Novels by Deandra

Inilapag ni Tati ang bulaklak sa tabi ng puntod, saka siya naupo sa malamig na sahig. “Anak…” agad na gumaralgal ang boses ni Tati. “Miss na miss ka na ni mama. Sana masaya ka kung nasaan ka man ngayon, anak. Mahal na mahal kita, sana hindi mo pagdudahan iyon.” Pakiramdam ni Tati ay maiiyak siya anumang saglit. Sa dami ng pinagdaan niya sa buhay ay ang pinaka tumatak sa puso niya ang pagkawala ng anak niya. “Are you crying, baby?” nag-aalalang tanong ni Raphael sa tabi niya. Umiling si Tati, “Wala. Naisip ko lang – paano kung nabuhay ang unang anak natin? Siguro mas masaya tayo. At matutuwa ang mga bata na makilala at makasama ang kuya nila.” “Love, masaya sana kung gano’n. But we don’t have a choice but to accept everything. Mahal na mahal pa rin naman natin si Boo kahit pa hindi natin siya nakasama. Boo will always be in our hearts. Isipin na lang natin na masaya siya kasama si Angkong. I am sure Angkong is taking care of our Boo.”“I know – hindi ko lang talaga maiwasang isipin

“Be ready…”Nagpanting ang tenga ni Raphael nang marinig ang boses sa earpiece. Mabilis ang tibok ng puso niya, pero hindi niya ipinahalata. Tumalon ang panga niya, at bahagyang tumango nang hindi halata, hudyat na nakuha niya ang mensahe.Si Tati naman ay kahit nanginginig ang buong katawan—matapang ang tingin. Nakatayo siya sa harap nina Kristine at Clarisse kahit ramdam ang pamamanhid ng tuhod niya. Sa likod nila, halatang hindi mapakali ang lalaking lider ng sindikato na may hawak na baril.“Alam mo… ikaw talaga ang problema,” biglang sabi ni Clarisse, puno ng poot ang mga mata. “Kung hindi ka sumulpot sa buhay ni Raphael noon, hindi sana nangyaring lahat ng ’to! Hindi sana kami nagkahiwalay! Hindi sana nawala ang… anak namin!”Mariin ang boses niya, halos parang baliw ang tawa pagkatapos.Napatingin si Raphael, malamig ang tingin. “Hindi ko anak ’yon, Clarisse. Kahit ilang beses mo pang pilitin, kahit ilang DNA test pa—hindi ko anak ’yong sinasabi mo. At wala tayong relasyon, asa

Nasa loob ng kotse sina Raphael at Tati, tahimik ang paligid pero mabigat ang hangin. Nasa likuran nila ang isang itim na bag, puno ng salaping katumbas ng isang bilyon. Isang maling galaw lang, pwedeng magbago ang lahat. Kaya ingat na ingat silang pareho – hindi lang buhay nila ang nakasalalay rito pati buhay rin ng mga anak nila.Hawak ni Raphael ang manibela nang mahigpit, pero halatang nanginginig ang kamay niya. Si Tati naman ay tahimik lang, nakapikit, paulit-ulit na inuusal ang pangalan ng mga anak nila sa isip.“Tati…” bulong ni Raphael, bahagyang lumingon sa kanya. “Kaya natin ’to. Kahit anong mangyari… kukunin natin sila.”Nagpilit siyang ngumiti, kahit gusto na niyang maiyak. “Raphael… natatakot ako. Pero hindi ako hihinto. Hindi ako susuko hangga’t hindi ko nahahawakan ang mga anak natin.”Inabot ni Raphael ang kamay niya, hinawakan nang mahigpit. “Magiging okay sila. Kukunin natin sila. At pagkatapos nito… hindi ko na hahayaang may manakit pa sa pamilya natin.”Tumango si

Hindi pa man humuhupa ang bigat ng mga sinabi ni Kristal ay bigla na lang nag-vibrate ang cellphone ni Archer sa mesa. Sunod ay ang kay Austin. Pati ang kay Raphael.Isa-isa silang napatingin sa mga screen, nagtatakang pareho kung bakit sabay-sabay silang nakatanggap ng mga mensahe.“Hala… may pumasok na email,” sabi ni Archer, kunot-noo.Napahigpit ang yakap ni Raphael kay Athalia nang makita niyang pareho ring nag-notify ang phone nila ng parehong sender—unknown, walang pangalan, walang subject.Si Austin ang unang nagbukas, at ang sumunod na nangyari ay parang pagpapabagal ng mundo."Guys…" mahina niyang sabi, nanlalaki ang mga mata. “Ito… kailangan n’yong makita.”Lumapit sila. Halos sabay-sabay, binuksan nila ang email. At sabay-sabay ding napahinto ang paghinga nila. Nandoon—isang larawan na halos magpatigil sa tibok ng puso nila.Ang tatlong bata.Nakagapos ang mga kamay sa likod, magkadikit na nakaupo sa malamig na sahig. Parehong namumugto ang mga mata, umiiyak nang walang tu

