Chapter 4

Bumalik agad ako sa silid matapos magtipla ng gatas ni Uno sa baso. Mabuti nga at merong stock ng gatas dito. Ang tanong nga lang ay kung magugustuhan ni Uno ang lasa ng gatas. Ikaw ba naman, from bear brand to promil? Edi sya na mayaman!

I sighed. Alam nya ba na anak nya si Uno? Matagal na ba? But based on his face a moment ago, the seriousness. Masasabi kong hindi nya alam. Nakilala nya lang ba si Uno dahil kanina?

I opened the door only to hear Dhiz snores. Lumapit ako sa kama at inilagay sa bedside table ang baso ng gatas.

Uno is clinging on his father's chest, nakasiksik ang mukha nito sa leeg ng sariling ama. His little arms where clutching his father's shirt.

"Guess you don't need the milk anymore. Sayang naman. Ang mahal pa naman ng gatas na yun."

They look so peaceful, they look too opposite. A small version of Dhiz. 

Apat na taon, sa taong yun ay ilang ulit akong nagsinungaling kay Uno tungkol sa ama nya hanggabg sa dumating ang araw na hindi na sya nagtanong pa. It sounded so unfair to him, kaya araw-araw akong nagdarasal na sana ay patawarin pa ako ng panginoon dahil sa pagsisinungaling ko sa sarili kong anak. 

Imbes na istorbohin ko pa ang tulog ng dalawa, ay napagpasyahan ko na lamang na lumabas.

Gusto kong makapag-isip ng mabuti sa kung ano man ang mangyayari. Dapat palagi akong handa.

I opened the door of the house. Tanging kulay asul na dagat ang makikita sa malayo. Mayroong mga puno ng niyog pero walang ibang pupwedeng pagsakayan para makaalis.

The beach sand were white, it's a very lovely face. But I couldn't seem to appreciate it in anyway. I feel weird, I don't really feel anything. Parang pagod na pagod ang utak ko.

I feel so sad and lost. Hinding-hindi ko nakakalimutan ang mga bagay-bagay. Ang hirap-hirap nyang ibaon!

I sighed before before sitting down on the sand. 

Now what? I am here, again. In his place and I am so scared of all the possibilities that will come.

Bakit ba kasi bumalik pa sya? Hindi ba dapat masaya na sila ni Rachel at anak nila? Pero bakit ganito? 

"Akala ko umalis ka na." 

Bumuga ako ng malakas ng hininga, I look straight at the blue horizon.

"Bakit mo ba to ginagawa, Dhiz? Can't you see that may life is fun without you? Masaya na kami ni Uno ng wala ka. Hindi ba dapat masaya ka na rin ngayon kasama ang PAMILYA, mo?"

Mapait na turan ko at mas diniinan lalo ang salitang pamilya.

"Masaya na ako. Ikaw naman ang pamilya ko, kayo ni Uno. Kaya gagawin ko ang lahat mabalik ko lang yung dating tayo."

Maaga pa akong nagising, more like hindi nakatulog. Matapos ng kaunting pag-uusap namin ni Dhiz sa dalampasigan ay hindi ko na sya kinibo pa. 

Lumabas ako ng kwarto at iniwan silang mag-ama na kulang na lamang ay magpalakasan ng hilik!

It's already five in the morning so I decided to cook breakfast. Hindi ko alam kung hanggang kailan kami rito, but I am hoping that it will be soon. I don't want to be in the same place with Dhiz, it's a danger zone to me.

Nagsaing na ako ng kanin sa rice cooker. Funny but the house is complete with everything. Foods or even appliances.

"I guess he planned this to happen, huh?"

Inihanda ko narin ang mga gagamitin ko sa pagluluto ng ulam. Inilabas ko ang karneng manok sa ref at naghanap na agad ako crispy fry. Alam kong paburito to ni Uno, speaking of Uno. Paano na lang ang pag-aaral ng anak ko? Excited pa naman yun.

   

       IT'S already six in the morning when I finished cooking. Nagluto na rin ako ng pancakes at nagtimpla ng kape at gatas.

Hindi naman ako naghintay nang matagal nang makarinig ako ng yabag papalapit rito sa kusina.

Bumungad sa akin si Dhiz na buhat-buhat si Uno sa kaliwang braso habang isa naman nyang braso ay kinukusot ang mata. Same with Uno. His right hand is clinging on his father's neck, while his other hand is rubbing his eyes. 

It's a breath taking scene, if I could just picture it. If I could just turn everything back, but I knew that it is impossible now. My relationship with Dhiz will never be the same or fix. Well might as well fix their relationship then. Father and son.

I don't want myself to be involve with Dhiz, as along as he won't take my son away from me. I sighed and give up. Marami paring katanungan sa utak ko. Mga katanungan na gusto kong magkaroon ng kasagutan. Oh well, whatever, kahit naman masagot ang mga iyon ay hindi na muling mabubuo ang dating nabasag.

"Nanay?"

