บทที่ 97 : ยึดครอง

“ฮึบ!”

.

“เอ้าอย่าเพิ่งลุกสิ! แล้วนี่แกจะรีบไปไหน ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอกคนอื่นเขาจัดการแทนแกหมดแล้ว มีผู้หลักผู้ใหญ่อยู่ในวิลเลจตั้งหลายคน เห็นแกอยู่ในสภาพนี้พวกเขาเลยจัดแจงทุกอย่างแทนให้หมด”

.

เจนิสลุกขึ้นนั่งบนเตียง สะบัดผ้าห่มออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะใช้ฝ่ามืออันบอบบางขยุ้มเส้นผมตัวเองแล้วขยำ ๆ เธอกำลังประติดประต่อเรื่องราวว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองบ้าง ก่อนที่เธอจะมีความฝันอย่างอนาจาร เธอจำได้ลาง ๆ ว่าตัวเองกำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับกลุ่มแคลนของคุณมิวท์ มีเฮลิคอปเตอร์ชีนุกขนาดใหญ่ยักษ์บรรทุกคนมาเต็มความจุ ภายในขนเด็กมาครึ่งหนึ่ง และอีกส่วนเป็นทหารจากหน่วยคอมมานโดอีกหนึ่งกองร้อย

.

นี่จึงทำให้เจนิสคิดไม่ตก มันดูเว่อร์เกินกว่าจะเป็นความจริง ผู้หญิงที่อยู่ในฐานันดรสูงขนาดคุณมิวท์จะลดตัวเองมาอยู่เยี่ยงแมลงสาปในแหล่งซ่องสุมหลังกำแพงเช่นนี้ได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้! มันต้องเป็นฝันซ้อนฝันแน่ ๆ เด็กสาวแทบแยกไม่ออกแล้วว่าจุดเริ่มต้นของฝันนั้นคือจุดไหน มันเริ่มจากตอนที่เธอแก้ผ้าล่อนจ้อนลอยอยู่ในโรงเรียน หรือเริ่มจากตอนที่เธอคุยวิทยุกับพลขับ ฮ. ตอนที่อยู่บนหอสื่อสารกันแน่ ชักช้าจะไม่ทันการณ์เจนิสก็เลยลองเช็คกับเพื่อนดู

.

“เดี๋ยวนะ! นี่ฉันสลบไปใช่ไหมถึงได้มานอนอยู่ที่นี่?”

กดคางลงต่ำงุ้มสายตาจ้องเขม็งมาที่เพื่อน

.

“ก็ใช่น่ะสิ! ฉันตกใจแทบแย่ตอนที่พวกพี่ ๆ เขาอุ้มแกมาจากสุสาน  ตัวแกเย็นเฉียบเขย่ายังไงก็ไม่ตื่นแถมยังเอาแต่อมยิ้ม สุดปัญญาจะวินิจฉัยสาเหตุ ฉันก็เลยเอาแกมานอนไว้บนเตียงนี่แหละ”

.

“เฮ้!”

“งั้นเรื่องที่คุณมิวท์จากบริษัท AP มาที่นี่ก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ?! เธอมาพร้อมกับเฮลิคอปเตอร์ใช่ไหม? แล้วก็มีทหารรับจ้างที่เป็นกลุ่มติดอาวุธติดตามมาด้วย?!”

.

“ใช่..ถูกต้อง! นี่แกชักจะยังไงแล้วนะเนี่ยะเจนิส ไม่มีรายงานแจ้งว่าแกหัวกระแทกจนความจำเสื่อมนีี่นา ทำเป็นลืมไปได้"  

"แกแค่เป็นลมล้มพับเพื่อน พวกพี่พยาบาลเดาว่าแกน่าจะเครียดจากภาระงานที่พี่แพรวมอบไว้ให้ ซึ่งฉันเองก็เห็นด้วยทุกประการ อย่าแบกมากนักสิวะ หนักเป็นเบาถ้าเราไม่แบกนะโว่ย ปล่อยวางบ้างก็ได้ พี่แพรวเขาไม่ฆ่าแกหรอกถ้าแกจะพลาดบ้างอะไรบ้าง การผิดพลาดถือเป็นเรื่องธรรมดา”

.

ฉอด ๆ ๆ เทศนาต่อไปอีกหลายกัณฑ์ แต่หารู้ไม่ว่าสีหน้าของเจนิสนั้นเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เพื่อนของเธอพูดจบประโยคแรก ยิ้มสวยสมวัยลอยเด่นขึ้นมาบนใบหน้า แก้มแดงมีเลือดฝาด ก่อนที่ต่อมาเธอจะสปริงตัวลุกขึ้นจากเตียง แล้วก็เดินไปเปลี่ยนชุดที่ทะมัดทะแมงมาสวมใส่

.

