KABANATA 1

LIA’S POV

Halos hindi na ako makahinga habang pinagmamasdan si Mio na nirerevive ng doctor mula sa bintana ng silid. Hindi ko kayang mawala ang kapatid ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong sinambit ang Diyos upang magmakaawa na sana huwag niyang kunin ang kapatid ko.

“Diyos ko, nakikiusap po ako sa inyo, huwag niyo po kunin sa akin ang kapatid ko,” umiiyak kong sabi habang pinipisil ang mga kamay ko, dahil nanginginig na ako sa kaba.

Ilang minuto pa lang, tumigil ang doctor at nakita ko ang malalim na pagbuntong hininga niya, sabay tingin sa mga nurse na kasama niya. Anong nangyari?  Nailigtas ba nila si Mio?

Paglabas ng doctor, agad akong lumapit sa kanya upang tanungin ang kalagayan ng kapatid ko. Halos hingal pa akong nagsasalita sa harapan niya.

“Doc, kumusta po ang kapatid ko? Okay na po ba siya?” nagpapanic kong tanong.

“Kumalma po kayo, ma’am. Sa ngayon, stable na po ang condition ng pasyente, ngunit kailangan po natin isagawa ang operasyon sa lalong madaling panahon,” saad nito sa akin.

Napakunot-noo ako sa sinabi niyang operasyon dahil sa pagkakaalam ko, dialysis lamang ang natatanging paraan para madugtungan ang buhay niya.

“Ano po bang operasyon ang sinasabi niyo, Doc? Diba ang sabi niyo po ay kailangan niya lang magattend sa dialysis session siya every week? Titigil na po ba siya sa pagda-dialysis? ” nalilitong tanong ko.

"At kung ooperahan man po siya, gagaling po ba siya sa sakit niya pagkatapos ng operasyon?"tanong ko ulit.

Gusto kong makasigurardo. Buhay ng kapatid ko ang nakasalalay dito.

Ramdam ko ang panginginig ng boses ko na kahit ang Doktor ay pansin ang kaba at labis na pag-aalala ko sa kapatid ko. 

"Ma'am, kumalma po kayo, okay?"mahinahong sabi ng doktor.

"Sa ngayon po talaga ay kailangan na po natin magsagawa ng kidney transplant. Hindi na po kasi kinakaya ng kapatid niyo ang dialysis treatment dahil hindi na ito tinatanggap ng katawan niya. Nagkaroon po ng complications kaya habang tumatagal, mas maraming organs ang maaapektahan.”

Gusto kong humagulgol ng iyak sa harapan ng doctor nang marinig ang sinabi nito. Sobra akong naaawa sa kapatid ko. Hindi niya deserve na magtiis sa sakit sa murang edad niya. 7 years old pa lang si Mio, at 6 years old siya nang iwan kami ng aming magulang dahil natamaan ng isang nakakamatay na virus na kumakalat sa buong Pilipinas. Noong mga panahong iyon, gumuho ang mundo ko. Ang perpekto at masayang pamilya namin noon ay biglang naglaho.

Halos gusto ko na sumuko noon, ngunit dahil kay Mio, pinili kong magpakatatag. Ako na lang ang meron siya. Siya na lang din ang meron ako. Tapos ngayon, mangyayari sa amin ito? Hindi ko na alam ang gagawin ko.

“Gawin niyo na po ang operasyon, Doc. Mabuhay lang ang kapatid ko, nakikiusap po ako!” pakiusap ko sa kanya habang nangingiyak-iyak.

“Sige po, Ma’am. Ihanda niyo na lang po ang dalawang milyong piso para maisagawa na po namin ang operasyon,” mahinahong tugon ng doktor.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang marinig ko ang sinabi niya. Dalawang milyong piso? Saan ko ba makukuha ang ganitong kalaking halaga? Kahit sampung lalaki pa ang gagamit sa akin gabi-gabi, hindi ko ito makukuha. Diyos ko!

“Doc, Wala na po bang ibang paraan? Sobrang laking halaga naman po ang hinihingi niyo. Wala po akong ganun kalaking pera.”sabi ko.

“I’m sorry but I have nothing to do about it. Yun lang ang solusyon para madagdagan pa ang buhay ng kapatid niyo,”paumanhin ng doctor.

“I have to go now,” paalam niya.

Agad naman siyang naglakad palayo at iniwan akong nakatayo nang tawagin siya ng nurse upang puntahan ang pasyenteng nangangailangan din.

Pagkaalis ng doctor, pumasok ako sa silid na kinaroroonan ni Mio. Umupo ako sa tabi niya habang pinagmamasdan ang maputla niyang mukha. Hinawakan ko ang kamay niya na sobrang puti, at sobrang sakit sa dibdib nang makita ko ang mga karayom na nakatusok sa kanyang balat. Kung pwede ko lang kunin lahat ng sakit na meron siya, gagawin ko. Kahit ako na lang ang magtiis, huwag lang siya.

“Baby, patawarin mo sana si ate kung nahihirapan akong humanap ng paraan para mapagaling ka. Patawarin mo sana si ate kung hanggang ngayon nandito ka pa rin, nagtitiis sa sakit. Kung pwede ko lang sana kunin lahat ng sakit na meron ka ngayon, ginawa ko na. Huwag lang kitang makitang nahihirapan. Sobrang sakit sakin na makita kang ganyan, baby ko.” emosyonal kong sabi habang tumutulo ang luha sa mga mata ko.

“Basta tandaan mo, gagawin ni ate ang lahat para sa’yo. Hindi ako susuko, at pangako ko sa’yo, gagaling ka, okay?” dagdag ko pa, kahit hindi ko alam kung anong gagawin ko. Kahit imposibleng para sa akin na makalikom ng dalawang milyon para sa kidney transplant niya.

---

Pumasok ako sa trabaho na maga ang mata, kaya tinakpan ko ito ng make-up para hindi halata. Iniwan ko muna si Mio kasama ang aming kapitbahay at malapit na kaibigan ni nanay, si Tiya Vangie. Siya ang nagbabantay at nag-aasikaso kay Mio kapag wala ako, kapalit ang pagbibigay ko ng pagkain at konting pera sa kanya. Dalawang daang piso sa isang araw ang ibinibigay ko para makatulong sa kanyang pamilya. Iniwan siya ng asawa kaya kailangan niya rin ng pera para may maipakain sa dalawang anak niya.

Kasalukuyan akong nakaupo habang naghihintay ng customer. Kailangan ko makaarami ngayon. Kahit sampung lalaki pa, papatusin ko para kay Mio. Hindi ko pa rin maiwasang mag-isip tungkol sa dalawang milyong piso. Saan ko ba hahanapin ‘to?

Nagulat na lang ako nang may biglang nagsalita sa likuran ko. Isang malamig na boses ng isang lalaki.

“Are you available, Miss?” tanong niya.