Chapter 7 || What about Kris?

What about Kris?

Shawn's POV:

Labis ang pagsisisi ko at inis ko sa sarili dahil sa ginawa. Nakatingin ako ngayon sa likod niya habang naglalakad siya papalayo sa'kin. Sobrang sakit sa puso ang makita ang babaeng dati ay palagi kong kasama, na ngayon ay kilala na lang namin ang isat-isa. Dahil sa ginawa ko, nakita ko ang laking pagbabago ni Krissy.

Ang babaeng dating masiyahin kahit lunod sa problema ay ngayon ay wala na, nakikita ko namang masaya siya kasama ang mga kaibigan niya ngunit hindi pa rin nito maitatago ang lungkot sa mga mata niya.

 Ang madalas nakangiting mukha niya noong una, na ngayon ay madalas na walang emosyon na. Alam kong matapang siya pero alam ko ring takot siya sa loob niya, she's fragile that I once broked. I was so stupid for lefting her without thinking that she needs me that time. I thought that decision made everything’s better, but I was wrong, that decision made everything get worser that I never thought.

Seeing her crying earlier made me suffer. Hindi ko gustong nakikita siyang umiiyak noon pa kaya palagi ko siyang inilalayo sa taong naging dahilan ng pag iyak niya. Ngayon ay ako na ang dahilan ng kalungkutan at pati pag iyak niya ay parang pinipiga ang puso ko, gusto kong saktan ang sarili ko dahil sa ginawa ngunit alam kong hindi no'n mababawasan ang sakit na naidulot ko sa kaniya.

Mabilis na akong pumunta sa parking lot at sumakay sa kotse upang makauwi kaagad ako sa bahay. Habang nasa sasakyan ay hindi maiwasang pumasok sa isip ko ang mga panahong sobrang malapit pa kami ni Krissy.

Flashback:

"Dito tayo Shawn!" sigaw ni Krissy habang nangungunang tumakbo papunta sa ilalim ng puno sa gilid ng ilog dito sa lugar namin.

Araw-araw pagkatapos ng klase namin ay humahanap kami ng lugar na pagtatambayan at minsan naman ay sa bahay namin kami. Ayaw kasi ni Krissy sa bahay nila dahil hindi pa niya kayang harapin ang mama niya.

Matagal ng hiwalay ang mga magulang ni Krisy at matagal niya na ring alam na may iba nang pamilya ang papa niya, at may iba na ri'ng kasintahan ang mama niya ngunit kailan man ay hindi nito sinabi sa kaniya.

Kinukwento lahat ni Krissy sa akin ang buhay niya at noong panahong pasuko na siya. ‘Di ko aakalaing sa murang edad ni Krissy ay ganoon na ang pinagdaanan niya.

Minsan ay tumatawag siya sa akin habang umiiyak, hindi niya na daw kaya. Kaya ako ay mabilis namang pumupunta sa bahay nila kahit gabi na. Nasanay akong makitang nakangiti si Krissy kaya hangga't makakaya ko ay inilalayo ko siya sa mga dahilang ng pagkaiyak niya, upang mapanatili ang ngiti sa labi niya.

Matagal ko nang gusto si Krissy, isang araw tinanong ko siya kung pwede ko ba siyang ligawan ngunit ang isinagot niya sa akin ay

"Bata pa tayo Shawn, maraming bagay pa ang dapat natin intindihin at maranasan kaysa sa ganiyan."

Alam kong masyado pa kaming bata para sa mga gano’ng bagay, pero hindi ko masisi ang sarili ko kung bakit may nararamdaman akong kakaiba para kay Krissy.

Napapangiti na lang ako sa sinagot niya sakin kapag itinatanong ko ang bagay na iyon. Matalinong bata si Krissy at sobrang bait, sa sobrang bait niya ay lahat ng tao ay iniintindi niya. Bilib ako kay Krissy dahil sa gitna ng problema niya ay nagagawa niya pang intindihin ang ibang tao at ipagpaliban ang damdamin niya. 

