Chapter 4 || Is it a tie?

Is it a Tie?

Natapos na ang lahat ng section sa pagkanta at maya-maya lang ay e-aanounce na ang mga mananalo. Hindi naman ako umaasang manalo dahil magagaling din naman ang mga representative ng ibat-ibang section, ayos na sakin ang ma e represent ang section namin.

Kasalukuyan kaming nakaupo ngayon sa bleachers at katabi ko naman si Tyler sa siyang feeling close, ewan ko ba ba't close niya na kaagad mga kaklase ko at dito pa talaga siya sa section namin umupo.

"Kris," biglang tawag sakin ni tyler

"Oh?" tanong ko na parang walang pake.

"May problema ka ba?" tanong niya sa seryosong mukha.

"Ha? hahaha anong tanong ‘yan?" natatawang tanong ko.

"Wala lang," maikling sagot niya na ang tingin ay hindi umaalis sa akin.

"Eh, lahat naman siguro tayo ay may problema," sabi ko na siyang ikina tahimik niya.

Lahat ng tao dito sa mundo ay may problema, mapalaki man ‘yan o maliit ay mananatili itong problema. That’s how fair the world is, they give all people problem, even it is small or huge problem, it’s still a problem and it’s up to you on how to handle it.

"Students! Listen, in our On the Spot Singing Contest we have a tie! magagaling kasi ang representatives natin kaya nahirapan ang mga judge nating pumili," masiglang sabi ng emcee na ikina-hiyaw ng mga estudyante.

"And our tie is from the section of...” Lahat ay natahimik at hinihintay ang susunod na lalabas sa bibig ng emcee.

“—12-B!” Agad na nagpalakpakan ang mga estudyante lalo na ang mga mula sa section 12-B dahil sa panalong natanggap ng representative nila.  “And the other one is from the section of!” Mabilis ding natahimik ang mga estudyante at hinintay ang susunod na sasabihin ng emcee.

“—11-A!" Sa sinabi ng emcee ay naging maingay ang paligid, lalong lalo na no’ng mga kaklase ko. Habang ako naman ay bahagyang nanlaki ang mata. ‘Ako?! As in ako? Ha?! papano?’

"Congratulations to the both you! And because of that, our judges made a decision. We will having a final battle, which means the representative from 12-B and 11-A will sing again for us!” pasigaw na sambit ng emcee na ikinaikot ng mata ko. Napilitan lang nga ako kanina, tapos kakanta ulit ako?

“From nowadays many of the song become much known because of the uniqueness and the story behind that song, so the judges want you two to sing is all about the one who passed away or any sad songs. Gusto siguro ng mga judges masaktan kaya ‘yon ang napili nila. Mga bigo ba kayo mga maam and sir?" Lahat kami ay natawa sa huling sinabi ng emcee.

Bet ko siya, ang galing niyang mag-entertain ng mga tao. Kung sino man siya ay hindi ko siya kilala. Magandang babae ang emcee at sa tingin ko ay nasa late 30’s pa lang siya base sa mukha at pangangatawan niya.

"So, for the fairness of both side, Jessa from 12-B and Kris from 11-A please come here on stage," giit niya kaya nagsisigaw ang mga tao at ang mga kaklase ko naman ay pinapalakas ang loob ko.

Hindi naman ako kinakabahan, nakakatamad pero ayos lang. Actually nakakaenjoy nga ngayon dahil makikita mo talaga ang pagka-kaisa at pagsusuporta ng mga tao. At syempre ‘di mawawala ang competitive side ng bawat tao. It’s still competition by the way, kaya aasahan mo na ang mga ganiyang klaseng tao.

Umakyat na ako ng stage ngunit nagulat ako ng makita ko kung sino si Jessa, siya pala ang ang babaeng masama ang tingin sa akin kanina. Ngayon ko lang siya nakilala pero ewan ko kung bakit ang sama ng tingin niya sa akin hanggang ngayon.

"So, Jessa anong nararamdaman mo ngayon? Do you feel bit nervous or what?" tanong ng emcee ng makarating kami sa gitna ng entablado.

"Of course I’m happy. Coz I already know who’s gonna win in this game," maarteng giit niya sabay tingin at ngisi sa akin.

‘Problema nito sakin?’

"Ikaw Kris?" dagdag niya sabay tingin sa akin. Aba! Talagang sinusubukan niya ako. Sarap mong kutusan!

"Actually I enjoy this contest po," ─lalo na't kung siya ang kalaban ko. Inuunahan niya kase ako e, edi sakyan natin yung larong inumpisahan niya.

"Okay, I think you two are ready? So let’s start the final battle, Jessa from 12-B is the first who will sing for us!" Mabilis naman naghiyawan ang mga taga section 12-B sa sinabi ng emcee.

