Chapter 3

Ace's POV

Bakit di nya ako maalala? Kinalimutan nalang ba nya ako? Yung mga tingin nya sakin ngayon ibang iba sa tingin nya sakin noon. Simula nang na aksidente siya di na sila umuwi dito. Wala na din akong balita sakanila lalo na sakanya. Caretaker lang kasi ang tao sa bahay nila kaya di rin niya alam kung bakit. Tuwing summer vacation lagi silang pumupunta dito. Magkaibigan ang mama namin kaya kami nagkakilala.

Summer 2004 eto ang pinakamasaya at pinakamalungkot na rin, na summer sa buhay ko. Naamin ko sakanya na gusto ko sya. Oo mga bata pa kami pero yun ang naramdaman ko, at hindi ko alam na ganun din pala ang nararamdam nya. Ngunit nung araw na din na yun ang aksidente nya.

Sana di ko nalang siya iniwan, sana sinama ko nalang siya sa pinuntahan ko. Sana , hindi sana nangyari sakanya yun. Matinding trauma ang naranasan ko noon dahil ako mismo unang nakakita sa duguan nyang mukha dahil sa pagka untog ng ulo nya sa bato. Hindi naman ako sinisi ng mga magulang nya tinulungan pa nga nila ako para magtheraphy dahil sa trauma ko. Pero parang hindi na nga ata mawawala sa isip ko ang pagkatakot sa tuwing makakakita ng dugo.

Ngayong nakita ko na ulit si Sofia di ko na papalampasin pa ang pagkakataon. Kailangan kong malaman anung nangyari sakanya. Dahil kahit si Mama nawalan ng contact sa pamilya nila mula ng bumalik sila ng manila.

Kanina ko pa sya pinagmamasdan mula dito sa upuan ko. Lumipat ako mas malapit sakanya incase mangyari ulit yung kahapon. At nahuli nya akong nakatitig sa kanya. Hindi ko mapigilan, ang laki ng pinagbago nya siguro dahil malaki na kami. Yung mga mata nya ang pinakapaborito ko sa lahat pagmasdan, yun lagi kong siyang sinasabihan na tumingin lagi sakin kasi ang sarap titigan. Maamo at mapupungay ito, pag tumawa o ngumiti sya nawawala ang mga mata nya. Ang sakit lang sa part na yung mga tingin nya sakin ang cold na.

" Malulusaw si Sofia nyan brad. " bulong naman sakin ni Henry.

" Hindi ba ako nagkamali? Siya naman talaga si Iya di ba.? " tanong ko sakanya.

" Oo siya yan diba nga nakilala ka ni Kuya Damian kahapon. " di ko siya nakausap ng maayos kahapon nahiya din akong lumapit sakanya.

" Kailangan kong malaman bakit ganyan siya. " di ko pa rin inalis ang tingin ko sakaniya. Kausapin ko kaya siya? Hoooh kailangan ko nang lakas ng loob. Ewan bakit parang nawalan ako ng tapang mula nung ganun ang sagot nya sakin kahapon.

Lumipas ang oras na wala akong ginawa kung hindi titigan si Sofia. Nagring na ang bell hudyat na tapos na ang klase kaya nagtayuan na ang lahat.

" Sofia tara na. " narinig kong sabi ni Sunshine paano ko ba siya kakausapin.

" Brad mauna na ako sayo sunduin ko pa si Stella sa kabilang room. Bukas ulit, good luck sa pagkausap mo. " sabi nya sabay tawa. Loko talaga toh. Lumabas na din ako, iniisip pa rin kung paano ko sya lalapitan. Natanaw ko silang naglalakad sa may catwalk. Lalapit na sana ako nang may humawak sa mga braso ko.

" Hi Ace sabay na tayo umuwi? " paglingon ko si Elena pala.

" Bitawan mo nga ako, baka may makakita satin isipin pa girlfriend kita. " tinanggal ko ang kamay nya sa braso ko. Naiirita talaga ako sa kanya nung 1st year pa sya sunod ng sunod sakin.

" Edi totohanin mo. " tskk

" Ayoko sa babae yung naghahabol sa mga lalaki okay? At isa pa may gusto na akong iba kaya kung pwede lang layu-layuan mo ako. Di ako nananakit ng babae pero baka ikaw ang mauna kung di mo ko titigilan. " nauna na akong maglakad. Naramdaman ko na hindi na siya sumunod pa sakin. Paglabas ko ng gate mag isa nalang si Sofia nakaupo siya sa waiting shed. Naglakas loob na akong lapitan siya, busy siya sa cellphone nya kaya siguro di niya namalayang lumapit ako.