Nagpalitan ng tensyonadong tingin sina Archer at Austin nang tumigil si Athalia sa pag-iyak, bahagyang nag-angat ng ulo, habang si Raphael ay patuloy siyang hawak, parang natatakot na bumigay siya anumang oras.Biglang humakbang si Kristal palapit, nanginginig ang mga daliri habang hawak ang strap ng bag niya. Kita sa mukha niya ang kaba, at may halong hiya.“May aaminin ako…” mahina niyang sabi.Sabay-sabay silang napatingin sa kanya.Humigpit ang hawak ni Raphael sa balikat ni Athalia. “Ano ’yon?”Huminga nang malalim si Kristal, parang pinipilit lakasan ang loob bago magsalita.“Si… si Kristine. Kapatid ko.” Kinuyom niya ang mga kamao niya. “May posibilidad… na nakipagsabwatan siya sa grupo ni Clarisse.”Napataas ang boses ni Raphael, hindi makapaniwala. “Anong sinasabi mo? Nakakulong si Clarisse!”Saglit na napatingin si Austin sa sahig, bago sumagot, diretso at mabigat.“Hindi na,” sabi niya. “Nakatakas siya kagabi. At kasama niyang tumakas ang kinakasama niyang lider ng sindikat

Pagmulat ng mga mata ni Athalia, para siyang iminerteng muli sa pinakamalupit na bangungot ng buhay niya. Mabilis niyang iniangat ang sarili mula sa kama, habol ang hininga, at halos mahulog sa gilid habang buong lakas na sumisigaw.“Nasaan—nasaan ang mga anak ko?!” nanginginig ang boses niya, agad na nagpanic ang buong katawan.Hinila niya ang kumot, tinanggal ang mga nakatusok na tubo, at tumakbo papunta sa pinto ng silid. Nanginginig ang mga kamay niya habang hawak ang doorknob, paulit-ulit na inuusal ang pangalan ng mga anak nila. Napaatras siya at wala sa sariling nakatayo malapit sa may pintuan–parang kaunti na lang at bibigay na ang buong katawan niya.“Nasaan sila?! Ibalik niyo sa ’kin ang mga anak ko!”Halos sumabog na ang dibdib niya sa sobrang takot. Hindi niya napansin ang pagbukas ng pinto—hanggang bigla na lang siyang nahila sa mahina ngunit mahigpit na yakap.“Athalia…” mahina at paos ang boses na iyon—si Raphael.Balot pa rin ito ng benda sa noo, at kita pa rin ang mga

Napatingin si Arabella nang bumukas ang pinto. Nagbabakasakali na ang asawa niya ang dumating. And to her dismay, it wasn’t her husband. Kundi ang doktor, pilit siyang ngumiti nang magtama ang mata nila. “You’re disappointed when you saw me,” Komento ng doktor. Umiling si Arabella, nahihiyang umamin na dismayado talaga siya nang makita ang doktor.“H-Hindi naman, Dok.” Umiling lang ang doktor. Huminto ito sa harap niya at may hawak-hawak na chart. Kunot ang noo ng doktor habang may bunabasa sa charts nito. Napatitig naman si Arabella rito, it was Khalid’s doctor. “You’ll be discharged this afternoon. Reresitahan kita nga mga vitamins at appetite stimulant. Masyadong mababa ang timbang mo. At kulang na kulang sa bitamina, halatang hindi ka rin halos nasisikatan ng araw. At mataas ang stress level mo, and I suggest you to exercise, nakakatulong rin ‘yan kapag hindi ka makatulog.” Buong magdamag kasi ay gising si Arabella. Hindi siya makatulog kahit anong pilit niya. Hanggang nama

