Chapter 6 || Talking with the past

Talking with the Past

Nagsimula na akong kumanta at ang kantang kinanta ko ay ang isa sa paborito ko at iyon ay ang KLWKN by Music Hero. Gumamit na din ako ng gitara dahil iyon ang nagpapabuhay sa bawat lyrico ng kanta at magandang pakinggan.

Sinimulan ko nang tipain ang gitara hanggag sa matapos ang intro. Binuka ko ang bibig ko upang makanta ang unang grupo ng lyrico ng kanta.

O kay sarap sa ilalim ng kalawakan

Kapag kapiling kang tumitig sa kawalan

Saksi ang buwan at bituin sa pagmamahalan

Nating dalawa, nating dalawa

Nagulat ako nang may mga estudyanteng sunod sunod na naglalakad papunta sa direksyon ko na may dalang isang pares ng bulaklak kada isa sa kanila.

Tanaw pa rin kita sinta

Kay layo ma'y nagniningning mistulan kang tala

At sa tuwing makakasama ka

Lumiliwanag ang daan sa kislap ng yong mga mata

Nang makalapit sila sa akin ay binigay nila ang bulaklak sa akin kaya kinakailangan ko ihinto ang pag tipa ko sa gitara at ipaatuloy na lang ang kanta.

Sumunod sunod na ang mga taong nagbibigay ng bulaklak sakin sabay pa picture, 'Parang artista lang ang dating. Artista na low quality.’

Sunod-sunod ang mga taong dumarating kaya hindi ko na nakuhang mag-gitara pa kaya't pinagpatuloy ko na lang ang aking pagkanta.

Nagulat ako ng may kumuha ng gitara sa akin habang tumatanggap ako ng bulaklak, at nagsimula siyang tugtugin sa saktong chord ng kanta.

Nang tignan ko kung sino iyon ay bumalik lahat ng sakit sa dibdib ko. Makita siyang tumutugtog ulit ng ganoon ay parang hindi ko makaya, masaya ako pero mas nananaig ang sakit.

Bumabalik lahat ng alala ng aming nakaraan sa isang iglap. Gusto kong tignan lang siya habang tinitipa ang gitara. Habang nakatingin ako sa kanya ay nakikita ko ang dating siya, dating Shawn na aking nakilala. Ikaw pa rin ba ‘yan Shawn? Ikaw pa ba ang dati kong nakilala?

Nagulat ako ng bigla siyang tumingin sa akin at pinagtaasan ako ng kilay kaya agad akong nag iba ng tingin at pinagpatuloy ang kanta habang tumatanggap ng bulaklak.

Habang kumakanta ay hindi ko maiwasang balikan ang mga panahon kung saan maayos pa ang lahat, mga panahong sukong suko na ako sa buhay ngunit palaging mayroong siya.

Simula ng hindi niya ako kinausap ay natuto na ako, unti unting tinatanggap ang katotohanang sarili ko na lang ang aasahan ko at mag isang lalaban sa nakakapagod na buhay ko.

Natapos ang kanta ng hindi ko namalayan. Hindi ko na rin namalayang naroon na si Tyler sa tabi ko at siya ang humahawak ng ibang mga bulaklak na hindi ko na naipagkakasya sa kamay ko.

Matapos ang kanta ay agad na bumaba si Shawn at iniwan ang gitara sa upuang kinaroroonan niya kanina. Mabilis naman akong tinawag nga emcee upang malaman kung ano ang masasabi ko sa ginawa ng mga estudyante.

Pinilit kong ngumiti sa harap nila kahit sobrang bigat na ng dibdib ko

"Ahhm. Di pa nga ako nakaka debut pero sobra na ang 18 roses na ibinigay niyo," pilit na biro ko na ikinatawa naman ng mga estudyante.

"Pero, salamat. Sobrang na-appreciate ko," ganon lang ang sinabi ko at tumahimik na ako sa gilid hanggang sa pinababa na ako ng emcee dahil magco-closing program na.

Pagkababa ko ng stage ay pumunta muna ako sa mga kaklase ko sabay sabing pupunta ng ako sa CR sandali.

Mabigat ang dibdib kong tumungo sa CR ngunit hindi pa ako nakarating sa aking paroroonan ay may humatak na sa kamay ko at kinaladkad ako. Mabilis akong nagpumiglas ngunit mas diniinan niya ang paghawak sa kamay ko.

