บทที่ 100 : กลยุทธ์ของเจนิส

กงเล็บแหลมเฟี้ยวปักเข้าไปในกำแพงไม้ไผ่ได้อย่างไม่ยากเย็น พวกผู้ติดเชื้อเสียบแล้วก็ดึงแล้วก็เสียบแล้วก็ดึงเพื่อป่ายปีนขึ้นไปข้างบน หวังจะเล่นงานไอ้คนที่สาดกระสุนลงมาให้สิ้นซาก รูปลักษณ์ของพวกเขาวิวัฒนาการไปไกลกว่าที่เคยเห็นในเมืองหลวง ตอนนั้นคล้ายกับซอมบี้แต่ตอนนี้เชื้อโควิดสายพันธุ์ New hell ได้เล่นงานสมองและเปลี่ยนจากคนที่มีสัมปัชชัญญะให้กลายเป็นเยี่ยงสัตว์นักล่า

.

ร่างกายกำยำอัดแน่นไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ คลุมทับด้วยเสื้อผ้าเก่าขาดวิ่นห้อยต่องแต่งโกโรโกโส สองมือสองขาลู่ลงขนานกับพื้นดิน แกนกระดูกสันหลังพับหักแดดิ้นเปลี่ยนจากตั้งฉากกลายเป็นแนวนอน บางรายนี่ถึงกับใช้การกลิ้งคืบคลานแทนการเดินสี่เท้า สภาพพวกเขาดูสยดสยองหนัก มันไม่เหลือความเป็นคนอยู่เลยสักนิดเดียว มิหนำซ้ำในทุกการเคลื่อนไหวยังเต็มไปด้วยหยาดน้ำเมือกที่ซ่านซึมออกมาจากรูขุมขน

.

พวกผู้ติดเชื้อล้วนกระหายเนื้อคนเป็นพันธกิจเดียว เซลล์สมองของพวกเขายึดโยงเชื่อมต่อกันราวกับครือข่ายอินเตอร์เน็ต ไม่มีเธอ ไม่มีฉัน ไม่มีเรา ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง ไม่มีผัว ไม่มีเมีย ไม่มีเหี้ยอะไรเลย! นอกจากความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันที่มีต่อ “เปรม” องค์จักรพรรดิผู้สูงศักดิ์ที่คิดการใหญ่หวังจะฮุบแผ่นดินทั้งโลกให้ตกอยู่ใต้ฝ่าตีนตัวเอง ทุกการมองเห็นของผู้ติดเชื้อล้วนอยู่ในขอบข่ายสายตาของเขา ทุกมันสมองทุกการกระทำของทุกคน เปรมสามารถคอนโทรลได้หมดผ่านการดีดนิ้วเพียงไม่กี่ครั้ง

.

“ป๊อก!”

.

แต่ก็ถือว่าน่าสงสารเพราะท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นตัวเปรมเองนั่นแหละ ที่ถูกคอนโทรลซ้อนทับอยู่อีกชั้นหนึ่งด้วยเชื้อโควิดสายพันธุ์ New hell ที่ฝังอยู่ในหัวตนเอง เขามีสถานะเป็นแค่ร่างพาหะและตอนนี้ก็กำลังถูกใช้งานเยี่ยงทาส ให้คอนโทรลฝูงผู้ติดเชื้อในเขตที่ราบลุ่มภาคกลางของประเทศ

.

เฮลิคอปเตอร์จาก AP ชี้เป้าให้เขาตามมาที่นี่ เปรมรู้โดยทันทีว่าหลังกำแพงสูงจะต้องมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนอยู่ จึงหมดข้อสงสัยว่าทำไมหนนี้กลุ่มผู้ติดเชื้อถึงลงมือบุกวิลเลจด้วยปริมาณที่มากกว่าเดิมถึง 2 เท่า เมื่อเทียบกับเมื่อวาน

.

ก็เพราะว่าเปรมเป็นคนลงมือเองน่ะสิ! อาหารข้างในวิลเลจถือเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าไม่มีอาหารผู้ติดเชื้อก็จะอยู่ไม่ได้ แล้วถ้าอยู่ไม่ได้เปรมก็จะไม่มีอะไรให้คอนโทรล การกระทำก็เลยเป็นเหตุเป็นผลกันอยู่ เขาไม่สนว่าจะมีกลุ่มผู้ติดเชื้อถูกยิงตายไปกี่ศพ เขาไม่แคร์ด้วยว่าพวกมันจะเจ็บปวดขนาดไหม แค่บุกเข้าไปให้ได้แล้วสวาปามผู้คนให้เรียบก็เป็นอันเสร็จพิธี อิ่มหนำสำราญมีพลังงานไปขยายเผ่าพันธุ์ผู้ติดเชื้อต่อไป

.