Tulala si Hendrix habang pinagmamasdan si Abegail, mahimbing ang tulog nito. Kasalukuyan silang nasa hospital. Dinala niya si Abegail matapos mahimatay ito sa kaiiyak. Kinailangan niyang siguruhin na ayos ito at walang nainom na gamot. At ayon naman sa mga doktor ay ayos naman si Abegail. Stress lang daw ito at dehydrated. Hendrix sighed. Ilang oras na siyang naroon at hindi niya maiwanan si Abegail dahil hindi pa dumadating ang ina nito. Sumulyap si Hendrix sa wallclock, alas siete na ng gabi. Kaya pala gutom na gutom na siya ngunit hindi niya magawang iwanan si Abegail dahil baka magising ito.Kinapa ni Hendrix sa bulsa niya ang cellphone niya, napatayo siya nang wala roon ang cellphone niya. Sa pagkakaalala niya ay nailagay niya iyon sa bulsa niya. Hindi niya pa natatawagan si Haniel ulit, naitext niya lang ito kanina na nagtangkang magpakamatay si Abegail at kailangan na muna niya itong samahan. Pati na rin ang asawa niya ay hindi niya alam kung nakauwi na ba ito sa mansyon at ku

“Wala ba kayong na-retrieve na ebidensya?” “Unfortunate, Sir. Nakatakas ang mga kriminal at wala kaming nahanap na ebidensya maliban sa kotseng inabandona na inarkila palal nila. But don’t worry, we are working hard to find the real mastermind of this case. At habang wala pang lead na nakukuha ay pinapangako ng organisasyon namin na poprotektahan namin ang buong pamilya niyo sa abot ng aming makakaya.” Naalimpungatan si Arabella nang marinig ang mga boses na ‘yon. Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata at kumunot ang noo niya nang makita ang puting kisame. Pupungas-pungas pa siya. Sinubukan niyang maupo ngunit nakaramdam siya ng hilo kaya muli siyang humiga.“H’wag ka munang gumalaw, Ate.” Napatingin siya sa gawi kung saan nagmula ang boses. She squinted her eyes, adjusting her eyes sight from the light. Napaawang ang labi niya nang makita si Haniel na nasa tabi niya. Katabi nito ang hindi pamilya nalalaki. “Nasaan ako?” She groggily asked. “Water please.” Anas niya nang maramdaman a

“Hendrix! Hendrix! Hendrix!” Usal ni Abegail habang nakatingin sa litrato ni Hendrix. Kanina pa siya nakaharap roon. Naghihintay siya ng magandang balita mula sa mga tauhan niya. Ngayong araw ang pinakahihintay niya. Nagbago ang takbo ng plano ni Abegail. What she wanted is to kill Arabella. Kailangan ng mawala ni Arabella. Dahil hangga’t naroon ito ay hinding-hindi mababawi ni Abegail ang puwesto niya bilang misis Leviste. Kakatapos lang niyang tawagan si Hendrix at alam niyang nagkukumahog na ito papunta sa kanya. Alam niyang natatakot si Hendrix na saktan niya ang sarili niya. At kinukonsensya rin ni Abegail si Hendrix upang magkukumahog ito na magpunta sa kanya. Nakahanda rin ang gamot na kunwaring iinumin niya pagdating ni Hendrix para mas maging makatotohanan ang pag-arte niya. At mas lalong matakot si Hendrix na iwanan siya.Tumunog ang cellphone ni Abegail sa drawer at agad niyang pinaandar ang wheelchair niya. At nagtungo roon at mabilis na kinuha iyon. Sumilay ang ngiti s

Panatag si Hendrix na walang mangyayaring masama kay Arabella. Lingid sa kaalaman ni Arabella ay may nakausap na niya ang isang pribadong organisasyon na bantayan si Arabella nang hindi nito nalalaman. Lahat ng pamilya nila ay may naka-assign na tauhan upang protektahan ang mga ito. Kahit si Hendrix ay mayroon rin. Hanggang ngayon ay wala pa ring lead sa kaso ng kanyang ama at sa kaso nila ni Arabella. Wala pa ring matukoy na suspect kung sino ang nais magpapatay sa kanila. Nang malaman iyon ni Hendrix ay hindi siya mapakali lalong-lalo na para sa asawa niya. Hindi niya kakayanin kung may mangyari pa kay Arabella. “A got inside the cab.” Iyong ang report ng tauhan ni Hendrix. Muling bumalik ang tingin ni Hendrix sa mga magulang na parehong nakahiga sa kama. Naiintindihan ni Hendrix kung gaano ka na missed ng Mommy ang Daddy niya. Matagal nang kasal ang mga magulang niya, halos mag tatatlumpung taon na kasal ang mga ito at kahit kailan ay hindi nawalay nang matagal sa isa’t-isa. “K

