit siya nakita.

"Ah Kino, si Cherry nga pala, best friend ko."

"Hi!” Kumaway lang si Cherry.

"Hello rin, tsk, may bago ka na palang best friend ngayon Neri, ha?" Nakasimangot na ani Kino.

"Sus, nagtampo, eh ikaw nga 'tong hindi na nagpaparamdam, eh," nakangisi kong sabi sabay kinurot ang dalawang pisngi niya.

"Oo nga eh, sorry, ha? Med'yo busy kasi ako. Pero ngayong nandito na ako mapapadalas na pagkikita natin. Grabe, na-miss talaga kita, best friend," nakangising ani Kino sabay inakbayan ulit ako at pinisil din ang pisngi ko.

Pero nang mapatingin ako kay Elleon ay nadatnan kong sinasamaan niya ng tingin si Kino, habang naka-cross arm siya, at ngumunguya ng pagkain. Naisip ko naman agad na baka dahil 'yun sa pag-akbay sa ‘kin ni Kino.

"Ah K-Kino, aalis na pala kami, tapos na kasi ang break time, namin," aligaga kong sabi sabay alis ng kamay ni Kino sa balikat ko, tapos sininyasan si Cherry na tumayo na.

"Ay, ganon ba? Sige kita-kits na lang mamaya, best friend. Hintayin kita," malambing na ani Kino sabay mahigpit akong niyakap at mas lalo pang sumama ang mga tingin ni Elleon, sa ‘min.

"S-sige, Kino, bye na," nagmamadali kong sabi at hinila na si Cherry, kahit ‘di pa siya tapos kumain.

“Ba’t gano’n kung makatingin si Elleon? Nagsiselos ba siya?” nagtataka kong tanong sa isip habang napapangiti.

Mayamaya habang naglalakad ako sa second floor, papuntang department namin ay bigla na lang nanlaki ang mga mata ko nang may humila sa ‘kin sa may fire exit area.

"Elleon?!” gulat kong sabi, tapos maingat niya akong isinandal sa pader.

"Who’s that jerk, huh?" seryoso niyang boses at alam kong si Kino ang tinutukoy niya.

"S-si Kino 'yun, one of my best friend," nauutal kong sagot.

"Best friend? Ga'no na katagal?" mausisa niyang tanong.

"W-wala pang isang b'wan." Natigilan si Elleon at kunot noong tumingin sa ‘kin.

"What? Recently mo lang nakilala, best friend mo na agad?" ‘di makapaniwalang aniya sabay alis ng tingin sa ‘kin at napahilot sa noo niya.

“Elleon, mabait naman si Kino, and he’s not a jerk,” pagtatanggol ko sa kaibigan, at kunot noo muling tumingin si Elleon, sa ‘kin.

"Damn, It’s easy to pretend na mabait, Neri? Kahit sino p'wedeng gawin 'yun? Kaya 'wag kang nagtitiwala agad? And that Kino? I don’t like the way he looks at you? Lalo no’ng hinahawakan ka niya. At alam kong may something do’n kasi lalaki rin ako? Stay away from that jerk,” galit niyang tono tapos tumalikod na sa ‘kin.

“Pero Elleon, mali ka ng iniisip,” pagpupumilit ko at muli siyang napabuntong hininga.

“Neri, makinig ka na lang, okay? Nasa deal na aalagaan kita, and that includes protecting, you. Again, stay away from that jerk,” naiinis niyang dagdag saka muling tumalikod at tuluyan ng umalis.

Hayst, akala ko pa naman nagsiselos na siya, part lang pala ‘yun ng deal. Pero ang hirap ng pinapagawa niya sa ‘kin. Napakabait ni Kino para iwasan ko ‘yun.