EPILOGUE

EPILOGUE

"Tita! Tita!" rinig kong sigaw sa tainga ko. "Gising na, tita!" patuloy pa ng isang bata habang niyuyugyog ako.

Dahan-dahan kong nilingos siya at iminulat ang mata ko. Sumambulat sa akin ang matatabang pisngi at mapungay nitong mga mata.

"Oh, Aeious..." sambit ko sabay hikab. "Bakit ginugulo mo si tita? Natutulog ako e."

"Sorry tita, pero sabi ni tito gisingin na daw kita." sagot nito habang nakayuko.

Mahinang kinurot ko ang pisngi niya saka ngumiti.

"Okay lang, teka anong oras na ba?"

"Alas singko na po tita."

"Huh?! Alas singko na?! Bakit ngayon mo lang ako ginising?" gulat kong tanong at napabalikwas. "Sabihin mo kay tito Zach mo susunod na ako."

Pagkalabas ni Aeious ay sinuklay ko ang buhok ko gamit ang mga daliri kasabay ng mahabang buntong hininga. Tatlong taon na nang bumalik ako mula sa Manila. Wala na akong nakitang dahilan para magstay ro'n at nagsimula na rin ang paggaling ni papa kaya bumalik na ako sa probinsya. Si Aeious ay anak ng ate ni Zach at nandito ako ngayon sa bahay ni Zach for some reason.

Tiningnan ko ang sarili ko sa malaking salamin na katabi ng kama. Makapal na kilay, mahahabang pilik mata, bilugang dark brown na mga mata, tamang tangos na ilong, natural na mapulang labi. Makinis at tamang puti ng kutis at tama rin ang katangkaran.

Binitbit ko ang phone ko at lumabas ng kwarto. Pagbaba ko pa lang ng hagdan ay sinalubong na ako ni Zach.

"Ano? Ready ka na ba?" tanong niya habang ikinakabit ang lobo sa isang tabi.

"Yup. Sorry kakagising ko lang. Ano pa bang gagawin? Saka ikaw ang dapat maging ready. Afterall plano mo 'to lahat."

"Actually kinakabahan pa rin ako." sambit niya at lumakad papalapit sa akin.

Ilang taon na rin ang nakalipas nang muling makapaglakad si Zach.

"Kinakabahan? Ano namang kakaba-kaba? Chill."

Bumuga siya ng hangin. "You think she'll appreciate it?"

"Bakit hindi? Si Dhaeny? Langgam nga na nagbubuhat lang ng isang pirasong asukal naaappreciate niya. Ano pa yung ganito kalaking effort?"

"I hope so."

Ilang araw nang pinaghahandaan ito ni Zach. Napakadami niyang ginawa para paghandaan ito. Dito na rin ako tumuloy kahapon mula sa trabaho dahil tinulungan ko siya sa surprise niya kay Dhaeny.

Natagpuan ko na lamang ang sarili kong katabi ang kaibigan kong pugad at nakaupo sa hintayan ng bus. Wala namang nagbago kay Dhaeny, ganoon pa rin ang hitsura niya bukod lamang sa lalong pagkinis ng mukha niya at pagpusyaw ng kulay. Nag glow up ka ghorl?

"Hay... Papakabitan ko na talaga ng gulong ang paa ko para 'di na ako maghintay sa pesteng bus na iyan. Lagi na lang napakatagal." angil ni Dhaeny habang kumakamot sa ulo.

"Gurl 'wag mo kamutin ang ulo mo, nagagalaw ang buhok mo. Baka magulo ang ecosystem sa loob niyan."

"E kung buhay mo ang guluhin ko?"

"Hindi na kailangan, dati mo pa ako ginulo."

Hindi sumagot si Dhaeny at nagsimula magdial sa phone niya.

"Hello yes? 911! Oh thank god you answered! I am here now stuck at the bus stop. Please reascue me. I'm the one wearing the striped shirt and jeans. Hey, any response?" mabilis na usal ni Dhaeny dahilan para mapatingin ang mga tao sa paligid.

"Gaga sino iyan? Nakakahiya ka." bulong ko sabay siko sa kaniya.