Nagsimula nang kumanta si Jessa at ako naman ay umuupo sa gilid. Talaga namang maganda ang boses niya.

She sang ‘Slipped Away’ by Avril Lavigne. Her voice was cold that can make you feel asleep, her face was emotionless but when you look deeper in her eyes you can see bereavement and pain.

She sang with no emotion in her face not until her eyes met mines. Her cold voice while singing suddenly turned into overacting voice, her emotionless face suddenly turned into a goofy to flirty face. Napailing na lang ako sa inaakto niya. ‘Poor Jessa.’

I know she had something in her life that she doesn’t want everybody to know. I feel sorry for her but why she is acting that she didn’t deserve to feel my sorry for her. Ah! Bahala na.

Habang kumakanta si jessa ay napansin ko ang pagtingin tingin niya sakin na parang ikaseselos ko ang boses niya.

‘I’m so sorry Jessa but I’m contented on what I have and how far I can have.’ Sarkasmong giit ko sa sarili.

Sa halip na tignan siya at OA niyang mukha ay itinuon ko na lang ang tingin ko sa mga kaklase ko dahil kung ano pa ang maisip at magawa kong hindi maganda sa kanya, sasagadin niya lang talaga ang pasensya ko hindi niya talaga magugustuhan ang magagawa ko.

Napatingin ako sa mga kaklase ko ay hindi sila nakikinig sa halip ay nagkwekwentuhan sila, napatawa naman ako dahil sa mukha pa lang nila ay mukhang katarantaduhan naman ang pinag uusapan.

Napunta naman ang paningin ko kina Tyler at Kian na nakatingin sa akin, si Tyler nag thumbs up pa at sign ng 'Fighting' habang si Kian naman ay sumasayaw sayaw pa at sabay figerheart. Mga mahangin!

Tumingin ako sa mga tao at nahagip siya ng aking paningin, ngunit kakatawang nakatingin din ito sa akin. Hindi ko mailalis ang mata ko sa lalaking pilit kong kinalimutan noon…hanggang ngayon.

Habang tumitingin ako sa mga mata niya ay maraming pumapasok sa utak ko at isa lang ang sigurado ko, ayos na ako sakanya. Wala na akong nararamdamang kahit ano kundi lungkot, lungkot dahil hindi ko aakalaing magiging ganito kami ngayon.

Nakakalungkot lang isipin na ang taong pumo-protekta, nagpapalakas ng loob ko noon at kausap ko gabi-gabi ay hanggang tinginan na lang kami ngayon. Well, that’s life. As the number in calendars growing, expect the changes in everything. Gano’n nga lang, masakit.

Hindi ko aakalaing sa araw na ito ay magagawa ko na ang bagay na akala ko dati ay imposible, ang ngitian siya habang nakatingin sa mata ay isang bagay na pinangako ko sa sarili ko dahil pag nagawa ko iyon ay lubos ko nang tanggap na hindi hindi na maibabalik ang dati at hindi na ako parte ng buhay niya na kahit alam kong hindi naman talaga, noon pa.

Pagkangiti ko sa kaniya ay nakita ko ang pagkabigla sa mukha niya at pilit na sinusuklian ang ngiting ibinibigay ko sakanya kahit alam kong pilit na ngiti iyon.

Pilit kong inalis ang mata ko sa kanya kahit alam kong sa sarili kong gusto ko pa dahil gusto kong sulitin ang huling pagkakataon na siya ay katitigan ko pa.

Maya-maya pa ay natapos na ang pagkanta ni Jessa ng hindi ko alam, namalayan ko nalang ng pumalakpak na ang mga tao.

"Wow! Great voice Jessa! Before we proceed to Kris performance, Jessa, bakit ‘yang kanta ang napili mo?"

‘Dati bang chismosa ‘tong emcee na ‘to?’ Patago akong natawa dahil sa tanong na pumasok sa isip ko. Bakit kasi ang dami niyang tanong?

"I picked this song because whenever I hear this song it reminds me my lola who passed away, a year ago. My lola is the one who taking care of me since both of my parents were working abroad. For me she is the best lola in the world, and when she passed away I don’t feel anything but pain. I lost the one who understand me in every situation, and the one who I'm with for almost 18 years. When she's gone I felt almost half of me is with her, half of me dies,” kwento niya sa mahinang boses.

‘Gano’n pala ang pinagdadaanan niya? In fairness ‘di halata ah.’

 “I don’t want to wake up every morning without her in my eyes, I don’t want to eat without her eating with me, and I don’t want to live my life without her beside me," aniya habang nilalabanan ang luhang bumabadyang tumulo.

Kita sa mga mata niya ang lungkot habang binibigkas ang bawat salita. Natahimik ang paligid at ramdam ko ang awa sa bawat isa sa kanila.

