บทที่ 98 : กำแพงสีดำ

ฝีเท้าโรมรันฝุ่นตลบอบอวล ความรุนแรงของการจ้วงเท้าหันเหทุกสายตาในห้องประชุมให้หันมาสนใจ เจนิสไม่แม้แต่จะหยุดชี้แจง เธอไม่แคร์แม้แต่เพื่อนสนิทของตัวเอง เพราะดูเหมือนว่าส่ิงที่เพื่อนบอกนั้นจะเป็นอะไรที่คอขาดบาดตายมากกว่า  

.

ในทิศ 3 นาฬิกาเยื้องตะวันออกเฉียงเหนือ ห่างจากเรือนพยาบาลราว 400 เมตร ที่นั่นเป็นที่ตั้งของกำแพงสูงหน้าวิลเลจ มันคือป้อมปราการสำคัญที่ใช้ป้องกันกลุ่มผู้ติดเชื้อไม่ให้รุกรานเข้ามาได้ แถมยังเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่ใช้ในการออกแบบเส้นทางในการออกหาเสบียงของหน่วยลาดตระเวนในแต่ละครั้งด้วย

.

“แล้วทำไมถึงปล่อยให้เรื่องพรรณนี้เกิดขึ้นได้ ใครกันที่เป็นคนอนุมัติตัดหน้าเรา?!"  

"ปล่อยให้กลุ่มคนติดอาวุธที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าขึ้นไปยุ่มย่ามกับงานบนกำแพงได้ยังไง จะมากเกินไปแล้ว! ถ้าพี่แพรวรู้เข้าแกไม่ยอมหรอก อย่าว่าแต่เป็นพวก AP เลย จะกลุ่มไหนหน้าไหนแกก็ไม่มีทางยอมแน่!"    

.

วิ่งไปพลางคิดคำด่าในใจไปด้วย เสียงฝ่าตีนกระทบพื้นดังกว่าเสียงรอนท้องกระทบกันเมื่อตอนเอากันในฝัน เจนิสไม่มีเวลาแล้วเธอจะช้าไม่ได้ 3 วันผ่านไปนานจนอะไรต่อมิอะไรก็เปลี่ยนแปลงไปหมด หลังจากนั้นไม่นานเธอจึงตัดสินใจหักเลี้ยวไปทางขวา วิ่งกระโดดข้ามแปลงผักของคุณลุงคณป้า เจตนาจะใช้เป็นทางลัดเพื่อมุ่งไปยังป้อมปราการให้เร็วที่สุด

.

แต่นั่นก็ต้องแลกมากับการที่ต้องวิ่งผ่านหน้าคลังอาวุธซะก่อน แล้วเชื่อไหมว่าคนแรกที่เจนิสสังเกตเห็นก็ดันกลายเป็นใครก็ไม่รู้ที่มายืนเฝ้ายามอยู่หน้าประตูแทน เขาใส่ชุดสีดำสนิทปิดบังใบหน้าด้วยหมวกไอ้โม่ง มีแม้กระทั่งเสื้อเกราะกันกระสุน ส่วนอาวุธในมือก็เป็นปืนกลมือ Heckler & Koch รุ่น MP5 แบบเดียวกับที่นาวิกโยธินสหรัฐใช้ในสงครามอีรัก

.

ไอ้เย็ดแม่ม! เด็กสาวเดือดดานเกินทน ก่อนจะปรี่เข้าไปเอาความด้วยความโมโหโกธา!

.

“นี่คุณ! คุณเป็นใครมาจากไหนเนี่ยะ? ใครอนุญาตให้คุณมายืนจังก้าอยู่ตรงนี้มิทราบ คนของฉันไปไหนหมด! เราวางระเบียบแบบแผนกันไว้แล้ว.. ถอยไปเดี๋ยวนี้นะ! ให้มันรู้ซะบ้างว่าที่นี่ใครคุม!”

.

“…..”

