บทที่ 99 : กำแพงสีเลือด

แสงอาทิตย์ยามบ่ายเริ่มคล้อยแสงเปลี่ยนเป็นโพล้เพล้ ในยามใกล้ค่ำต่างเป็นที่รู้กันว่าพวกมันจะได้เปรียบ กิจวัตรประจำวันของชาววิลเลจจึงเป็นการรีบเข้าเรือนนอน ที่นี่ไม่มีไฟฟ้าให้ใช้กันอย่างฟุ่มเฟือยนัก เพราะพลังงานทั้งหมดจะถูกถ่ายโอนไปที่หน้ากำแพง

.

เจนิสเดินคอตกหงอยเหงาออกมาจากคลังอาวุธ เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกได้ว่าได้สูญเสียสิทธิสภาพนอกอาณาเขตให้แก่บุคคลภายนอก อำนาจของเธอกำลังถูกริดรอน และแพรวเองก็อยู่ไกลเกินกว่าจะรับรู้ปัญหานี้ ชาววิลเลจในคลังอาวุธไม่เคารพเจนิสอีกต่อไปแล้ว พวกเขาทุ่มใจให้แก่กลุ่มทหารรับจ้างจาก AP และยอมให้พวกนั้นเป็นคนบริหารจัดการคลังแทนทั้งหมด

.

ด้วยความสัตย์จริงว่ายากที่จะปฏิเสธ เจนิสไม่ต่อว่าพวกเขาสักคำ เพราะเธอเองก็เห็นพ้องต้องกันว่านวัตกรรมที่นำมาให้นั้นช่างแสนวิเศษ เหมือนกับเคสคุณหมอที่เรือนพยาบาลไม่มีผิด เธอทำได้เพียงพูดประโยคเดียวกับคุณ ริว จิตสัมผัส ที่ว่า “เรื่องนี้เจนิสจะไม่ยุ่ง” เพราะสิ่งนี้อยู่เหนือขีดความสามารถของเด็กอย่างเธอไปแล้ว และถ้าหากมันจะดีต่อวิลเลจแล้วล่ะก็ เธอเองก็ควรจะปล่อยให้เป็นไป ไม่มีประโยชน์ใดที่จะไปหวงอำนาจของตนเอาไว้

.

ร่างบางแหงนมองดูดวงตะวันที่ใกล้จะลับสันกำแพงจมหาย พลันทำให้ฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้พิกัดเป้าหมายที่แท้จริงของตนเองคือที่ไหนกันแน่

.

“ใช่สิ! เราจะมาตรวจสอบงานบนกำแพงไม่ใช่เหรอ? ดันเผลอเถลไถลซะได้โถ่เอ๊ย! อะไรที่แล้วไปแล้วก็ให้แล้วไปเถอะ คลังอาวุธมีคนดูแลใหม่ก็ถือเป็นเรื่องดี ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าพอมีกระสุนให้ยิงแบบไม่จำกัด จะให้ผลลัพธ์ที่แตกต่างจากสิ่งที่เราเคยทำมาตลอดยังไง”

.

“ป่ะ! , ขึ้นไปดูข้างบนกัน!”

.

เหมือนท้อและปลุกใจตัวเองไปพร้อมกัน ในทิศเบื้องหลังสาวมัธยมเริ่มมองเห็นดวงไฟจากวิลเลจทยอยดับแสงลงทีละดวงสองดวง พวกมันไล่ดับตัวเองลงเป็นระยะ เพื่อแจ้งเตือนให้ทุกคนรีบเข้าโรงนอน ก่อนที่สุดท้ายแล้วหลอดไฟสปอร์ตไลท์ดวงใหญ่และไฟส่องสว่างขนาดมหึมาบนกำแพงจะสว่างโพลงขึ้น

.

“พรึบ!”     

.

