CHAPTER FIVE

CHAPTER FIVE

"Zach Carlin Smith, nice to meet you."

Halos buong gabi tumatakbo sa isip ko ang mga salitang iyon, kasama ang mga alaala ng kakaiba naming pagkakakilala. Ilang minuto akong nagpagulong gulong at tinorture ang mga unan sa kakasuntok bago maisipang matulog.

The night was completely in silence. No one could be heard but the sound of crickets. Minutes passed yet I feel so uncomfortable. I walked closer to the window when I noticed it's not yet closed. The cold wind enters the room and touches my skin. Rain pours outside. I smiled as I saw a nocturnal bird flying through the mist and found somewhere to stay.

I closed the window and went back to my bed. There's something different, I still can't find the comfort. I just laid there and didn't notice I fell asleep eventually.

Naalimpungatan ako nang humangin ng sobrang lakas. Bahagyang umuuga ang bintana at ang mga kurtina ay isinasayaw ng malamig na simoy. Nang mahawi ang mahahabang tela ay napasilip ako sa bintana at nakitang bumubuhos ang napakalakas na ulan. Napa buntong hininga ako at mahinang napangiti nang makitang umusok ito. Indikasyong napakalamig sa mga pagkakataong iyon.

Dali-daling lumundag ako mula sa pagkakahiga at nagtungo sa mga cabinet. Naghanap ako ng maisusuot na sweater, pares ng medyas at gloves. Nang maisuot ang mga iyon ay namaluktot ako sa kama.

Tila binantayan ko ang buong gabi kasama ng mga ulap na patuloy sa pagluha. Nang bahagyang tumigil ang pag-ulan ay nag-umpisa na ring namayapa ang aking kalooban. Ilang saglit pa ay nakaramdam na rin ako ng antok.

Akmang matutulog na ako ay biglang may kumatok.

"Cindy! Hinihintay ka na ni kuya Adam sa baba. Kakain na!" saad ni ate Eva at rinig kong bumaba na siya ng hagdan.

What the-. You mean almusal? Napakamot ako ng ulo at ginulo ang buhok ko. Halos sumigaw ako sa sobrang inis. Literal na wala akong tulog.

Nang makababa ay narinig ko ang tawanan nina ate Eva at papa.

"Ang sarap ng tulog ko. Ang lamig" rinig kong saad ni papa.

"Mas masarap sana kung may kayakap e." sagot naman ni ate Eva at nagtawanan sila.

Hay… Ate Eva, bakit hindi mo yakapin ang pader? Nang makalapit ako sa kanila ay tumigil sila at nakatitig lamang sa akin.

"Oh tingin-tingin niyo riyan?" pagtataray ko. Pagkasabi ko noon ay dumiretso na ako sa cr.

Matapos magmakaawa sa tubig na ‘wag siya masyadong cold ay isang malalim na pag hinga ang pinakawalan ko. At sa unang buhos, binalot ng sigaw ang buong bahay. Isang sigaw mula sa isang dalagang api. Nakalulungkot isipin na cold pa rin siya kahit anong gawin kong pakiusap.

Nang matapos maligo ay halos manigas ako sa sobrang lamig. Todong panginginig ang bumalot sa akin at para akong hotdog na inilabas sa freezer.

Matapos ang ilang oras na pag aayos ay handa na akong umalis. Nagpaalam ako kina papa at nag abang ng biyahe. Mahigit kalahating oras bago napadaan ang isang jeep. Kahit siksikan ay nakipagbalyahan ako makasakay lang. Nabawasan daw ang pumapasadang jeep dahil sa bagyo kagabi.

Pagdating ko sa hospital ay naabutan kong naglilinis si kuya janitor. Medyo maputik sa bandang lobby dahil na rin siguro sa baha. Dumiretso naman ako sa room ng mga interns at naabutan si Dhaeny na nagsusuklay at nakaharap sa salamin.

"Seriously gurl? Nagsusuklay ka?" tanong ko at tumawa.

Lumingon siya sakin at umirap. Aba attitude ka ha. Hanggang sa bigla siyang ngumiti nang nakakaloko.

"Mukhang puyat ka ah." saad niya at ngumisi.

Lumakad ako papalapit sa kaniya at kinurot sa braso.

"Mukha kang bangkay gurl." asar niya pa at iniayos ang mga gamit niya.

Nagulat kami at ang lahat ng mga interns sa room ng biglang mag announce si Sir Lester through the speaker na nakalagay sa gilid ng room ng interns.