ชายชุดดำไม่ตอบ เขานิ่งไม่พูดไม่จาและภายใต้แว่นตากันแดดสีดำสนิท เจนิสก็มองไม่ออกเช่นกันว่าเขามีแก้วตาที่สื่ออารมณ์แบบไหนอยู่ รู้แต่ว่าตัดภาพมาอีกทีปากกระบอกปืนขนาดลำกล้อง 4.5 นิ้วของ HK MP5 ก็จ่อเข้าที่หน้าผากเธอซะแล้ว

.

“แกร๊ก!” 

.

“กูมีปืนอีหนู.. เกรงใจกูบ้าง”

เขาคงคิดในใจแบบนั้น แต่ก็คงต้องมัดปากเอาไว้ด้วยหน้าที่ ๆ ได้รับมอบหมาย ทหารรับจ้างก็แบบนี้แหละ! พวกเขาถูกจ้างให้ทำอะไรก็ทำดุจดั่งหุ่นยนต์ที่ถูกโปรแกรมมาจากโรงงาน

.

“เช๊อะ! ลองเป็นอีหรอบนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่อง ฉันขอเข้าไปดูข้างในหน่อยล่ะกัน.. ถอยไป! หลบ!”

เจนิสเดือดดานมากขึ้นทุกที เธอดันร่างชายฉกรรจ์ออกจากทาง ก่อนจะเป็นตัวเธอเองนั่นแหละที่ถึงกับช็อคตาค้างหลังผ่านเข้ามาเห็นบรรยากาศที่อยู่ภายใน

.

มันคือภาพของทีมงานวิลเลจราว 10 ชีวิตที่กำลังรุมล้อมหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่ ติดกับหน้าจอสุดคือทหารรับจ้างนายหนึ่งที่กำลังสาธิตวิธีการใช้โปรแกรมสืบค้นอาวุธให้แก่พวกพี่ ๆ เรียนตามตรงว่าการปรากฎตัวของเจนิสนั้นช่างไร้ความหมาย เธอเหมือนผีที่ไม่มีตัวตน และพอเหลือบมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าบรรดาปืนผาหน้าไม้ อาวุธแบบแฮนด์เมดที่สร้างขึ้นมาด้วยภูมิปัญญาชาวบ้าน ก็ล้วนแต่ถูกแทนที่ด้วยยุทธภัณฑ์ที่ทันสมัยไปซะหมด  

.

ปืนพก ปืนกล ปืนออโตเมติก เครื่องยิงลูกระเบิด ฯลฯ ถูกจัดเรียงไว้บนผนังบนชั้นวางของบางชิ้นก็แขวนไว้บนกำแพง พวกมันทั้งสวยงามและเป็นระเบียบ มองผ่าน ๆ แล้วเหมือนพวกทหารรับจ้างได้เปลี่ยนที่นี่ ให้กลายเป็นห้องลับใต้ดินของพวกซุปเปอร์ฮีโร่ไปแล้ว เจนิสก็เลยพยายามจะเรียกร้องความสนใจ ด้วยการสืบเท้าเข้าไปหาพร้อมกับส่งเสียง

.

“เฮ้! ทุกคน! พี่ ๆ คะ! ฮัลโหล! หนูกลับมาแล้วได้ยินหนูไหม?”

.

“เอ้าแม่หนูเจนิส.. ตื่นแล้วเหรอลูก?! มาสิ! มาดูโปรแกรมอันนี้เร็วมันเจ๋งมากเลยล่ะ ต่อไปนี้เราจะมีอาวุธใช้กันอย่างไม่จำกัดแล้วนะ มีแต่ปืนแรง ๆ ด้วย”

ลุงคนที่เคยเป็นยามเฝ้าประตูป้องปากบอก อายุอานามแกน่าจะมากกว่าเจนิสถึงครึ่งรอบ แต่ก็ยังดี้ด๊าตาใสราวกับเด็ก ๆ

.

