Capitulo Siete

“Darling!” bulalas ng ina ni Raphael.

Agad siya nitong dinaluhan at hinalikan sa noo. Ngumiti lang siya at tumango sa ginang. Sa alaalang meron siya ngayon ay dalawang beses niya palang nakita sa Mrs. Yapchengco, mabait ito sa kanya. Pero naiilang siya sa trato nito sa kanya ngayon.

“Thank God, you are okay! Sobrang nag-alala ako sa ‘yo but I had to stick with my schedule. Hindi agad kami nakauwi ng Papa mo. We had to attend some meetings and stuff,” bumaling si Mrs. Yapchengco kay Raphael. “Inalagaan mo ba si Athalia, Raphael? What did the doctors said? Will she be alright?”

“Ganyan na ba kasama ang tingin mo sa ‘kin, Mom?” sarkastikong sambit ni Raphael.

“Raphael,” saway naman ni Mr. Yapchengco.

Sopistikada ang dating ni Mrs. Yapchengco, kahit na may edad ito ay maganda pa rin ito at ang kutis nito. Nagmumukha tuloy itong nasa 40’s lang. Kahit si Mr. Yapchengco, may puting buhok man ay di maipagkakaila ang karisma nito. Kaya hindi nakapagtataka na malakas ang dating ni Raphael at gwapo ito.

“Come on, Dad! Mas anak pa nga ang turing ni Mom kay Athalia kaysa sa ‘kin,” malamig na wika ni Raphael saka bumaling kay Tati.

Napailing na lang si Tati at yumuko, nakaramdam siya ng hiya. Oo, mag-asawa silang dalawa ni Raphael, pero malamig ang pakikitungo nito sa kanya. Sa loob ng ilang araw na kasama niya si Raphael ay hindi siya nito halos tinatapunan ng tingin. Napapaisip tuloy siya kung bakit sila nagpakasal. Whenever she tries to talk about it, umiiwas si Raphael.

Malakas na lumagapak ang kamay ni Mrs. Yapchengco kay Raphael, kaya agad na nag angat ng tingin si Tati. Namumula ang mukha ni Mrs. Yapchengco sa galit, nakaawang naman ang labi ni Raphael sa gulat.

“Raphael, I tried to understand you. Pero sumosobra ka na! So what if mabait ako at anak ang turing ko kay Athalia? She is your wife! Sa mata ng batas at Diyos. Simula nang maging asawa mo siya ay anak ko na rin siya! So you don’t have the right to question my love for your wife,” umiling-iling si Mrs. Yapchengco. “Alam kong gago ang Daddy mo noong kabataan niya. Pero hindi ko akalain na mas sumobra ka pa sa kanya. Hindi kita pinalaking gago at bastos!”

Ngumisi si Raphael, “See? Kinakampihan mo agad siya. Kahit alam naman nating mas masahol pa ang ugali ng babaeng yan.”

“Raphael that’s your mother! At ang babaeng pinagsasalitaan mo ng masama ay ang asawa mong kakagaling lang sa aksidente,” galit na wika ni Mr. Yapchengco.

Matalim na tumitig si Raphael kay Tati, napakagat labi si Tati. Pinipigilan ang sariling umiyak. Siguro ay masamang asawa siya kaya ganoon ang trato sa kanya ni Raphael. Pero sana naman

“Baka nga nagpapanggap lang iyan,” wika ni Raphael.

Pakiramdam niya ay pinipiga ang puso niya sa sakit. Umaawang ang labi niya, nanginginig ang kamay sa galit, sakit at lungkot. Galit siya sa sarili niya, gaano ba kasama ang nagawa niya kay Raphael para tratuhin siya ng ganito?

“Raphael Linux Yapchengco! I am disappointed in you,” malamig na wika ng ama ni Raphael. “Umayos ka, Raphael. Hindi ko gusto ang lumalabas sa bibig mo. ‘Wag mong hintayin ako ang magalit, Raphael. You know me. I maybe your father but I don’t tolerate you being an asshole.”