"Shh, silence madam I'm talking to the president."

Sa halip na sumagot ay binatukan ko siya.

"Aray ko... Kuya Flynt oh, si Cindy binatukan ako. Sunduin mo na kasi ako." pag-iinarte ni Dhaeny.

"Oh hi Cindy! Oo na susunduin na kita. Ihahatid ko lang si Dexie." sambit niya.

"Hi!" bati ko rin sa kaniya.

"'Wag ka na nga umepal. Mamaya na kayo magharutan." sambit ni Dhaeny at tinakpan ang bibig ko.

Ilang sandali pa ay dumating na si Flynt. Nakasakay ito sa motor at nakasuot ng black bottom at black leather jacket.

"Lakas maka-action star ah." sambit ko.

"Baka pinsan ko iyan." ani Dhaeny. "Pero ampon." tuloy niya at tumawa.

Dahan-dahang inalis ni Flynt ang helmet niya at muli kong nasilayan ang mukha niya. Makapal na kilay, biloy sa dulo ng labi at bahagyang maumbok na cheekbones. Ang buhok niyang pinagulo ng helmet ang nagdagdag ng lakas ng dating niya.

"Sorry medyo natagalan. Tara na?" sambit ni Flynt at ngumiti.

"Tara." sagot ko.

"Anong tara? Sa isang motor ipagsisiksikan mo ang sarili mo? Tatlo tayo at madami tayong dala." saad ni Dhaeny.

"E'di... babalikan ko na lang yung isa. One at a time." sagot ni Flynt.

"Ako na mauuna." wika ko.

"No, ako muna. Tinatawag na kasi ako ni mother nature." pagsingit naman ni Dhaeny at ngumisi.

"H-hindi pwede..." saad ko habang iniisip na hindi siya pwede mauna dahil malalaman niya agad ang tungkol sa surprise.

"Huh? Anong hindi pwede?"

"Uh... dyan ka na lang jumebs sa cr ng plaza."

"What? No, no. Namamahay ang pwet ko."

"Hindi nga pwede."

Sandali pa kaming nagtalo hanggang sa pumayag din naman siyang ako ang mauna. Binulungan ko si Flynt na sa bahay nina Zach ako dalhin pati si Dhaeny. Tango lang naman ang isinagot niya.

"Ikaw na ang magsuot nito." sambit ni Flynt at iniabot ang helmet.

"Huh? Ikaw na."

"It's for your safety."

Hindi na ako nakipagtalo at isinuot ang helmet. Nakita ko na lamang ang sarili kong nakaangkas sa motor ni Flynt at banayad lang ang takbo namin. Sa paghampas ng hangin sa kaniya ay inihahatid sa akin ang amoy niyang niyayakap ako. Nakahawak ako sa balikat niya at nasa hita ko ang ilang mga gamit namin ni Dhaeny. Naiwan naman sa kaniya ang iba.

Nang makarating kami ay kita ko ang pagmamadali ni Zach sa paglabas. Bakas ang mas matinding kaba niya.

"Oh, akala ko si Dhaeny na." sambit niya at ngumisi.

"Babalikan ko pa si Dhaeny sa bus stop. Hindi kasi kami kasya." paliwanag ni Flynt.

"Okay, thanks ha."

Just then, umalis na si Flynt. Mula nang gumaling si Zach, sa tulong ni papa, ay hindi na niya kilala si Flynt.

"Oh ano? Ready ka na ba?" tanong ko.

"I think."

"Yung mga sasabihin mo? Okay na ba?"

"Uh, wala akong script. K-kailangan ba? Wait."

"Oh, no. Chill. Mas maganda kung impromptu para masabi mo kung ano talaga ang gusto mo."

"Wish me luck." ngiti niya at tinapik ang balikat ko.

Ilang sandali ay natanaw ko ang pagdating nina Flynt at Dhaeny. Pinapasok ko agad si Zach sa loob ng bahay para sa surprise.

"Gosh, teka balik tayo." sambit ni Dhaeny pagkababa ng motor.

"Huh?" naguguluhang tanong ni Flynt.

