AMARA'S POINT OF VIEW “Babe, hindi ganyan maghiwa ng sibuyas,” reklamo ni Killian habang nakatitig sa hawak kong kutsilyo na akala mo ay sandata ko sa gera.“Eh di ikaw na,” sagot ko, nilingon siya na parang gusto ko na siyang sabuyan ng sibuyas. “Maghiwa ka nga dito. Tignan natin kung hindi ka rin maiyak.”Kinuha niya agad ang kutsilyo, confident pa. “Tignan mo. Ganyan lang ‘yan.” Umarte pa siyang pro sa kusina, parang chef sa cooking show.Pero ilang segundo pa lang, napansin ko na namumula na mata niya.“Uy, umiiyak ka na,” tawa ko habang lumapit at kinutya siya. “Akala mo ang galing mo.”“Hindi ako umiiyak. Allergic lang ako sa mga babae'ng magaling lang sa pang-aasar,” balik niya sabay lapit sa mukha ko. “Ikaw talaga, paborito kong gulo.”“Ewan ko sa’yo.” Pero hindi ko rin napigilan ang ngiti. Ganyan kami ni Killian. Asar tapos lambing. Init tapos kilig. Pero laging balik sa tawanan.Napunta kami sa dining area at sabay na naghain. Araw ng Linggo, kaya nagdesisyon kaming magluto
KILLIAN POINT OF VIEW Naroon ako sa harap ng salamin, nakatayo sa gitna ng walk-in closet namin, hawak ang isang maliit na itim at puting sonogram na nakaipit pa sa resibo mula sa clinic. Buong gabi ko na siyang hawak, paulit-ulit kong tinitingnan, parang baka mamaya mag-iba pa ang itsura, parang baka bigla siyang mawala. Maliit pa lang siya pero ang bigat ng epekto niya sa akin. Paano ba maging ama?Hindi ko alam kung paano magsimula. Hindi ako kagaya ng ibang lalaking excited agad. Hindi ako kagaya ng mga tatay na laging may plano, na matagal nang handa. Ako, takot ako. Oo, masaya ako. Oo, mahal na mahal ko si Amara. Pero hindi ko alam kung paano maging tatay. Lalo na sa isang batang hindi pa man lumalabas, pero ramdam ko na ang bigat ng responsibilidad.Napalingon ako nang bumukas ang pintuan. Si Amara, bagong gising, magulo pa ang buhok, naka-duster lang. Ang ganda pa rin niya kahit halatang antok pa. Nilapitan niya ako, niyakap mula sa likod, at idinantay ang baba niya sa balika
AMARA'S POINT OF VIEW Seryoso ba ‘to? Ito na yata ang pinaka-eksaherado at pinaka-overacting na Killian na nakita ko. Hindi pa man ako nakakabangon nang tuluyan sa kama, heto na siya—nakabantay na parang hawk, nakapamaywang pa at may hawak pang unan.“Amara, saan ka pupunta?” tanong niya habang inaayos ang buhok ko. Para siyang lola na nag-aalala sa apo.“Tataas lang ako ng kama, Killian. Hindi pa naman ako mamatay sa pag-uunat.”“Hindi mo na kailangang tumayo. Sabihin mo lang, kukunin ko na para sa’yo.”Napairap ako pero lihim akong kinikilig. Okay, fine, cute siya. Pero seryoso, feeling ko anytime ipapagbawal na niya akong huminga nang malalim.“Killian, buntis lang ako. Hindi ako pilay. At hindi pa nga halata. Para lang akong bloated.”“Hindi. Buntis ka. May baby tayong binubuo sa loob mo. Kaya hindi ka na dapat nagbubuhat, naglalakad nang walang kasama, o kahit tumatawa nang masyado.”“Tumatawa?”“Oo. Baka ma-stress yung baby.”Napabuga ako ng hangin sabay tawa. “So ibig sabihin,
AMARA'S POINT OF VIEW Hindi ko malilimutan ang araw na yun—ang araw na ginawa namin ni Killian ang pinakaimportanteng hakbang para masigurong tama ang nararamdaman ko. Kahapon lang kami nag-test ng pregnancy kit, at dahil sa dalawa talagang linya ang lumabas, alam namin na may malaki kaming dapat harapin. Pero syempre, ayaw naming umasa lang sa test na yun. Gusto naming masigurado, kaya nagdesisyon kami na magpa-check up sa doktor. Excited pero nervyous ako ng sobra. Sabi nga nila, iba talaga yung confirmation ng doctor, lalo na kung first time mo ito.Nagising ako ng maaga. Naramdaman ko yung halo-halong kaba at saya sa dibdib ko. Habang nagbihis ako, paulit-ulit ang tanong sa isip ko. Ano kaya sasabihin ng doktor? Anong klaseng buhay ang haharapin namin ni Killian? Pero sa kabila ng lahat, ramdam ko na hindi ako nag-iisa. Kasama ko siya. Yung tao na dati'y boss lang sa akin, pero ngayon ay higit pa sa kahit ano. Siya ang naging lakas ko.Pagdating namin sa clinic, sinalubong kami n
AMARA'S POINT OF VIEW Isang ordinaryong araw lang nang mapansin ko na may mali sa aking katawan. Nagising ako ng mas maaga kaysa sa usual, at unang bagay na napansin ko ay ang hindi ko pagdanas ng gutom. Kadalasan, ang unang bagay na gumigising sa akin ay ang matinding pangangailangan ko ng pagkain. Pero ngayon, tila walang gana ang aking katawan."Amara, are you okay?" tanong ni Killian mula sa kitchen. Bumabagsak ang liwanag mula sa araw, dumadaan sa mga bintana ng aming bahay, kaya't nakakaramdam ako ng pagkahilo. Habang binabaybay ko ang daan patungo sa kusina, sumagi sa isipan ko ang mga posibleng dahilan ng nararamdaman ko. Pero ang hindi ko matanggal sa isip ko ay ang isang bagay—ang hindi ko pagpapakita ng buwanang dalaw.Isang linggo na ang nakalipas simula nang huling dalaw ko, at mula noon, wala na akong naramdamang anuman. Kinuha ko ang cellphone ko at tiningnan ang calendar app, at doon ko nalamang na talagang na-late na ako. Dalawang linggo na, at nag-aalala na ako. Gus
