Capitulo Seis

Sinibukan igalaw ni Tati ang kamay niya pero napangiwi siya sa sakit. Kahit ang mga binti niya ay ‘di niya rin magalaw. Para siyang binugbog ng bente ka tao dahil sa sakit ng katawan niya. Pinakiramdaman niya muna ang paligid niya, nang mapansing tahimik ay saka niya iminulat ang nata.

She swallowed hard as her throat went dry.

Hindi niya maigalaw ang leeg niya, gustuhin man niyang ilibot ang tingin sa buong silid ay ‘di niya magawa. Napansin niyang maraming nakakabit na aparato sa kanya. Napakurap siya at pilit inaalala ang mga nangyari pero kahit anong pilit niya ay walang pumapasok sa isipan niya.

“Athalia.”

She heard a familiar voice.

Malikot ang mga mata niya, hinahanap kung saan nagmula ang boses na iyon. Isang pamilyar na pigura ang nasa harapan niya. Isang mukhang hindi niya inaasahang makikita niya.

Yumuko ito at marahang tinanggal ang oxygen mask na nakatakip sa bibig at ilong niya.

Kunot ang noo nito, hindi mawari ni Tati kung nag-aalala ba ito sa kanya o galit.

“Tubig,” halos pabulong na usal ni Tati, ngunit hindi dapat iyon ang babanggitin niya.

Pero parang may pumipigil sa kanya na banggitin ang ngalan na iyon.

Mabilis ang mga sumunod na mga pangyayari, dumating ang nurse at doctor para icheck si Tati. Chineck ang kanyang vitals stats.

“Mrs. Yapchengco,” usal ng doctor.

Kumunot ang noo ni Tati, “S-sino po ang tinutukoy niyo?”

Napatingin si Tati kay Raphael na nasa gilid, nakatitig sa bawat kilos nita kaya naiilang si Tati.

Kumunot ang noo ng doctor at napailing, “Do you know your name, Hija?"

Tumango si Tati.

"You don’t remember anything why you are here, Hija? Hindi mo ba naaalala bakit ka naaksidente?”

Lumabi si Tati. Nanginginig ang labi niya sa kaba, “Wala akong maalala, Doc.”

Pumikit si Tati, pilit na inaalala ang mga bagay-bagay pero kahit anong gawin niya ay wala talaga siyang maalala. Hindi niya nga maalala kung ano ang huling ginawa niya.

“I really can’t remember anything,” itinakip niya ang palad sa mukha niya. “No matter how much I tried to recall things. Wala akong maalala! All I know is I am Athalia a college student..."

Nag-uunahan tumulo ang luha ni Tati, halo-halong emosyon ang nararamdaman niya. Gusto na lang niyang matulog ulit, para makalimutan ang lahat-lahat

“Huwag mong pilitin ang sarili mo, Hija. Malakas ang impact ng pagkakasalpok mo sa truck. We will have further tests to make sure everything is alright. Maswerte na nga lang ay nagising ka pa, you were comatose for two weeks.”

Napaawang ang bibig niya sa gulat, “Ganoon ka tagal?”

Tumango ang doctor.

“Doc,” usal niya saka tumingin kay Raphael. “Did Raphael save me? Why is he here?” sumulyap siya sa lalaki.

Kilala niya si Raphael, naging kaibigan niya ito noong freshmen orientation sa college. Hindi sila gaanong close, civil lang sila sa isa't-isa kaya nga nagtataka siya kung bakit ito nandito. Saka napansin niyang medyo umedad ito ng kaunti pero hindi maipagkakailang gwapo pa rin ito at matipuno.

“Oh,” bumaling ang doctor kay Raphael. “Hijo, ikaw na ang bahalang mag-explain sa relasyon niyong dalawa.”

Raphael moved closer, and he sighed.

“Ako ang asawa mo, Athalia. You are Mrs. Yapchengco,” sambit nito saka tumitig ulit sa mukha niya. Sinusuri ang bawat sulok ng mukha niya.