" Iya pauwi ka na ba? o may inaantay ka? " nagulat siya at napatingin sakin.

" I'm waiting for someone. " sabi niya sabay balik ang tingin sa phone. Ang cold ng mga mata niya sa tuwing titingin sa akin.

" Ahmm samahan na kitang mag antay. Si Kuya Ian ba o si Kuya Stef ang inaantay mo? " napalingon siya sa akin pero this time nakakunot na ang noo niya. Di ko mabasa kung galit ba siya, naiirita sa akin o nagtataka.

" Are we close? You know my nickname, my brothers's also. Nobody calls us on that names except if the person knows us well. " parang natigilan siya sa sinabi niya, o natandaan na nya ako. Grabe naman di naman ganun kalayo ang itsura ko dati at ngayon para makalimutan niya ako. Medyo dismayado talaga ako sa naririnig ko.

" Seryoso ka ba diyan sa sinasabi mo? Nakalimutan mo o niloloko mo lang ako para maguilty ako sa nangyari. " medyo naiba na ang tono ko. Pero yung mukha niya di pa rin nagbabago ang expression.

" Bakit di mo nalang kasi sabihin? Hindi ako manghuhula okay? Kahapon ganyan ka rin, if I really know you hindi ganun ang magiging approach ko sayo. So do you know me ? " iba na din ang tono niya. Yung Sofia na nakilala ko noon hindi mainitin ang ulo pero etong kaharap ko ngayon ibang iba. Anu ba nangyayari sayo Iya.?

" Oo noon kilala kita pero di ko alam ngayon kung ikaw pa din ba yung Sofia na nakilala ko. Ibang iba ka na, di mo na ako kilala. Bakit Iya? May nagawa ba ako bakit ganyan ang trato mo sakin.? " Di ko mabasa ang reaksyon niya.

" I'm sorry kung hindi na ako ang Sofia na nakilala mo noon. Well everybody changes not everybody stays the same. Ayokong pilitin ang sarili ko na makaalala. What's in the past stays in the past. " aalis na sana siya ng pigilan ko. Hindi kaya yung aksidente noon ang dahilan? Hindi kaya sinisisi niya ako kaya kinalimutan na niya ako. Hinila nya ang braso nya na hawak ko.

" Yung aksidente noon yun ba ang dahilan mo para ganituhin ako? Di pa ba sapat yung mga taon na wala ka para pagsisihan ko yung nangyari? " medyo parang kumalma ang itsura nya sa sinabi ko. Tama ba ako?

" How did you know that? Andun ka ba? " Nabigla ako sa sinabi niya. Seryoso ba siya? Pinagmasdan ko naman siya pero mukhang seryoso nga.

" Yung aksidente, yun ba ang dahilan kung bakit ka nagka — " OH MY GOD. Wag niyang sabihin na meron syang am—

" I lost all my memories from the past if that's what you want to know. Wala akong matandaan sa lahat ng mga sinasabi mo. The only thing I knew is the accident. They just told me about it. I can't remember anything in my past. " yun pala ang dahilan ang b*b* mo Ace. Nagagalit ka pa sakanya eh hindi ka naman talaga niya maalala.

Ang ibig sabihin ba nya nakalimutan rin nya ang nararamdaman nya sakin noon.

" Sofia " may tumawag sakanya mula sa likuran ko. Nilingon ko din ito at nakita ang kapatid nya.

" Ace? Is that you? " Lahat ng kapatid niya nakikilala ako pero siya hindi? Totoo nga siguro di nya ako maalala.

" Ako nga Kuya " nakangiting sabi ko.

" Oh pauwi ka na? Sabay ka na samin para makapagkwentuhan naman tayo. " di ko alam kung papayag ba ako o hindi medyo naiilang na ako kay Sofia, ang tahimik nya tapos inaway ko pa sya.

" Ah eh sa sunod nalang siguro Kuya. " tanggi ko.

" Anu ka ba halika na. " Inakbayan nya ako para di na makatanggi saka inaya na sa papunta sa sasakyan nya. Wow!! Ang ganda ng kotse niya.

" Ganda noh? That's 2008 Lamborghini Gallardo Spyder. And — " Nahinto si Kuya Stefan ng may magsalita sa likod namin.