"I’m sorry for that hija. I hope you’re doing good na ngayon,” giit ng emcee sabay hagod sa likod ni Jessa.

I knew it! She used to be that mean and flirty type of girl to hide something inside her.

“Okay, now let’s move on. Jessa you may now take a sit beside Kris." Mabilis na tumungo si Jessa papunta sa gilid ko at ng makalapit siya ay tinignan niya ako ng masama. So yeah, here’s the common and known side of her. Maldita.

Pinagtaasan ko siya agad ng kilay na siyang ikinagulat niya, binawi niya agad ang gulat sa mukha at pinalitan ito ng ngisi at umupo.

"And now, it's time to hear once again, Kris voice!" Naging matunog ang palakpakan at hiyawan ng mga tao lalong lalo na ang nga kaklase ko. Akmang tatayo na ako nang magsalita si Jessa sa gilid ko.

"Do your best little girl. Best of luck," sabi niya at tumawa ito na parang may nakakatuwa. Tumawa ako ng mahina sa sinabi niya at tumingin sa kaniyang gawi.

"I don’t accept that kind of good luck. And yeah, if I’m little girl, what should I call you? Small girl? I think we have 1 year gap right? If you can remember in your English class, after the little is small, right?" mahabang giit ko na siyang ikinabago ng mukha niya. ‘Ay! Sorry pasmado’

Maliit kasi siya kesa sakin, siguro natamaan siya sa pagsabi ko ng ‘small’, hindi ko naman sinasadya ‘yon. Talagang matulis lang talaga ang dila ko sa mga taong inuunahan ako.

Maarte kong tinakpan ang bibig ko na parang nagsisisi sa sinabi kahit hindi naman talaga.

I must be good to her but I can’t. Dapat hindi ko na siya pinapatulan dahil naiintindihan ko siya pero hindi eh, sarap niyang tirisin!

"Oh sorry, my bad. Excuse me." Mabilis akong tumungo sa gitna at kinuha ang microphone sa emcee.

Akmang ibubuka ko na ang bibig ko upang kumanta ngunit nagulat ako ng biglang tumunog ang paghampas sa drum.

Pagtingin ko ay si Tyler at Kian ang humahampas nito at sinundan naman ito ng pagbuhat ng ibang kong kaklase kina Roce at Athena na siyang may hawak ng cartolina na may nakasulat na 'Go our Padayon Girl' bigla naman sumayaw ang iba kong mga kaklase habang sinasabi ko ang salitang 'Padayon Girl' hanggang matapos ang mabilisang sayaw nila at sabay sila sa kaniya kaniyang pose habang hinagis naman nila sa itaas sina Roce at sa huli ay sabay sabay silang sumigaw ng 'Go our Padayon Girl!'.

‘Ay taray!’

Nagsipalakpakan naman ang ibang tao sa ipinakitang cheering ng mga kaklase ko at ang iba ay nagsisigawan pa ng 'Padayon'.

"hala gag— grabe kayo!” Oops muntik na ako do’n ah. Pasensiya na po. “Nanggugulat! Sana sinabi niyo, sana nakasali ako sa hagis-hagisan nyo diyan," sabi ko na siyang ikinatawa ng mga tao at lalong-lalo na ng mga kaklase ko.

"But, thank you for your efforts. Sending hearts d’yan," natatawang giit ko. Nagsi heart sign rin naman ang mga kaklase ko. Umayos na ako ng tayo at tumingin sa mga tao sa ibat ibang section.

"Ahmm, Hi! Before I start, sino’ng Army dito?" tanong ko, patukoy ko sa fandom ng K-pop group na BTS. Mabilis namang nagsitaasan ng kamay ang mga studyante sa ibat iabng section at ang iba ay nagsi-ingay pa.

"Okay, Thank you. This song is for you, hope y’all enjoy it!" Umaayos na agad ako at nagsimulang kantahin ang english version ng kantang 'Spring Day' ng BTS

I'm missing you

And I don't know what to do

I'm missing you

These pictures just remind me of you

I miss you

And time is just so cruel, I hate this

Trying to see you once

Never worked out once

Where do we find the chance?

And it feels so cold like winter

It's August and not December

With my heart I walk alone

Across time this train is a snowpiercer

Wanna take you by the hand

And forge across the other end of the Earth

Tell me how much more should I long for you

And pray for spring to come forth friend

Like little specks of the dust

Floating round in the air

Floating round in the air

If I was snow in the air

Will I get to you even

Just a little bit faster?

Snowflakes keep falling down

They drift away further around

I'm missing you (I'm missing you)

Oh I miss you (Oh I miss you)

And how long do I have to wait?

