Nobela ni Deandra

“Good morning mga anak!” bati ni Gabriella nang magtungo sa mesa kung nasaan ang buong pamilya at kaibigan nila. “Good morning, Tita!” bati ng mga kaibigan ng mga anak niya. Walang pagsidlan ang tuwa ni Gabriella sa mgga nangyari nitong nakalipas na araw. Ang isang linggong bakasyon nila ay magtatapos na. Ito ang huling araw nila sa isla at kaialngan na nilang bumalik sa reyalidad. “Good morning, Ma!” bati ni Raphael at humalik sa ina. “Good morning, anak. Where’s Tati?” agad na tanong ni Gabriella kay Raphael.“Pababa na rin yun, Ma. Kausap lang nito ang mga kapatid nito. And the kids are with her.”Maingay ang mesa nila. Kaniya-kaniyang usapan ang mga naroon. Habang ang mag-asawang Yapchengco naman ay abala rin sa pag-uusap. Hinihintay pa nila ang mha in-order na pagkain. “Do you think pagnakabalik tayo sa ‘tin. We need to book a wedding planner, Sweetie?” excited na tanong ni Gabriella. Natawa naman si Ulysses, “Sweetie. ‘Wag natin pangunahan ang mga bata. Kakaayos lang nung

“A few months ago, bago kayo medyo nagkaayos ni Raphael. Habang papunta si Daddy sa kaibigan niya. He was ambushed. Ang sasakyang minamaneho ng driver niya ay bumulusok sa bangin. Unfortunately, the driver died. Habang si Daddy naman ay nabaril at malakas ang pagkakatama ng ulo nito sa sasakyan. Ang sabi nga doktor, himalang na buhay pa si Daddy. We tried telling you, pero ayaw namin na madawit ka pa. Hanggang ngayon ay patuloy pa rin kaming nag iimbestiga tungkol sa insidenting ito,” malumanay na wika ni Archer. Seryoso ang ekspresyon ni Tati, ni hindi niya maintindihan kung ano ang dapat niyang sasabihin. Pinoproseso niya pa ang mga salita ng nakakatandang kapatid niya. Ilang buwan na ang nakakalipas mula nang mangyari ang aksidenteng iyon. Wala man lang siya kaalam-alam, inuna niya pa ang puso niya kaysa sa Papa niya. “I-I don’t know what to say,” naiiyak na sambit ni Tati. “Pakiramdam ko ang sama-sama kong anak.” “Hindi mo kasalanan iyon, Tati. Walang may gusto nun. Kami ang n

Sa isang madilim na parte ng pool area ay doon muna tumambay ang kambal. Inaantok na silang pareho pero ayaw pa nilang matulog–o mas tamang sabihin hindi sila makatulog sa dami ng problema nila na hanggang ngayon ay hindi pa rin nila nareresolba. “Unti-unti nang naaayos ang buhay ni Tati,” wika ni Austin. Bumuntong hininga si Archer, “Yeah. That’s what we had been praying. Wala naman tayong ibang gusto kundi ang maging masaya ang nag-iisang kapatid natin na babae. Tati deserves everything, sa lahat ng pinagdaanan niya. Nararapat lang sa kanya na maging masaya.” “Yeah, she deserves everything, Arch. She deserves the world, pati na rin ang mga bata. Sana lang talaga hindi sila saktang ng Raphael na ‘yon. Wala pa rin akong tiwala sa lalaking iyon.” “Kapag sinaktan niya si Tati. Sisisguraduhin kong pagbabali-baliin ko rin ang buto ng lalaking ‘yon.” Pareho silang natahimik. “Eh, tayo kaya?” Wika ni Austin. “Ano?” “Kailan natin maaamin ang lahat kay Tati? We’ve been hiding it for m

“What do you mean, anak?” nalilitong tanong ni Gabriella kay Raphael. “A-Anong kasal Raphael? Don’t tell me?”Ngumisi si Raphael, “Yeah.” “Oh, God!” Bumuhos na ang luha ni Gabriella, halos ngumawa na siya sa tuwa. Niyakap niya si Raphael, “Oh, God! You don’t know how hard I prayed to God na magkabalikan kayo.” Bumaling ito kay Tati. “Oh, my daughter-in-law!” At niyakap si Tati. “Mommy,” anas ni Tati ay niyakap panalik ang biyenan. “So, did Raphael propose again? Magpapakasal na ba kayo ulit? Oh my God! We should hire the best wedding coordinator in the country–” “Mommy, kalma. Hindi pa namin na pag-uusapan, okay? But we’re okay now,” agap ni Tati sa biyenan. “Oh,” malungkot na sambit ng biyenan.“Pero we’re not closing that idea, Mommy. Isa pa, kakabalikan lang namin.” “Well, tama ka naman d’yan anak. Ito ang pinaka magandang regalo ngayong birthday ko! Hindi niyo alam kung gaano ako kasaya na malaman na ayos na kayong dalawa. Simula noon ay pinagdarasal ko na kayo na sana ang ma