“I am sorry, Ma’am, Sir and Raphael.” Malumanay siyang tumingin sa tatlo, kumikibot-kibot ang labi ni Tati. Kaunti na lang ay maiiyak na siya. “Kung may kasalanan man ako. H-hindi ko naaalala. But I deeply regret it. Hindi ko hiniling na patawarin niyo ako. But I do hope na magkaayos kayo,” bumuntong hininga siya. “Hindi ko po nais na mag-away kayong tatlo. Pamilya po kayo.”

Lumambot ang ekspresyon ni Mr. at Mrs. Yapchengco.

“Hija,” si Mrs. Yapchengco, dinaluhan siya nito at niyakap. “Pamilya ka rin namin, Hija. Kaya kita pinagtatanggol ay dahil anak ka na rin namin. And we want the best for you.”

Tumikhim si Mr. Yapchengco, “Anak. Tama ang Mama mo, you are Raphael’s wife. Kaya pamilya mo na rin kami. Magpahinga ka muna, Hija. We will talk to your doctor. We will make sure that you are alright. Sabihan mo lang kami kapag may gusto kang kainin o bilhin. And we will talk about the director of the hospital you are working. You can’t work for now, you need to focus on your recovery.”

Isang maliit na ngiti ang kumawala sa labi ni Athalia.

Bumaling naman si Mr. Yapchengco sa anak, “Ikaw alagaan mo ang asawa mo. Ayusin mo ang pag-uugali mo Raphael. ‘Wag mong hayaan na ako pa ang umayos ng ugali mo. You know me.”

Nagtiim bagang si Raphael saka sumulyap kay Tati, “Yes, Dad.” Bumaling ito sa ina nito. “Sorry, Mom.”

Hindi umimik si Mrs. Yapchengco, hindi rin nito tinapunan ng tingin ang sarili anak. Bumaling ito kay Tati, “You should take care of yourself, Athalia. At kung may problema ma, just call me. Ipapadala ko ang bago mong cellphone.”

“Okay po, Mrs. Yapchengco.”

Umirap ang ginang, “Oh, please anak. Tapos na tayo d’yan. Call me Mama. Anyway, habang wala kang naaalala ako ang bahala sa lahat.” Bumaling si Mrs. Yapchengco kay Raphael. “Get rid of your mistresses, Raphael. H’wag mong hintayin ako ang mapikon sa pinaggagawa mo. Especially that Clarise? Sekretarya ang trabaho niya, hindi ang maging kabit.”

Dinaluhan agad ni Mr. Yapchengco ang asawa. Naglakad sila papalabas sa pribadong silid ni Tati. Naiwan si Raphael na matalim ang titig sa kanya. Nag-iwas siya ng tingin. Wala siyang lakas makipag-away rito. Masyado siyang napagod sa usapan nila.

Sarkastikong tumawa si Raphael dahilan para mag-angat si Tati ng tingin.

“Masaya ka na ba? Masaya ka bang sinisira ang buhay ko, Athalia?!” nanlilisik ang mga mata ni Raphael sa galit. “Hanggang kailan mo pa ba sisirain ang buhay ko?!”

“Raphael,” mahinang usal ni Tati, ang mga luha niya ay nagbabadyang tumulo na.

“Hah! Ayan ka na naman sa mga paawa mo. Hinding-hindi mo na ako madadala riyan! Buhay ka nga pero araw-araw nang nasusunog ang kaluluwa mo sa impyerno. Kaya nakakapagtataka na nabuhay ka pa.”

Parang gatilyong kinalabit ang emosyon ni Tati, sa mga binitawang salita ni Raphael ay nadurog siya. Ganoon ba siya kababa sa mga mata nito? Nag–uunahang tumulo ang mga luha niya. Hindi niya mapigilang mapahikbi.

“Sa tingin mo, Raphael? Gusto kong mabuhay kung ganito lang rin naman ang bubungad sa ‘kin?” halos pabulong na usal ni Tati. “Hah. Sarili kong asawa gusto akong mamatay?! Hindi pa ba impyerno iyon? Kung nasasaktan at nagagalit ka ngayon, paano pa kaya ako? Kasi ‘di ko lubos maisip na pinakasalan kita–”

“You wanted this fucking marriage, Athalia. You wanted to be my wife, I agreed to marry you because my fucking parents wants you. Ikaw at ikaw lang ang gusto nila, kahit na naging impyerno ang buhay ko nang mapangasawa kita.”