"Mali kasi 'yong kamay mo. Dapat dito," suway niya sabay salin ng isa kong daliri sa isang string ng gitara.

Kasalukuyan kaming naka-upo sa ilalim ng puno dito sa gilid ng ilog kung saan tinuturuan niya akong gumamit ng gitara. Araw-araw kaming nandito upang turuan niya ako mag gitara at magkwento ng mga bagay-bagay.

"Ay oo nga," natatawang sabi ko.

Ilang oras pa kaming nag practice at nagtatawanan kapag nagkamali ako hanggang sa makabisado ko na.

"Kantahin mo bilis, at ako ang mag-gi-gitara," suhestiyon ko at agad naman siyang umayos ng upo.

KLWKN ang kakantahin niya dahil chords daw ng KLWKN ang itinuro niya sa akin kanina. Madalas ko rin siyang naririnig na kumakanta nito sa tuwing naboboring siya o habang naglalakad kami.

Sinimulan ko na ang pagtipa ng gitara hanggang matapos ang intro no'n, agad naman kumanta si Krissy ng unang lyrico.

Talaga namang napakaganda ng boses niya. Nagfocus ako sa pagtipa ng gitara hanggang sa maramdaman ko ang titig niya kaya tumingin ako sa kanya at kakatwang sabay kami napangiti sa isat-isa.

Nakarating ako ng bahay ng hindi ko namalayan. Ipinarada ko na ang sasakyan at mabilis na tumungo sa kwarto ko.

Pasalpak akong humiga sa kama, sobrang bigat ng pakiramdam ko. Gusto kong saktan ang sarili ko ngunit alam kong wala iyong magawa upang maibsan ang bigat na nararamdaman ko.

Nalulungkot ako sa katotohanang ako naman ang may pakana, kung may dapat mang sisihin ay walang iba kun’di ako. Nagpadala ako sa saya ng buhay high school at umabot sa puntong ni kaibigan kong ako lang ang inaasahan ay nakalimutan kong kamustahin.

Hindi ko aakalaing umabot sa ganito, gano'n ba ako nabulag sa saya upang hindi ko man nagawang tingnan ang babaeng naging parte ng buhay ko? babaeng alam kong kinakailangan ako noong mga panahong 'yon.

Masakit man ang katotohanang nakikita ko siya, oo kilala ko siya pero ni hindi ko kilala ang awra niya, hindi siya ang dating Kris na nakilala ko pero hindi ko siya masisi dahil wala akong karapatan dahil sa una pa lang, wala na ako.

"Hindi ko aakalaing magiging ganiyan ka Krissy. Gusto kitang ibalik sa dati, pero hindi ko alam kung paano." Tuluyan nang bumuhos ang luha na pilit kong pinipigilan.

Dahil sa pagiging makasarili ko, nagbago ang lahat. Sabi nga nila 'sometimes the best memories will turn into the saddest one', naging malungkot ito dahil mananatiling masayang ala-ala na lang ito at hindi na mangyayari ulit. Because of what I've done, I lost my girl who never been mine.

Tyler's POV:

Kanina pa namin hinihintay si Kris dito sa bleachers, sabi niya ay magsi-CR lang siya ngunit matapos ang mahigit kalahating oras ay wala pa siya. Pinuntahan na rin siya ng iba niyang kaklase sa CR ngunit wala daw taong nandoon.

Lahat kami ay naiinip nang naghihintay dito kaya napagdesisyonan kong hanapin siya kahit hindi ko masyadong kabisado ang daan dito sa eskwelahan nila.

Nagpatuloy lang ako sa paglalakad ng may narinig akong tumatawag sa akin, "Tyler!" Nang tignan ko kung sino ay nakita ko ang nakangiting mukha ni Jessa.