Nagtitipon ang lahat sa baybayin, maliban kay Raphael at Athalia. May mahabang mesa at mga upuan. May maliit na entablado na nasa harapan. Na napapalibutan ng mga balloons at bulaklak. Masayang nagtitipon ang lahat para sa kaarawan ng nag-iisang Gabriella Yapchengco.Saglit pa ay dumating na si Tati at Raphael, hawak-hawak ang mga anak nila. Naluluha naman si Gabriella nang makita ang tagpong iyon. Sa tinagal-tagal ng panahon, isa siya sa naniniwala na balang araw ay magiging maayos ang pagsasama ni Raphael at Tati. At noon pa man ay alam na niyang mahal ni Raphael si Tati. Nang ipinakilala ng anak si Tati sa kanya ay ramdam niya agad na may kakaiba sa pagitan ng mga ito. Saksi siya sa paghihirap ni Athalia, saksi rin siya sa paghihirap ni Raphael nang iwan ito ni Tati. Kaya isa siya sa pinaka nasasaktan sa tuwing may pagsubok na naman sa pag-iibigan ng mga ito. Ilang insenso na ang sinindihan niya kakadasal na balang araw ay magkakatuluyan ang mga ito. Kaya hindi niya mapigilang mapa

Thirteen years ago… “Hiwalay na ba kayo ni Athalia?” Biglang tanong ng kasamahan ni Raphael sa soccer team. Kumunot ang noo ni Raphael. Napahinto siya sa pag-iinat ng katawan.“What are you talking about?” “Hindi ko na kasi kayo madalas makitang magkasama. That’s why I am asking you if the two of you are still together. Kasi kapag hindi, ayos lang ba sa ‘yong ligawan ko si Athalia?” “What the fuck is your problem?!” Napatayo si Raphael sa ginagawa niya. Hindi niya nobya si Athalia o mas kilala bilang Tati. Magkaibigan lang sila ng mahigit dalawang taon na rin. Tinuturing ni Raphael ang babae bilang best friend niya. Maasahan ito at higit sa lahat mabait. Kahit ang mga magulang niya ay gustong-gusto ito. But they’re just friends…Ngunit ayaw na ayaw ni Raphael na lumapit ang kahit sino kay Tati. Ni mga kaibigan niya ay hindi pinapalapit rito. Hindi niya gusto ang ideya na may lalaking umaaligid kay Tati kahit pa mismo kaibigan niya. Para kay Raphael, parang nakababatang kapatid ni

Napatingin si Arabella nang bumukas ang pinto. Nagbabakasakali na ang asawa niya ang dumating. And to her dismay, it wasn’t her husband. Kundi ang doktor, pilit siyang ngumiti nang magtama ang mata nila. “You’re disappointed when you saw me,” Komento ng doktor. Umiling si Arabella, nahihiyang umamin na dismayado talaga siya nang makita ang doktor.“H-Hindi naman, Dok.” Umiling lang ang doktor. Huminto ito sa harap niya at may hawak-hawak na chart. Kunot ang noo ng doktor habang may bunabasa sa charts nito. Napatitig naman si Arabella rito, it was Khalid’s doctor. “You’ll be discharged this afternoon. Reresitahan kita nga mga vitamins at appetite stimulant. Masyadong mababa ang timbang mo. At kulang na kulang sa bitamina, halatang hindi ka rin halos nasisikatan ng araw. At mataas ang stress level mo, and I suggest you to exercise, nakakatulong rin ‘yan kapag hindi ka makatulog.” Buong magdamag kasi ay gising si Arabella. Hindi siya makatulog kahit anong pilit niya. Hanggang nama

