ALTHEA POINT OF VIEW "Althea Ysabelle Dela Vega, top 1 na naman sa buong batch! Congratulations!"Narinig ko 'yon habang naglalakad ako palabas ng classroom, hawak-hawak ang medalya na ibinigay kanina lang sa recognition ceremony. Lahat ng mata nakatingin sa akin, lahat ng ngiti ibinabato sa direksyon ko. Parang laging ganito ang eksena tuwing matatapos ang school year ako na naman ang nasa unahan, ako na naman ang may pinakamataas na marka, ako na naman ang anak na ipinagmamalaki.“Thank you po,” mahinhin kong sagot habang pinipilit ngumiti.Pero sa loob ko, parang wala nang thrill. Hindi ko alam kung dapat pa ba akong matuwa o matakot. Kasi ang totoo, the higher you go, the more you can’t afford to fall. Isa pa, hindi na ito tungkol sa gusto ko. Para sa kanila na ‘to. Para sa mama’t papa ko.Pagdating ko sa kotse, naroon na si Papa, nakatayo sa tabi ng black SUV na parang laging kasing stiff ng barong niya. Kahit casual day ngayon, naka-button down pa rin siya. Ako lang ata ang bat
Amara Ysabelle Santiago-Dela Vega’s Point of View“Mommy, ayusin mo naman ‘tong ribbon ko oh! Hindi pantay!” reklamo ni Althea habang nakatayo sa harap ng malaking salamin sa kwarto niya, suot ang pink-and-white na school uniform.Nakangiti akong lumapit at inayos ang ribbon sa kwelyo niya. “Ayan. Perfect na. Para ka nang mini Miss Universe.”“Mas gusto ko pong maging teacher kaysa beauty queen,” sagot niya habang sinisipat ang sarili sa salamin.“Okay, future Ma’am Althea. Let’s eat breakfast na, late ka na sa school mo.” Niyaya ko siyang bumaba habang abala si Killian sa kusina, niluluto ang paborito ng anak namin—cheesy omelette and hotdog with sinangag.“Yes, Daddy cooked again!” sigaw ni Thea habang dumiretso sa dining table.“Syempre,” sagot ni Killian na naka apron pa. “For my favorite girl.”“Tayooo ang favorite mo, ‘di ba?” sabay naming tanong ni Thea.Napangiti siya at lumapit sa amin, hinalikan ako sa labi at ang anak namin sa noo. “You’re both my number one.”Habang kumaka
Amara Ysabelle Santiago’s Point of ViewMaaga akong nagising dahil sa mahinang iyak ni Althea. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama at tinungo ang crib sa gilid ng kama. Nakakunot ang noo niya habang kumakadyot ng konti ang mga paa. Gutom na naman siya. Napangiti ako. Araw-araw ko siyang pinagmamasdan pero hindi pa rin ako nagsasawang mahalin ang bawat parte niya. Mula sa makakapal niyang pilikmata, sa maliliit niyang daliri, hanggang sa lambot ng buhok niya na parang sutla.Binuhat ko siya at agad siyang tumahimik nang mailapit ko sa dibdib ko. Para bang alam niya na ligtas siya sa mga bisig ko. Habang pinapasuso ko siya, tiningnan ko ang paligid ng kwarto—ang mga laruan na inayos ni Killian, ang mga pink at beige na kurtina na pinili ko, at ang litrato naming tatlo sa isang maliit na frame sa side table. Ang pamilya ko. Ang tahanan ko.Maya-maya pa ay bumukas ang pinto at pumasok si Killian, bagong ligo, bitbit ang dalawang tasa ng mainit na tsokolate. “Akala ko gising ka na,” sa
Amara Ysabelle Santiago’s Point of ViewHabang nakaupo ako sa rocking chair sa gilid ng kwarto ni Althea, pinagmamasdan ko ang munting nilalang na himbing na himbing sa tulog, napuno ang puso ko ng damdaming halos hindi ko maipaliwanag. Sa bawat banayad na hininga niya, sa bawat galaw ng maliliit niyang daliri, ramdam ko ang isang klase ng kapayapaan na noon ay para bang imposible kong marating. Tahimik ang gabi, pero parang ang ingay ng damdamin ko sa tuwa."Totoo na to," mahina kong bulong sa sarili ko habang pinagmamasdan ang anak namin ni Killian.Pumasok si Killian sa kwarto, bitbit ang dalawang tasa ng tsaa. Lumapit siya sa akin at iniabot ang isa. Naupo siya sa tabi ko, nakatingin din kay Althea."Tulog pa rin siya?" tanong niya, sabay sulyap sa akin."Tulog. Mukhang busog at masarap ang panaginip," sagot ko, sabay ngiti. "Ang payapa niyang tingnan, ‘no?""Parang ikaw," sagot niya sabay ngiti rin. "Pagmasdan mo ang sarili mo ngayon, Amara. Hindi mo ba napapansin? Iba ka na."Na
Amara Ysabelle Santiago’s Point of ViewHindi ko alam kung bakit ang lungkot ko ngayon. Wala namang masyadong nangyayaring masama, tahimik lang ang araw, maganda ang panahon, tulog si Althea, at nasa kwarto si Killian abala sa pagbasa ng email pero may pa-sulyap sulyap pa rin sa amin tuwing maririnig niyang tumawa si baby. Pero sa kabila ng lahat ng ito, may bigat sa dibdib ko na ayaw mawala.Tumayo ako mula sa sofa at lumapit sa bintana. Natanaw ko si Theo sa labas, abalang nagsisiksik ng mga gamit niya sa likod ng sasakyan. Nakasuot siya ng simpleng jacket, joggers, at rubber shoes pero alam mong hindi ‘yon ordinaryong lakad lang. Halatang may pupuntahan siyang malayo. Hindi na ‘to biro. Hindi na rin pansamantalang biyahe lang.“Paalis na siya?” tanong ni Killian habang lumapit sa likod ko, pinatong ang baba sa balikat ko.Tumango ako, kahit gusto kong itanggi. Gusto ko sanang pigilan si Theo pero hindi ko magawa. Kasi alam ko, oras na rin para harapin niya ang bagong kabanata ng bu
Amara Ysabelle Santiago’s Point of ViewAraw ng Linggo. Maaliwalas ang panahon. Nasa veranda ako ng bahay namin habang kinakalong si Althea. Nakasuot siya ng yellow na dress na may maliliit na sunflower print. Kumakanta ako ng malumanay habang pinapadede ko siya at pinapainom ng konting tubig. Sa background, naririnig ko ang tawa ni Killian habang kausap si Yaya Myrna sa loob. May pinapasabing instructions tungkol sa mga groceries na dapat bilhin. Simula nang dumating si Althea sa buhay namin, naging mas kalmado at relaxed si Killian. Hindi na siya ‘yung dating istriktong CEO na parang laging may galit sa mundo. Mas madalas ko na siyang nakikitang naka-ngiti, kumakanta kahit sintunado, at higit sa lahat, walang pakialam kung puro laway at gatas ang polo niya basta kasama ang anak niya.Ngunit sa gitna ng katahimikan ng araw na ‘yon, may dumating na isang disruption. Rinig ko pa ang pagtigil ng sasakyan sa driveway, kasunod ang matalim na takong na humampas sa semento. Hindi na bago sa