"Kukunin ko lang yung kaluluwa ko naiwan ata. Ang bilis mo magpatakbo. Hmp! Tuktukan kita e."

Tumawa lang si Flynt.

"Oh paano, maiwan ko na kayo. May kailangan pa ako gawin."

"Maiwan achuchu. Umalis ka na at kuhanin mo yung kaluluwa ko baka makuha ng iba. Ibulsa mo muna kukunin ko pagkauwi."

"Sige na, sige na. Andami mong nonsense words." natatawang usal ni Flynt.

"Syempre para humaba pa ang kwento. Ending na oh. Last exposure mo na iyan galingan mo pag-exit." sambit ni Dhaeny na ikinatawa namin.

"Uh, so hindi muna ako aalis? Joke, aalis na ako! See you next time!" sambit niya at ilang saglit lang ay naglaho siya sa paningin namin.

"Hays, kawawang pinsan ko." rinig kong bulong ni Dhaeny. "Teka, ba't nga pala nandito tayo kina Zach?"

"Huh? Ewan." pagkukunyari ko.

"Ah basta. Tara na sa loob. Sasabog na pantog ko."

Lumakad kami ni Dhaeny papasok at sinenyasan ko si Zach na nakasilip sa bintana. Nagsimulang tumugtog ang isang awitin. Napatigil si Dhaeny at napangiti.

"Gosh, teka ano 'to?"

"Wag ka na magtanong. Hindi ko rin alam."

Pagbukas namin ng pinto ay sumambulat ang nagkalat na petals ng bulaklak sa sahig. May mga petals ng roses, may sunflower at may gumamela pa.

"Ba't may sunflower at gumamela?" mahinang tanong ko sa sarili ko.

Tiningnan ko naman si Dhaeny at nakita kong hindi siya magkandamayaw sa paglingon sa lahat ng sulok ng bahay. Mula sa mga petals, lobo, pictures at kung ano-anong decorations. Nakangiti lamang siya at  bakas ang malaking tuwa sa mukha niya.

Iniwan ko si Dhaeny at nagpunta sa isang tabi. Kagaya ng sinabi ni Zach na gusto niyang maging saksi akong gagawin niyang confession kay Dhaeny ay pumunta ako sa isang gilid.

Minamasdan kita, nang hindi mo alam

Pinapangarap kong ikaw ay akin

Mapupulang labi at matingkad mong ngiti

Umaabot hanggang sa langit

Pagsisimula ni Zach nang may malawak na ngiti. Si Dhaeny naman ay halos mangisay na sa kilig.

Sa iyong ngiti, ako'y nahuhumaling

At sa tuwing ikaw ay gagalaw ang mundo ko'y tumitigil

Para lang sa'yo ang awit ng aking puso

Sana ay mapansin mo rin ang lihim kong pagtingin

"You're naughty huh?! Kanta ke yen sheye eh." pabebeng sambit ni Dhaeny at may pagdadabog pa kunwari.

"Dhaeny... Ilang taon na rin."

"Zach?"

"When I met you, I never thought na magiging ganito ka kaspecial sa akin. Every single day I spent with you made me realize na hindi lahat ng tao magiging komportable kang kasama palagi not unless you're feeling something about that particular person. And yes, I feel something for you. I ain't good at confessing so I'll go straight to the point. I want you to be my girlfriend. Question is... will you?"

"Ehe!" reaksyon ni Dhaeny. "Ano ka ba? Ba't nikikilig ako?"

"Dhaeny... will you be my girlfriend?"

Biglang naging seryoso ang mukha ni Dhaeny.

"Zach..."

Itinaas ni Zach ang kilay niya at hinintay ang sasabihin ni Dhaeny. Maging ako ay nakaabang.

"Hindi ka pa ba kuntento na wala tayong label?" sambit ni Dhaeny at napatakip ako sa bibig ko nang bigla akong mapatawa.

"Dhaeny..."

"Char! Syempre I want to be your girlfriend! Hays tatlong taon Zach! Napakatagal ko hinintay ng confession mo. Ang tagal ha! Tsktsk."

