Kabanata 1 Hindi Na Kita Mahal, Zabrina

Kasalukuyang nakatayo sa balcony ng kwartong tinuluyan si Zabrina sa loob ng tatlong taon. Wala siyang balak na buksan ang ilaw para takpan ang mga luhang dumadaloy sa kanyang pisngi sa madilim na gabi.

‘Dapat na itong matapos dahil hindi ko na kaya pa. Sobra na ang lahat kaya tama na…’ bulong niya sa sarili habang nakatingin sa kawalan, ang mga luha'y patuloy pa rin sa pag-agos.

Ilang sandali lang, biglang hinila pabalik sa reyalidad si Zabrina ng mga ilaw mula sa paparating na sasakyan na kanyang nakita. Paparating na ang mahal niyang asawa, at alam niya na kung ano ang susunod na mangyayari.

Si Jacob Guerrero, ang kanyang asawa ay ang CEO ng Guerrero Enterprise, isa sa pinakamalaking kumpanya sa rehiyon ng Central Luzon. Kaninang umaga, nakalimutan nitong dalhin ang isang folder na may lamang mahahalagang dokumento na ayon kay Maricel at Zabrina, siguradong kailangan niya ito at malalagay siya sa alanganin kung wala ang mga ito.

Ilang beses niyang tinangkang tawagan si Jacob para ipaalam ang tungkol sa mga dokumento pero walang siyang sagot na nakuha kaya lumabas siya ng mansyon at nagdesisyong siya na mismo ang magdadala nito. Si Maricel lang ang kanyang sinabihan, ang kanilang kasambahay.

“Hindi sumasagot si Jacob, Maricel. Sigurado ka bang dala niya ang mga dokumento kanina?” nag-aalalang tanong ni Zabrina sa katulong.

“Oo, senyorita. Nasa sala siya kanina habang inaayos ang mga ito sa kanyang attache case nang may tumawag sa kanya. Palagay ko nakalimutan niyang isama. Siguradong kakailanganin niya ‘yon,” sagot ni Maricel.

“Sige, sige, pupunta na ako ngayon at baka umabot pa ako,” ani Zabrina sa kanya.

“Mag-ingat po kayo sa pagmamaneho, senyorita!” paalala ni Maricel habang nagmamadaling lumabas si Zabrina.

Ilang sandali lang, nakarating na si Zabrina sa kumpanya ng mga Guerrero. Agad siyang pumasok sa lobby papunta sa opisina. Sa tatlong taon nilang mag-asawa, ngayon lang siya nakapunta roon pero dahil sa isang mahalagang bagay.

Tahimik lamang ang reception area at alam niyang may elevator na diretsong umaakyat sa opisina ng CEO. Mabuti na lang at iyon ang napili niyang sakyan.

Pagkarating niya sa itaas, napansin niya na walang tao sa pasilyo, at kahit sa mesa ng sekretarya ay wala rin.

“Saan kaya si Jacob? Nasaan kaya ang lahat?” mahinang tanong niya sa sarili, ngunit syempre ay walang sumagot sa kanya.

Agad siyang lumapit sa isang eleganteng pinto na gawa sa kahoy. Hindi na siyang nagsayang ng oras at pumasok nang hindi kumakatok. Ngunit sa kanyang pagdating, isang makapigil-hiningang eksena ang bumungad sa kanya.

Nakababa ang pantalon na suot ni Jacob, at umuungol habang may katalik—mas matindi pa sa kung paano siya makipagtalik kay Zabrina. Malinaw na nakita ni Zabrina ang babaeng katalik nito, at walang iba kung hindi si Celeste Martin, ang nag-iisang babaeng assistant ni Jacob.

Nang dahil sa kanyang nasaksihan, nabitawan ni Zabrina ang folder na dala niya, at napalingon si Jacob sa ingay. Agad nitong tinakpan ang sarili nang makita si Zabrina at nagmamadaling isinara ang pantalon, habang si Celeste naman ay nagtakip ng damit upang takpan ang kanyang hubad at pawis na katawan.

“Walang-hiya ka! Ang babaeng ito pala ang kabit mo?!” sigaw niya kay Jacob at hindi na nakapagtimpi. “Ang bababoy niyo! At ikaw babae ka? Papatayin kita!” sigaw ni Zabrina habang papalapit kay Celeste.