How many sleepless nights do I have to take?

To finally see you (To see you)

To meet you (Only you)

Napangiti ako ng sabayan ng mga tao ang pagkanta ko. They literally know this song, sa sikat ba naman nang kantang ‘to.

Passing by the edge of this winter

At least until the change of the weather

When spring comes and flowers bloom

Just stay until then

Please stay and wait a little more

Is it you who changed,

Or was it I who changed?

I hate that time went by

Like the friends you know

And when the trees went dry

You grew so cold

Yes I do hate you

You broke me too

But not for one day

I didn't think of you

I miss you but I'll forget your name

It might hurt a bit less

If you take the blame

I try to exhale you in pain

Like smoke in the rain

White smoke in the rain

I say that I can forget you

But up until now

I know I can't let you go

Snowflakes keep falling down

They drift away further around

I'm missing you (I'm missing you)

Oh I miss you (Oh I miss you)

And how long do I have to wait?

How many sleepless nights do I have to take?

To finally see you (To see you)

To meet you (Only you)

You know it all

You're my best friend

Achimeun dashi ol geoya

Eotteon eodumdo eotteon gyejeoldo

Yeongweonhal sun eopseunikka

Napangiti ako sa gitna ng pagkanta ng nagsi-palakpakan sabay sigaw pa sa hanga ang mga tao ng kantahin ko ang Korean lyrics na iyon.

Beotkkochi pinabwayo

Gyeouldo kkeuchi nayo

Bogo sipda (bogo sipda)

Bogo sipda (bogo sipda)

Jogeum man gidarimyeon

Myeochil bamman deo saeumyeon

Mannareo galge (mannareo galge)

Derireo galge (derireo galge)

Passing by the edge of this winter

At least until the change of the weather

When spring comes and flowers bloom

Just stay until then

Please stay and wait a little more

Natapos na akong kumanta at agad namang nagsipalakpakan ang mga tao.

"Such an amazing voice ka talaga, Kris! At may pa Korean ka pa ha.”  Agad naman akong natawa at nagbow sa emcee na siyang paraan ng pagpapasalamat. "Okay, Kris why do you chose that song at kanta ng isang k-pop group ata ‘yan?" tanong niya.

"Yes po, it is the song of one kpop group named BTS, at ang title ng kanta is Spring Day. And that’s song po is have an very deep meaning po, when I first heard that song is I’m very amazed sa tono ng kanta and also sa boses ng kumakanta po which is BTS nga po. Pero ang kinanta ko po ngayon ay English version ng kanta nila,” pagkwekwento ko.

“Base po kasi sa binasa kong theory na sabi nila ay ang story behind the song is all about the Tragedy in Korea called Sewol Ferry Tragedy, which is there's four-hundred-seventy-six students were involved and sadly three-hundred-four of them didn't survive from that kind of accident. Many lives and future to be lived were lost because of that accident.” Agad akong nalungkot no’ng bumalik sa ala-alako ang pinanood kong video mula sa internet na tungkol sa aksidenteng ‘yon. Lot of innocence students lost their lives. Nakakalungkot lang na ang bata pa nila para mawala sa mundong ‘to, ang bata pa nila para iwan ang kani-kanilang mga pamilya.

“That’s why I choose this song not because this song is one of my favorite but because whenever I sing it, it reminds me those students who unluckily didn't given a chance to live their life longer and turn their dream into reality one day in the future,” mahabang paliwanag ko. Talagang tanda ko pa talaga ang bilang ng mga taong sangkot sa trahedyang iyon. And I’m a fan of BTS, their song is my comfort. Their song saved me from drowning in sadness and bereavement.

“It inspires me to live my life and take the time or value each time because we don't know the plan of god but I always keep on my mind that every plan that he made it for a reason. If you want to know the whole story of that tragedy just search it in any social media, and I hope that there's a lesson you will learn from it and I hope it inspires you to live your life and be thankful for being the lucky one because unlike them we were given a chance to live our life and we must not waste or lose it... That’s all, because I think I’m sound like I’m promoting haha." Naghiyawan naman ang mga tao at ang iba ay napatawa sa huli kong sinabi.

I’m inlove with music but I’m more inlove to the story behind it. It cheers me up and made me think that my problem is just a little piece for others.

"Wow, I think I must search and watch the whole story of that tragedy. Sounds sad, painfull, I dont know but I need to watch it," sabi ng emcee na siyang sinang ayunan ng ng ibang estudyante na sigurado akong fan din.

"Now, Jessa join us here in stage please. Thank you for sharing your talent to us. For now go back to your section where you belong and just wait, because from now we are going to know what section will won in our Cheering contest!" Agad namang nagsihiyawan ang lahat sa sinabi ng emcee.

‘That…made me excite.’