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเปรมเล็งไว้แม้กระทั่งกลุ่มเด็ก ๆ เขารู้ว่ามิวท์ขนเด็ก LGBT ทั้งหลายมาจากหอวัคซีน จึงเป็นไปได้สูงที่เด็ก ๆ อาจจะอยู่ในนี้ด้วย และถ้าบุกเข้าไปได้เขาก็จะดีดนิ้วสั่งให้ฝูงผู้ติดเชื้อฆ่าเด็กข้ามเพศเหล่านั้นทิ้งทันที เพราะเลือดผิดเพศถือเป็นวัตถุดิบเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ที่ใช้ต้านเชื้อโควิดได้ ขืนปล่อยไว้นานก็มีแต่จะกลายเป็นเสี้ยนหนามและจัดการลำบาก ฆ่าได้ฆ่าเลยอย่าเหลือไว้อย่าลังเล!

.

“โคร่งงงง.. ง.. ง.. ง.. !”

.

.

ตัดภาพขึ้นไปด้านบนกำแพง และนี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้หัวหน้าหน่วยตกอยู่ในสถานการณ์ที่หน้าสิ่วหน้าขวานสูงสุด การลั่นกระสุนของทีมดูเหมือนจะไม่สอดคล้องกับปริมาณเป้าหมาย เมื่อกลุ่มผู้ติดเชื้อมากมายต่างวิ่งกรูออกมาจากชายป่าแบบไม่หยุดหย่อน ยิ่งค่ำพวกมันยิ่งแกร่ง! แล้วแบบนี้คนแค่ 40 คนกับปืนกล 40 กระบอกจะไปพออะไร?

.

มิหนำซ้ำพอลองชะโงกหน้าลงไปมองด้านล่าง หน้าซีด ๆ ของแกก็เกือบจะดึงหลบไม่ทัน  

.

“ฟึบบบ!”        

.

“เชี้ย! เกือบไม่พ้นแล้วไหมล่ะ!”

ร่างหนาสบถคำหยาบออกมา พลันควักปืนพก 9 มม. จ่อยิ่งผู้ติดเชื้อรายแรกที่ปีนขึ้นมาถึงบนนี้ได้จนกระโหลกร้าวเหวอะหวะ ตัวตกลงไปด้านล่าง พร้อมกับกงเล็บที่ทั้งแหลมและยาวเฟื้อย 

.

“ตุบ!”

“โคร่งงง.. ง.. ง.. ,  โคร่ง.. ง.. ง.. ง , โค๊ก.. ก.. ก.. ก ,  ค๊อก.. ก.. ก.. กๆ”

ดิ้นกระเสือกกระสน ก่อนที่ศพอันโสมมจะถูกใช้เป็นแป้นเหยียบให้เพื่อนตัวอื่น ๆ ป่ายปีนขึ้นตามมา!

.

หาใช่เวลาจะมาดีใจ เพราะไม่ว่าจะหันไปทางไหน ณ ตอนนี้ทุกหัวมุมกำแพงก็ล้วนแต่โดนพวกมันป่ายปีนขึ้นมาจนถึงจุดสุดยอดหมดแล้ว ทหารรายหนึ่งถูกเล่นงานด้วยกงเล็บ เขาถูกเแหวกอกเสียบทะลุจากทางด้านหลังแถมยังโดนฝังเขี้ยวลงบนลำคอ กัดจนคอแหว่งเลือดกระฉูดฟุบลงกับพื้นแน่นิ่ง ชาววิลเลจที่คอยนั่งเติมกระสุนให้เลยไม่อาจทนดูต่อไปได้ พวกเขาเผ่นหนีกันอลม่านวงแตกกระเจิดกระเจิง ต่างคนต่างเอาชีวิตรอด

.

คดีพลิกซะแล้วจากที่เคยโจมตีจากปืนในระยะไกล มาตอนนี้ยุทธวิธีเห็นทีจะต้องเปลี่ยนเป็นการต่อยตีในระยะประชิดแทน เกิดเป็นการตะลุมบอนที่มีทั้งการใช้หมัด ปืนพก และมีดพกเข้าช่วย ทีมทหารรับจ้างยังคงเชี่ยวชาญกว่า พวกเขาจู่โจมผู้ติดเชื้อได้หลายกระบวนท่า แต่ด้วยจำนวนที่น้อยเท่าหยิบมือ ถึงจะวิทยุเรียกกำลังเสริมมาช่วยจนหมดหน้าตัก แต่พวกเขาก็ยังห่างไกลกับคำว่าชนะมากอยู่ดี

.

