Abby's POV:
"IT's not the distance that make you forget the person. It is the willingness in your heart to move on and accept things."
"Ano ba ang mga pinagsasasabi mo diyan honey?" takang tanong ni dad kay mom.
"I'm just reading ano ba?!" pagalit na ganti ni mom.
"Reading what?!" intriga pa ni dad.
"A text message galing kay balae." mahinang bulong ni mom.
"Po?" nagugulat na napalingon ako sa kanila.
Did I hear it right diba? Ano daw? Balae? Tumalbog ang puso ko at kinabahan ako bigla.
"H-Ha? Ano ba ang s-sinabi ko?!" tarantang sabi ni mom na mukhang nalito rin at kinabahan bigla.
"You said B-Balae po. Tama ba mom?" sabi ko at tumayo sa harapan nila.
"N-No of course not! Anong balae diyan ang sinasabi mo Abby? I said kumare. My friend in a modeling agency na na meet ko sa france last time. She keep on sending this messages to me at nagagandahan naman ako. Tama! Yun
Abby's POV:"Kia ora Abby, I understand your situation, I just couldn't imagine that time will come I should let you go. You've been a major asset of this company and since then that you became the chief marketing manager, we gather lots of clients and investors.""Thank you so much Mr. Wilson. I am really honored to work in your company and I am hoping we could meet and be partners someday.""Oh sure, that will not be impossible with skills and talent you have. I just once again wanted to commend you Ms. Zegura for a job well done."Mr Wilson the CEO of the Wilson Enterprises stand up and we shake hands. I decided to talk to him regarding my resignation and I am glad that he understand and give me what I want.The company was very nice and if I have a choice, I wanted to stay here and work like it is my life but I should need to fix things in the Philippines."I should go
Abby's POV:"ANAK ANAK, look at this, it suits you well." nakangiting ani nito at tuwang tuwa pa habang inilalapit sa akin ang dress na pinili niya."Mom, halos lahat na yata bagay sakin para sa inyo eh, ang dami na nating nabili oh." I said and raised the paper bags I am holding and inside are all clothes that she picked."Nako nako, kulang pa iyan. Sulitin na natin ang pamimili dito sa New Zealand bago tayo umuwi ng Pinas." sabi nito at masayang namili ulit." eh same lang din naman po iyan. Mayroon din naman pong mall sa Pinas and medyu pricy pa nga ang mga iyan eh." ungot ko."Nako! Etong bata na tu. Magmula ng pumunta ka dito ay naging kuripot ka na." pagmamaktol nito."Mom tama na po iyan." may kasungitan na sabi ko."Okay let's eat."Napahinga ako ng malalim ng binitiwan nito ang bitbit na dress at umabresete sakin palabas ng botique. ."Ay wait anak, I think maganda iyon!" turo
Abby's POV:"SHE'S so damn irritating! Napaka walang hiya niya! Nako! Kapag talaga sinabi mo na Abby na may kinalaman iyon sa pagkakahiwalay niyo ni Cloud ay baka hindi lang sampal natikman nun!" iritable at galit na galit na saad ni mommy."Susuntukin mo ba hon?" birong tanong ni dad"Hindi! Itutusta ko siya!" pagalit na sigaw ni mommy."I just really need to call her agency to make her stop from modelling. Napakawalang hiya. Walang manners! Bastos!" sabi nito na abala sa pag kakalikot ng kaniyang phone."Hello? Oh Mr. Abellar, yeah it's been a long time. Yeah yeah of course, ahm, can I ask you a favor?" mom softly speak to the phone."Do you know Lalaine Morales?""Yes, that's right. I want her to stop modelling and you should make a way to abort her contract and I do not care in what way you will do it or if how possible you can make it Mr. Abellar."
