Chapter 3

"We're going home Franina, whether you like it or not." He said with his voice so deep and serious.

Hindi ko maiwasang pamatingala habang patuloy paring dumadaosdos pababa ang luha mula sa aking mga mata papunta sa aking leeg.

"Home. There is no such thing as home when I am with you." I wishpered.

"Franina............." He called me.

I glance at him with a blurry vision because of my non-stop tears.

"You are not my home anymore, Dhiz. I already found someone who deserves to be called home in his arms."

Dumilim ang paningin nya at nagbabaga mga mata. In a snap nasa harapan ko na sya at mahigpit ang pagkakahawak sa aking kamay. I started struggling to move away from his grip. Hawak nya palang nasusuka na ako!

"Let go! Let me go!" I demanded but he never budge.

"Let you go? Fuck no! I had did that once but there is no way in hell I'll let you go again. No way! You are mine! Asawa kita at hindi ako makakapayag na may lalaking aaligid sayo, Franina. Akin ka lang! Asawa kita! Kaya uuwi ka!"

I stared at him with too much hate. 

"Asawa? Ang lakas ng loob mong tawagin akong asawa matapos lahat ng ginawa mo sa akin? Ayoko na Dhiz! Masaya na akong wala ka!"

Nagtatagis ang kanyang mga panga at mas lalong humihigpit ang kayang pagkakahawak sa akin.

"ENOUGH! I HAD ENOUGH! THAT'S IT! YOU'RE COMING WITH ME!"

He dragged me palabas sa pwesto ko kaya mas lalo akong nagpumiglas. Maraming ang nanunood sa amin. At marami din akong nakikitang nakasuot ng kulay itim na t-shirt na nakabantay.

"BITAWAN MO AKO! ANO BA?!"

Nagpumiglas ako lalo at walang pag-aalinlangang sinipa sya sa tyan dahilan para mabitawan nya ako. I grab the chance to run, pero hindi pa man ako nakakalayo ng ilang hakbang ay naramdaman ko na lamang ang pag-angat ko sa lupa.

"LET ME GO!"

Binuhat nya ako na parang isang sakong bigas. I kept on wiggling and did everything.

Omy! Hindi nya ako pwedeng kunin! Ang anak ko! Fuck! Hahanapin ako ni Uno!

Thinking about my son made me more desperate to run away. Ang anak ko! Papaano na lamang ang anak ko?! Hindi nya pwedeng makita ang anak ko! Hindi ako papayag na kukunin nya ang tahanan ko! NO!

That will be my nightmare! Mas lalo akong nagpumiglas. He literally threw me inside his car. Ang buong akala ko ay yun na lang ang gagawin nya pero hindi pala. He used a white hankie to cover my mouth and nose.

My vision became blurry when I sniffed the cloth.

"Nanay ko? Anong ginagawa nyo sa nanay ko?"

Uno.

And I was stuck in the darkness as fear engulfed me, when I heard my son's voice asking his father of what he is doing to me.

Nagising ako dahil sa ingay na nagmumula sa kung saan. I rubbed my eyes lightly before opening it up slowly to adjust in the light.

Dinamba ng pagkabahala ang puso ko nang mapansing hindi ito ang aking silid! There are chandelier, isang malaking flat sceen TV, isang set ng sofa at mga naglalakihang mga vase na mayroong halaman.

Nahagip ng mga mata ko ang isang maliit na bintana. Kaagarang kumunot ang noo ko at dali-daling tumayo sa kama at tinungo iyon. Something is not right!

May jaw dropped when I realized where I am. Tinakbo ko ang pinto ng maalala ang buong nangyari. Fuck you Dhiz! Pag may nangyaring masama sa anak ko, ako ang makakaharap mo! I tried opening the door, but to my dismay it won't open. Oh my! Wag naman sana ang anak ko!

I kept on pacing back in fort in the whole room to find my way out. I couldn't focus at all! Ang anak ko!

All I could think is about Uno. Napaupo ako sa isang paanan ng kama habang nag-iisip ng paraan kung paano ako makalalabas rito. I'm scared, natatakot ako sa ano man ang maaaringg gawin ni Dhiz kay Uno. But a question popped out in my mind. Paanong napunta si Uno sa palengke na sya lang mag-isa? Mayroong kalayuan ang paaralan sa palengke!

Biglang bumukas ang pinto kaya alerto akong napa tayo.

"Nanay!"

Parang nabunutan ng tinik ang puso ko ng patakbong pumasok si Uno. Agad akong lumuhod at niyakap sya ng mahigpit. I felt relieve just seeing my son healthy and standing in front of me. I kept on hugging him and sometimes kissing his hair. 

"Nanay, may problema po ba?"

I kissed him on his hair one last time before breaking the hug. I felt a stare kaya napabaling ako doon. Dhiz is staring at us with no emotion. Nakahilig sya sa damba ng pinto at nakakrus ang mga braso sa dibdib.

Binuhat ko si Uno bago umupo sa dulo ng kama. I glared at Dhiz, but he stared at me as if telling me that I have a lot of explenation to tell. Pero inirapan ko lang sya, Uno stirred kaya sa kanya ko itinuon ang pansin ko.

"Nanay, inaatok po ako."

Binuhat ko si Uno at inihiga sa gitnang bahagi ng kama. I laid beside him. Ang pinakaayaw ni Uno ay natutulog mag-isa. He loves cuddling, just like his dad. 

"Nanay, gatas ko po" inaantok na turan nito. Shit! Gatas pa pala. 

I sighed. Hinalikan sa noo si Uno para kumuha ng lakas para mapigilan ang sariling mura-murahin si Dhiz sa harap ng bata. I glance at Dhiz na tinaasan lang ako ng kilay. Piste to.

"Gatas? Saan?" Diretsang tanong ko. He shrugged his shoulders before stalking his way towads the other side of the bed. Gustong-gusto ko syang sigawan at pagtabuyan, pero iniisip ko rin si Uno. Pasalamat sya at narito ang anak ko.

"Ako na dyan. Hindi ako marunong magtimpla ng gatas." 

Humiga sya sa kama at kinuha sa mga kamay ko si Uno. At first, I thought that Uno would run away from his grip, but no. My son even hugged him tighter!

"Go, we'll talk later."

Wala na akong nagawa pa kundi bumangon para hinanap ang kusina.

"Talk later-talk later. Kausapin mo ang hangin. Tsk." I mumbled.

"Naririnig kita."

"Whatever. Tsk."