“Life isn’t so fair for all of us. Some spend their whole lives on unpaved roads, while some run at full speed only to reach the edge of a cliff.” – Hometown Cha-Cha-ChaMinsan kahit alam natin na panget ang kakahantungan patuloy parin tayo sa pagtakbo. Not because you are too stubborn enough to stop but because you know, there is no reason for you to stop and the only way that you can do it is to move forward. Until you reach the edge of the cliff, gladly falling in the deep and wishing that somewhere down there. You can find another reason to live. It was a risky move. I know that in the first place but I still choose to do it. I wanted justice, I wanted people to know how they cannot trust the law and how rotten it is. And that is what I've gotten pero kapalit pala nito ang kalayaan na mayroon ako noon. I wonder, if I didn't choose this path then what will happen next? Patuloy lang ang taong yun sa pagsira sa pamilya ko? Ako na mananatiling mahina sa mata ko at mata ng maraming t
"Law is an excellent model of how life should be lived." -Miss A, Erity Indeed, it's true na kahit anong bilis pa ng takbo natin, hindi natin matatakasan ang sitwasyon na mayroon tayo. Escape is not a solution, but rather a portal to fantasy. Kahit pilit mang kalimutan, pilit mo mang isawalang bahala at sumabay nalang sa agos ng buhay. Hindi noon kayang pawiin ang sakit na iyong nararamdaman. Hindi na kayang tanggalin ang mabigat na bagahe na bitbit mo sa iyong bawat paghakbang. Luluha. Magagalit. Malulungkot. Ngingiti. Tatawa. Matatakot Iba't ibang klaseng emosyon na nagkapalit-palit na ng ibig-sabihin. May ibang malungkot na nakangiti. May mga tumatawang natatakot, may mga umiiyak na nagagalit at mayroon ding luha na hindi mo alam kung bakit. Emosyon na hindi mo malaman kung anong tunay na diskusyon dahil sa sitwasyon na kinasasadlakan natin. Kaya ang tanong na paulit-ulit kong naririnig sa utak ay kung kelan magkakaroon ng linaw ang lahat? Dahil pakiramdam ko hindi kailanman
"The man who seeks revenge digs two graves." -Ken Kessey Have you ever felt a numbness in your heart that makes you want to just stop everything? Do you feel alive but feel like you're not breathing at all? Is it as if your body is an empty vessel drifting aimlessly? That your head is under the water, submerged in sadness, while your soul has been wounded innumerable times by the world's poisonous needle? And you just want to sleep until everything is already alright and everyone has forgotten or moved on from what happened. Liar... I am liar Ang sabi ko hindi na ako iiyak. Ang sabi ko magiging matapang na ako ulit at haharapin ang lahat ng mga taong umaalipusta sa aking pagkatao. Ang sabi ko hindi na ako magiging mahina ulit na tila wala na akong lakas pang mabuhay sa mundo. But why? Why do I feel like everything doesn't make sense anymore? Pakiramdam ko lumulutang ako sa gitna ng bagyo. Hindi ko na masundan pa ang mga pangyayari. Masyadong mabilis. Wala na sa ayos. Hindi ko na ma
"People sleep peaceably in their beds at night only because rough men stand ready to do violence on their behalf." - George Orwell“Dyan ka sa bakanteng taas ng double deck matutulog Miss folk. Maiwan na kita rito. Mag-iingat ka” magaang sambit ng pulis sa akin at tinuro ang sinasabi nyang tulugan ko. I nodded at him and shifted my eyes to look around the place.Napahinga ako ng malalim ng marinig ang pagsara ng selda sa aking likuran, hindi katulad sa pinanggalingan ko ay mas malaki ang kwarto na ito. Malinis rin ang dingding kung tutuusin dahil puting pintura ang ginamit dito at plywood din ang lapag, ngunit may nakikita akong sampay ng mga damit sa railing ng kama, mayroong maliit na lababo sa may gilid kaharap ng dalawang double deck na magkadikit ang ulunan. Tapos sa tabi ng lababo ay may pintuan na hula ko ay paliguan at sa harapan ko, sa may dulo ng selda ay locker na sakto para sa aming apat na naririto ngayon.Napalingon ako sa paligid nang maramdaman ang titig nilang lahat.