Lumapit ako sa kanila at tahimik na inabot si Uno. Agad namang lumipat si Uno sa hawak ko kaya agad kong tinalikuran si Dhiz at tinungo ang stool. 

I saw on my peripheral visions how Dhiz sighed and lower his head before sitting on the chair across us.

"Good morning, my little star. How's your sleep?" Malambing na tanong ko kay Uno. I felt Dhiz stares at me. Bahala ka dyan, mainggit ka!

"Nanay, di ako pasok school, sabi ni tatay dito lang raw po tayo." He asked with his tiny voice.

My eyes went up to meet Dhiz's green eyes, sending him daggers. Ano bang pinagsasabi nya kay Uno? Piste! Kahit buhay ng anak ko papakialaman nya narin!

I brushed Uno's hair before pinching his cheeks. 

"Sabihin mo kay Tatay na uwi na tayo para makapag-school ka na." 

Uno blinked before smiling at me. Bumaling naman ito sa sariling ama.

"Tatay, uwi na po tayo para makapagschool na po ako." He said.

"Tell your mother that she can't manipulate me using you." He replied before sipping a coffee on his cup, making me roll my eyes. Sana nilagyan ko nang moryatik o di naman kaya ng Zonrox!

Aalis ako dito, makikita mo!

"Nanay sabi ni tatay po, she can't manipulate me using you, po." My son mimicked him.

"Sabihin mo kay tatay nak na, kailangan na nating umalis dito kasi marami pang trabaho si nanay." 

My son pouted his lips before looking back again to his dad. Pero bago pa makasalita si Uno ay gumatong na agad si Dhiz.

"Sabihin mo rin kay nanay na, hindi nya ako madadala sa ganyan." 

He said in a very dead serious voice na mas lalong ikina-inis ko. Kailangan naming makaalis rito! I glared at him, and he glared back at me.

"Nanay, Tatay magkaharap naman po kayo pero bakit po ako pa po ang nagsasabi? Naririnig naman nyo naman po yung isa't isa nanay, tatay kasi mesa lang naman po yung agwat natin."

Inosenteng turan ni Uno na syang bumasag ng katahimikan at samaan ng tingin namin ni Dhiz. Pareho kaming nakanganga at napatanga kay Uno na pabaling-baling ang tingin sa aming dalawa.

I had to bit my lips to surpress my laugh. Umiwas din ng tingin si Dhiz pero hindi nakatakas sa paningin ko ang pagsilay ng ngiti sa kanyang labi.

A minute or two, tumikhim si Dhiz para muling mabasag ang katahimikan.

"A teacher will come to teach you here, son. Kaya wag kang mabahala na di ka makakapag-aral." Sabi nito na ikinaayaw ko.

"Dhiz, gusto ko ng simpleng buhay sa anak ko. Gusto kong maranasan nyang pumasok sa paaralan at makipaghalobilo sya sa ibang pang mga bata, hindi yung ganito na ikukulong mo sya sa bahay mo." I argued with him.

"And what? You'll runaway again? I can't take chances anymore. I'm sorry." He said.

Mariin akong pumikit para pakalmahin ang sarili. Hindi ko sya pinansin. Inabot ko ang gatas ni Uno at pinainom ito sa kanya. We started breakfast with me abhoring him.

   'CLEAN yourself up, okay? Maglilinis lang si nanay."

Tumango lang si Uno bago tinungo ang kwarto. Now that I realize it, may nga damit ba kami dito?

I cleaned the dishes first. Nauna ng umalis si Dhiz, ni hindi ko alam kung saan na yun pumanta. I just heard the clinking of keys and the sound of the door closing.

Alam kong kinulong nya kami dito sa bahay na to. He kidnapped us, might as well lock us in huh?

Mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko sa bawat oras na nakalipas. Alam kong stress na stress ako sa biglang pagbalik ni Dhiz sa buhay naming mag-ina. 

Gusto ko syang kausapin, pero ayokong nandito rin si Uno. I don't want my son to be involve in his parents anger and misfits.

"Nanay, nasaan po si tatay?"

I dried my hands with a cloth before going near Uno. Nakasalampak itong nakaupo sa may sahig habang nakatanaw sa pinto ng bahay.

"Uno, bakit mo tinatawag na tatay si tito Dhiz mo?" Parang kuwan na tanong ko.

Tears brimmed on his eyes na ikinaalarma ko.

"Nanay, di ko po sya tito nay! Tatay ko po, tatay!" Umiiyak na turan nito. I quickly went to hug my son before caressing his back to calm him down.

"Tatay ko po sya, tatay" he kept on mumbling while I kept on shushing hin to calm down.

We were in that position when the door open and Dhiz saw us.

Unti-unti ng nangyayari ang mga bagay na kinakatakutan ko. Makakaya ko kayang harapin kung ano pa man ang magiging sagabal? Kakayanin ko kayang pakinggan ang mga bagay na naging sampal sa akin, apat na taon na ang nakararaan?