Chapter 2

"Mag-iingat ka ha. Hintayin mo ako mamaya bago ka umuwi." Muling bilin ko kay Uno.

"Nanay naman, nakalimang beses na yan." He mumbled while pouting kaya pinitik ko bahagya yung nguso nya.

"Wag kang bossy ha. Sige na pumasok ka na."

I kissed his cheeks before waving my goodbye at him. Kumaway naman sya pabalik bago tumatakbong pumasok sa loob ng paaralan.

Alam ko namang excited na syang pumasok. Uno is a very intelligent kid. Ang aga nya pang natutong magbasa at magsulat. He loves books and silence all the time pero pag ako ang kausap ay nagiging bibo sya parati.

Sa isang private school ko sya pinasok, hindi ako ganoon kayaman pero kakayudin kasi gusto kong magkaroon sya ng magandang kinabuksan.

I took a one final glance at the gate of the school before deciding to go. Kailangan ko pang bumukas ng pwesto ko sa palengke. Sayang naman ang pera kung tatanga pa ako rito.

I knew my son will do best. Palaban din ata yun. Nagmana sa akin.

Third Person's POV

Kumunot ang noo ni Dhiz nang tumunog ang sariling cellphone. He sighed deeply before setting aside a contract and answered his phone.

"Dhizaster........" Turan nya.

"Good morning po, sir. Nahanap na po namin ang babaeng nagngangalang Franina Versacio------"

Dhiz stirred when he heard the name. Four years. After being separated for four years he'll finally see her again. Fuck! 

"Tell me where is her address." Walang gatol na turan nya na agad din namang sinagot ng kanyang imbestigador.

When the call is over he couldn't stop himself to smile. His long wait is fucking over. He is seizing the moment when his phone rung for the second time. Kumunot ang noo nya at muling inabot ito, he frowned when he saw who it was. His crazy dumb cousin.

"What do you want, Leaf?" Naiiritang tanong nya.

"Wag ganyan pinsan." Agad namang sagot nito sa kanya. He can even imagine his cousin's smirk!

Sighing, "umayos ka, Leaf."

"Yeah, whatever. Nga pala. Congrats! Gago ka. Hindi man lang nang imbita sa binyag ng anak mo. Gago to! Kung di ko lang hinatid si Hailey di ko pa malalaman."

Lumalim ang gatla sa noo ni Dhiz. What the fuck? Anak? Kailan pa sya nagkaroon ng anak? 

"Wag mo akong gaguhin, Leaf." He immediately ended the call when suddenly felt uneasy. 

A son, huh? Kung di lang sana sya gago edi may anak na nga talaga sya ngayon.

He pressed his lips thin, before calming himself up. There is no time to waste now. Ngayon pang makikita nya na muli ang asawa.

"There is no way in hell that I'll lose you ever again. Not now, not ever. Mine will always be mine. I'm coming, Franina. Hindi ako uuwi hanggat hindi ka bumabalik sa mga kamay ko."

Panay ang ayos ko ng mga paninda kong gulay ng biglang nag-ingay ang buong palengke na animo'y mayroong artistang papalamit. Karamihan ay mga babae, syempre di na mawawala ang mga bakla.

Sino ba kasi yan at bakit parang luluwa ang mga mata.

Unti-unti na ring nagkukumpulan ang mga tao, ang iba nga ay nagtutulakan na. Pero sa halip na pansinin ay ipinagpatuloy ko na lang ang pag-aayos. 

May anak na ako, walang oras sa landi. Lalandiin ko nalang yung anak ko. 

Hindi din naman ako nagtagal at naayos ko na rin ang mga gulay. Akmang tatalikod na ako ng biglang may humawak ng kamay ko na ikinagulat ko.

Umangat ang tingin ko at nagkatitigan kami ng isang kulay berdeng mga mata. Matang nakikita ko sa tuwing umaga. 

Dali-dali kong iniwaksi ang pagkakahawak nya sa akin at humakbang paatras para magkaroon ng distansya sa aming dalawa.

"Anong ginagawa mo rito?" Kalmadong tanong ko.

"You didn't missed me?" He asked surprised making me laugh in bitterness.

Marami ng etchosero at mga etchoserang nakaaligid sa harap ng pwesto ko kaya mas lalo kong pinakalma ang sarili ko.

"Umalis ka na dito, Dhiz. Parang awa mo na. Ayoko ng gulo at hindi ka nararapat dito." I said in a very cold and controlled voice.

Akala ko okay na, nakalimutan at nabaon ko na. Pero sa di inaasahan ay naroroon parin pala ang nag-iisang emosyon na tila ayaw mabura.

Galit at pagkamuhi. Parang siniklaban ang puso ko sa galit habang nakagitig sa kanyang mga mata.

Four years ago, I loved someone I thought who will also love me in eternity. 

Four years ago, I am once a wife and I have a husband. We are once happy until faith and trust stared playing on us.

"Umalis ka na. Kailangan ko pa bang ulitin?!" Medyo tumataas na boses na sabi ko.

"Hindi ako aalis hanggat hindi ka kusang bumabalik sa akin." He countered making me laugh and completely forgotten where I was. I was stuck in a certain place where there was Me and Him.

"Bumalik sayo? Nakakahiya ka! Baka nakakalimutan mo kung anong ginawa mo sa akin apat na taon na ang nakararaan! Bakit ka ba nandito ha? Hindi ba dapat masaya ka ngayon at nasa tabi ni Rachel at ng anak mo?! Wag mo na akong guluhin!" I shouted at him with full of hatred.

"She's gone." Walang gatong na turan nya na mas lalong ikinapait ng puso ko ng matunugan ang nais nyang ipabatid.

"She's gone? Wow! And what?! Now that she's gone, you'll come looking for me and expect me to welcome you with a fucking open arms?! Think again, Dhiz! Hindi ako tanga!"

I shouted at him, even pointed a finger on him. He took a step close making me panic. 

"Wag kang lalapit!"

Tears are brimming in my eyes when I remembered what happened four years ako. Bakit ba kasi ang nabaon ay pwede pang muling kuhayin at pilit na ipaalala?!

Mabilis kong pinunasan ang luha ko at tinalikuran sya. I hate it when he is there, watching me cry. It made me look so vulnerable!

Kahit anong punas ko ng mga luha ay mapatuloy parin ang pag-agos nito.

Why does it had to be this way?! Kung keylan akala ko hindi na muling makukrus ang landas namin, tapos ito?!

What do he expect?! Na mahal ko pa sya?! Natigilan ako. Mahal sya. Tang*na naman kasi! Hindi naman yun nawala pero mas nangingibabaw parin yung galit!

Right. I should stuck in my mind that I am mad. I am angry at him to the point that there will be no love in the sentence.