Tulala si Hendrix habang pinagmamasdan si Abegail, mahimbing ang tulog nito. Kasalukuyan silang nasa hospital. Dinala niya si Abegail matapos mahimatay ito sa kaiiyak. Kinailangan niyang siguruhin na ayos ito at walang nainom na gamot. At ayon naman sa mga doktor ay ayos naman si Abegail. Stress lang daw ito at dehydrated. Hendrix sighed. Ilang oras na siyang naroon at hindi niya maiwanan si Abegail dahil hindi pa dumadating ang ina nito. Sumulyap si Hendrix sa wallclock, alas siete na ng gabi. Kaya pala gutom na gutom na siya ngunit hindi niya magawang iwanan si Abegail dahil baka magising ito.Kinapa ni Hendrix sa bulsa niya ang cellphone niya, napatayo siya nang wala roon ang cellphone niya. Sa pagkakaalala niya ay nailagay niya iyon sa bulsa niya. Hindi niya pa natatawagan si Haniel ulit, naitext niya lang ito kanina na nagtangkang magpakamatay si Abegail at kailangan na muna niya itong samahan. Pati na rin ang asawa niya ay hindi niya alam kung nakauwi na ba ito sa mansyon at ku

“Wala ba kayong na-retrieve na ebidensya?” “Unfortunate, Sir. Nakatakas ang mga kriminal at wala kaming nahanap na ebidensya maliban sa kotseng inabandona na inarkila palal nila. But don’t worry, we are working hard to find the real mastermind of this case. At habang wala pang lead na nakukuha ay pinapangako ng organisasyon namin na poprotektahan namin ang buong pamilya niyo sa abot ng aming makakaya.” Naalimpungatan si Arabella nang marinig ang mga boses na ‘yon. Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata at kumunot ang noo niya nang makita ang puting kisame. Pupungas-pungas pa siya. Sinubukan niyang maupo ngunit nakaramdam siya ng hilo kaya muli siyang humiga.“H’wag ka munang gumalaw, Ate.” Napatingin siya sa gawi kung saan nagmula ang boses. She squinted her eyes, adjusting her eyes sight from the light. Napaawang ang labi niya nang makita si Haniel na nasa tabi niya. Katabi nito ang hindi pamilya nalalaki. “Nasaan ako?” She groggily asked. “Water please.” Anas niya nang maramdaman a

“Hendrix! Hendrix! Hendrix!” Usal ni Abegail habang nakatingin sa litrato ni Hendrix. Kanina pa siya nakaharap roon. Naghihintay siya ng magandang balita mula sa mga tauhan niya. Ngayong araw ang pinakahihintay niya. Nagbago ang takbo ng plano ni Abegail. What she wanted is to kill Arabella. Kailangan ng mawala ni Arabella. Dahil hangga’t naroon ito ay hinding-hindi mababawi ni Abegail ang puwesto niya bilang misis Leviste. Kakatapos lang niyang tawagan si Hendrix at alam niyang nagkukumahog na ito papunta sa kanya. Alam niyang natatakot si Hendrix na saktan niya ang sarili niya. At kinukonsensya rin ni Abegail si Hendrix upang magkukumahog ito na magpunta sa kanya. Nakahanda rin ang gamot na kunwaring iinumin niya pagdating ni Hendrix para mas maging makatotohanan ang pag-arte niya. At mas lalong matakot si Hendrix na iwanan siya.Tumunog ang cellphone ni Abegail sa drawer at agad niyang pinaandar ang wheelchair niya. At nagtungo roon at mabilis na kinuha iyon. Sumilay ang ngiti s

Panatag si Hendrix na walang mangyayaring masama kay Arabella. Lingid sa kaalaman ni Arabella ay may nakausap na niya ang isang pribadong organisasyon na bantayan si Arabella nang hindi nito nalalaman. Lahat ng pamilya nila ay may naka-assign na tauhan upang protektahan ang mga ito. Kahit si Hendrix ay mayroon rin. Hanggang ngayon ay wala pa ring lead sa kaso ng kanyang ama at sa kaso nila ni Arabella. Wala pa ring matukoy na suspect kung sino ang nais magpapatay sa kanila. Nang malaman iyon ni Hendrix ay hindi siya mapakali lalong-lalo na para sa asawa niya. Hindi niya kakayanin kung may mangyari pa kay Arabella. “A got inside the cab.” Iyong ang report ng tauhan ni Hendrix. Muling bumalik ang tingin ni Hendrix sa mga magulang na parehong nakahiga sa kama. Naiintindihan ni Hendrix kung gaano ka na missed ng Mommy ang Daddy niya. Matagal nang kasal ang mga magulang niya, halos mag tatatlumpung taon na kasal ang mga ito at kahit kailan ay hindi nawalay nang matagal sa isa’t-isa. “K

