Pa-like, comment and gem votes po, maraming salamat!
“Wow… congrats, Miss Alletse!” sabi ng isa sa mga staff na nag-aayos ng mga damit sa rack, pilit na pinapakalma ang awkward na hangin sa loob. “Thank you,” nakangiting tugon ni Estella, mahinahon pa rin ang tono kahit halata kong medyo nailang din siya. Pero bago pa man ako makahinga nang maluwag,
Chansen Ano ba ‘to? Bakit parang may kakaiba akong nararamdaman? Para bang may mangyayaring hindi ko magugustuhan. ‘Yun tipong hindi mo maipaliwanag pero ramdam mo na lang sa dibdib mo. Bigla tuloy akong kinabahan. Gusto ko na sanang yayain si Estella na umuwi na lang kami, pero baka isipin niya
Sinabayan ko pa ng biro, pero kahit ako, nararamdaman kong hindi lang simpleng biro ‘yon. Nasa tono ng boses ko ang pasasalamat at ang unspoken “thank you for staying.” Umiling siya pero natawa, ‘yung tawang may halong pagod at lambing. “Hindi lang Mr. Protective Husband,” sabi niya sabay haplos sa
Estella “Ito na ang susuotin mo?” tanong ni Chansen habang kinuha mula sa kamay ko ang flat sandals na pinili ko. Napatingin ako sa kanya, medyo nagtataka. “Oo, bakit? May problema ba dyan kung sakali?” “Wala naman,” sagot niya sabay ngiti ng tipid. “Sabagay, baka mangalay ang paa at binti mo kap
Hindi ko alam kung dahil ba sa sobrang saya o dahil hindi pa talaga nagsi-sink in sa amin ang lahat. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahinang tunog ng mga sapatos namin sa sahig at ang mabilis na pintig ng puso ko. Pagpasok namin sa sasakyan, tahimik pa rin. Nasa driver’s seat siya, nakahawak
Estella Kita ko ang kaba sa mukha ni Chansen. Halos hindi siya mapakali sa kinauupuan niya, pa-tap tap ng daliri sa hita, sabay kagat-labi na parang may gusto siyang sabihin pero pinipigilan. Hindi ko siya masisisi. Kasi kahit ako, ramdam ko ang bawat pintig ng puso ko na parang gusto nang tumalon