"Ano ba! bitawan mo 'ko!" inis na singhal ko sakanya habang pilit na binabawi ang kamay ko. "Wag kang malikot Krissy." Tuluyan na akong nanghina nang binigkas niya ang panghuling salita.

Siya lang tumatawag saakin ng ganon at simula ng hindi na siya nagparamdam ay hindi ko na gustong marinig ang salitang yon. Pinilit kong makawala sa pagkakahawak niya kahit alam kong kulang ang lakas ko.

Hindi na kaya ng damdamin ko. Ang makita lang siya ay bumibigat na ang dibdib ano pa kaya na ngayong hawak na niya ang kamay ko.

"Ano ba Shawn. Bitawan mo ko!" inis na sigaw ko. Sobrang bigat ng pakiramdam ko at nagsimula na akong mahirapang huminga.

'Not now please' bulong ko sa sarili ko at pilit na kumakalma.

Huminto kami sa gilid ng isang classroom kung saan wala masyadong may makakita sa amin.

"Anong kailangan mo?" tanong ko habang pilit kong pinakalma ang sarili ko at tingnan siyang blanko ang mukha.

Hindi pa rin siya nagsasalita hanggang sa nag-iba ang ekspresiyon ng kaniyang mukha, malungkot niyang tinititigan ang buong mukha ko at pilit na ngumiti.

Pero mas ikinagulat ko ang biglang pagyakap niya sa akin, at do’n na bumuhos ang mga luhang kanina ko pa pinipigilang lumabas. Akala ko maayos na ang lahat sa akin, akala ko wala na.

Sa isang iglap ay bumalik lahat ng hinanakit ko sa puso, mga alaala ng mga pinagdaanan ko sa kaniya ng panahong nawala siya na walang kahit anong salita, at panahong iniwan niya akong lumaban mag-isa sa buhay na kahit alam niyang pasuko na'ko.

Hinagod niya ang buhok ko ng maramdaman ang pag iyak ko. Sa sobrang inis ko ay hinampas hampas ko na siya. Hinayaan niya lang akong umiiyak hanggang sa kumalma ako, mabilis akong lumayo sa pagkakayakap niya at tinignan siya sa mata.

Nasaktan ako ng makita ang lungkot sa mata niya, hindi ako sanay makita siyang ganiyan. Pinaka ayoko sa lahat ay ang makita ang taong malapit sa akin na malungkot o nasasaktan, mas mabuting ako na lang makaramdam ng ganon kaysa sa sila.

"I'm sorry. I know how much you hate the word 'sorry'. And I know how much you hate me, wala akong ibang masabi kundi sorry. Sorry Krissy, I am very sorry."

"Ok na sana ako eh! Ayos na sana ako!Tanggap ko na sana'ng hindi na ako parte ng buhay mo, naging parte nga ba ako?! Pero sa ginawa mo, bumalik lahat Shawn! Bumalik lahat ng sakit! Ang mga sakit ng pinagdaanan ko noong panahon mag-isa lang akong lumalaban!" Hindi ko na ulit mapigilan ang pagbuhos ng luha ko. Sobrang bigat ng pakiramdam ko at mukhang sasabog na ako.

"Alam mo ang mga problema ko sa buhay noon diba?! Alam mo'ng pasuko na ako sa buhay ko diba?! Ba't mo pa nagawa yon?” nanghihinayang na tanong ko.

“Ikaw lang ang mayroon akonnoong panahong ‘yon, Shawn,” halos pabulong na giit ko. Nakakapagod, halos sa isang iglap ay nawala lahat ng lakas ko. “Ikaw lang ang sinasandalan ko noon pero mas piniling mong iwan ako." Wala na akong lakas tumayo pero pinilit ko pa rin ang sarili ko, kailangan kong magpakatatag upang mailabas ko lahat ng sama ng loob ko at ikakapanatag ng damdamin ko.

"Sa ginawa mo ay napatunayan ko sa sarili kong wala na dapat akong pagkatiwalaan, na sarili ko lang ang aasahan ko. But I'm thankful because of what you've done, I learned how to fight independently, kahit hindi ko alam ang patutunguhan ng buhay ko,” may hinanakit na giit ko. “I know na lahat tayo ay nag-go-grow, siguro ‘yon ang way of your growing. I understand it of course, pero hindi ko lang maiwasang masaktan. Nasanay ako eh, nasanay akong nandiyan ka palagi upang palakasin ang loob ko noong panahong ‘yon. Pero hayaan mo na, nangyari na eh. Nandito na nga tayo sa point na 'to ngayon," giit ko sa mapait na boses, napakahirap sabihin at intindihin no’n, pero hindi gano’n kakitid ang utak ko para balewalain ‘yon at isipin lang ang sarili ko.