ขาวเจิดจ้าตามกำหนดการเช่นนี้ทุกวัน ตามติดมาด้วยคบไฟแบบตะเกียงน้ำมันที่ทยอยลุกโชติช่วงขึ้นเป็นจุด ๆ ไล่ไปตลอดแนวสันกำแพง เสริมภาพลักษณ์ให้ป้อมปราการแห่งนี้ดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น ใครเห็นก็ต้องหวาดหวั่นไม่กล้าเข้าใกล้ แพรวใช้กลยุทธ์นี้มาตลอดหลายเดือนแล้วก็เป็นมันนี่แหละที่ช่วยป้องกันผู้ติดเชื้อ ไม่ให้บุกเข้ามาได้ตราบจนถึงปัจจุบัน

.

แต่ทว่าแม้จะดูเพอร์เฟ็กต์ขนาดนั้นก็ยังมีบางสิ่งที่ทำให้เจนิสเห็นถึงความผิดปกติอยู่ ตัวเธอที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนบันไดเชือกอยู่แล้วก็เลยต้องรีบป่ายปีนให้เร็วยิ่งขึ้น เพื่อที่จะได้เช็คดูว่าคืออะไรใช่อย่างที่สังหรณ์ใจไว้รึเปล่า

.

"ฮึบ! , ฮึบ! , ฮึบ! , ฮึบ! , ฮึบ!"

.

"เฮือกกก!"

.

ออกแรงกระเถิบตัวอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดมือเรียวก็ป่ายปีนจนขึ้นมายืนอยู่บนจุดสูงสุดของกำแพงได้ มันเป็นกำแพงไม้ไผ่ไม่ใช่กำแพงหินเฉกเช่นปราสาทราชวัง แถมข้างบนก็มีลักษณะเป็นทางเดินแคบ ๆ ที่สร้างขึ้นจากไม้ไผ่ที่ถักสานกันเท่านั้น ความกว้างน่าจะราว 1 วากับอีก 2 ศอก เรียกได้ว่าพอให้เดินสวนกันได้คราวล่ะสองคนไม่ขาดไม่เกิน  

.

และความผิดปกติแรกที่เจนิสรับรู้ได้บนนี้ก็คือ มีทหารชุดดำยืนยามอยู่เต็มไปหมด พวกเขากระจายตัวเว้นระยะห่างกันเป็นช่วง ๆ ต่างคนต่างคอยกระชับปืนพลันเล็งลงไปยังพื้นดินด้านล่าง ดุจดั่งกำลังใช้กลยุทธ์ Protect Tower ในเกม RPG กับสถานที่แห่งนี้อยู่

.

จุดแปลกที่สองคือ พวกเขาแต่ละคนล้วนใส่แว่นตาไนท์วิชชั่นที่มีฟังค์ชั่นในการมองเห็นในที่มืด เพราะฉะนั้นตลอดทั้งแนวกำแพงจึงค่อนข้างที่จะแน่นหนามาก โอกาสที่จะมีผู้ติดเชื้อจากภายนอกบุกเข้ามาได้จึงยากที่จะเกิดขึ้น แค่แมลงตัวเดียวพวกเขายังมองเห็น นับประสาอะไรกับผู้ติดเชื้อตัวเบ้อเร่อยิงยังไงก็ไม่น่าพลาด

.

และจุดแปลกที่สามซึ่งเป็นจุดสุดท้ายก็คือ บนนี้มีผู้สั่งการอยู่หนึ่งคน หากยังจำกันได้เขาก็คือหัวหน้าทีมทหารรับจ้างที่คอยประชุมแผนร่วมกับมิวท์อยู่ตลอดนั่นเอง ที่เซฟเฮาส์ก็คือเขา บนเฮลิคอปเตอร์ก็ใช่ ลากยาวมาจนถึงที่นี่ที่ทั้งทุรกันดารและขาดแคลนสิ่งอำนวยความสะดวก

.

เขาอยู่ในชุดยูนิฟอร์มสีดำเหมือนคนอื่นแต่เสียงดังกว่าใคร ๆ มาก วิทยุตรงหัวไหล่แทบจะร้องครวญครางอยู่ตลอดเวลา นั่นก็เพราะต้องคอยฟังรายงานความเคลื่อนไหว และวอร์ออกคำสั่งไปตามจุดต่าง ๆ ดูท่าทางแกจะเครียดอยู่พอตัว เพราะเป็นคนเดียวในทีมเลยก็ว่าได้ที่ถอดหมวกไหมพรมออก จนเผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยผดเหงื่อแห่งความหวั่นวิตก ก่อนที่จู่ ๆ แกก็ตะคอกขึ้นมา!

