2.หาทางหนีเขา

2.หาทางหนีเขา

•2•

เมื่อสถานการณ์กำลังจะเริ่มตึงเครียด คนไร้มารยาทจึงเอ่ยปากอย่างคนหงุดหงิด เมื่อเห็นพฤติกรรมดื้อดึงของผู้หญิงด้านข้าง

"นั่งลงสิวะอีโง่! อยากตายโหงนักเหรอ?" มันตะคอกใส่เสียงดังลั่นเพื่อจะหยุดยั้งเธอ อีกคนจึงต้องกลับมานั่งลงทำหน้าตาบูดบึ้ง ราวกับถูกบังคับให้มาด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถึงขั้นอารมณ์เสียอย่างรุนแรง กอดอกอย่างไม่พอใจ ความอดทนต่ำจริงผู้หญิงคนนี้ แถมยังแอบดื้อเงียบเอาเรื่องใช่เล่นเลย หึ~

แต่คนที่ยังสนุกสนานมองเหยื่อตาไม่กะพริบ เขากลับแอบกระตุกยิ้มร้ายกาจชอบใจ ซึ่งไม่มีใครทันสังเกตเห็น ไพ่ถูกสับก่อนจะแจกให้ผู้เล่น อีกฝ่ายเมื่อเห็นแต้มบนมือ ถึงกับมีเหงื่อผุดเต็มใบหน้า ขอเรียกไพ่ใบใหม่เพิ่ม คล้ายจะใจชื้นขึ้นมาหน่อย

สายตาคมกริบดุจนกเหยี่ยว นิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว ไร้ซึ่งอาการดีใจเสียด้วยซ้ำ เขาไม่จำเป็นหงายไพ่ก็เห็นแต้มบนฝ่ามือแล้ว เพราะแหวนสีเงินที่นิ้วเรียว มันสะท้อนราวกับเป็นกระจกใสจนเด่นชัด

หึ! เหนือกว่ากูมีแค่ผีเท่านั้นแหละ คิดอยู่ภายในสมอง แต่ดวงตายังจ้องเหยื่อไม่กะพริบ แม้ไพ่นี้จะต้องใช้ดวงเป็นพิเศษ แต่ก็ใช่ว่าจะโกงกันไม่ได้ เพราะมันอยู่ที่คนสับไพ่ต่างหาก เมื่อหมดเวลาวางไพ่นับแต้มกัน อีกคนก็หนาวสั่นลงกระดูกทันที ยิ่งสาวสวยไม่ต้องพูดถึงหรอก เธอแทบจะร้องไห้ออกมาแล้วตอนนี้

"ไม่เชื่อกันเลยเป็นอย่างไรล่ะ?" ซุ่มเสียงไพเราะเสนาะหูกล่าวออกมา ราวกับคนสิ้นหวัง เมื่อรู้คนยื้อให้เล่นเป็นฝ่ายชนะ ซึ่งลางสังหรณ์ใจของฉันมันไม่ผิดคาดเลย

"มึงขี้โกงนี่!" ตะคอกใส่หน้าตาเดือดดาลตามสันดาน

"จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรกันครับ? ผมแพ้ให้คุณมาทุกตาเลย หากชนะบ้างมันแปลกตรงไหน? การพนันไม่ทำให้ใครรวยหรอกครับ มีแต่เจ้าของที่รวย" น้ำเสียงดุดันกล่าวพร้อมยิ้มร้ายกาจ เพียงแค่เผลอสบตากับเขาก็รู้สึกขนลุกซู่ เขาน่ากลัวมากจริงๆ

"คุณอย่าแพ้แล้วพาลสิคะ! เขาพูดมามันก็ถูกต้องอยู่แล้ว การพนันมันจะโกงได้เหรอคะ เขาก็นั่งกับเรามาตลอดเอาเวลาไหนไปโกง เป็นแค่เกมมีแพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ไปจ่ายเงินแล้วกลับเถอะค่ะ!" ซุ่มเสียงไพเราะเสนาะหูกล่าวออกมา พยายามทำให้อีกคนใจเย็นลง แต่เธอกลับโดนตบหน้าเสียอย่างนั้น ผมเองจ้องมองก็อยากประเคนฝ่าเท้าเลย

"มึงรู้ไหมอีโง่! เงินของมึงร้อยกว่าล้านกูใช้หมดตั้งนานแล้ว! เงินส่วนนี้กู้มาตั้งเป็นพันล้าน ต้องขายอวัยวะกี่ชิ้นถึงจะมีปัญญาจ่ายหมด! เข้าข้างคนอื่นดีนักได้เลย มึงก็อยู่เป็นเด็กขัดดอกเจ้าของไปซะ" มันตะคอกใส่ทำร้ายจิตใจผู้หญิงสุดๆ ยกนิ้วจิ้มหน้าผากเธอพร้อมด่ากราดราวกับโกรธจนพาลไปทั่ว