"There is no such thing as 'stop' during fighting, but each one of us has been given an opportunity to pause and reflect in order to survive; don't squander it with your greed." -Miss A, Erity"Beg for me! Beg!"Napahiyaw ako sa sakit ng pinisil na naman nya ang aking dibdib. Lumayo ako rito at nakasimangot na tumingin sa kanya. Napapamura nalang ako sa inis sa pandarayang ginagawa niya sa akin. Kanina ay pinalo ni Rodora ang aking pwet bago ako ibalibag ng malakas. Ramdam ko parin ang sakit sa aking likod at mga kamay na nagasgasan. May isang beses pang sinubukan akong halikan ng babae matapos akong suntukin mabuti nalang ay nakaiwas ako at malakas na sinuntok ang sikmura nito. Tangina. Tomboy ata ang babaeng kalaban ko! I was sweating profusely and my body was covered in blood and sweat. I could hear my own loud breathing and the faint noises in my surroundings. Umatras ako palayo ng makita kong lumalapit ito muli sa akin. My knees are trembling with exhaustion. Ilang ulit akong nad
"If life were predictable it would cease to be life, and be without flavor." -Eleanor Roosevelt Marahang kalansing ng pagtama ng kutsara at tinidor sa plato, maingay na samu't saring kwentong, tunog ng mga silyang umuurong at mabibigat na hakbang tuwing kumikilos ang maririnig sa loob ng canteen. Itinulak ni Iroshin ang likod ko ng di ko namalayan ang aking biglaang pagtigil. Napatigil kasi ako sa pagtingin at pag obserba ng paligid. Nang makapasok sa loob ng canteen ay naramdaman ko ang nakakatusok ng mga tingin nila. Marahil nagtataka sila kung sino ako o hindi naman kaya, nagtataka sila kung bakit kasama ko si Iroshin, kilala sa tawag na Vigor or Vaughn dito sa loob ng preso. I heard earlier while we're walking that after I lost my consciousness. Iroshin picked me up on the ring together with the Prison Doctor. Then they silently went into his room to treat my wounds. I was thankful that my brother was there because I would have lost a lot of blood if they didn't get me
“The greatest glory in living lies not in never falling, but in rising every time we fall.” -Nelson MandelaHindi ko maintindihan. Bakit kay dali nalang gumawa ng masama kaysa maging mabuti? Bakit kay dali na lang magalit kaysa magpatawad? At bakit tila naging natural na lamang sa atin na gumanti kapag tayo ay naagrabyado o nasasaktan? Isa ako sa mga iyon. Minsan iniisip ko kung kahinaan ba ang ugaling iyon, dahil kung tutuusin wala ni isang magandang naidulot ito sa buhay natin. Kapag nagalit ka dahil may nagawang masama ang kapwa mo, magagalit din naman sila at kapag sinubukan mo namang gumawa ng kabutihan despite its difficulty, it will not be appreciated. Sometimes, people may see it as fake. Nakakatawa lang na ang tao ay may pare-parehas na ugaling hindi nila minsan namamalayan at magawang bitawan kung sakaling maging aware man. Bakit? Dahil lahat tayo gusto ng mas madali. Madaling magalit. Madaling gumanti. Madaling maging masama pero mahirap maging mabuti, magpatawad ng paulit-
"Confession is always a weakness. The grave soul keeps its own secrets, and takes its own punishment in silence." - Dorothy DixTatlong araw....Tatlong araw akong nilagnat nung mga panahong iyon. Lumipas na ang dalawang buwan. Hindi ako makapaniwalang ganoon katagal na akong nagstay dito. Hanggang ngayon naiisip ko parin kung imahinasyon nga lang ba ang boses na iyon o totoong may kausap si Shin that time, pero ang tanong na nagpapagulo sa aking isipan ay kung sino? Iyon ang ipinagtataka ko. Bukod sa Doctor at mga inmates na devoted sa kanya ay wala na akong kilalang close pa niya at sigurado along hindi sila iyon. Kung paano ko nasabi? Dahil walang kahit sinong pwedeng lumabas na inmates ng ganung oras at malamang hindi siya si Doctor Hunter dahil considering from what the man said, he is his brother. Hindi kaya... siya yung misteryosong lalaki na tumawag sakin last time ng nakipag-away si Shin? Simula kasi noon ay hindi ko na siya nakita pa. Hindi ko nalang inisip dahil kung tutuu