Attention interns, be prepared for this day. Probably, this will be a challenging day. Your assistance will be a great help. Since this will be your last week, may you all exert more effort. Be considerate. Thanks.

Matapos ang walang ka-emo emosyon na announcement ni Sir Lester ay nagpalitan kaming lahat ng tingin. At sa isang hudyat mula kay Sir Lapaz na pumunta sa aming room ay nagsikilos na kaming lahat.

Tama nga si Sir Lester. Matapos ang ilang linggo ng training ay nagamit na namin lahat ng natutunan namin at nagbuhos ng napakalaking effort ang lahat. Mula sa paglabas namin ng kwartong iyon ay hindi na muli kami nagkita kita. Halos mag-ikot trumpo kaming lahat. Kulang na lamang ay mag teleport para makataas at makababa nang mabilis. Takbo rito, takbo roon ang naging sitwasyon namin sa sobrang gulo. Napakaraming pasyente, marahil ay dahil sa bagyo. Ang ilan ay may matataas na lagnat, ang karamihan ay nagka-diarrhea at ilan rin ang napinsala ng mga bumagsak na puno.

Napakagulo ng paligid, hindi na rin namin nagawang makapagtanghalian dahil sa sobrang busy. Ang mga doktor at nurse na naninirahan sa low lying areas ay hindi nakapasok at nasa evacuation area dahilan para kami ang mag take over. Sa sobrang pagod ay hindi na namin magawang ngumiti. May mga pagkakataon na inilalabas na lamang namin lahat sa isang malalim na buntong hininga.

Alas tres ng hapon, bahagyang humupa ang dagsa ng pasyente. Nagkaroon ako ng time para kumain pero pinili ko na lang magpahinga. Si Dhaeny naman ay dinalaw muna si Zach at susunod sa akin sa room. Maayos naman ang kalagayan ni Zach maghapon kaya okay lang sa kaniya na bihira na siya mapuntahan ni Dhaeny.

Sinubsob ko ang sarili ko sa lamesa at nag buntong hininga. Ramdam ko ang pananakit ng likod at binti ko.

"Puyat, pagod at gutom. Ayos Cindy, bukas makalawa ikaw na ang pasyente." bulong ko sa sarili ko.

Nakasubsob lang ako mag isa sa room nang biglang mapatalon ako sa gulat.

"Aaaahhhhh!!!" rinig kong tili ni Dhaeny. "Pagod na ko!!" sigaw pa niya.

Natawa ako.

"Gaga, ikaw lang ba?" tanong ko at nakanguso siyang lumapit sakin.

"Grabe gurl. Akala ko nagpaka exaggerated lang si Sir Lester sa pa-probably this will be a challenging achuchuchu" saad niya.

Tawa lang ang naisagot ko.

"Look at yourself Dhaeny." saad niya sa sarili niya at nakatingin sa salamin. "You look dreadful young lady. Yet you still look gorgeous." kausap niya sa sarili niya habang hinahaplos ang pisngi niya.

"Nakakasuka…" bulong ko sa sarili ko dahilan para mapatingin siya. Ngumiti lang ako at pinanliitan niya ako ng mata.

"Stress na stress ka na beautiful Dhaeny. Sabog ka na." sambit pa ni Dhaeny sa sarili niya.

"Sabog na talaga! Buhok pa lang sabog na!" sambit ng isang boses na nag-echo sa buong room na sinundan ng tawanan.

Lumingon si Dhaeny at kita ang inis sa mukha niya.

"Pwede manahimik ka Carlota?" inis pero mataray na sambit ni Dhaeny at naghalukipkip.

"Tss. Damn that name." sagot ng babae na ngumunguya ng bubblegum. Nakasuot ito ng malinis na uniform, ang ipinagkaiba lang nito ay mas maiksi ang palda niya kumpara sa karaniwan.

"Damn mo mukha mo." sagot naman ni Dhaeny.

Umirap ang babae at naglakad palapit kay Dhaeny. Ipinakita nito ang name plate niya kay Dhaeny at nag smirk.

"Charlotte Levanie Wilson. That's my name bitch." wika pa nito at lumakad na palayo.

"Pake ko sa pangalan mo Carlota? Share mo lang?" mataray na sagot ni Dhaeny.

Ako naman ay nakatingin lang sa kanila. I won't help her with that ass. Alam kong kaya niya yan. Besides, hanggang trash talk lang naman yon si Charlotte. Pero kung pisikalan? Don't bother asking who'll win.

