Chapter 22

Pabalik-balik ang lakad ko. Di talaga ako mapakali. Lalo na't naiwan doon si Isiah. Para akong mababaliw na ewan.

"Amber. Could you calm down and sit. Ako ang nahihilo sa ginagawa mo." Angil nito sa akin.

Nilingon ko siya ng marahas. "How could I calm down? Kung nandoon si Isiah. Nag iisa at iniwan namin!" sigaw ko. "Tell me. How!"

"Nandoon naman si Joem! Hindi nila pababayaan si Isiah!"

Napaupo ako. Nanghihina. "Paano kung mawala ang ama ng anak ko? Di ko kakayanin iyon!" umiiyak kong saad sa kanila.

"Napaparanoid ka na naman. Isiah is a brave man. Hindi niya hahayaan na mapapahamak ang sarili niya, dahil alam niyang may nag aantay sa kanyang pag uwi," mahabang sabi ni Chien.

Napahilamos na lang ako. "Hindi ko na alam ang gagawin ko, Chien. Kinakabahan ako, hanggang ngayon. Wala pa si Isiah!"

Isang katahimikan ang namayani sa amin. Hanggang sa may dumating sa sasakyan. Agad akong napatayo at pumunta sa main door. But, someone pull me.

"Don't open. Baka kalaban nyan!" Matigas na saad