Lulan ng taxi si Arabella. Lumilipad ang isip niya kung saan-saan. She’s weighing things, whether she would stay or not. Bumuntong hininga siya at tumingin sa bintana. Wala siyang balak umuwi muna sa mansyon. Kailangan niyang mag-isip kaya pupunta muna siya sa puntod ng mga magulang. Matagal na rin kasi niyang hindi nadadalaw ang mga ito. Sa isang taon ay isang beses niya lamang na dadalaw ang mga ito at iyon ay tuwing undas pero ngayon pakiramdam niya ay don niya mahahanap ang kapayapaan na gusto niyang malasap. Hindi niya personal na kilala ang mga magulang niya dahil sanggol pa lang siya ng iwan ng mga ito. At naaksidente ang sinasakyang bus ng mga ito pabalik sa syudad. Tanging sa litrato niya lang nakita ang mga ito at sa mga kwento ng Lola Mamay niya. “Ma’am,” tawag ng driver kay Arabella. Napatingin si Arabella rito sa may rear view mirror. Pansin niyang pinagpapawisan ang driver kahit malakas naman ang buga ng aircon ng sasakyan. Kumunot ang ni Arabella. Napaupo siya ng tuw

“Ikaw nga! Ikaw ang babaeng matagal ko nang hinahanap!” Napalingon si Viviene nang marinig ang boses na yun. Kumunot ang noo niya nang hindi niya maaninag kung sino iyon. Kinabahana agad si Viviene, napahawak siya sa basong nasa harapan niya at handa iyong ibato. “Sino ka?” Nangingnig sa takot na wika ni Viviene. “I am not a bad guy!” muling wika ni Silas.“Ganyan naman lahat sinasabi. Pero yun pala serial killer!” giit ni Viviene. “Do I look like a killer to you?” inis na wika ni Silas.Nainis siya bigla sa paratang ng babae sa kanya. He is Silas Montemayor-Averde, mula siya sa isang prominenting pamilya. At isa ang pamilya nila sa pinaka mayaman sa bansa. And to think mapagkakamalan siyang killer? Mukha lang siyang bangangdahil hindi sapat ang tulog niya. But his face card? Mula sa mga ninuno niya hanggang sa kanya at sa pinsang niyang si Kristine? Hindi man sila pumasok sa mundo ng entertainment but they had been scouted a thousand times. Even internationally, maraming guston

“Ano bang gusto mong gawin ko, Silas?” Inis na tanong ni Kristine kay Silas na nakaupo sa mahabang sofa sa opisina niya, “I don’t know, Kristine. I can’t think straight, okay? Palala nang palala ang sitwasyon ko. I haven’t slept for days, Kristine. Pakiramdam ko sasabog na ang utak ko!” naiinis na wika ni Silas.“I told you, seek for a professional help, Silas. Hindi pwedeng porque hindi ka agad komportable sa doktor ay hindi ka na rin sisipot sa susunod pang session mo. You have to endure it to get better—”“No,” seryosong wika ni Silas. Sumeryoso ang mukha ni Kristine, “Then, I can’t help you. That’s the only thing I could tell you, Silas. Bukod r’yan ay wala na. Or do you want me to tell Abuela about this, Silas. Mamili ka.” “You can’t do that, Kristine. I know you won’t,” wika pa ni Silas. “Trust me, Silas. I can, lalo na kung kapakanan mo ang nakasalalay rito. You can’t go on with your life like that. Maapektuhan lahat nuyan, Silas. Kaya mas mabuti pang malaman ni Abuela par

“Ma’am, saan ka po pupunta?” Natatarantang tanong ni Cherry nang makitang pababa sa hagdan si Viviene. “Aalis ako, Cherry. Kayo na ang bahala dito sa bahay. Sa susunod, kapag sumulpot naman ang babaeng ‘yun tawagan niyo agad ako,” sambit ni Viviene. “Maghihiwalay na talaga kayo ni Sir, Ma’am? Hindi na talaga mapipigilan yan? Wala po ba kayong balak na awayin ang babae ni Sir?” sunod-sunod na tanong ni Cherry. Huminto si Viviene sa harap ni Cherry, “Hindi ko alam, Cherry.” “Pero kayo po ang legal na asawa, Ma’am. Kailangan niyong lumaban! Kahit pa siya ang mahal, kayo ang legal wife. Sa mga teleserye nga hindi nagpapaapi ang asawa sa kerida. Dapat ganun ka rin Ma’am!” Naiiling si Viviene, “Hindi ganun kadali, Cherry. Masyadong komplikado ang sitwasyon namin ni Theo. At higit sa lahat, ayaw ko nang ipilit ang ayaw pa…” “Ma’am hanggang sa ikaw at ikaw pa rin ang legal wife. May laban ka! Dapat gayahin mo yung sa teleserye, sinabunutan niya ang babae ng asawa niya. Pinagsasampal niy