"ผมมีข้อเสนอครับ?" น้ำเสียงดุดันกล่าวแอบยิ้มร้ายกาจ แต่รอยยิ้มนั้นต้องหุบลงเมื่อได้ยินคำแสลงหู จากไอ้กุ๊ยตรงหน้าหยาบคายจนต้องพูดสวนกลับ ไม่ใช่แม่กูสักหน่อย ทำตัวเกเรขนาดนี้จะจับหวดให้เข็ด รู้จักกันน้อยไปแล้วสินะ

"มึงเป็นใครเป็นเจ้าของที่นี่หรือยังไง ทำไมชอบขี้เสือกจังวะ!" ตะคอกใส่โวยวายอีกคนอย่างหงุดหงิด เพราะสูญเสียเงินก้อนจนติดลบหนักสุดในยามนี้

"เออก็กูเป็นเจ้าของที่นี่มึงมีเชี่ยอะไรล่ะ?" น้ำเสียงดุดันกล่าวแววตาแข็งกร้าวทันที

กระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนโต๊ะ มีพวกสำรับไพ่และชิปแลกเงิน ตั้งอยู่เป็นกองใหญ่ ซึ่งเขาใช้ฝ่ามือกวาดจนประปรายอยู่เต็มแทน หยิบปืนออกมาวางโชว์หราตรงข้างๆ เอียงคอมองใบหน้านิ่งแต่อีกคนกลับเลิ่กลั่ก อารมณ์สงบลงเจี๋ยมเจี้ยมกะทันหันเมื่อได้พบ เจ้าของกาสิโน ที่ทรงอิทธิพลประเทศนี้เข้าแล้ว!

"ทั้งตัวตอนนี้ผมไม่เหลือเงินสดแล้วครับ! คุณช่วยรับอีโง่นี่เอาไว้แทน จะได้หรือเปล่าครับ?" กล่าวออกมาตะกุกตะกัก กลัวจนตัวสั่นหงึกแทบฉี่จะราด ซึ่งใครก็รู้จักฉายาเจ้าของที่นี่เป็นอย่างดีกัน เรื่องความโหดเหี้ยมเวลาลงมือ มีเพียงแก๊งสิงโตและแก๊งบีเวอร์ พอจะคานอำนาจแก๊งเขาได้บ้าง ส่วนแก๊งอื่นเรียกว่าห่างชั้นไปไกลเลย รักชีวิตคงต้องรู้จักหลบหลีกอย่างดี

"จะเอามาทำไมเปลือง! อยากได้เงินไม่ได้อยากได้คนเว้ย ถ้าไม่มีเงินมึงก็ต้องสละอะไรสักอย่างแหละ" น้ำเสียงดุดันกล่าวแววตาแข็งกร้าว ข่มขู่จนอีกคนตรงหน้าขาแทบอ่อนแรงลง

"อีนี่เป็นบ่อเงินบ่อทองของผมด้วยครับ คุณได้ไปจะไม่ขาดทุนแน่นอนเผลอๆ ได้กำไรด้วยซ้ำนะครับ!" กล่าวออกมาตะกุกตะกัก ผลักสาวสวยด้านข้างมาให้อย่างกับเป็นสิ่งของ ช่างเป็นหน้าตัวเมีeจริงๆ

"คุณเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาเองนะ แล้วทำไมต้องโยนมาให้ฉันด้วย กลับกลายต้องเป็นคนรับผิดชอบแทน! หากพ่อฉันรู้เรื่องนี้คุณต้องไม่ตายดีแน่ หึ!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดด่าทอคนสันดานเสีย

"มึงขู่ใคร? เป็นแค่ลูกเมียน้อยเท่านั้น! จะมีคุณค่าอะไรให้คนคำนึงถึงนักหนา ทำอย่างกับตัวเองเป็นลูกเมียหลวง แบบน้องสาวมึงเสียอย่างนั้น! ลองหาเงินเข้าบ้านไม่ได้ดูสิ! อยากจะรู้นักเชียวใครอยากจะมาปกป้องมึง ยิ่งอีแคนดี้เพื่อนรักถึงจะมีไอ้โคล่าอยู่ข้างหลัง หากรู้เรื่องที่มึงหักหลังพวกมัน คงไม่คิดช่วยเหลือมึงอยู่แล้ว อยู่ที่นี่ไปนั่นแหละ ถ้าพ่อมึงถามกูจะบอกเขาให้เอง จำใจส่งมึงขัดดอกเอาไว้ไม่มีเงินจ่ายหนี้ มึงก็เป็นเมียเหมือนสมบัติกูอยู่แล้ว จะยกให้ใครมันก็เป็นเรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์โต้แย้งอะไรทั้งนั้น!"