กลุ่มชายชุดดำกำลังเพลี่งพล้ำ และกำแพงกำลังจะแตกพ่าย ป้อมปราการที่ไม่เคยมีผู้ติดเชื้อสักคนปีนป่ายขึ้นมาได้ บัดนี้กลับถูกบุกทุบทำลายอย่างย่อยยับมิมีชิ้นดี นั่นตอกย้ำว่าต่อให้คุณมีทหารฝีมือดีกับอาวุธครบมือ ก็ยังต้องพึ่งพาการวางกลยุทธ์ที่เหมาะสม 

.

“เฟี้ยววว~!”

“ปั๊กกก!”

.

ลูกธนูเฉี่ยวแก้มหัวหน้าหน่วยไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด คมศรปักเข้าใส่กลางหน้าอกผู้ติดเชื้อรายหนึ่งที่เตรียมจะขย้ำเข้าใส่แกจากทางด้านหลัง แล้วมันก็ล้มลง!

.

“ฟุบ!”

“โคร่งงง.. ง .. ง..ง”

.

ถึงคราวที่เจนิสจะต้องออกโรงแล้ว เธอกระโดดไต่ไปตามสันกำแพงแบบสุดเท่ห์ พลางหอบหิ้วเอาเศษอาวุธแบบเก่าที่ถูกทอดทิ้งติดไม้ติดมือมาด้วย ก่อนจะตะโกนบอกลูกทีมวิลเลจเดิมด้วยภาพลักษณ์อันดุดัน

.

“อย่าวิ่งพี่! หยุด! แล้วตั้งสติ! จับอาวุธของเราขึ้นมา เราจะสู้ในแบบของเรา!”

“จะให้พวกมันบุกเข้ามาไม่ได้!”

“เอ้านี่! , เอาไป!”

.

“พรึบ! , พรึบ! , พรึบ!”

ปืนผาหน้าไม้มีดดาบมีดพร้าถูกโยนส่งต่อ ๆ กัน แม้แต่หัวหน้าหน่วยที่ล้มคะมำอยู่ตรงพื้นก็โดนฉุดมือให้ลุกขึ้นมา  

.

ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เหนือใครแล้วสถานการณ์กำลังวิกฤตหนัก ถ้าไม่ช่วยกันก็คงจะไม่รอด ภาพที่ออกมาจึงเป็นการร่วมมือกันแบบงง ๆ ที่ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหน ไม่รู้ว่าใครเป็นใครเพราะไม่รู้จักกันมาก่อน รู้แต่ว่าทั้งมิวท์และหัวหน้าล้วนมีเป้าหมายเดียวกัน คือการขับไล่พวกสัตว์ประหลาดหน้าคนพวกนี้ให้ออกไปจากกำแพง  

.

โดยไม่กลัวเสียฟอร์มหัวหน้าจึงเร่งสั่งลูกน้องให้ยิงกระสุนต่อไปอย่างต่อเนื่อง ส่วนมิวท์เองก็เริ่มใช้กลยุทธ์ของเธอร่วมกับคนของเธอเช่นกัน เธออาศัยจังหวะชุลมุนชุลเกฉวยโอกาสวิ่งสไลด์ตัวไปที่คบไฟตะเกียง ที่ตั้งเรียงรายอยู่บนสันกำแพงเป็นจุด ๆ ก่อนจะทำการดับไฟให้สนิทลง แล้วเทน้ำมันดิบที่อยู่ภายในใส่ลงในขวดแก้วใบหนึ่งที่ลูกทีมนำมาให้ มันเคยเป็นขวดสำหรับทำระเบิดไฟที่ไม่ได้ใช้งาน แต่ตอนนี้จะเป็นมันนี่แหละ! ที่จะเป็นอุปกรณ์สำคัญในการพลิกสถานการณ์ให้กลับมาได้เปรียบ!

.

“ฮึบ!”

“เสร็จแล้วพี่.. ได้มากี่ขวดอ่ะ? มีอีกไหม?”

มิวท์ตะโกนถาม พลางเบนหัวหลบการโจมตีของฝูงผู้ติดเชื้อไปพร้อมกันด้วย

.