เช่นกันกับพี่หน่วยลาดตระเวนอีกคนที่บอกว่าเขาขอโทษ ที่ไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ให้เธอทราบ รูปแบบห้องเก็บอาวุธจำเป็นจะต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดเพื่อให้ลิงค์กับตัวโปรแกรม ต่อไปนี้จะไม่มีการบันทึกชื่อผู้ใช้ด้วยลายมือผ่านหน้ากระดาษอีกแล้ว แต่จะใช้บาร์โค้ดยิงไปที่ด้ามจับของปืนแทน เพื่อความสะดวกรวดเร็วในการเก็บสถิติแถมยังง่ายต่อคนที่เบิกไปใช้ด้วย

.

“ที่สำคัญนะเจนิสมานี่! พี่จะพามาดูอะไร! มันเป็นเครื่องมือที่เด็ดมาก ๆ เลยล่ะ ด้วยนวัตกรรมที่พวก AP นำมาให้เราจะไม่มีวันพ่ายแพ้อีกต่อไป”

.

“อะ.. เอิ่ม..! ค่ะ..! อะไรเหรอคะพี่?”

.

ข้อมือถูกจับกระชากอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่เรือนพยาบาลแต่เป็นการฉุดรั้งจากหน่วยลาดตระเวนที่เข่นฆ่าผู้ติดเชื้อด้วยลูกธนูมานับต่อนัก เขาจูงแขนเจนิสเดินอ้อมออกมาจากหน้าจอคอม ลากผ่านกองอาวุธแบบเก่าที่มีทั้งปืนผาหน้าไม้และลูกดอกอาบยาสลบ รวมไปถึงขวดระเบิดเพลิงโบโนท็อกที่ตั้งเรียงรายกำพร้าเจ้าของ นับแต่นี้ไปพวกมันคงถูกเมิน เพราะถูกแทนที่ด้วยระเบิดไปม์บอมป์ ระเบิดแฟลช แล้วก็ระเบิดควันที่พลานุภาพสูงกว่า

.

“นี่พี่จะพาหนูไปไหนเนี่ยะ! นี่หลังอาคารแล้วนะ! มันจะทะลุออกไปข้างนอกอยู่แล้ว?”

.

“เอาน่า.. จะถึงแล้ว พี่ทหารพวกนั้นบอกว่ามันต้องตั้งไว้กลางแจ้ง ให้โดนแดดโดนลมไม่งั้นผลงานจะไม่มีความเสถียรเปราะและแตกหักง่าย”

.

"เฮ๊อะ! อะไรของพี่ หนูไม่เห็นจะเข้าใจเลย!"

.

กระทั่งผ่านไปราว 1 - 2 นาที หลังจากการฉุดกระชากลากถูกันเสร็จ เจนิสก็ได้เห็นกับตาตัวเองถึงอุปกรณ์ชิ้นสำคัญที่มีลักษณะคล้ายกับเตาหลอมเหลว รูปทรงของมันคล้ายกับเตาเผาถ่านทรงโค้งที่เป็นรูปโดมครึ่งวงกลม ฐานล่างถูกฝังลงในดินคล้ายกับบ้านใต้ดินของเหล่าเทเลทับบี้ แต่ที่ด้านบนจะมีช่องเอาไว้สำหรับให้ใส่เศษโลหะ ถัดไปอีกนิดจะมีหน้าจอทัชสกรีนเอาไว้ให้เลือกรูปแบบกระสุนที่ต้องการ

.

“นี่คืออะไรคะ?”

เธอถามแบบงง ๆ

.

“อ่า! ตอนแรกฉันก็ถามแบบเธอนี่แหละ เอาเป็นว่าฉันจะทำให้ดูแล้วกัน บอกเลยว่าแต่นี้ต่อไปเราจะมีกระสุนใช้อย่างไม่จำกัด ฝูงผู้ติดเชื้อด้านนอกจะทำอะไรเราไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ ฮั่ว! ฮ่า ๆ ๆ !”

.