KILLIAN POINT OF VIEW Tatlong buwan na ang lumipas mula nang ipagpatuloy namin ni Amara ang aming buhay bilang mag-asawa. Sa panlabas, maayos ang lahat—masaya kami, tahimik ang aming tahanan, at tila ba unti-unti naming natutupad ang mga pangarap naming magkasama. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, may isang bahagi ng aking puso na hindi matahimik. May mga alaala at kasalanan akong hindi pa rin kayang kalimutan.Isang umaga, habang natutulog pa si Amara, nagpasya akong lumabas ng bahay at magtungo sa simbahan. Hindi ko sinabi sa kanya ang aking balak; ayokong mag-alala siya o magtanong ng marami. Gusto ko lang makausap ang Diyos—mag-isa, tahimik, at tapat.Pagdating ko sa simbahan, tahimik ang paligid. Ang liwanag ng araw ay dahan-dahang pumapasok sa mga stained glass windows, nagbibigay ng makulay na anino sa loob. Umupo ako sa isang sulok, nagdasal, at naghintay ng pagkakataong makausap ang pari.Makalipas ang ilang minuto, lumapit ako sa confessional. Pumasok ako, lumuhod, at nagsi
AMARA'S POINT OF VIEW Pagkatapos ng vow renewal namin ni Killian, akala ko tapos na ang lahat ng drama. Pero sa totoo lang, doon pa lang pala nagsisimula ang tunay na buhay namin bilang mag-asawa. Wala nang script, wala nang kontrata—kami na lang, sa araw-araw na pagsasama.Isang umaga, habang nagkakape kami sa veranda ng bahay, napansin ko ang kakaibang katahimikan. Hindi 'yung awkward silence, kundi 'yung komportableng katahimikan na parang sinasabi ng puso mo na, "Ito na 'yun.""Ang sarap ng hangin," sabi ko, sabay higop sa kape."Oo nga," sagot ni Killian, nakatingin sa malayo. "Parang ang gaan ng lahat.""Siguro kasi wala na tayong tinatago," sabi ko, tumingin sa kanya. "Wala na tayong kailangang patunayan."Ngumiti siya, 'yung ngiti na alam mong totoo. "Tama ka. At sa wakas, nararamdaman ko na rin 'yung peace na matagal ko nang hinahanap."Tumayo siya, lumapit sa akin, at hinawakan ang kamay ko. "Amara, gusto kong simulan natin ang bagong kabanata ng buhay natin. Yung tayo lang
AMARA'S POINT OF VIEW Nakahawak ako sa kamay ni Killian habang nakaupo kami sa balcony ng resthouse nila sa Tagaytay. Maganda ang tanawin. Kita ang Taal Volcano, malamig ang hangin, at tahimik ang paligid—parang kami lang sa buong mundo. Doon ko naramdaman ‘yung bigat na gusto kong ilabas, pero hindi ko alam kung paano sisimulan."Amara," sabi ni Killian habang humihigpit ang hawak niya sa kamay ko, "Naalala mo ba 'yung unang beses na pinirmahan natin 'yung kontrata?"Napangiti ako ng bahagya. "Siyempre. Parang kahapon lang. Business arrangement lang daw ‘yun, pero tingnan mo naman tayo ngayon."Tumawa siya, pero may lungkot sa mata niya. "Ang daming nangyari. Hindi ko akalain na aabot tayo sa ganito. Noon, ang iniisip ko lang... paano ko mapapahiya ang tatay ko. Pero ngayon... ang iniisip ko na lang, paano kita mapapasaya."Napatingin ako sa kanya. Hindi na siya ‘yung dating Killian na cold at stiff. Ito na ‘yung Killian na natutong magmahal. ‘Yung marunong ng lambing, ng ngiti, ng
AMARA'S POINT OF VIEW Habang nag-uusap kami ni Killian sa sala, napagdesisyunan naming subukan ang isa pang bagay—mag-bake ng cake. Hindi ko alam kung saan ko nakuha ang idea na yun, pero for some reason, feeling ko masaya kaming magkasama kahit magulo at simpleng bagay lang."Okay ka lang ba?" tanong ni Killian habang tinitingnan niya ako ng mabuti. "Parang may sakit ka pa.""Anong sakit?" sabi ko, sabay ngisi. "Hindi, okay lang ako. Kaya nga tayo mag-bake, diba? Para magka-bonding tayo.""Bonding? At sa cake?" medyo may kutob na siya."Oo. Wala bang masama sa idea ko?""Nothing’s wrong with that. Pero you know, I’ve never really baked before," sabi niya, habang tumitingin sa kitchen. "Puwede ba akong magpanggap na magaling na chef?""Nagbibilang na ako ng mga disaster na mangyayari." Tumawa ako ng bahagya, pero masaya sa thought na makakasama ko siya sa isang simple at masayang activity.Lumapit kami sa kitchen at nagsimula na kaming maghanda. Hindi kami bumili ng ingredients, kaya