.

“ห๊า! โดนเล่นงานงั้นเหรอ? จากตรงไหนรายงานมาซิ!”

.

/ซ่าาาาา~! , ซู่ , ซ่าาาาา~!/

(ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ)

.

เสี้ยวอึดใจต่อมาในทิศอุดรเบื้องหน้าเฉียงลงไป 45 องศาห่างจากแนวกำแพงราว 50 เมตร ภายใต้เงาตะคุ่มตรงบริเวณชายป่า ทุกคนก็เริ่มสังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตกลุ่มใหญ่ที่คืบคลานออกมาอย่างแช่มช้า พวกมันแหวกต้นไม้ใบหญ้าให้ล้มครือพับลงเป็นทิวแถว พร้อมกับการขย้อนเอาเศษชิ้นส่วนมนุษย์ออกมาจากลำคอ!  

.

“โฮ๊กกก.. ก.. ก.. , กรรรร! , กรรรร! , โฮ๊กกกก!!!”

“อ๊วกกกก!!!”

.

แขนไปทางขาไปทางกระดูกติดเนื้อ เศษหนังพันกันอีรุงตุงนังอยู่กับเสื้อผ้าสีดำสนิท มีแม้กระทั่งเศษปลอกกระสุนที่พวกมันถ่มถุยออกมา เจ้าพวกนี้คือกลุ่มผู้ติดเชื้อโดยไม่ต้องสืบ หัวหน้าหน่วยรีบวิทยุสั่งให้คนฉายสปอร์ตไลท์หันดวงไฟไปที่นั่นทันที ซึ่งก็ไม่เสียแรงที่อุปกรณ์ชนิดนี้ได้กินไฟฟ้าของทั้งหมู่บ้านเข้าไป เพราะแสงเจิดจ้าจากตัวมันได้ฉาบเคลือบไปยังจุดที่ต้องการได้อย่างสว่างไสวราวกับแสงจากพระอาทิตย์ เผยให้เห็นศพของทหารรับจ้างที่โดนคาบและฉีกกินอย่างมุมมาม! พวกผู้ติดเชื้อเขมือบร่างเขาด้วยความหิวโหย! ก่อนที่จะพากันเหลือบมองมาทางดวงไฟเป็นตาเดียวกัน พลันกระโจนเข้าหาหวังจะปะทะ!

.

“โฮ๊กกกก! , โคร่งงงง! , โคร่งงงง! ๆ ๆ ๆ , โคร่งงงง!”

.

เยอะมาก ๆ เยอะเหี้ย ๆ เยอะกว่าที่เคยสู้มาตลอด 2 วันหลัง สัญญาณสั่งยิงจึงเกิดขึ้นทันที ปากกระบอกปืนนับ 40 กระบอกยิงปูพรมสาดลงไปข้างล่างราวกับห่าฝน พวกเขาระดมยิง ๆ ๆ ! แล้วก็ยิง ๆ ๆ ! จนฝูงผู้ติดเชื้อร่วงกราวเป็นทิวแถว อย่างที่บอกว่าทุกคนสวมแว่นไนท์วิชชั่นกันหมด ทำให้กระสุนแต่ละนัดแทบจะไม่พลาดเป้าเลย ทักษะอันดีเยี่ยมบวกกับประสบการณ์ที่เคยสู้กับกลุ่มผู้ติดเชื้อในเมืองหลวงมาก่อน ทำให้ศึกครั้งนี้เหมือนจะจบเร็ว

.

เจนิสยืนดูอยู่ห่างๆ เธอหยิบเอาคันศรกับลูกธนูที่วางกองทิ้งไว้แถวนั้นมาขึ้นสายเตรียมเอาไว้ ไม่ใช่เพื่อป้องกันตัวเองแต่เพราะเธอรู้ต่างหากว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอรู้ในเสี้ยวอึดใจว่ากลยุทธ์ Protect Tower แบบนี้ไม่ได้ผล! ทหารกลุ่มนี้ประมาทเกินไป ลูกทีมที่ถูกขย้ำอยู่เบื้องล่างคือหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดว่าพวกเขาไม่แกร่งพอ  

.