"Talaga?" masayang tanong ni Zach.

"Talagang talaga."

Niyakap ni Zach si Dhaeny at saka nag thumbs up sa akin. Ngumiti ako.

"Bagong magjowa kayo ha, hindi bagong kasal. Bawal honeymoon." bulong ko sa kanilang dalawa bago umalis.

Natagpuan ko ang sarili ko naglalakad pauwi. Pagpasok ko sa bahay ay nakita ko si ate Eva na nagpupunas ng lamesa.

"Si papa?" tanong ko.

"Uh, nasa trabaho pa si kuya Adam. Kumain ka muna at nakapagluto na ako riyan."

"Ikaw ba ate Eva, kumain ka na?"

"Hintayin ko na lang si kuya Adam. Parating na rin naman iyon."

Iniwan ko na si ate Eva sa sala at nagpunta ako sa kusina. Nagsimula akong kumain at nakita ko ang isang message sa phone ko. Kung ano-ano na namang pinapagawa sa akin ng bagong dating na doktor. Pinatay ko na lang ang phone ko at nagpatuloy.

Akmang paakyat na ako ng hagdan nang bumukas ang pinto at iniluwa nito si papa. Patakbo akong lumapit sa kaniya at sinalubong siya ng yakap. Tinapik niya ang likod ko.

"How's your day?" tanong niya.

"Pa, nag half day ako ngayon di'ba. Hindi ako masyadong pagod. Kayo ba?"

"Ayun stressed sa proposed project ko. I'm still working on it at ipinapaayos pa sa akin yung failed project ni Dolph." sambit niya at nagbuntong hininga.

Kinuha ko ang mga gamit ni papa at tinulungan siya sa pagpasok. Umakyat na rin ako sa kwarto matapos ang saglit na pakikipagkwentuhan sa kanila. Nalaman kong malapit na ang graduation ng anak ni ate Eva sa elementary at si papa naman ay may nilulutong malaking project kaya busy siya lately.

Kinabukasan ay nagising ako ng kaliwa't kanang announcements. Sigaw sa megaphone dito, patugtog ng campaign jingle doon.

Yshmael Wilson for congressman! Sa darating na halalan. Matapat na serbisyo para sa masiglang bayan! Paulit-ulit na anunsiyo ng isang babae sa megaphone.

Tapos na ang maling pamamalakad. Nandito na ang pamumunong may puso sa lahat! Eileen Gutierrez para congresswoman ng distrito! sigaw naman ng isa.

Cedrick Hermes mga kababayan. Iboto sa halalan. Hindi nangangako, ngunit tutupad!

Ilang anunsyo pa ang nagdaan at halos dumagundong na ang tainga ko dahil paulit-ulit na kabulaanan lang ang sinasabi nila. Bumaba ako sa sala at nadatnan ko si ate Eva na kakapasok lang ng pintuan.

"Ano iyan?" tanong ko nang mapansing may laman ang kamay niya.

"Uh, kendi. Namigay yung mga kumakandidato kanina. Sayang nahuli ka. Eto oh, frutos masarap iyan." ngisi ni ate Eva.

Napatawa ako.

"Hindi na ate eva. Si papa?"

"Maaga umalis. Marami pa raw gagawin."

"Bakit ba ang daming nangangampanya ngayon? Sa isang linggo pa ang botohan ah."

"Ano ka ba? Meeting de avance ngayon. Pupunta ako sa plaza mamaya. Sama ka?"

"Wala naman akong gagawin... sige."

Nakita ko na lamang ang sarili ko na naglalakad sa gitna ng kapal ng tao kasama si ate Eva. Magkahawak pa ang kamay namin na para kaming mag-ina. Nang magsimula ang programa ay nagsimula ring uminit ang tensyon sa pagitan ng mga kandidato.

"Sa mga nakaraang pamumuno, sino sa mga katunggali ninyo ang pinakatiwali?" tanong ng mc na sinundan ng malakas na tawanan ng mga tao.

"Kailangan ba talaga magbanggit ng pangalan?" natatawang tanong ng isang kandidato.

