Chapter 28

AFTER hours of flight, nakarating na din ng Seoul si Jace. Wearing a simple white shirt paired with his acid wash jeans, he wore his glasses to avoid people. Kahit may mga ilan na namukhaan s’ya ay agad din itong nakaalis sa airport ng mapayapa. Sinundo ito ng kanilang manager at dalawa sa kagrupo n’ya.

Sa loob ng sasakyan ay agad n’yang binuksan ang kanyang cellphone at sunod-sunod na text messages at notifications ang kanyang natanggap. Medyo napasimangot ang binata dahil wala s’yang mensahe na natanggap mula sa nobya. Pina-roaming pamandin nito ang sim na ginamit n’ya sa pilipinas. He scrolled through his inbox and smiled as he read his younger brother’s message.

“Thank you, hyung.” It was a simple thank you, but Jace couldn’t help himself but smile as he was called hyung or kuya by a person he hadn’t seen for years. Sa isip n’ya ay kulang pa nga ang mga gamit na ibinigay nito kumpara sa mga taon at pagsasamahan na dapat binuo n’ya kasama ang kapatid.

Kung hindi pa n’ya kinalk