“Theo!” galit na wika ni Camilla nang hindi umimik si Theo nang makaalis ang asawa nito. Hindi pa rin sumagot si Theo. Nagpupuyos na sa galit si Camilla, ilang araw niyang hindi nakita ang kasintahan. Panay tawag siya at text ngunit madalang lang ito kung sumagot. Kaya nagpasya na siyang puntahan ang bahay nito. Kinailangan niya pang magtanong kung saan nakatira si Theo dahil hindi niya kung saan ito nakatira. Maliban na lamang sa mansyon mismo ng mga Saldivar, kung saan isang beses siyang nakapunta roon.Bumuntong hininga si Theo, pagod siya at walang ganang makipag-away. Hinawakan niya ang kamay ni Camilla. “Iuuwi na muna kita,” wika pa nito. Napantig ang tenga ni Camilla sa narinig, “Anong ibig mong sabihin?” Imbes na nagpapahinga siya ngayong gabi ay pinili niyang magmaneho papunta rito dahil sa nais niyang makita si Theo. Ilang gabi na siyang hindi makatulog ng maayos dahil miss na miss na niya ang kasintahan. Alam ni Camilla ang lahat, na isang marriage for convenience ang

“Sakay,” mariing utos ni Theo kay Viviene. “Hindi ako sasama sa ‘yo,” sagot ni Viviene sa asawa. Matapos ang usapan patungkol sa kaibigan ni Theo na si Jake, ay pinauwi na si Viviene at Theo. Nakaiwas si Theo sa maaaring kapahamakan niya, kamuntikan na sanang mabuko ang relasyon nilang dalawa ni Camilla. “Tigilan mo ako sa kaartehan mo, Viviene. Sasakay ka o kakaladkarin kita?” “Hindi ako uuwi kasama mo. Uuwi ako sa sarili kong bahay. Don’t worry. Hindi ako magsusumbong o kung ano kay Mama at Papa. Lalong lalo na kay Abuelo. At bukas na bukas rin ay pupunta ako rito. Kaya wala kang dapat ikabahala. All you need to do is stay away from me, Theo.” Biglang hinablot ni Theo ang braso ni Viviene. “Aray!” reklamo ni Viviene nang diinan ni Theo ang pagkakahawak sa braso niya. “Bitiwan mo nga ako! Ano ba. Nasasaktan ako, Theo!” Nagpupumiglas si Viviene, ngunit tila ba walang narinig si Theo at bigla na lamang siyang kinaladkad patungo sa passengear seat. Binuksan ni Theo ang pinto a

“Abuelo!” bulaslas ni Vivienne nang makita si Julio Saldivar na nagmulat ng mata. Agad na dinaluhan ni Viviene ang matanda. Luminga-linga si Don Julio, nalilito ang matanda kung ano ang nangyayari. Ang huling natatandaan niya ay may kinausap siya. Bukod doon ay wala na siyang maalala pa. “Nasaan ako?” paos at nanghihina na tanong ng matanda. “Call the doctor!” utos ni Joseph kay Theo. Mabilis namang tumalima si Theo sa utos ng ama. Naiwan ang mag-asawang Saldivar at si Viviene. Hinawakan ni Vivienne ang kamay ng matanda. “Abuelo, kumusta ang pakiramdam mo?” puno ng pag-aalalang tanong ni Viviene sa matanda.Hindi sumagot ang matanda. Tila wala pa rin ito sa sarili. Ilang saglit pa ay bumukas ang pinto, kung saan pumasok si Theo. Kasunod nito ang isang doktor at nurse. Ang nurse na may dala-dalang basket, habang ang doktor naman ay dala-dala ang chart ni Julio Saldivar. Agad na chi-neck ng doktor at nurse si Julio Saldivar. Mataman lang na nagmamasid ang buong pamilya nito. Isa