Ngunit, bago pa man niya ito maabot, naramdaman niya ang biglang pagsakit ng kanyang tiyan. Bigla na lamang siyang sinuntok ni Jacob na hindi niya inaasahan kaya naman napaluhod siya sa sahig.

Samantala, wala namang nagawa si Jacob kung hindi ang saktan si Zabrina nang makitang aatikihin na niya ang babaeng minamahal niya.

Habang nakaluhod si Zabrina sa sahig, agad na tinawagan ni Jacob si Kaizer.

Agad namang dumating si Kaizer at tinulungan niyang makatayo si Zabrina na hawak pa rin ang kanyang tiyan. Umiwas naman ng tingin si Kaizer sa babae na bahagyang nakabihis lang. Nakaramdam siya ng awa sa asawa ni Jacob, at sigurado siyang napakasakit ang natuklasan nito.

“Dalhin mo si Zabrina pabalik sa mansyon, Kaizer. Huwag mo siyang hayaang umalis.” Mariin na utos ni Jacob.

“Mrs. Guerrero, umuwi na po tayo. Kailangan ninyong kumalma,” sambit ni Kaizer at binigyang-diin niya ang pagbanggit sa apelyidong ‘Guerrero’ kahit alam niyang mapapagalitan siya. Ngunit, kampi siya kay Zabrina ngayon.

“Kaizer?”

“Opo, sir.”

“Manatili ka sa mansyon at huwag mo siyang hahayaang lumabas,” utos ni Jacob sa malamig at mabagsik nitong boses.

‘Saan naman pupunta ang kawawang babae? Wala siyang kakilala sa lugar na ito, at ang asawa pa niya ay pinutol ang kanyang pakikipag-ugnayan sa iba,’ ani Kaizer sa isip niya.

“Ma'am, tara na po. Ihahatid ko na kayo pauwi.”

“Hindi! Ayoko pang umuwi!” singhal ni Zabrina.

“'Wag mo nang pahirapan pa. Alam mo kung paano magalit si boss kapag nawalan siya ng pasensya,” paliwanag niya sa babae.

“Kaizer, ayoko na. Gusto ko na bumalik sa lugar ko. Gusto ko nang bumalik sa dati kong buhay!” sambit ni Zabrina habang umiiyak.

Napakabigat sa damdamin ni Kaizer ang mga sinabi nito. Alam niya kung gaano kaseryoso ang dahilan kung bakit napilitang tumakas si Zabrina sa kanyang lugar at ang pagbabalik ay maaaring maglagay sa kanila sa alanganin, lalo na sa kanyang lolo.

“Ma'am, pasensya na po. Kailangan ko kayong ibalik sa mansyon.”

“Alam ko, Kaizer. Nasabi ko lang ito dahil naisip ko na gusto ko na maging malaya, kahit sa panaginip man lang,” paliwanag ni Zabrina.

“Alam mong hindi pwede at delikado para sa lolo mo.”

“Iyan lang ang dahilan kung bakit ako nananatili. Kung hindi dahil sa kanya, matagal ko nang iniwan ito, kasal man o hindi.”

Ito ang huling sinabi ni Zabrina kay Kaizer. Agad na silang umalis. Pagdating ng mansyon, binuksan ni Kaizer ang pinto ng kotse at nakita niya kung paano dahan-dahang bumaba si Zabrina na bakas ang tila pang-aabuso, pagkahiya, at tila kinalimutang babae sa itsura niya.

Masakit para kay Kaizer, pero wala siyang magagawa dahil si Jacob Guerrero ay kilalang mapangahas at hindi pumapayag na may mangialam sa kanyang buhay may asawa.

Tanging si Katherine Guerrero, ang lola ni Jacob lamang ang lakas-loob na kumontra rito pero wala siya sa kasalukuyan.

Pagkatapos titigan ang buwan at ang langit nang ilang sandali habang nag-iipon ng lakas para sa susunod na unos na darating, agad nang pumasok si Zabrina sa loob na hindi binubuksan ang ilaw.