"Paalala po, ang mga tanong po ay galing sa mga mamamayan ng bayang ito. Random po ang ginagawang pagbunot ng tanong." usal ng mc.

"Parang ayaw ko magbanggit ng pangalan pero si mayor Yshmael talaga." biro ng isa pang kandidato.

Mas lalong lumakas ang tawanan ng mga tao.

"Mayor Yshmael? Napakabait niyan. Pero I agree." sagot naman ng isa at tumawa.

"Baka naman kayo ang partners in crime?" panunuya ni mayor Yshmael.

"So! Next question na po! Bago pa magliyab ang entablado sa init ng kasagutan." sigaw ng mc upang putulin ang tensyon.

Nagpalakpakan ang mga tao at nagtawanan.

"Kung bibigyan po kayo ng pondo at pagkakataon bigyan ng pera ang mga mamamayan, bakit po ibubulsa niyo?" bigkas ng mc at dumagundong ang plaza sa sobrang tawanan. "Miss Eileen, kayo po ang mauuna sumagot."

"Kapag magbubulsa si miss Eileen agad? Bakit hindi si Mayor Yshmael?" panggigisa ng isang kandidato.

Nagtawanan muli ang nga tao.

"Kasi may puso siya? Sa bulsa niya." paggagatong pa ng isa.

Hindi ko alam kung bakit ngunit ganito ang eksena sa tuwing may meeting de avance ang mga kandidato. Prangka sila sa isa't isa. Good thing, lumalabas ang tunay nilang kulay.

"Well..." panimula ni miss Eileen. "To answer that, hindi na lang ako magsusuot ng jeans na may bulsa. Para malaman niyong hindi ako nagbubulsa." sambit niya at lumakas ang tawanan. Maging ako ay napatawa.

"Pero magdadala iyan ng bag!" sigaw ng isa sa nga nasa crowd at nagtawanan ang mga tao.

"Tama po kayo riyan. Hindi na po kasi kasya sa bulsa ko." sagot ni Miss Eileen para sakyan ang biro. "Biro lamang po."

Nagkaroon pa ng mahabang programa at mas pinainit iyon ng debate. Hindi alintana ng mga tao ang init ng araw dahil naging masaya ang panggigisa nila sa isa't isa. Hanggang sa hapon ay sinubaybayan iyon ng mga tao. Naging hot topic pa sa social media ang meeting de avance ng bayan namin nang may naglive pala at madami ang nakapanood kahit ang mga nasa media.

"Cindy, saglit lang ha, ilang oras na ako nagpipigil. Hindi na talaga kaya ng pantog ko." sambit ni ate Eva ayt tinapik ako sa balikat.

Kung tutuusin ay napakatagal na nga namin doon. Hindi rin kami umalis sa kinatatayuan namin mula kanina. Naiwan ako sa kinatatayuan ko at nagbuntong hininga. May five minutes break daw kasi ang mga kandidato na kanina pa nagsasagutan.

Ilang minuto pang tumagal ang programa hanggang sa may mag anunsyong tapos na ito.

"Para po sa pangwakas na pananalita, isang kilalang personalidad po ang pumunta."

"OMG, si Taylor Swift ba iyan?" tanong ng katabi ko sa kasama niya.

"Hindi, baka si Brad Pitt?"

"Oh baka naman si Kuya Will?"

Nang tawagin sa harap ang magbibitaw ng pangwakas na pananalita ay may kung anong tumulak sa akin na lumapit sa stage. Hindi naman ako ganoon kalayo kaya hindi ko nahirapan.

"Ladies and gentlemen, Mr. Liam Scorr!" anunsyo ng mc.

Narinig ko naman ang mga bulungan.

"Kilala? Hindi ko nga kilala iyan."

"Ako rin pero in fairness ang gwapo."

Nagsimulang magsalita ang lalaking tinawag sa harapan at maang akong nakapakinig. Hindi ko nauunawaan ang sinasabi niya ngunit para akong hinehele ng boses niya. Parang pamilyar ito ngunit hindi ko maisip.