Lulan ng taxi si Arabella. Lumilipad ang isip niya kung saan-saan. She’s weighing things, whether she would stay or not. Bumuntong hininga siya at tumingin sa bintana. Wala siyang balak umuwi muna sa mansyon. Kailangan niyang mag-isip kaya pupunta muna siya sa puntod ng mga magulang. Matagal na rin kasi niyang hindi nadadalaw ang mga ito. Sa isang taon ay isang beses niya lamang na dadalaw ang mga ito at iyon ay tuwing undas pero ngayon pakiramdam niya ay don niya mahahanap ang kapayapaan na gusto niyang malasap. Hindi niya personal na kilala ang mga magulang niya dahil sanggol pa lang siya ng iwan ng mga ito. At naaksidente ang sinasakyang bus ng mga ito pabalik sa syudad. Tanging sa litrato niya lang nakita ang mga ito at sa mga kwento ng Lola Mamay niya. “Ma’am,” tawag ng driver kay Arabella. Napatingin si Arabella rito sa may rear view mirror. Pansin niyang pinagpapawisan ang driver kahit malakas naman ang buga ng aircon ng sasakyan. Kumunot ang ni Arabella. Napaupo siya ng tuw

“Ikaw nga! Ikaw ang babaeng matagal ko nang hinahanap!” Napalingon si Viviene nang marinig ang boses na yun. Kumunot ang noo niya nang hindi niya maaninag kung sino iyon. Kinabahana agad si Viviene, napahawak siya sa basong nasa harapan niya at handa iyong ibato. “Sino ka?” Nangingnig sa takot na wika ni Viviene. “I am not a bad guy!” muling wika ni Silas.“Ganyan naman lahat sinasabi. Pero yun pala serial killer!” giit ni Viviene. “Do I look like a killer to you?” inis na wika ni Silas.Nainis siya bigla sa paratang ng babae sa kanya. He is Silas Montemayor-Averde, mula siya sa isang prominenting pamilya. At isa ang pamilya nila sa pinaka mayaman sa bansa. And to think mapagkakamalan siyang killer? Mukha lang siyang bangangdahil hindi sapat ang tulog niya. But his face card? Mula sa mga ninuno niya hanggang sa kanya at sa pinsang niyang si Kristine? Hindi man sila pumasok sa mundo ng entertainment but they had been scouted a thousand times. Even internationally, maraming guston

“Ano bang gusto mong gawin ko, Silas?” Inis na tanong ni Kristine kay Silas na nakaupo sa mahabang sofa sa opisina niya, “I don’t know, Kristine. I can’t think straight, okay? Palala nang palala ang sitwasyon ko. I haven’t slept for days, Kristine. Pakiramdam ko sasabog na ang utak ko!” naiinis na wika ni Silas.“I told you, seek for a professional help, Silas. Hindi pwedeng porque hindi ka agad komportable sa doktor ay hindi ka na rin sisipot sa susunod pang session mo. You have to endure it to get better—”“No,” seryosong wika ni Silas. Sumeryoso ang mukha ni Kristine, “Then, I can’t help you. That’s the only thing I could tell you, Silas. Bukod r’yan ay wala na. Or do you want me to tell Abuela about this, Silas. Mamili ka.” “You can’t do that, Kristine. I know you won’t,” wika pa ni Silas. “Trust me, Silas. I can, lalo na kung kapakanan mo ang nakasalalay rito. You can’t go on with your life like that. Maapektuhan lahat nuyan, Silas. Kaya mas mabuti pang malaman ni Abuela par

“Ma’am, saan ka po pupunta?” Natatarantang tanong ni Cherry nang makitang pababa sa hagdan si Viviene. “Aalis ako, Cherry. Kayo na ang bahala dito sa bahay. Sa susunod, kapag sumulpot naman ang babaeng ‘yun tawagan niyo agad ako,” sambit ni Viviene. “Maghihiwalay na talaga kayo ni Sir, Ma’am? Hindi na talaga mapipigilan yan? Wala po ba kayong balak na awayin ang babae ni Sir?” sunod-sunod na tanong ni Cherry. Huminto si Viviene sa harap ni Cherry, “Hindi ko alam, Cherry.” “Pero kayo po ang legal na asawa, Ma’am. Kailangan niyong lumaban! Kahit pa siya ang mahal, kayo ang legal wife. Sa mga teleserye nga hindi nagpapaapi ang asawa sa kerida. Dapat ganun ka rin Ma’am!” Naiiling si Viviene, “Hindi ganun kadali, Cherry. Masyadong komplikado ang sitwasyon namin ni Theo. At higit sa lahat, ayaw ko nang ipilit ang ayaw pa…” “Ma’am hanggang sa ikaw at ikaw pa rin ang legal wife. May laban ka! Dapat gayahin mo yung sa teleserye, sinabunutan niya ang babae ng asawa niya. Pinagsasampal niy

