Claimed By My Billionaire Boss

หลังจากยืนยันรายละเอียดครั้งสุดท้ายของแผนแกล้งตาย ฉันก็วางสายไป

อีกเพียงสองวัน ฉันก็จะหายไปตลอดกาลอย่างที่พวกเขาต้องการได้แล้ว

ในขณะนั้นเอง กลิ่นไม้จันทน์หอมอ่อน ๆ ก็ลอยมาจากนอกประตู ฉันเงยหน้าขึ้นโดยสัญชาตญาณ และเห็นว่าเป็นกู้ฉีหราน

เขากอดฉันไว้ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับใครอยู่เหรอ?”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรื่องงานที่แกลเลอรี” ฉันฝืนยิ้ม พยายามทำให้น้ำเสียงฟังดูเป็นธรรมชาติที่สุด

เขาประทับจูบลงบนเรือนผมของฉันเบา ๆ แล้วกระซิบว่า “ทำไมช่วงนี้ดูยุ่งจังเลยนะ เดี๋ยวตอนเย็นผมทำอาหารอ่อน ๆ ให้ทานนะ จะได้บำรุงกระเพาะ”

ฉันแต่งงานกับกู้ฉีหรานมาห้าปี เขาดีกับฉันเสมอมา อ่อนโยนและทะนุถนอมฉันอย่างที่สุด

ใคร ๆ ก็บอกว่า หากผู้ที่เปรียบดั่งพุทธบุตรได้ตกหลุมรักใครแล้ว ก็จะรักมั่นไปชั่วชีวิต

ฉันเองก็เคยคิดว่านี่คือความสุขของฉัน

แต่ในตอนนี้ ฉันถึงได้เข้าใจในที่สุดว่า การแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่ความสุขของฉัน แต่เป็นการปกป้องเจียงเหนียนเหนียนของเขาต่างหาก

กู้ฉีหรานลูบไหล่ของฉันเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า

“จริงสิ พรุ่งนี้บ้านตระกูลเจียงจะจัดงานเลี้ยงฉลอง บอกว่าเจียงเหนียนเหนียนท้องแล้ว และก็ถือโอกาสแสดงความยินดีที่เธอได้เข้าร่วมงานแสดงภาพวาดนานาชาติด้วย คุณไม่ต้องไปหรอกนะ เดี๋ยวผมเอาของขวัญไปให้แทนแล้วจะรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

“ถ้าอย่างนั้นงานแสดงภาพวาดนั่น ฉันก็...”

แต่เขากลับพูดขัดขึ้นมา น้ำเสียงแม้จะอ่อนโยนแต่ก็แฝงไปด้วยความเด็ดขาดที่ยากจะปฏิเสธ

“งานแสดงภาพวาดนั่นคุณไม่ต้องเข้าร่วมหรอกนะ คุณเคยบอกว่าอยากมีลูกไม่ใช่เหรอ? ถือโอกาสนี้พักผ่อนบำรุงร่างกายอยู่ที่บ้านสักพักก็ดีเหมือนกัน”

ฉันหรี่ม่านตาลง เพื่อซ่อนความรู้สึกที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใจ

เขาแต่งงานกับฉันมาหลายปี แต่เราก็ไม่มีลูกด้วยกันเสียที

ฉันเคยคิดว่าเป็นเพราะวาสนายังมาไม่ถึง แต่พอมาคิดดูตอนนี้ เกรงว่าจริง ๆ แล้วเป็นเขาเองที่ไม่เคยต้องการ

เกรงว่า ที่เขาไม่ยอมให้ฉันเข้าร่วมการประกวด ก็คงเป็นเพราะกลัวว่าฉันจะไปขวางทางของเจียงเหนียนเหนียนเท่านั้นเอง

เขาโน้มตัวลงจูบที่หน้าผากของฉัน ราวกับไม่ได้รับรู้เลยว่าหัวใจของฉันได้ดิ่งลงสู่จุดต่ำสุดแล้ว

“มะรืนนี้เป็นวันเกิดคุณ ผมเตรียมของขวัญเซอร์ไพรส์ไว้ให้คุณแล้ว ขอให้คุณมีความสุขในทุก ๆ ปี”

มีความสุขในทุก ๆ ปี

ฉันทวนคำพูดนั้นซ้ำ ๆ และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้มันช่างบาดหูเหลือเกิน

หลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เขาอวยพรฉัน มักจะมีคำว่า “ทุก ๆ ปี (พ้องเสียงกับคำว่า ‘เหนียนเหนียน’)” อยู่เสมอ

และฉัน เพิ่งจะมาเข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำว่า “ทุก ๆ ปี” ก็ในตอนนี้นี่เอง

ที่แท้แล้ว คำอวยพรที่ออกมาจากปากของเขาเหล่านี้ ไม่เคยเป็นของฉันเลยสักครั้ง

“ได้สิคะ วันเกิดปีนี้ฉันก็มีแผนของฉันเหมือนกัน คุณต้องเจียดเวลามาอยู่กับฉันให้ได้นะคะ”

เขาพยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว บ้านเราให้เสี่ยวจิ่นเป็นคนตัดสินใจ”

ฉันเงยหน้าขึ้น แล้วส่งยิ้มให้เขา

กู้ฉีหราน ต้องลำบากคุณแล้ว

คืนนั้น ฉันข่มตาหลับไม่ลง หลังจากค่อย ๆ ยกแขนของกู้ฉีหรานที่โอบรอบตัวฉันออก

ก็เผลอทำสร้อยประคำเม็ดโพธิ์ที่เขาพกติดตัวอยู่เสมอหลุด