Abby's POV:The hotness of the wind is the one who welcomed me the moment that I got out of the plain. The noise of the people around me cannot distruct my thoughts that is flying. The smile in the faces of my kababayan are very natural and transparent. I miss this feeling. A feeling like finally, I'm home."I miss you Philippines." mahinang sambit ko."Na miss ka rin niya anak, huwag ka mag-alala." bulong ni mom na hindi ko namalayang nasa likuran ko lang pala."Po?!" nagugulat na tanong ko."Ng Philippines. Namiss ka rin ng Pilipinas sabi ko. Eto naman, halika na nga!" natatawang sambit niya at nauna ng maglakat papunta sa kotse.Naiiling na napabuntong hininga na lang ako sa inasta ni mommy.I picked out my phone from my bag and dialed her number. I'm sure she will go crazy when she knows I'm already got back."Hello." someone said in the other line using her just got up from bed voice.&nb
Abby's POV:I can feel the cold breeze of air enveloping me. The pieces of broken glass in my feet but I neglect. The pain in my ankle was killing me but I keep my pace. I need to run away. I need to get out of here. I need to ask for help in order to save him.I can almost hear the voices near me but even if I am scared, I keep running. I must do.Tumakbo ako ng tumakbo at kahit naiiyak ay binalewala ko ang sakit ng katawan dahil gusto ko siyang iligtas sa bingit ng kamatayan. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong makatakas."Ahh! A-Aray" napasigaw ako ng bigla akong matalisod sa bato dahilan ng pagkakadapa ko. Umasta akong babangon pero hindi ko maigalaw ang paa ko. Napaiyak ako sa sakit ng pilitin ko iyong igalaw.Jesus!Gumapang ako ng gumapang pero napatigil ng may biglang lumiwanag sa harapan ko. Napapikit ako sa kaba ng matukoy kung sino ang nagmamay-ari
"Cloud"Nanghihinang sambit ko sa pangalan ng taong nasa harapan ko ngayon. How could it be? Paanong...akala ko wala na siya.He's gone right?Nanghihinang napaupo ako at mabilis na namalisbis ang mga luha sa mata ko.Galak, sakit at pangungulila ang nararamdaman ko. Halo halong emosyon na hindi ko matukoy kung ano ba dapat ang mangibabaw."Abby." Mahinang tawag niya.Napahikbi ako at napatakip ng bibig ng hindi ko makontrol ang sarili ko. Sobra sobrang lungkot ang naramdaman ko ng sabihin sakin na wala na siya pero ngayon na nasa harapan ko na, hindi ko alam kung paano ako mag rereact, paano ako dapat na matuwa.Lumapit ito sa akin at dahan dahang umupo sa harapan ko."I miss you so nuch baby." He whispered and hug me tightly.I miss the feeling being hugged by him. I miss the feeling of his embrace. Hindi ko aakalaing ma
Masaya...yan lang ang nararamdaman ni Abby nang gumising siya ng umagang iyon sa tabi ng taong akala niya hindi na niya makakapiling pang muli. She thought everything about them ended. She never believe that he's totally gone but closer to that. She grieve and pour her broken heart the moment she thought he's gone. But now, it's too precious. This day is memorable day for her.Tumitig siya sa lalaking mahimbing na natutulog sa tabi niya.She can't help but to caress his cheeks. He looks handsome at the same adorable when he sleeps.Hindi siya nakotentong hinawakan lang niya ang pisngi nito kaya dahan dahang nilapit niya ang mukha dito to give him a smack on the lips.Nangingiting tinitigan niya ito ng hindi man lang gumalaw sa mahimbing na pagkakatulog ang asawa niya."Ang gwapo gwapo naman ng asawa ko." Mahinang usal niya kasabay ng pagdikit at yakap dito.Asawa ko.
Someone's POV:"WHAT THE FUCK?!" malakas na tinapon ko ang basong hawak hawak ko ng marinig ang sinabi ng private investigator na binayaran ko."Ano ulit ang sinabi mo?" Nanlilisik ang mga matang nilingon ko siya."A-Ayon po sa..." Tumikhim ito. " ayon po sa nakalap kong impormasyon. Nakauwi na po dito sa Pilipinas si Miss Abby Zegura-Salazar at nagka ayos na po sila ng kaniyang asawa na si Cloud Salazar.""Fuck!" Sigaw ko nakapagpapitlag sa taong kaharap ko."How does it happened? Diba sabi ko manmanan niyo si Abby ng malaman ko ang lahat ng kilos niya?!" Naiinis na sigaw ko.Paano na yan ngayon? They should not be together again. Ayokong maging masaya sila parehu. Ayokong makitang nakangiti pa sila habang walang pakealam sa taong nasaktan at nawala!"Since Miss Abby left the country 2 years ago sir wala na kaming nakuhang impormasyon sa kaniya. Sarado la