Dumiretso siya sa banyo upang punasan ang kanyang mukha na puno ng mga luha. Nanginginig ang kanyang mga kamay dahil alam niyang paparating na ang problema niya.

Samantala, pagkarating ni Jacob, agad niyang sinalubong ang kanilang katulong.

“Maricel?” aniya sa katulong.

“Opo, sir?”

“Nasaan ang senyorita mo?” tanong niya rito.

“Nasa kwarto na po siya. Sinabihan ako ni Kaizer na bantayan siya at baka kung ano ang gawin. Ayos lang po ba ang lahat?” takang tanong ni Maricel sa kanya.

“Ayos lang, Maricel. Hindi ko na kailangan ang serbisyo mo ngayong gabi. Pwede ka na magpahinga.”

“Sige po, sir. Papunta na rin sana ako sa kwarto ko,” sagot naman sa kanya ni Maricel.

“Hindi, Maricel. Ang gusto ay umalis ka na at iwanan mo kaming dalawa ni Zabrina,” diin na sabi ni Jacob.

“Pero, sir—”

“Umalis ka na!” singhal ni Jacob sa katulong.

Napilitan naman na umalis si Maricel, kinakabahan, at walang ideya kung bakit tila wala ito sa huwisyo ngayon. Ngunit, ngayong gabi, sobrang nakakatakot ng ekspresyon ni Jacob.

“Zabrina!” tawag ni Jacob sa kanya habang papasok ito sa kwarto.

“A-Ano?” utal niyang sagot, habang naglalakad palabas mula sa banyo.

“Gusto ko nang paliwanag tungkol sa inasta mo kanina sa opisina.”

“Wala akong dapat ipaliwanag,” sagot ni Zabrina sa kanya.

“Zabrina!” singhal ni Jacob sa pangalan niya.

“'Wag kang mag-alala. Hinding-hindi na ako babalik sa opisina mo. Kapag may nakita akong kailangan mo, ipapatawag ko na lang si Kaizer.”

“Sana nga dahil pinagbawalan na kitang pumunta sa kumpanya. Ipinag-utos ko na ring huwag kang papasukin doon,” galit niyang sabi.

“Sinabi ko naman sa 'yo na 'wag na mag-alala dahil hindi na ‘yon mauulit,” sagot niya habang nagbibihis. “Kung wala ka nang ibang sasabihin, pwede bang umalis ka na sa kwarto ko?”

Hindi nakaimik si Jacob. Napakuyom ang kanyang mga kamay dahil hindi ito ang reaksyong inaasahan niya. Naghanda pa siya ng mga sasabihin pag-uwi dahil inaasahang niyang sisigawan siya ng babae dahil sa galit.

“Alam mong hindi kita mahal, Zabrina. Pinakasalan lang kita dahil sa lola ko at totoong mahal ko ay si Celeste Martin. Kaya tayo magkasama ay dahil sa matagal na pagkakaibigan ng lolo mo at ng lolo ko.” Mariin na sabi sa kanya ni Jacob.

“Alam ko at hindi mo na kailangang paalalahanan ako tuwing may ginagawa kang labag sa kasal natin,” tugon ni Zabrina bago tuluyang pumasok sa kanyang dressing room at isinara ang pinto.

Nang makita naman ni Jacob ang lungkot sa mukha ni Zabrina, ay tila bigla siyang nakaramdam ng kirot sa kanyang dibdib, ngunit hindi niya alam kung bakit. Mas minabuti na lamang niyang umalis sa kwarto nito.

Pumasok na siya sa master's bedroom, naligo, at maagang nahiga. Habang natutulog, bigla na lamang siyang nilaro ng kanyang alaala. Isang alaala kung paano sila unang nagkakilala ng kanyang asawa.

Umaga noon at pagod na pagod siya. Gusto lamang niyang uminom ng tubig pero sa halip ay nakita niya ang isang dalagang naka-pajama, at umiinom ng gatas. Hindi nito magawang makapagsalita sa harap niya. Ngunit ang mga mata nitong kulay brown, hugis bilog, at tila nangungusap ay siyang kumuha sa kanyang atensyon. Nagpanggap siyang walang pakialam, ngunit ang kanyang puso ay nakuha ng mga titig ng dalaga.