" That's a 2 seater car Kuya. How are we supposed to fit in huh? " parang natauhan naman ang kuya nya. Luh oo nga ngayon ko lang din napansin.

" Sabi ko na sayo kuya eh next time nalang. " akma na akong aalis ng pigilan nya ulit ako.

" You forgot sis it's a convertible car. " sumakay sya sa sasakyan at biglang bumukas ito nawala ang bubong. Whoahh amazing. " You can sit here Ace. Don't worry hindi ko bibilisan. " sabi pa nya may choice pa ba ako.

" Pumasok ka na para maka upo na ako. " sabi naman ni Sofia. Ginawa ko na nga ang sinabi nya, kaya pagkatapos ko sya naman. Komportable naman pala umupo dito eh.

" Ok ka na dyan Ace, let's go? Dun pa rin ang bahay nyo?. " tanong ni Kuya.

" Oo kuya di kami lumipat. " tinignan ko si Sofia nakatingin lang sya sa labas habang nakasandal ang ulo sa upuan. Tahimik lang kami habang bumabyahe dahil di rin naman kami magkarinigan. Ilang minuto lang nakarating na din kami sa bahay. Pagtingin namin kay Sofia nakatulog na sya kaya doon na ako dumaan sa upuan ni Kuya Stefan. Pag baba ko nagpaalam na akong papasok na sa loob pero pinigilan niya ako.

" Ace pagpasensyahan mo nalang si Sofia ha? Medyo nag aadjust pa yan sa lugar lalo na at nawala ang memorya nya. Kung masungitan ka man nya intindihin mo na lang. Ako na ang hihingi ng sorry in advance. " paliwanag nya. Habang nakatingin sa kapatid nya.

" Wala yun kuya pasensya na rin medyo nagkasagutan kaming dalawa kanina. Akala ko kasi nang gogood time lang siya sakin kahapon at ngayon eh. Hindi niya pala talaga ako maalala. " pinagmasdan ko rin siya, walang pinagbago ang maamo niyang mukha pagnatutulog. Well maamo naman talaga ang mukha nya kahit gising ang pinag kaiba lang siguro ngayon eh hindi na siya masyadong ngumingiti.

" Sus wala yun. Binatukan mo sana siya baka sakaling makaalala ng bumait bait man lang. " sabay tawa. Loko talaga tong si Kuya.

" Kung pwede nga lang sana ganun kuya noh para naman maalala niya din ako. Namimiss ko na yung bestfriend ko eh. Oh siya sige kuya pasok na ako salamat sa paghatid. " inantay ko lang sila makaalis bago ako tuluyang pumasok sa bahay.

" Ma nandito na ako. " sigaw ko pagkapasok ko.

" Halika nak magmeryenda, may bisita tayo. " huh? bisita? sino naman kaya? Pagpasok ko sa kusina nakita ko ang mama ni Sofia.

" Ninang Mildred? " nakangiti ito sakin ng tawagin ko. Lumapit ako at nagmano sakanya.

" Maiwan ko muna kayo may gagawin lang ako sa kusina. " paalam ni mama, kaya kami lang ni ninang ang naiwan.

" Naku ang laki-laki mo na hijo. Balita ko nagkita na kayo ni Iya at ikaw ang sumalo sakanya kahapon salamat naman magkaklase kayo. " sabi niya naupo muna ako bago sumagot.

" Opo ninang, pero hindi niya po ako maalala. "

biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha niya.

" Oo nga hijo, nung nagising siya sa pagkaka-coma niya wala na siyang maalala. Kaya hindi na din kami pumunta pa dito tuwing bakasyon kasi ilang taon din kaming nahirapan sa kanya. Ayaw niyang makisalamuha sa iba kaya noong grade 5 at 6 siya ay homeschooled ang ginawa niya. Nitong High School lang siya ulit nakatungtong sa school. " paliwanag niya, siguro alam niya rin na marami akong tanong sa isip ko ngayong nagkita na kami ni Sofia.

" Kaya po pala nung nilapitan ko siya di nya ako nakilala agad. Nagkasagutan pa nga po kami ninang kasi akala ko talaga nang go-good time lang siya sakin. Madalas niya po kasing gawin sakin yun noon eh. Sorry po ninang. "

" Ano ka ba hijo ayos lang yun hindi mo naman din talaga alam eh. Hayaan mo malay natin babalik din ang alaala niya pero di kita bibigyan ng mataas na hopes ah kasi maski kami tinapat ng doctor niya na malabo ng maibalik lahat ng alaala niya noon. " parang natigilan naman ako sa sinabi niya. Hindi niya ako maalala edi tutulungan ko siyang makaalala. Tama yun ang gagawin ko.

