LiveHe stepped forward, reaching for me."Stella, please... wag naman ganito. Hilingin mo na lahat sa akin. Ibibigay ko, lahat. Pero wag lang 'yung layuan mo ako. Baby, please... ayoko. Ayoko, Stella."Mas determinado siya ngayon. His voice dropped—firm, gravelly. "Ayoko. Hindi ko kaya. Hindi ko kakayanin...""Tang ina, Lisandro! Ang kapal-kapal ng mukha mo!"Napaatras ako, nanginginig ang buong katawan. "You have no right to cage me beside you when I've already been buried alive because of you!" I screamed, fists clenched so tight my nails dug into my palms. "You have no idea what it felt like to rot in hell while you lived your life!"My voice cracked, but I didn't stop. Couldn't stop."I lost everything chasing you! I lost myself. I lost our baby. I was hunted, tortured, almost raped—I almost died! My family had to lock me in a fucking mental hospital just to stop me from ending it all! I tried to overdose, Lisandro! I tried to kill myself because I was so goddamn broken!"His ja
AgreementPabalik-balik ang lakad namin ni mama sa tapat ng operating room. Pareho kaming hindi mapakali. Ilang ulit na naming nilingon ang pinto, inaasahang bubukas na ito at lalabas ang doktor."Ano ba kayong mag-ina kayo, pwede bang umupo na kayong dalawa?" singhal ni Tito Max, halos sumabog na ang ugat sa sentido. "Kanina pa ko hilong-hilo sa inyong dalawa. Parang kayo ang ooperahan e!""Maupo na nga kayo! Selena, Stella! Nakakastress kayo!""Sinabi naman ng poging doktor, 'di ba?" dagdag pa niya habang nilalamas ang sentido. "Magiging maayos ang lahat. Kaya tigilan n'yo na 'yang zombie walking n'yong dalawa! Jusko, malapit ng mamuti ang mata ko sa inyong dalawa!"Sabay kaming napabuntong-hininga ni mama at napaupo sa upuang malamig pa rin sa kaba.Pagkatapos ng halos labing-dalawang oras ng operasyon, sa wakas ay lumabas din ang isa sa mga doktor. Sabay kaming napabangon ni mama."The operation is a success. Wala na kayong dapat ipag-alala," wika ng doktor.Para akong nabunutan n
Mask"Stella, dear. I'm really, really sorry. I had no idea that your ex is one of the biggest shareholders of Mr. Guzmán," bungad ni Tito Max habang naghahanda ako sa shoot."Kung alam ko lang, e 'di tanggap ko pa rin 'yung offer! Career mo 'to, anak, opportunity ito!""So, tell me. Nagkita na ba kayo ng papa ni Leandro? How is he? Mas lalo bang gumwapo? Did you two hook up again?" sunod-sunod niyang tanong."Oh dear, siguradong mas lalong lumaki 'yon—""TITO MAX!" I hissed, already half-dressed in the metallic bra and annoyed to death."What? Ang ibig kong sabihin, lumaki ang pagmamahal niya sa'yo.""Ano bang ine-expect mo? Look at you, dear. You're glowing. Mas lalo kang gumaganda... mas lalo kang gaganda kapag—""Okay! Stop right there. Please." Napapikit na lang ako."Sorry, gusto lang kitang patawanin. Don't worry, kami na ng mama mo ang bahala sa gwapo naming apo.""Hindi naman pababayaan ni Selena ang apo niya," dagdag pa niya.I tried to smile, but it barely held."P-Paano ku
PunishThat fucker.Ang kapal talaga ng pagmumukha ng lalaking 'yon!Galit na galit akong tumayo, bawat hakbang ko palabas ng pribadong silid ay may pabigat na bagsik. Hindi ko na alintana kung may mga matang nakasunod sa akin habang lumalabas ako ng restaurant—wala akong pakialam. Sana lang, hindi sila makaamoy ng nasusunog kong damdamin.Pagkapasok na pagkapasok ko ng kotse ay agad kong kinuyom ang manibela.Putang ina.I clenched my jaw, and in one hard breath, pinaandar ko ang Mercedes-Benz. Isa ito sa mga kotse ni Papa noong nabubuhay pa siya—isa sa mga naiwan niya sa amin. Samantalang ang Aston Martin naman ay ginagamit ngayon ni Kuya. Pero ngayon, hindi 'yon ang gusto kong makita.Dahil sa rearview mirror, nakita ko ang isang itim na Jaguar na mabilis na sumusunod.Lisandro.Of course, it's him.Mas lalong tumindi ang inis ko. I slammed on the gas, accelerating fast. Para kaming nasa karera ngayon. I could see him catching up—always catching up, like he always does.Bumagal lan
Necklace"Wow, Mama! We'll ride this big horse po?!" natutuwang wika ni Leandro.Batid ko sa mukha ng anak ko na tuwang-tuwa talaga siya. Ilang araw na niya akong kinukulit na sumakay kami kay Hercules.Si Hercules ay regalo sa akin noong aking ika-16 na kaarawan. Isa siyang dark bay horse—may makintab na reddish-brown na balahibo, at itim ang kaniyang mane, tenga, buntot, at mga paa.Sinuotan ko si Leandro ng helmet. Pareho kaming suot—light blue shirt, maong na pantalon, at brown na boots. Ibinaybraid ko rin ang mahaba kong blondeng buhok para hindi ako masyadong mainitan.Ako muna ang unang sumakay kay Hercules. Tinulungan ako ni Manong Reynaldo na isakay si Leandro. Pero nang biglang gumalaw si Hercules, agad siyang napayakap sa braso ko."Mama, I'm scared!" sabi niya, sumisiksik sa akin."It's okay, anak," banayad kong tugon. "Natutuwa lang sa'yo si Hercules. Mabait 'yan, horse ni Mama."Hinawakan ko ang maliit niyang kamay at pinahawak ko kay Hercules. Dahan-dahan, nasanay siya.
ChaseI shoved him hard.Pinaghahampas ko ang kanyang dibdib—furious, trembling, eyes wild with everything I've held in for far too long.Again. Again.Fists colliding with his chest like maybe I could shake the memories loose—maybe I could punish him enough to silence the echo of his name in my head."Fuck you!""I fucking hate you!""You're so full of yourself, you son of a bitch!""You traumatized me! You fucking ruined me! I loathe you—I loathe you to death!"He didn't move.Didn't flinch.Didn't stop me.He just stood there—silent, tense, jaw locked—eyes never leaving mine, like every scream from me was something sacred."You don't get to stand there like that," I spat. "Like this doesn't tear you apart. You don't get to act calm while I'm drowning in everything you left behind!"His voice came low, dangerous in its stillness."It does tear me apart. You do. Every fucking day."He took a step forward—slow, controlled, like a wolf who knew exactly how close he could get before I'd