Nakita ko na lamang ang sarili ko na nakatayo pa rin at nakatingin sa lalaking nagpanghuling pananalita. Nakaalis na ang mga tao, ang mga kandidato at papalubog na ang araw. Hindi ko maipaliwanag ngunit parang nakatingin din siya sa akin. Unti-unti akong humakbang papalapit sa kaniya at bumibilis ang tibok ng puso ko.

"H-hi!" utal kong bati sa kaniya.

"H-hi?" sagot niya.

"Ang galing mo magsalita kanina." sambit ko sabay awkward na ngiti.

"W-wait… Do... I know you?"

Hindi na ako nakasagot nang tingnan niya ako direkta sa mga mata. Nanginig ang tuhod ko at hindi ko maintindihan ngunit may kakaiba sa kaniya.

"Liam right?" usal ko sa pangalan niya.

“Yup. And… you are?”

“C-Cindy.”

“Hey there.” he bit his lips. “It’s been a while…”

Nakita ko kung paano namuo ang mga luha sa mga mata niya. Hindi ko na rin namalayan ang pagtulo ng luha ko.

"Cindy..." halos mawala ako sa sarili nang marinig ko muli ang boses niyang binibigkas ang pangalan ko.

"Liam?"

"Three years..." sambit niya at nag crack ang boses niya.

"Wait... W-what does this mean?" naguguluhang tanong ko.

"I longed for you. I missed you... more than ever. Damn!"

"Liam, uh- anong-"

"That night, I didn't put your tears in the cure. For I feared I would die without even a single memory of you."

"And I didn't drink it..." usal ko.

"That's why I'm here. I knew you did the same thing."

"Liam..." usal ko kasabay ng pagbuhos ng emosyon.

“I knew you didn’t drink it. If you did, then- then I should be paralyzed or my heart isn’t beating anymore. But look at me, my heart is still beating and will always beat… for you. I ain’t paralyzed as well, for I stand here to tell you… I love you…”

“Liam, perhaps we weren’t the ones who decided to do so. It’s our hearts…”

"I was so scared of losing you. But that night, when you told me you love me, I knew I'll risk everything. Kaya sumugal ulit ako, kahit mas malaki ang chance na matalo muli ako."

"And I reckon you won. This time... panalo ka. At hindi ako ang prize, because I won with you."

With the sun slowly setting above us. After a long time, with our hearts beat with one another, we are now standing in front of each other. The universe know how much our love for each other is.

"I really missed you... I'm so glad I didn't have to wait a lifetime to be with you again."

"This is our second chance. This time, our love won't end. It will never end."

Without any words, as if isang napakalakas na kapangyarihan ang nagtutulak sa akin, inihakbang ko ang aking mga paa mas papalapit sa kaniya. Humakbang rin siyang palapit sa akin at kapwa hindi maawat ang luha namin.

Ipinikit ko ang mga mata ko at dinama ang bawat pagtibok ng puso naming iisa ang isinisigaw. I inched our gap and our bodies are now touching. I moved closer and our noses met one another.

May kakaibang kuryente ang bumalot sa akin nang maramdaman ko ang bawat paghinga niyang tumama sa balat ko.

In a snap, our lips touched. Unlike the first two, we felt nothing but our purest love. We also had tears like before but we don't have even a single pain. We may have failed for our first try, but what we have now is what matters.

There may be times na magiging magulo ang lahat. Hindi natin mauunawaan ang nararamdaman natin kung minsan. May mga pagkakataong maliligaw tayo at mapapadpad sa maling taong maaaring saktan tayo. And that's what love is all about, iyon ang magpaparealize sa atin na after a long journey, mapupunta rin tayo sa taong laan sa atin. One day when you met that one person, you'll realize how precious he'll be for you.

We will always have to walk through the long road. Minsan may mga makikilala tayo, at makakaramdam ng kakaiba. But once you had the one for you, you'll find your home. The comfort, the love, the embrace, that after a long long day, sa kaniya ka uuwi.

Our heart beat together right from the start. His heart continued beating for me as mine beat for someone else. Then again, destiny made it's way. Our heartbeats were brought back to the same melody. And this will last longer than a lifetime.

THE END...