" Atleast ninang alam ko na ngayon na okay lang siya kahit di niya ako maalala. " sabi ko nalang di ko alam kung okay ba talaga ako sa set up na toh o kinukumbinsi ko lang ang sarili ko.

" Oh siya sige mauna na ako baka dadating na mga bata. " paalam niya. Saka inayos ang gamit nya.

" Ahy ninang andun na po siguro sila kasi hinatid po nila ako kanina eh. " sabi ko.

" Ah ganun ba oh sige punta na ako. Liza mauna na ako. " lumabas naman si mama galing sa kusina.

" Oh sige, ingat ka sa pag uwi. Ace hatid mo sa labas ang ninang mo. " utos sakin ni mama kaya sinunod ko na.

" Tara po ninang. " aya ko sakanya. Nauna siyang lumabas sa bahay.

" Dito nalang ako wag mo na ko ihatid sa kanto, tulungan mo nalang si mama mo. " sabi nya ng makalabas kami sa bahay.

" Naku ninang baka mapagalitan ako ni mama pag hindi kita nahatid sa kanto. " natatawang sabi ko. Kaya no choice si tita kung hindi pumayag na din.

" Hijo kung sakali mang makaalala si Sofia ng kahit ano tungkol sa past sabihan mo ako agad ha? Alam mo naman mas mahaba ang oras nyo magkasama sa school kesa sakin. " napaisip ako bakit kailangan ko pang sabihin sakanya eh pwede naman niyang diretsuhin ng tanong kay Iya. Bigla tuloy akong naweirduhan sakanya.

" Opo ninang. " yun lang ang nasagot ko wala din naman akong ibang masabi ng oras na yun.

" Sige dito na ko bumalik ka na. " sumakay na siya ng tricycle at ako naman babalik na din. Habang naglalakad ako iniisip ko pano ba ako mag uumpisa sa pagtulong kay Iya kung di ko rin alam kung saan magsisimula. Nakarating nalang ako sa bahay wala pa rin akong naiisip na uumpisahan ko para makaalala si Iya.

" Anak kamusta si Iya? Napakagandang dalaga na niya ngayon noh? Pinakita sakin ni ninang mo yung latest na picture niya. " naghahapunan na kami noon nang magsimula si mama magsalita.

" Talaga ma? Luh naexcite tuloy ako makita ulit siya. " Sabat naman ni ate.

" Naku ma sobra. Kaya lang nga di niya ako matandaan. " malungkot na sabi ko.

" Hayaan mo pasasaan din at makakaalala din siya. " si papa naman ang nagsalita.

" As in wala talaga siya maalala? Erase lahat anu kaya pakiramdam nun noh? " parang na amaze pa si ate, pambihira toh.

" Hindi masaya ate sinasabi ko na sayo. Ang laki ng pinagbago niya sobrang laki. " nagpatuloy nalang ako sa pagkain ko. Di ko alam bakit parang masakit sa dibdib yung malaman ko na wala siyang alaala.

Nung time na nakita ko siya ulit sobrang saya ko kasi after 5 years bumalik siya.

Flashback nangyari kahapon

" Brad si Sofia nakita ko sa school. " balita sakin ni Henry. Nandito ako sa gym ng school kasi may meeting ang mga varsity players kaya di kami makaka attend ng flag ceremony ng lahatan at morning classes.

" Seryoso ka ba diyan o nang gogood time ka na naman. Brad ah sinasabi ko sayo mauupakan talaga kita. " inambaan ko ng suntok si Henry.

" Promise siya talaga yun. Kasama niya si Kuya Damian. " pagkarinig ko ng pangalan na yun dun na ako naniwalang nagsasabi nga ng totoo ang loko na toh.

" Anung section nya? " Yun lang ang nabitawan kong salita.

" Brad parehas sa atin. " doon na ako nabuhayan ng loob. Di ko na pala sya kailangang hanapin pa eh.

End of Flashback

Simula ngayon kailangan kong magpakatatag para sa haharapin kong pagsubok. Pagsubok na alam kong kayang kaya kong lagpasan.