คนอันธพาลบีบแขนพร้อมกระชาก อีกคนหนึ่งเขย่าอย่างรุนแรง พูดจาเหยียดหยามสารพัด จนเธอต้องสะอึกในคำพูดเหล่านั้น ไม่กล้าพูดอะไรต่อปากต่อคำอีก กลัวจะขายขี้หน้าเพิ่มเอาเปล่าๆ ถึงทุกสิ่งมันจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็หน้าบางพอไม่กล้าสู้หน้าคนอื่นได้อีก! รู้อย่างนี้คงแอบวางeาแล้วหนีไปกลับแม่แล้ว หากตอนนั้นไม่เผลอคิดว่าเขาจะกลับใจได้ ฉันคงไม่ต้องทุกข์ทนทรมาน อย่างไร้ค่าเช่นนี้ กำหมัดแน่นอย่างเคียดแค้น เม้มริมฝีปากบางขบกัด จนเลือดไหลซึมเล็กน้อย

"ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้! มึงเข้าไปคุยกับกูต่อที่ออฟฟิศ ส่วนเธอนั่งรออยู่ตรงนี้อย่าไปซนไหนล่ะ! หากคิดหนีวิ่งเล่นเป็นหนูตัวจ้อย อาจจะตายได้เพราะกับดักเยอะนะ ถือว่าเตือนให้ฟังแล้วกันหึ~" น้ำเสียงดุดันกล่าวปรายตามอง เดินนำหน้าอีกคนไปคุยเรื่องสำคัญต่อที่ห้อง มือก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดข้อความ ที่ใช้ให้ลูกน้องคนสนิทไปสืบข้อมูล

"ใครอยู่ต่อก็โง่แล้ว!"

พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา กวาดสายตามองไปโดยรอบ เพื่อสังเกตว่าคนคุมของที่นี่นั้น ได้หละหลวมการป้องกันแล้วหรือยัง แต่ก็เหมือนไม่มีดวงเลยฉันเนี่ย ผลัดกันเดินวนเวียนราวกับกำแพงแน่นหนา ถ้าไม่ใช่กาสิโนคงนึกว่าเป็นคุกแล้ว รีบลุกขึ้นยืนตรงเตรียมตัวให้พร้อม เอ่ยปากบอกพวกนั้นว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เพราะต้องการหนีออกจากที่นี่!

"ฉันปวดปัสสาวะไม่ไหวแล้ว ห้องน้ำอยู่ที่ไหนจะไปเฝ้าก็ได้ตามใจ ถ้าไม่ให้ไปก็จะฉี่มันตรงนี้แหละ!"

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดจ้องเขม็ง สุดท้ายก็ยอมพาไปแต่โดยดี คงกลัวเจ้านายด่าจนแก่แหละ ไอ้หมอนั้นก็ดุเหลือเกินน่ากลัวชะมัด หน้าตาออกจะหล่อดันปากร้ายและเย็นชา หึ! หากต้องเป็นคนขัดดอกจริง ขอคนตามใจไม่ได้เหรอ? สถานะย่ำแย่แบบนั้นใครจะทนยอมเป็นกัน แค่นึกถึงก็สะอิดสะเอียนเต็มแก่แล้วเนี่ย! แต่จะออกจากที่นี่ไปอย่างไรดี เฮ้อ~

คิดอยู่นานก็ยังไม่มีวิธีเอาชีวิตรอดได้เลย แต่งงานผิดยังไม่พอ ชีวิตต้องมาเจออะไรโชคร้ายแบบนี้อีก นี่มันเคราะห์กรรมใหญ่ของฉันหรือเปล่าเนี่ย?

"เสร็จหรือยังออกมาได้แล้วครับ!" น้ำเสียงเคร่งขรึมกล่าวเรียกคนเข้าห้องน้ำ

"ใจร้อนจริงนะรอนิดหน่อยไม่ได้หรือยังไง?" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดกระฟัดกระเฟียด เดินก้มหน้าอย่างโมโหหยิบขวดสเปรย์พริกไทยในกระเป๋าออกมา ฉีดพ่นใส่หน้าคนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ยกขาเรียวเล็กเตะผ่ากลางเป้าเต็มแรง ในขณะที่ไอ้หมอนี่ไม่ทันได้ตั้งตัว ซึ่งบังเอิญมันมาแค่คนเดียว จึงจัดการได้ง่ายหน่อยไม่ต้องเปลืองแรง เก็บของใส่กระเป๋าชะโงกใบหน้า ดูบริเวณทางเข้าหน้าห้องน้ำ มีใครหลบซ่อนอยู่อีกหรือเปล่า? เมื่อรู้สึกปลอดภัยจึงเดินเป็นปกติ กลับออกทางเดิมที่เข้ามาตั้งแต่แรก ก็ไม่เคยมาจะให้ไปประตูหลังก็คงไม่ได้

เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกเกินไปหน่อย เจ้าของที่นี่ยืนขวางหน้าฉันเอาไว้ คล้ายว่าดักรออยู่นานแล้วด้วย กำลังจะล้วงอาวุธคู่กายออกจากกระเป๋า แต่เขาดันคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ได้ทัน