“น่าจะมีอีกสามสี่ใบที่ฝั่งโน้นครับน้องมิวท์! แต่อยู่ไกลมากเลย! สุดฟากกำแพงโน้นมีพวกมันอยู่เต็มไปหมดเราไม่น่าจะฝ่าไปเอาได้ แต่ที่ติดตัวอยู่ก็น่าจะมีกันคนละขวดครับ”

ช่างเป็นคำรายงานที่ขาดแคลนความชัดเจนขนาดหนัก ทุกอย่างเต็มไปด้วยความคลุมครือรีบร้อน แต่มิวท์ก็ยังนิ่ง

.

“งั้นไม่เป็นไร! ตอนนี้ฤดูร้อนป่าข้างล่างแห้งแล้ง บวกกับกระแสลมก็น่าจะพอช่วยได้บ้าง!"

“เอาเลยพี่! ยิงจากตรงนี้แหละจัดเลย! ไม่มีโอกาสดีกว่านี้อีกแล้ว!”

.

“ว๊ายยย!”

.

“ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง ! , ปัง! , ปัง!” 

เดชะบุญที่คราวนี้เป็นทีของกระสุนปืนจากหัวหน้าหน่วยที่ช่วยเจนิสเอาไว้บ้าง ร่างผู้ติดเชื้อล้มคะมำลงหน้าคว่ำ พวกเธอรอดจากการโจมตีแบบเฉียดฉิว แต่ก็รีบกับภารกิจเกินกว่าจะขอบคุณใครได้

.

ขวดน้ำมันขนาดพอเหมาะจึงถูกติดตั้งเข้ากับคันศรธนู เจนิสปีนขึ้นไปยืนบนสันกำแพงด้วยความทุลักทุเล โดยมีพี่ชาววิลเลจคอยสะกัดกั้นการโจมตีเบื้องล่างเอาไว้ให้ ด้วยความรีบบวกกับความลนเด็กสาวมัธยมจึงต้องวัดระดับทิศทางลมด้วยความรู้สึกเอา เธอหันหน้าไปในทิศ 11 นาฬิกาทำมุม 37 องศา ก่อนจะทำการดีดเอาขวดน้ำมันออกไปจากคันศรแบบเต็มแรง แรงซะจนคันง้างที่ถืออยู่หักคามือไปเลยทีเดียว!

.

“ฟิ้ววววว~!”

.

“ทางนั้นเลยพี่.. ปาขวดน้ำมันตามหนูไปเลย! เร็วเข้า!”

.

“ฟิ้ววววว~! , ฟิ้ววววว~! , ฟิ้ววววว~! , ฟิ้ววววว~!”

.

กลายเป็นว่ามีขวดแบบเดียวกันอีกราว 5 - 6 ขวดที่พุ่งไปยังทิศทางตามที่ปากบอก ทิศทางของพวกมันมุ่งหน้าเข้าไปยังชายป่าฝั่งตะวันตกที่ทั้งแห้งแล้งและรกชัฏ แรงลมกลางคืนไม่ได้ช่วยให้ขวดน้ำมันปลิวไปได้ไกลขึ้น แต่กลับช่วยโบยพัดให้เศษใบไม้ใบหญ้าแห้ง ๆ ปลิวมาหาขวดน้ำมันแทน จนสุดท้ายขวดทั้งหมดก็ตกลงไปยังผิวดินเบื้องล่างในจุดดำมืดและไม่มีปฏิกิริยาเหี้ยอะไรเกิดขึ้นเลย!

.

“แล้วยังไงต่ออีหนู?! ไม่เห็นมีอะไรตอบสนองเลย ฉันรอดูอยู่นะ!?”

.

“ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง ! , ปัง! , ปัง!” 

“ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง ! , ปัง! , ปัง!” 

.

หัวหน้าหน่วยกระหน่ำกระสุนตรึงผู้ติดเชื้อเอาไว้ให้ แกถามไปงั้น ๆ แต่ไม่ยักกะมองหน้าคนตอบ มารู้ตัวอีกทีเจนิสก็ปรี่เข้ามาประชิดตัวแกซะแล้ว

.

“เฮ๊ยยย! อะไรเนี่ยะ?! คิดจะทำอะไรฉัน!”

.

“ก็ทำสิ่งสำคัญให้ลุงดูยังไงล่ะคะ..”

สีหน้าจริงจังน่ากลัว เด็กสาวรีบฉวยเอาวิทยุตรงหัวไหล่หัวหน้ามาใช้เองโดยพลการ พลันสั่งการกับคนที่ส่องไฟสปอร์ตไลท์อยู่ด้านบนไปว่า

.

“ส่องไฟไปที่ชายป่าเดี๋๋ยวนี้เลยค่ะ! เร็ว! ถ้าไม่อยากตายกันหมด!”