“(ฉันจะใส่เสื้อคลุมตัวโคร่งนี้ออกไปไม่ได้~ มันไม่สวย)”

เจนิสคิดในใจ

.

ตรงกันข้ามกับเพื่อนที่พยายามจะรั้งแขนเอาไว้ เกิดเป็นการฉุดกระชากกันพอหอมปากหอมคอ

.

“เดี๋ยว!”

“แกจะไปไหน.. แกยังไม่ตอบฉันเลย? อย่างน้อยก็ต้องให้พี่พยาบาลเขาขึ้นมาตรวจชีพจรก่อน ถ้าเป็นลมล้มพับหัวฟาดพื้นไปอีกจะทำยังไง?”

.

“ไม่เป็นหรอกน่า~! ฉันจะรีบไปหาพี่มิวท์!"

"เอ๊ยไม่ใช่..!"

"ไม่ใช่ ๆ ๆ ไม่มีอะไรหรอก..!”

.

“ว่าไงนะ?”

.

“เปล่า.. ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง! ฉันแค่จะลงไปดูความเรียบร้อยเช็คนั่นเช็คนี่หน่อยว่าวิลเลจเป็นยังไงบ้าง มีคนใหญ่คนโตกับกองกำลังขนาดนั้นเข้ามาเชียวนะ เป็นแก ๆ จะนอนอยู่เฉย ๆ หรอ?”

“แล้วที่ว่าตัดสินใจแทนฉันน่ะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกผู้ใหญ่เขาอนุมัติอะไรไปบ้าง”

.

เพื่อนสาวพยักหน้าคล้อยตาม หล่อนปล่อยมือออกจากแขนเจนิส ก่อนจะพูดขึ้น

.

“ก็ฟังดูมีเหตุผลเพราะแกน่ะหลับไปถึง 3 วัน 3 คืน มันนานซะจนคนอื่นในวิลเลจทนรอให้แกตื่นขึ้นมาไม่ไหว สถานการณ์จำเป็นจะต้อง Move On ฉันว่าฉันเข้าใจในมุมพวกเขานะ”

.

“ 3 วัน! บ้า! นี่ล้อกันเล่นรึเปล่าเนี่ยะ?! คนอะไรจะนอนได้นานขนาดนั้น!”

.

“ก็นั่นน่ะสิ! คงเพราะแกนอนไม่เหมือนคนปกติมั้งเตียงถึงเปียกไปหมด ขย่มโครม ๆ ร้องครางซีดซาด อื้อ.. อ.. อ.. อ้า.. า.. า.. อย่างกับโดนเชือด จะให้ฉันเล่าย้อนไหมว่าแกทำอะไรไปบ้าง”  

.

เจนิสได้แต่ยิ้มเฝื่อนเขินอาย หัวเธอนี่นึกถึงฉากเซ็กส์อันเร้าร้อนในสระว่ายน้ำขึ้นมาเลย เสมือนรู้คำตอบอยู่กลาย ๆ ก็เลยมิจำเป็นจะต้องต่อความยาวสาวความยืด  

.

สรุปสุดท้ายบทสนทนาระหว่างพวกเธอสองคน ก็ลงเอยด้วยการแยกย้ายกัน เพื่อนสาวเดินมาส่งเจนิสที่ชั้นล่าง พวกเธอเดินผ่านห้องพยาบาลที่ถูกจัดสรรไว้เป็นสัดส่วน ไม่สวยมาก ไม่มีความมั่นคงถาวรใด ๆ แต่ก็พอใช้งานได้ในสกิลที่ละม้ายคล้ายกับโรงพยาบาลสนาม กระทั่งเดินลงบันไดลงมาถึงชั้นหนึ่งตรงบริเวณที่ติดกับซุ้มประตูทางออก ที่นั่นจะมีห้องประชุมเล็ก ๆ อยู่ห้องหนึ่ง เป็นห้องที่บุคลากรทางการแพทย์ของวิลเลจเอาไว้ใช้ประชุมกัน เพื่อนสาวจึงเลือกที่จะส่งเจนิสแค่ตรงนี้ แล้วก็พูดขึ้น

.

“นั่นไง! จุดเปลี่ยนแรก”

“แกลองส่องเข้าไปดูสิ ตอนนี้เรามีหมอเป็นของตัวเองแล้วน่ะเว่ย หมายถึงหมอแบบจริง ๆ แพทย์ตัวเป็น ๆ ที่ไม่ใช่แค่พยาบาล แล้วก็ไม่ใช่เด็กมัธยมที่ชอบเล่นเป็นหมอทั้งที่ยังเรียนไม่จบอย่างฉัน”

“แกเห็นไหมว่าพวก AP เขาเอาอะไรมาให้เราบ้าง พวกผู้ใหญ่อ่ะเขาตัดสินใจแทนแกไปแล้ว และฉันก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่ดีด้วย เพราะไม่มีใครในวิลเลจเห็นแย้งกับสิ่งนี้เลย”

.