"I'm sorry, I'm sorry for being selfish. I'm sorry for choosing happiness for myself and left you suffering alone. I'm sorry, Kris," pagmamakaawa niya na siyang nagibg dahiln ng pagkainis ko sa sarili ko. ‘I don’t want to see him like that. Ayaw ko.’

 Sa unang pagkakataon ay nakita kong umiyak si Shawn. Masakit sa damdamin makita at marinig ang hikbi niya. This time, I’m slowly starting to hate my self.

I just promised na hinding-hindi ako magpapaiyak tulad ng ginagawa nila sa akin, but now, heto, may lalaking umiiyak sa harapan ko dahil sa akin.

Wala siyang kasalanan dahil pinili lang niya ang bagay na makakapagpasaya sa kanya, at naiintindihan ko ‘yon.

Lumapit ako sakanya at hinagod ang kanyang likod upang patahanin siya.

Alam ko'ng napakatanga ko sa ginagawa ko ngayon. Na mas iniisip ko pa ang nararamdaman ng iba kaysa sa nararamdaman ko, pero hindi ko makakayang makitang nasasaktan ang iba. Mas pipiliin ko na masaktan ng paulit-ulit kaysa sa makita silang nahihirapan, ayos pa naman ako at kaya ko pa naman.

"You don't have to say sorry Shawn, it's just that. That's the life given to me and I have to accept that,” giit ko sabay mapait na ngumiti.

“Masyado lang masakit at mahirap pero wala akong magagawa. I was born to fight for my life, I can handle it but I can't solve it. Until now I don't know what to do with that, and what I am doing is just running away from my problems since then until now. But I can't deny that everywhere I go, I am still chased by my past," giit ko habang pilit na ngumingiti sa kanya. Sa pagkakataong iyon ay tumingin siya sa akin.

"Chased by the past that I'm running away before... past that I haven't solve yet. Sorry kung napagod ka, kung nadamay ka sa ka-miserablehan ng buhay ko." Pinilit kong ngumiti sa kanya at hinawakan ang kamay niya.

"Alam mo kung gaano ako nagpapasalamat na dumating ka sa buhay ko, thank you for being there even that short period of time. Thank you dahil naranasan kong ngumiti sa gitna ng pinagdadaanan ko... thank you dahil sa panahong yon ay naranasan kong may kakampi ako." Doon na nagsilabasan ulit ang mga luha ko. Sa sobrang pagod ko sa lahat ay nawalan na ako ng lakas kaya napaupo ako.

Agad niya naman akong dinaluhan sa pagkakaupo at mabilis na niyakap sabay hagod sa likod ko.

"I'm so proud of you," mahinang sambit niya. "You're the strongest girl I've ever known... Bilib ako sayo dahil nakaya mo ‘yon mag isa at umabot ka kung saan ka man ngayon," malungkot na sabi niya.

‘Umabot ako kung saan ako ngayon... nang wala ka.’ "Don't be proud of me. I'm strong because I need to," napailing na sambit ko.

I’m strong becaus I need to. Why i am continuesly fighting? becaue I have no choice.

Pilit kong pinatahan ang sarili ko kahit alam kong sa sarili kong gusto kong ilabas ang lahat. Ngunit hindi sa harap niya. Ayokong makita niyang mahina ako, kahit mahina naman talaga. Ayokong kaawaan niya ako.

Mabilis akong tumayo at sumunod naman siya.

"Siguro nasabi ko na lahat. At kahit pa hindi mo pa na-explain yung side mo, don't worry about it. I always understand you," sabi ko sabay ngiti sa kaniya.

"I excuse myself, may mga kaibigan akong naghihintay sakin," paalam ko at nginitian ko siya bago ako tuluyang tumalikod at naglakad papalayo sa kaniya.

Now that we interact each other again, siguradong babalik na naman ang panahong lulong ako sa kakaisip gabi-gabi.

Nakaya ko na ‘to noon, pero paano pag hindi na ngayon? Should I stop this chasing game of my life and let the past won?