ด้วยความสัตย์จริงว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา วิลเลจไม่เคยต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึกทึกครึกโครมขนาดนี้มาก่อน กลยุทธ์ของแพรวสอนให้แนวหน้าทุกคนใช้ความเงียบ เพราะแพรวรู้ว่าถ้าตกตอนกลางคืนพวกมันจะได้เปรียบ พวกมันจะถึกขึ้นแกร่งขึ้นและปราดเปรียวว่องไว มิหนำซ้ำสัญชาตญาณความกลัวตายแบบคนก็จะหมดไป ซึ่งตรงนี้แหละที่น่ากลัว

.

กำแพงสูงเริ่มสั่นไหว ฝูงผู้ติดเชื้อเข้าประชิดแนวกำแพงได้ และบางส่วนก็ตวัดแขนไปด้านหลังเพื่อสะบัดเอากงเล็บที่ยาวเฟื้อยราวกับวูล์ฟเฟอรีนออกมา พวกมันพยายามปีน!

.

จากมุมมองคนนอกเจนิสมองเห็นทีมงานวิลเลจรุ่นออริจินอลเริ่มเข้ามามีบทบาท จากแต่ก่อนที่เคยเป็นกองกำลังอาสาผลัดเวรยามขึ้นมาเฝ้าตรงนี้ด้วยลูกธนูไฟ บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงแค่ลูกกระจ๊อก การสลบไป 3 วันของเจนิสทำให้พวกเขาถูกสั่งปลดอาวุธแบบเดิมทิ้งท้ังหมด แล้วหันมาคอยสนับสนุนพวก AP ด้วยการทำหน้าที่เป็นพลลำเลียงกระสุนแทน  

.

กระสุนจากคลังอาวุธถูกส่งต่อกันขึ้นมาเป็นเข่ง ๆ ภายใต้บรรยากาศด้านในวิลเลจที่หลับไหลเงียบสงบไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่หารู้ไม่ว่าที่ตรงด้านหน้ากำแพงกำลังโคตรจะตึงเครียด ชาววิลเลจราว 20 ชีวิตปีนกำแพงขึ้นมานั่งเข้าประจำที่ พวกเขาจะนั่งอยู่ด้านหลังแนวยิงและคอยรับแม็กกาซีนเปล่าจากทหารที่ยิงเสร็จแล้ว กลับเข้ามาบรรจุกระสุนใหม่แล้วก็ส่งกลับคืนไป

.

ทำเอาเจนิสถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ไม่มีใครสนใจเธอเลย! เช่นกันกับเหล่าอาวุธยุทโธปกรณ์แบบเก่าทั้งหลายที่ถูกวางทิ้งไว้บนนี้อย่างไร้เยื่อใย ดาบเอย , ธนูเอย , หน้าไม้เอย , แม้แต่ระเบิดขวดที่มีจุกก๊อกเป็นผ้าชุบน้ำมันก็ถูกวางทิ้งไว้บนนี้ราวกับไม่เห็นคุณค่า เธอก็เลยสบถขึ้น!

.

“เฮ๊อะ! คอยดูแล้วกัน เชื่อฉันเถอะว่าพวกคุณต้านมันไมไหวหรอก!”

“รอให้ถึงเวลาของฉันก่อนเถอะ ด้วยอาวุธที่พวกคุณไม่เห็นคุณค่านี่แหละ ฉันคนเดียวก็เอาอยู่คอยดู!”

.

.

หัวหน้าหน่วยยังคงเหงื่อนองท่วมหน้า รายงานความเสียหายยังคงวิทยุเข้ามาไม่หยุดหย่อน แล้วแกจะเอาเวลาไหนไปฟังเจนิส ต่อให้เธอจะตะโกนจนสุดเสียงเขาก็ไม่ได้ยิน หูเขาได้ยินแต่เสียงร้องคำรามของพวกข้างล่าง ที่ดังยิ่งกว่าเสียงปืนซะอีก!