เจนิสก็เลยลองชะโงกหน้าเข้าไปดู พลันมองเห็นเป็นแพทย์หญิงคนหนึ่งที่กำลังออกไม้ออกมือ ชี้แจงข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์โควิดในเมืองหลวงให้แก่เหล่าพยาบาล เจนิสฟังไม่เข้าใจหรอกแล้วก็ได้ยินไม่ชัดด้วย แต่พอประเมินจากสายตาแล้ว ดูจากบุคลิกท่าทางก็น่าจะเป็นหมอตัวจริง แพทย์หญิงท่านนี้น่าจะเคยเป็นหนึ่งในทีมตรวจสอบโรคเชิงรุกของเปรมมาก่อน เธอมาที่นี่พร้อมกับมิวท์ , เด็ก ๆ , แล้วก็พวกทหารรับจ้าง ประสบการณ์ของเธอคงจะช่วยวิลเลจได้มากทีเดียว เจนิสจึงเห็นแต่อนาคต นี่คือแสงสีขาวที่ฉาบเคลือบให้ทุกคนสบายอกสบายใจในแง่ของงานสาธารณสุข

.

“อืม.. ฉันก็เห็นด้วยกับแกว่ะ เอาเป็นว่าเรื่องนี้ฉันจะไม่ยุ่งเชิญพวกแกประชุมกันต่อเถอะ บอกพวกเขาด้วยว่าฉันฟื้นแล้วไม่ต้องเป็นห่วง ขาดเหลืออะไรก็บอก ฉันจะจัดสรรให้ทุกอย่างอย่างสุดความสามารถ”

.

“ขอบใจนะ.. แต่ฉันยังมีอีกเรื่องที่ต้องคุยกับแก”

.

“ว่า..? , เรื่อง..?”

.

“ก็พวกเขาเป็น AP ! เป็นกลุ่มคนที่พี่แพรวหัวหน้าเราโคตรจะรังเกียจ! แล้วกับการที่พวกนั้นเข้ามามีอำนาจในวิลเลจแบบนี้ คือ.. มันจะไม่..? ฉันกลัวว่าถ้าพี่แพรวรู้เข้ามันจะมีปัญญา! พี่แพรวแกไว้ใจเรามากนะเจนิส ฉันไม่อยากทำให้พี่เขาผิดหวัง”

.

เดชะบุญถึงกับยืนอึ้งกันไปเลย เจนิสลืมคิดถึงจุดนี้ไปซะสนิท แสงตะวันยามบ่ายสาดลอดใต้ซี่กรงไม้ของเรือนพยาบาลเข้ามา มันชโลมผิวเจนิสให้เป็นสีส้ม ทั้งเธอและเพื่อนจึงเหมือนผลไม้เน่า ๆ ที่โดนคัดออกจากเข่ง กลายเป็นแกะดำที่ไม่เข้าพวก เพราะทั้งวิลเลจก็มีแค่พวกเธอที่หนีตายร่วมกันมาเท่านั้นที่รู้ความจริงในส่วนนี้ เจนิสจึงเอ่ยคำขึ้น

.

“ตอนนี้พี่แพรวยังไม่กลับมา เรายังมีเวลาอีกค่อนปี คุณงานความดีของพวกเขาอาจจะเปลี่ยนใจพี่แพรวได้”

.

“แกมั่นใจเหรอวะ?”

.

“ไม่! , แค่ลองเสี่ยงดู!”

.

“เสี่ยงอีกล่ะ! แกหลับไป 3 วันแกอาจจะไม่รู้ ว่ามันไม่ได้มีแต่งานพยาบาลหรอกนะที่คนของ AP เข้ามามีเอี่ยวด้วย โน่น! กำแพงสูงหน้าวิลเลจกับงานป้องกันหมู่บ้าน หรือแม้แต่งานที่โรงเรียนพวกเขาก็เข้ามาแจม!”

.

“ห๊ะ! อะไรนะ? ได้ไงกัน! เยอะขนาดนั้นเชียวเหรอ?!”

.

ช่างเป็น 3 วันแห่งความหฤหรรษ์ เพราะขณะที่ตัวเองมัวแต่หลับฝันว่าได้เอากับผู้หญิงที่ชอบ ก็หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ควรจะรับผิดชอบ กลับกำลังจะถูกถ่ายโอนให้กลายเป็นของ ๆ คนอื่นไปแล้ว