Pero paano ko magagawa ‘yon kung habang nandito ako’y pinapahirapan ng nakaraan, sila naman ay nasa Maldives, nag-eenjoy, at tila walang iniwang wasak na damdamin? Ako ang naiwan, tinatangkang limutin ang lahat habang patuloy namang bumabalik ang sakit. Mariin akong napapikit, naghahanap ng kahit anong hibla ng katinuan. Hindi ako pwedeng matalo sa ganitong laro. “Kalma lang, Melissa,” bulong ko sa sarili ko, tinig na halos isinisigaw para marinig ko nang malinaw. “Hindi mo pinaghandaan lahat ng ’to para lang sumuko ngayon.” Kinabukasan, pilit kong bumalik sa opisina na parang walang nangyayari. Pero kahit anong pagpapanggap ang gawin ko, hindi ko maalis ang bigat sa dibdib ko. Para akong bomba na handang sumabog anumang oras. Sinubukan kong ibuhos ang sarili sa trabaho — magsulat, magplano, mag-organisa — para lang manatiling abala. Pero kahit anong gawing pagtakas, may bahagi pa rin sa akin ang hindi matahimik. Habang abala ako sa paggawa ng report, narinig ko ang usapan mula
Galit ang namayani sa akin — hindi dahil wala siyang karapatang magpahinga o magbakasyon, kundi dahil parang iniwan niya akong muli, tulad ng dati. Ang dami naming pinagsaluhang pangarap at usapan kamakailan, pero ngayon, parang ako na lang ang kumakapit sa lahat ng ’yon. Ako na lang ang naiwan na may dalang lahat ng alaala. Mag-isa akong nanatili sa opisina, tulala at walang gana. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga nangyari, hanggang biglang tumunog ang cellphone ko. Si Karmela ang tumatawag! Halos mahulog ko ang telepono sa sobrang gulat at tuwa. Mabilis ko itong sinagot, halos pasigaw pa. “Karmela!” nangingibabaw ang galit at pananabik sa tinig ko. “Bakit wala kang kahit anong paramdam? Ano ba—” “Melissa, sorry talaga! Saglit lang, ha? Medyo busy lang kami ngayon. Tatawagan kita mamaya, promise,” mabilis niyang sagot na halatang nagmamadali. “Wait, Karmela! Hindi mo ba talaga ako kakausapin? Ano bang—” Pero hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko, biglang nag-be
Hinila ko siya palapit, at magkahawak-kamay kaming lumutang sa ibabaw ng tubig. Habang magkalapit ang aming mga katawan, nagtagpo ang aming mga mata—at sa sandaling iyon, tila tumigil ang oras. Dahan-dahan kong inilapit ang aking mukha sa kanya, at hinalikan ko siya ng banayad. Ang halik na iyon ay higit pa sa simpleng pagdampi ng labi. Naroon ang buong damdamin—pagmamahal, pasasalamat, at pangakong aalagaan ko siya habang buhay. “Xian…” bulong niya pagkatapos, ang kanyang boses mahina ngunit puno ng damdamin. “Salamat. Hindi lang sa lugar na ‘to… kundi sa pagpaparamdam mo sa’kin na ang pagmamahal mo ay hindi lang sinasabi—ipinapakita mo sa bawat araw.” XIAN POV Ngumiti ako at marahang hinawakan ang kanyang mukha gamit ang dalawang kamay. “Hindi ko kailangang ulit-ulitin araw-araw, Karmela. Pero gusto kong malinaw sa’yo — ikaw ang mundo ko. At hinding-hindi ko hahayaang lamunin ka ng lungkot. Gagawin ko ang lahat para makita kang masaya ulit. Love, kung gusto mong ma
Pumaibabaw ako at, itinutok ko ang kaniyang titi , padausdos kong inupuan ito nang makapasok na ang kaniyang titi sa loob ko ay umikot ako patalikod. Mariin kong itinukod ang aking kamay sa kaniyang tuhod na lalong nagpabaon sa kaniyang titi sa aking loob. Sa bawat pagbaon na aking ginagawa, sa bawat pag taas baba ng aking mga binti ay isang gigil na gigil na Xian ang naririnig kong umuungol."Sige pa p*tang ina Karmela, basang basa ka . i love it. Sige maglaro ka sa ibabaw ko. “ naramdaman ko ang kaniyang paghipo niya sa aking likod."oh baby... ahh.... ahh... lahhhh.... ang lakinng titi mo love" nagpatuloy ako sa paggiling sa kaniyang taas hanggang sa humarap ako sa kaniya. bahagya akong huminto at nakipaghinang ang aking mga dila sa kaniua. Habang kami ay naghahalikan. Si Xian naman ang bumabayo sa akin mula sa ilalim. Makalipas ang ilang minuto ay binuhat ako ni Xian habang ang aming mga katawan ay nananatiling nag iisa. Inikot niya ako at pumaibabaw na siya sa akin."ahhhh love..
Naramdaman ko ang pag awang ng aking mga labi sa paghimas nito sa aking hiyas.Muling nagtagpo ang aming mga mata, napatingin ako sa kaniyang labi at doon ko siniil muli ng halik ang ng aakit niyang mga labi. Matagal at maalab ang bawat pagpapalitan namin ng halik.Sa kabila ng lamig ng paligid, ang aming nararamdaman ay puno ng init at pagmamahal. Para kaming magnet at nagyakap nang mahigpit, damang-dama ko ang tibok ng puso ni Xian. Sa pagtatama ng aming mga mata ay sapat na upang magpahayag ng aming pagnanasa sa isa’t isa.Napapaungol ako sa ginagawang paghalik ni Xian sa aking leeg. Ang bawat haplos at dampi ng kaniyang kamay sa aking katawan ay nagpapahiwatig ng tapat na pagmamahal. Mabilis niyang napitik ang lock ng aking bra. Napaiktad pa ako ng laruin ng kaniyang daliri ang aking tinggil. Ang sarap sa pakiramdam.Ipinasok niya ang kaniyang ulo sa ilalim ng aking damit at sinunggaban ng kaniyang bibig ang aking sus*ng. Maharot na nilaro ng kaniyang dila ang aking ut*ng. Hanggan
Napatawa ako nang mahina, medyo nahiya. “Ay nako, okay na ako sa ganito. Sapat na ‘tong karanasan sa Maldives. Wag na natin seryosohin,” sabi ko, pero alam ko sa sarili ko—pag sinagot ko siya ng “oo,” siguradong bibilhin niya talaga.“Hindi, seryoso ako, Love. Kung gugustuhin mo, sabihin mo lang.”“Love, tama na. Hindi na natin kailangang pag-isipan pa 'yan. Hindi rin naman natin mapapangalagaan, masasayang lang,” sabi ko, puno ng pag-unawa.Ngumiti siya, tahimik lang, pero hindi agad sumagot. Hinawakan niya ang kamay ko at inilapit iyon sa kanyang dibdib—tila sinasabi, “Naiintindihan ko. Nararamdaman ko.”Ang dapithapon sa Maldives ay tila isang eksenang hinugot mula sa panaginip. Ang langit ay may mga kulay na kahel at rosas, at ang dagat ay kumikislap sa huling liwanag ng araw. Nakaupo kami ni Xian sa hammock, hinahaplos ng malamig na hangin habang marahang inuugoy ang aming upuan—parang ang mismong kalikasan ay binigyan kami ng sandaling para lamang sa amin. Paglingon ko, nakit