Kumurap si Tati, “Kinasal tayo? M-mag-asawa tayo?”

Hindi sumagot sa Raphael, instead kinausap nito ang doctor. They were discussing things, hindi marinig ni Tati kung ano ang pinag-uusapan nila.

Hindi niya mawari kung ano ang emosyon na nararamdaman ni Raphael. Malamig ang mga titig nito sa kanya.Bumalik ang doktor sa kanya at bumuntong hininga, “Mrs. Yapchengco, you have to stay here in the hospital for a few more days. I have already discussed things with your husband.”

Maraming bagay ang gumugulo sa isipan niya, hanggang sa nakatulog si Tati. Kinabukasan nang magising siya ay ang unang bumungad sa kanya ay si Raphael. Hindi siya nito kinakausap pero inaasikaso siya nito.

Raphael made sure she was alright, matapos siya nitong asikasuhin ay naupo ito sa sofa at kaharap ang laptop nito. May suot na naman itong salamin, tutok na tutok sa laptop nito.

Hindi maiwasang humanga ni Tati, gwapo, matalino pero medyo loko-loko si Raphael. Hindi siya makapaniwalang asawa niya ito.

“Why are you staring?” malamig na wika nito, habang ang mga mata ay nanatili sa kanyang laptop.

Napanguso si Tati saka nag-iwas ng tingin, “Wala. Bawal bang tumitig?!” mataray na sambit niya saka kunwaring tinitignan ang palibot ng silid.

“You’ve been staring at me for ten minutes, straight. Kung may gusto ka, sabihin mo. Hindi ako manghuhula,” wika pa nito.

“Sungit!” asik ni Tati habang nakanguso.

“Naririnig kita.”

Umirap si Tati, “Alam ko. Pinaparinggan kita.”

Inangat ni Raphael ang tingin, nakatitig ito kay Tati ngayon. Tumayo ito saka naglakad papalapit kay Tati, at sa bawat hakbang ni Raphael ay kumakabog ang dibdib ni Tati. Napaawang ang bibig niya, parang modelo si Raphael. Nakasuot ito ng dress shirt at slacks. Kung ibang tao magsusuot noon, pangit tignan. Pero dahil si Raphael ay may suot, mukha itong modelo.

Dahil na rin siguro sa dugong Chinese, British, and Filipino nito. Maputi, may kasingkitang mga mata, at ang kulay abo nitong mga mata. Para itong fictional character na lumabas mismo sa libro.

Bahagyang yumuko si Raphael, magkalevel ang mukha nilang dalawa, may kaunting espasyo sa pagitan ng mga mukha nila.

Kumurap si Tati sa kaba, “Bakit?” aniya nito sa mahinga boses, tila nauubusan siya ng hininga.

Sinuri pa ni Raphael ang ekpresyon ni Tati, bumuntong hininga ito at bahagyang lumayo.

“May gusto ka bang kainin?” he asked, this time, his voice was a little softer.

Napalunok si Tati sa kaba, “I-I want seafood pasta.”

Nag-iwas siya ng tingin, hindi niya makayanan makipagtitigan sa asawa. Pakiramdam niya ay mauubusan siya ng hininga kapag mas matagal pa silang magkatitigan.

“You're allergic to shrimp. Hindi ka pwedeng kumain ng ganoon. Why would you want that?!” hindi mapigilang magtaas ng boses ni Raphael.

Napaigtad si Tati sa takot, “Oo. P-pero iyon ang gusto ko—”

“Do you want to die?!” asik pa ni Raphael. “You know that it is not good for you. Tas iyon ang gusto mo.”

Kumunot ang noo ni Tati, “Tinanong mo kung ano ang gusto ko. Sinagot ko lang!”

Napabuga ng hangin si Raphael sa inis, “Ako ang pipili ng kakainin mo. Itatanong ko muna sa doctor ang pwede at hindi. We will discuss things, kapag nakalabas ka na rito. For now, magpagaling ka muna.”

“O-okay,” sagot niya saka nag-iwas ng tingin.