“Theo!” galit na wika ni Camilla nang hindi umimik si Theo nang makaalis ang asawa nito. Hindi pa rin sumagot si Theo. Nagpupuyos na sa galit si Camilla, ilang araw niyang hindi nakita ang kasintahan. Panay tawag siya at text ngunit madalang lang ito kung sumagot. Kaya nagpasya na siyang puntahan ang bahay nito. Kinailangan niya pang magtanong kung saan nakatira si Theo dahil hindi niya kung saan ito nakatira. Maliban na lamang sa mansyon mismo ng mga Saldivar, kung saan isang beses siyang nakapunta roon.Bumuntong hininga si Theo, pagod siya at walang ganang makipag-away. Hinawakan niya ang kamay ni Camilla. “Iuuwi na muna kita,” wika pa nito. Napantig ang tenga ni Camilla sa narinig, “Anong ibig mong sabihin?” Imbes na nagpapahinga siya ngayong gabi ay pinili niyang magmaneho papunta rito dahil sa nais niyang makita si Theo. Ilang gabi na siyang hindi makatulog ng maayos dahil miss na miss na niya ang kasintahan. Alam ni Camilla ang lahat, na isang marriage for convenience ang

“Sakay,” mariing utos ni Theo kay Viviene. “Hindi ako sasama sa ‘yo,” sagot ni Viviene sa asawa. Matapos ang usapan patungkol sa kaibigan ni Theo na si Jake, ay pinauwi na si Viviene at Theo. Nakaiwas si Theo sa maaaring kapahamakan niya, kamuntikan na sanang mabuko ang relasyon nilang dalawa ni Camilla. “Tigilan mo ako sa kaartehan mo, Viviene. Sasakay ka o kakaladkarin kita?” “Hindi ako uuwi kasama mo. Uuwi ako sa sarili kong bahay. Don’t worry. Hindi ako magsusumbong o kung ano kay Mama at Papa. Lalong lalo na kay Abuelo. At bukas na bukas rin ay pupunta ako rito. Kaya wala kang dapat ikabahala. All you need to do is stay away from me, Theo.” Biglang hinablot ni Theo ang braso ni Viviene. “Aray!” reklamo ni Viviene nang diinan ni Theo ang pagkakahawak sa braso niya. “Bitiwan mo nga ako! Ano ba. Nasasaktan ako, Theo!” Nagpupumiglas si Viviene, ngunit tila ba walang narinig si Theo at bigla na lamang siyang kinaladkad patungo sa passengear seat. Binuksan ni Theo ang pinto a

“Abuelo!” bulaslas ni Vivienne nang makita si Julio Saldivar na nagmulat ng mata. Agad na dinaluhan ni Viviene ang matanda. Luminga-linga si Don Julio, nalilito ang matanda kung ano ang nangyayari. Ang huling natatandaan niya ay may kinausap siya. Bukod doon ay wala na siyang maalala pa. “Nasaan ako?” paos at nanghihina na tanong ng matanda. “Call the doctor!” utos ni Joseph kay Theo. Mabilis namang tumalima si Theo sa utos ng ama. Naiwan ang mag-asawang Saldivar at si Viviene. Hinawakan ni Vivienne ang kamay ng matanda. “Abuelo, kumusta ang pakiramdam mo?” puno ng pag-aalalang tanong ni Viviene sa matanda.Hindi sumagot ang matanda. Tila wala pa rin ito sa sarili. Ilang saglit pa ay bumukas ang pinto, kung saan pumasok si Theo. Kasunod nito ang isang doktor at nurse. Ang nurse na may dala-dalang basket, habang ang doktor naman ay dala-dala ang chart ni Julio Saldivar. Agad na chi-neck ng doktor at nurse si Julio Saldivar. Mataman lang na nagmamasid ang buong pamilya nito. Isa