Lumingon si Charlotte at itinaas ang kilay nito. Pinaputok ang bubblegum at nagpamewang.

"Stop calling me with that name or else..." saad nito at nag kagat labi.

"Stop calling achuchuchu." sagot ni Dhaeny at halatang naasar si Charlotte.

"A girl without manner. Oh wait, are you a girl? Or a mere bird nest?" pagtataray ni Charlotte at nag smirk ulit.

Tumayo ako at itinaas din ang kilay ko.

"You have something to say little miss kargador?" tanong nito at nang iinis ang mga tingin niya.

"Atleast I throw a bubble gum after chewing it for a minute. How long does that bubblegum stay in your dirty mouth?" sagot ko at halatang na-offend siya.

"A trash talker." wika niya at ngumiti.

"Trash talker ka lang, I'm a bitch. You'll never win." patuloy niya pa at nag smirk.

"Bitch ka lang, ocean ako." sagot ko at lumakad na paalis. Nilingon ko si Dhaeny at inaasar si Charlotte sa mga tingin niya.

"You'll never win." saad ni Dhaeny at lumakad na din paalis. May pa-flip hair pa ang luka. Si Charlotte at ang mga apprentice niya naman ay naiwan na nakanganga, di ata nagets yung joke ko.

I and Dhaeny went down to the lobby but we met Sir Lapaz while on our way.

"Wright, Scrimgeour, how's your patients?" tanong nito.

Ngumiti kaming pilit at si Dhaeny ay kumamot sa ulo.

"O-okay naman po kanina." sagot ni Dhaeny.

"Kanina? How about at this moment?" tanong muli ni Sir Lapaz.

"We'll be checking it Sir." sagot ko na lamang at hinila si Cindy papunta sa elevator.

Nang naghihintay kami bumukas ang elevator ay nagsalita Dhaeny.

"Gurl, mag-e elevator ka pa? 2nd floor lang patient natin."

"Kaya nga ginawa ang elevator di'ba? Para mas mapadali kesa umakyat ng hagdan." sagot ko.

Nang makapasok kami sa elevator ay kami lang ang nasa loob. Nang magsasara na ang pinto ng elevator ay nakita ko si Sir Lester na tumatakbo. Akmang hahabol sana sa pagsara ng elevator ay biglang nagsara ang elevator. Nang pataas na ang elevator ay biglang umalog ito at namatay ang ilaw. Napakadilim.

"Gurl..." saad ni Dhaeny at nanginginig ang boses niya. "Don't tell me.... Na stuck tayo sa elevator." patuloy niya pa at rinig kong humakbang siya papalapit.

"Ang malas naman." sambit ko at hinampas ang gilid ng elevator buttons.

"Kaya nga gumawa ang elevator diba? Para mas mapadali anyenyenye." saad ni Dhaeny at pilit ginaya ang boses ko. "Ang galing mo talaga Cindy the great."

"Huy gaga. Alam mo pangarap ko 'to. Sasakay sa elevator, tapos mai-stuck. Tapos dito ko na makikilala ang love of my life.

"Ay talaga? Ako din." sagot niya at rinig ang gigil sa boses niya.

"But unfortunately, ikaw ang kasama ko." sambit ko at tumawa.

"Masyado ka." sagot niya.

"Kung si Sir Lester lang sana." saad ko at kinilig.

"Kung si baby Zach lang sana." sagot naman ni Dhaeny at nagtawanan kami.

Ilang minuto din kami nastuck sa madilim na elevator na yun at nalaman namin na nagkaroon ng brownout dahil sa natumbang poste.

Nang makaakyat sa 2nd floor ay nakita naming nagkakagulo ang mga tao. Dali daling lumakad si Dhaeny sa room ni Zach at ako naman ay naglakad na papunta sa room ng epileptic patient ko. Pagdating ko sa pintuan ay napatigil ako nang may marinig.

"Time of death, 3:46 pm."

Parang nanghina ang tuhod ko. Bumilis ang tibok ng puso ko at namuo ang luha sa mga mata ko. Akmang bubuksan ko na ang pinto ay may naunang buksan ito mula sa loob. Si Sir Lester.

Nanginginig ako nang tingnan niya ako nang walang emosyon. Pilitin ko mang ngumiti ay hindi ko magawa. Binuka ko ang bibig ko ngunit hangin lang ang lumabas. Tiningnan niya ako sa huling pagkakataon at tumulo ang luha ko nang magwika siya at umalis.

"Too late. Your patient just died."