หัวเราะแบบไร้เหตุผลเสร็จ เขาก็ดันร่างของเจนิสให้หลบออกจากทางเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือลงไปหยิบปลอกกระสุนที่ใช้แล้วในถังด้านล่างขึ้นมาเทลงไปในช่อง ตามติดมาด้วยการดึงจอคอนโทรลที่เป็นทัชสกรีนออกมา แล้วก็จิ้มนิ้วเขี่ยไปเขี่ยมาอยู่สองสามที พลันกดปุ่ม Enter !

.

"ปั๊กกก!"

.

แค่นี้ก็เรียบร้อย! ตัวเตาเผาทรงโค้งเริ่มขั้นตอนทำงาน มีเสียงดังและการสั่นที่รุนแรงแต่ก็แลกมากับกระสุนปืนเวอร์ชั่นรีไซเคิลอีกมากกว่า 1,000 นัด ที่ร่วงกราวออกมาจากช่องด้านหน้าราวกับเม็ดข้าวสารที่ได้จากโรงสี  

.

แล้วก็อาจจะเป็นเพราะสิ่งนี้ยังใหม่มากสำหรับคนที่นี่ก็เป็นได้ คุณพี่หน่วยลาดตระเวนแกถึงดีอกดีใจใหญ่ เพราะหากจะพูดกันตรง ๆ แล้วล่ะก็ แกเองก็เพิ่งจะหัดใช้เครื่องนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน

.

“เราเพิ่งติดตั้งเสร็จเมื่อเช้าเองน้องเจนิส ได้ผลดีขนาดนี้พี่เองก็ปลื้มปริ่มอยู่นะ ฮั่ว! ฮ่า ๆ ๆ !”

.

เจนิสยิ้มตามแบบเฝื่อน ๆ เธอพยายามจะทำความเข้าใจ พร้อมกับเดินดูกระบวนการทำงานของเครื่องไปด้วย ก่อนจะถามขึ้น

.

“พี่คะ? แล้วพวกทหารพวกนั้นเขาขนมายังไงอ่ะ? อย่าบอกนะว่ายกใส่ ฮ. มาทั้ง ๆ อย่างงี้เลย?”

.

“บ้า! จะบ้าเหรอ! เขาเอามาแค่พิมพ์เขียว ส่วนวัสดุทุกอย่างเราหาเอาจากที่นี่ รูปร่างมันก็เลยดูกระท่อนกระแท่นอย่างที่เห็น แต่ก็ถือว่าใช้งานได้ล่ะนะ ต่อไปนี้เราไม่ต้องลาดตระเวนแบบประหยัดกระสุนอีกแล้ว ธนูก็คงจะไม่จำเป็น พวกเขาบอกว่าจะเปิดคอร์สสอนการใช้อาวุธให้พวกเราด้วยล่ะ ทหารรับจ้างจาก AP คืองานดีมาก ๆ เราต้องขอบคุณพวกเขาแล้วก็คุณมิวท์ด้วย”

.

คุณพี่ร่ายยาวเป็นฉาก ๆ แววตาเปล่งประกายฉายแววโรจน์ เหมือนแกจะสรรเสริญสมาชิกที่มาใหม่กลุ่มนี้มากเหลือเกิน เผิน ๆ จะเหนือกว่าเมื่อคราวที่แพรวกับเจนิสมาถึงที่นี่ด้วยซ้ำ

.

หรือนี่จะเป็นการรัฐประหารแบบกลาย ๆ เป็นการยึดอำนาจแบบตีเนียนรึเปล่า เจนิสยังไม่ค่อยแน่ใจในประเด็นนี้เท่าไหร่นัก แถมยังปราศจากหลักฐานแต่เท่าที่รู้คือมันชักจะแหม่ง ๆ

.

.

“พี่มิวท์อีกแล้วเหรอ? AP อีกแล้วด้วย? ทำไมฉันไม่ตื่นให้เร็วกว่านี้นะ ยังมีอะไรให้ฉันต้องเซอร์ไพรต์อีกเพียบเลยใช่ไหมเนี่ยะ?”