Matagal ko ng kilala si Jessa dahil magkaibigan ang mga magulang namin, at isa pa sa pagkakaalam ko may gusto ito sa akin. 'Sino ba namang hindi magkakagusto sa akin, eh ang gwapo ko.'

"Hmmm?" walang ganang sabi ko at agad siyang tinaasan siya ng kilay. Ayoko ko sa ugali ni Jessa, masyado siyang spoiled. Gusto niya lahat ng gusto niya ay makukuha niya,—maliban sakin syempre. Masyado siyang swerte kapag nakuha niya ako.

"Saan ka? Tara sa mall, my treat," pag-aniyaya niya sakin sabay hawak sa braso. Mabilis kong binawi ang braso ko sa kanya at umiba ng tingin.

Mula sa malayo ay nakita ko nakayukong diresto-diretsong naglalakad si Kris.

'Anong nangyari do'n?' Para siyang tanga sa totoo lang. Gusto kong matawa sa paraan ng lakad ni Kris dahil parang isa siya sa nabiktima ng zombie apocalypse.

"Ikaw na lang. Excuse me," mabilis na paalam ko kay Jessa at mabilis na tumakbo patungo sa direksiyon ni Kris.

 “Kris! Kris dito!" malakas na sigaw ko sabay kaway ng kamay ko, ngunit hindi ako narinig ni Kris. Masyadong okupado ang isip niya at hindi niya namamalayan ang mga nasa paligid.

Nang makalapit ako sa kaniya ay mabilis ko siyang hinawakan sa balikat. Agad naman siyang nagulat dahil agad niyang tinakpan ang dalawa niyang taenga gamit ang kaniyang palad.

"Kris ako ‘to! Sa'n ka galing? Anong nangyari sayo?" sunod-sunod na tanong ko sa kaniya. Agad naman siyang natauhan kaya inayos niya ang sarili at pilit ngumiti.

"Ay sorry, nagulat lang ako,” aniya sabay pakawala ng malaim na hininga. “Ah may kinausap lang, napatagal ata yung usap namin eh," dagdag pa niya at mahinang tumawa.

Napakunot ang noo ko sa  pgtataka sa mga ikinikilos ni Kris. Anong nangyari sayo Kris? Hindi naman ganiyan ang mood mo kanina ah? May mood swings siguro, ganon daw mga babae eh. Pero hindi e, iba. Masama ang kutob ko, kita ko rin ang pamamaga ng mata niya at mukhang kagagaling lang sa iyak.

Nag-aalala ako pero hindi tama ang tanungin siya dahil alam kong magsisinugaling lang siya, kaya pinili ko na lang na tumahimik.

Alam kong may mali sa kinikilos ni Kris ngunit binalewala ko lang 'yon at sinuklian siya ng ngiti.

Kung ano man ang problema niya ay hinihintayin ko na lang sabihin niya 'yon, kung kailan siya handa. Hindi ko siya pipilitin dahil buhay niya 'yon, at nasa kaniya ang desisyon.

"Tara na, kanina ka pa nila hinintay do’n," pag-aniyaya ko at agad na nangunang maglakad ngunit napahinto ako ng mapagtanto ko na hindi ko pala alam ang daan. "Ah eh, ikaw na mauna. Hindi ko alam ang daan eh hehe." Tumawa naman siya at nangunang maglakad.

Hindi ko alam kung ano ang nangyayari kay Kris at sa buhay niya, gusto kong siyang tanungin pero kahit saang anggulo mali pa rin ang manghimasok sa buhay ng iba.

Pero paano kug gusto kong malaman ang dahilan ng pag-iba ng mga kinikilos niya? Paano kung gusto kong malaman ang mga pinagdadaanan niya?

Hindi iba sa akin si Kris, oo palagi ko siyang nakikita dahil palagi kaming dumadaan malapit sa bahay nila, pero ni minsan hindi ako nagtangkang bigyan siya ng isang katiting ngiti baka kasi mahulog siya.